Πήγα στo πιο Ακραίο Σεμινάριο Αστικής Επιβίωσης

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο τεύχος Αυγούστου του VICE Magazine.

Ο νεαρός φωνάζει και πάλι στα Αραβικά: «la ilaha illa Allah». Είναι η μουσουλμανική δήλωση πίστης «δεν υπάρχει άλλος θεός από τον Θεό». Ο παρτενέρ του, που ακούγεται μεγαλύτερος, κρατάει το ένα του χέρι σφιχτά στο λαιμό μου και μου ψιθυρίζει: «την έχεις πατήσει». Μετά πιο δυνατά: «αλλαξοπίστησε ή θα πεθάνεις».

Είναι 10 Σεπτεμβρίου και η ζέστη είναι έντονη, παρά το πρωινό της ώρας. Βρίσκομαι στο Λος Άντζελες, καθισμένος οκλαδόν στο βρώμικο πάτωμα ενός λευκού van, το οποίο τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα γύρω από τα αχανή εδάφη του LAX. Ξυπόλητος και με χειροπέδες περασμένες στα χέρια μου, προσπαθώ να ανασάνω καθώς ο μεγαλύτερος από τους δύο τύπους μου περνάει άλλη μια πλαστική σακούλα πάνω από την άσπρη μαξιλαροθήκη που ήδη μου καλύπτει το κεφάλι. «Θα περάσουμε καλά», λέει.

Ένας από τους τέσσερις «αιχμαλώτους» που είναι στο van μαζί μου, αρνείται να «αλλαξοπιστήσει», κάτι που όπως αποδεικνύεται δεν είναι καλή ιδέα. Ο μεγαλύτερος εκ των δύο «βασανιστών» διατάζει τον παρτενέρ του να τον πετάξει από το όχημα. Η πίσω πόρτα ανοίγει βίαια και καθώς το φως της ημέρας περνάει μέσα από τις κουκούλες μου, ακούω τον αέρα και τον θόρυβο των αυτοκινήτων καθώς και τα γέλια των δύο αντρών. Στην συνέχεια, η πόρτα κλείνει τόσο βίαια όσο άνοιξε, τα πάντα βυθίζονται ξανά στο σκοτάδι και επικρατεί η απόλυτη ησυχία.

Έρχεται η σειρά μου και μουρμουρίζω κάτι σχετικό με το ότι είμαι άθεος, το οποίο είναι περίπου αλήθεια. Είμαι αγχωμένος και φοβισμένος, ο ιδρώτας με έχει λούσει και δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά. Ούτε εγώ δεν με πιστεύω. Ο τύπος που μιλάει Αραβικά θέλει να μάθει αν είμαι παντρεμένος. Αποφασίζοντας να μην πω κουβέντα, σηκώνω το αριστερό μου χέρι και του δείχνω την βέρα μου. Λαμβάνει αυτή μου την απόφαση ως ένδειξη περιφρόνησης και με χαστουκίζει, ενώ μου υπόσχεται τα χειρότερα όταν φτάσουμε στο «ασφαλές σημείο».

Μετά από αυτό, απλά κάθομαι και δεν λέω τίποτα, σκεπτόμενος την απάντησή μου και αναρωτιέμαι τι με περιμένει στην συνέχεια. Ξαφνικά, οι απαγωγείς φωνάζουν «επίθεση drone» και ο μεγαλύτερος με ρίχνει στο πάτωμα. Το van φρενάρει απότομα, η πίσω πόρτα ανοίγει ξανά και οι απαγωγείς μου το βάζουν στα πόδια, κλείνοντας την πόρτα πίσω τους. Ξαφνικά, είμαστε ολομόναχοι. Στην αρχή δεν συμβαίνει τίποτα, οι αντιδράσεις μας αργούν να ενεργοποιηθούν, υπερφορτισμένες καθώς είναι από ό,τι έχει συμβεί, με την αδρεναλίνη να ρέει άφθονη στις φλέβες μας.

Ξαφνικά μαζεύω τα κομμάτια μου και σκίζω τις κουκούλες μου, καταπίνοντας λαίμαργα φρέσκο αέρα. Αρχίζω και δουλεύω με τις χειροπέδες μου: είναι Smith & Wesson, αστυνομικές, επινικελωμένες, με κλειδαριά διπλού ελατηρίου. Έχω κρύψει πάνω μου μερικά τσιμπιδάκια, από αυτά που φοράνε κάτι κοριτσόπουλα, ροζ με μπλε βούλες, στις κάλτσες μου, ενώ έχω και μερικές περασμένες στο εσώρουχό μου. Ψαρεύω μια, σπάω το πάνω μέρος της και διπλώνω το κεντρικό κλιπ μέχρι που σπάει κι εκείνο. Έχω πλέον στα χέρια μου ένα λεπτό κομμάτι μετάλλου. Αρχίζοντας με το δεξί μου χέρι, βάζω το κομμάτι μετάλλου στην κλειδαριά, σπρώχνοντάς το όσο πιο βαθιά μέσα στον μηχανισμό και σφίγγοντάς το πάνω στον μηχανισμό. Στην συνέχεια, με το αριστερό μου χέρι, κάνω μια ελαφριά κίνηση προς τα επάνω και τραβάω το πρόχειρο αντικλείδι προς τα έξω, ελευθερώνοντας το χέρι μου. Η κλειδαριά στο αριστερό μου χέρι δεν μου αντιστέκεται περισσότερο. Κοιτάω γύρω μου στους άλλους κρατούμενους και βλέπω ότι και αυτοί έχουν ελευθερωθεί. Κανείς δεν λέει πολλά, αλλά όλοι γελάμε από ανακούφιση, με μια μικρή δόση υστερίας, εντυπωσιασμένοι από το πόσο εύκολο ήταν.

Δύο ημέρες νωρίτερα, ο Kevin Reeve, ιδρυτής και διευθυντής της onPoint Tactical, είναι καθισμένος σε ένα μεγάλο τραπέζι ενός γκρίζου ξενοδοχείου αεροδρομίου, περικυκλωμένος από εκπαιδευτικά εξαρτήματα: διάφορες κλειδαριές, σετ από αντικλείδια, κολλητικές ταινίες, σωρούς από πλαστικές δέστρες, πακέτα από τσιμπιδάκια, πλαστικούς σωλήνες και άλλα χρήσιμα αντικείμενα.

Είμαι ένας από τους πέντε συμμετέχοντες του σεμιναρίου Urban Escape and Evasion (Αστική Απόδραση και Αποφυγή) της onPoint Tactical, ένα τριήμερο «σεμινάριο» το οποίο o Reeve αποκαλεί κατάσταση WROL (Without Rule of Law, κοινώς Χωρίς την Ύπαρξη Νόμων). Το σεμινάριο περιλαμβάνει δύο ημέρες μαθημάτων και εκπαίδευσης, ενώ την τρίτη μέρα ακολουθεί η «πρακτική εκπαίδευση»: μια απαγωγή, κατά τη διάρκεια της ημέρας, όπου ο κάθε μαθητής πρέπει να ελευθερωθεί και να καταφέρει να διαφύγει, φτάνοντας σε ένα ασφαλές σημείο, όπου κι αν είναι αυτό.

Ο Reeve είναι ένας εύσωμος τύπος, γύρω στα 50, με καστανά μαλλιά, έντονη, διαπεραστική ματιά, ενώ μοιάζει αρκετά στον Clint Eastwood. Οι ογκώδεις καρποί του, οι οποίοι είναι γεμάτοι χοντρές, καστανές τρίχες είναι δεμένοι σφιχτά με πλαστικές δέστρες. «Αυτό είναι εύκολο», μας λέει, «όλοι σας μπορείτε να το κάνετε αυτό».

Ο Reece βγάζει τα κορδόνια από την μια μπότα του: είναι φτιαγμένα από εξαιρετικά ανθεκτικό σχοινί αλεξιπτώτου. Όσο και να το τραβάς, δεν σπάει. Κινούμενος με αστραπιαίες κινήσεις, περνάει το κορδόνι στο κενό μεταξύ των καρπών και την πλαστικής δέστρας και μετά δημιουργεί δύο μικρές λούπες με το κορδόνι, τις οποίες περνάει πάνω από τα παπούτσια του.

«Πρέπει να είστε προσεκτικοί εδώ», μας λέει, «μιας και όταν σπάσει, τα χέρια σας μπορεί να πεταχτούν και να σας χτυπήσουν στο πρόσωπο».

Αρχίζει και κάνει γρήγορα «πετάλι» με τα πόδια του, πριονίζοντας την πλαστική δέστρα με το κορδόνι. Μετά από δέκα δευτερόλεπτα περίπου, βγαίνει μια μικρή «ανάσα» καπνού, η μυρωδιά του καμένου πλαστικού και η δέστρα κομματιάζεται.

Ο Reeve αποτελεί μια ιδιάζουσα φιγούρα μέσα στον μικρόκοσμο των ειδικών στην τέχνη του escape-and-evasion, μιας και δεν έχει στρατιωτική εμπειρία. O Joel Lambert, ο πρωταγωνιστής της σειράς του Discovery Lone Target, είναι πρώην Navy SEAL. Ο Tony Schiena, δημιουργός της σειράς DVD με θέμα την αποφυγή απαγωγών Not Taken, διετέλεσε σύμβουλος ασφαλείας για τις υπηρεσίες πληροφοριών καθώς και τον παραστρατιωτικό τομέα της Νοτίου Αφρικής. O Reeve, εν τω μεταξύ, ήταν πρόσκοπος, μεγάλωσε με μια μικροαστική οικογένεια στην Pasadena, με πατέρα δάσκαλο και μητέρα νοικοκυρά. Δούλεψε στην Silicon Valley, τη δεκαετία του '80 και του '90, για την Apple, κάνοντας «organizational development» και «executive coaching», ό,τι κι αν σημαίνουν αυτά. Τα παράτησε για να μεταμορφωθεί σε ειδικό σε θέματα επιβίωσης και ασφάλειας. Πλέον, κάνει μαθήματα σε αστυνομικούς, στρατιώτες, επιχειρηματίες που ταξιδεύουν στο εξωτερικό και δημοσιογράφους που εργάζονται σε εμπόλεμες ζώνες. Τι τους μαθαίνει; Τι να κάνουν, όταν οι ζωές του μετατρέπονται σε μια σκηνή από ταινία δράσης χωρίς τα CGI. Μαζί με το Urban Escape and Evasion, η onPoint προσφέρει μαθήματα, όπως τα Surviving Deadly Contact (Επιβιώνοντας Θανατηφόρες Καταστάσεις) και Off Grid Medical Care (Ιατρικές Υπηρεσίες Μακριά από τον Πολιτισμό). To 2011, ο Reeve έγινε και πρωταγωνιστής της σειράς του History Channel, «Off the Grid: Million Dollar Manhunt». Οι διαγωνιζόμενοι της σειράς έπρεπε να αντέξουν μια ολόκληρη μέρα στο Los Angeles χωρίς να τους πιάσει ο Reeve. Δεν τα κατάφερε κανείς. «Υπάρχουν ελάχιστα άτομα τα οποία σέβονται οι Navy SEALs», λέει ο Charlie Ebersol, ο παραγωγός της σειράς. «Άσε που ο Kevin δεν μασάει τίποτα».

Είμαι, χωρίς αμφιβολία, ο χειρότερος μαθητής του τμήματος. Δεν τα πάω καλά με τις χειροπέδες και δυσκολεύομαι να φτιάξω το «σύστημα» με το σχοινί του αλεξιπτώτου. Κάποια στιγμή, κατάφερα να ανοίξω μια κλειδαριά. Αλλά δεν μπορώ να το επαναλάβω. Οι άλλοι μαθητές τα πάνε καλύτερα: ο εργολάβος τα καταφέρνει εύκολα με τις κλειδαριές, ενώ ο τύπος που δουλεύει στον χώρο τον οπτικών εφέ δηλώνει πως, συχνά, χρησιμοποιεί χειροπέδες όταν πηγαίνει στα μπαρ για να εντυπωσιάζει τις γυναίκες. Ο συγγραφέας δυσκολεύεται κάπως. Ε, μετά υπάρχει ο Dan. Και ο Dan είναι καλός σε όλα.

Ο βοηθός του Reeve, για αυτό το τμήμα, είναι ο Jerry Cobb, ένας πρασινοσκούφης με 22 χρόνια στρατιωτικής εμπειρίας, ένας σκληροτράχηλος τύπος με ξυρισμένο κεφάλι και άγρια μούσια, ο οποίος είναι ντυμένος σαν οικοδόμος και φοράει κάτι αθλητικά που λογικά ξεπήδησαν από την επιχείρηση Desert Storm. Όπως και ο Reeve, έτσι και αυτός, είναι Μορμόνος και μένει έξω από το St George της Utah, σε ένα σπίτι πλήρως προετοιμασμένο για μια ενδεχόμενη καταστροφή. Ένας πρώην μαθητής, στον οποίον μίλησα και ο οποίος είχε επισκεφτεί το σπίτι του Cobb, μου περιέγραψε πως ήταν γεμάτο από κουβάδες με νερό και πακέτα από φακές. Ο Cobb δηλώνει πως έχει άφθονη εμπειρία από πολεμικές συρράξεις, τότε που ήταν «ηλίθιος». «Μπορείς να τον ρωτήσεις να σου πει λεπτομέρειες», λέει ο Reeve, «αλλά μάλλον δεν θα σου τις δώσει».

Παρά την εξωτερική του εμφάνιση και τη θηριώδη σωματοδομή του, ο Cobb έχει φοβερό κωμικό ταλέντο. Κατά τη διάρκεια των διήμερων μαθημάτων, κάθεται πίσω μας με τα πόδια του ακουμπισμένα σε μια καρέκλα. Συχνά-πυκνά τον παίρνει ο ύπνος, αλλά ξυπνάει σε σημεία-κλειδιά για να προσθέσει κάτι στα λόγια του Reeve. «Έχω κατουρηθεί πολλές φορές πάνω μου, την ώρα της μάχης», λέει κατά τη διάρκεια μιας κουβέντας μας για τον φόβο του πολέμου. «Δεν μπορώ καν να σας πω πόσες φορές». Συζητώντας την πιθανότητα μιας Ισλαμικής επίθεσης στο Los Angeles λέει απλά: «Εγώ λέω, ΑΣ ΕΡΘΟΥΝ. Να δούμε τι έχουν». Μετά κοιμάται ξανά.

Αυτό όμως που ενθουσιάζει τον Cobb περισσότερο δεν είναι οι εξωτερικοί εχθροί, αλλά οι εσωτερικοί. Οι απόψεις του για τις συμμορίες της χώρας, θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν βγει από την «Can You Dig It?» ομιλία από το The Warriors. «Όλο και περισσότεροι από αυτούς τους τύπους έχουν σοβαρή στρατιωτική εμπειρία», λέει χαρακτηριστικά. «Γυρίζουν από τον στρατό και εκπαιδεύουν τους «δικούς» τους». Ο Dan δείχνει να συμφωνεί και, κάποια στιγμή, εκφράζει τη δυσαρέσκειά του σχετικά με τον τόπο που λαμβάνει χώρα η άσκηση απαγωγής -Marina Del Rey, Venice και Santa Monica- μιας και είναι μακριά από τους χώρους που κινούνται οι «συμμορίτες».

Ο Reeve λέει να φανταστούμε ένα σκηνικό WROL. Μπορεί να είναι στη Νέα Ορλεάνη, όπου δούλεψε ως σύμβουλος ασφαλείας μετά το πέρασμα των τυφώνων Ivan και Gustav. Η Νέα Ορλεάνη, λέει, μετά το πέρασμα του τυφώνα Katrina, είναι το μέρος όπου έχασαν την ζωή τους 600 άτομα από πυροβολισμούς. Θεωρώ το νούμερο υπερβολικό. Όταν ρωτάω τον Reeve από πού το άντλησε, λέει ότι του το έδωσε ένας αστυνομικός της Νέας Ορλεάνης, ένας από τους τύπους που σύμφωνα με τον Reeve (και πάλι αμφιβάλλω) εγκατέλειψε το πόστο του και «πήγε σπίτι για να προστατεύσει την οικογένειά του».

Η αποδιοργάνωση, σε οποιαδήποτε μορφή της, προκαλεί συγκεκριμένες συμπεριφορές, σύμφωνα με τον Reeve. Η «περίοδος της συνεργασίας», η οποία χαρακτηρίζεται από την αλληλοβοήθεια των γειτόνων και την βοήθεια που παρέχει ο ένας στον άλλον, διαρκεί 24 ώρες. Μοιραζόμαστε τρόφιμα, ηλεκτρικό και νερό, προσέχουμε ο ένας τα παιδιά του άλλου. Όταν πλέον όμως φτάσουμε στην δεύτερη και την τρίτη ημέρα, η συνεργασία εξαφανίζεται μιας και αντιλαμβανόμαστε την έλλειψη βασικών αγαθών. Το ηλεκτρικό συνεχίζει να μην υπάρχει, τα κονσερβοποιημένα τρόφιμα τελειώνουν και, σε γενικές γραμμές, αν έχει ο γείτονας σημαίνει πως δεν έχεις εσύ. Αν μέχρι την τρίτη ημέρα δεν έχει έρθει βοήθεια, ξυπνούν μέσα μας πιο άγρια ένστικτά. «Όλοι μας είμαστε μόλις εννέα γεύματα μακριά από την αναρχία», τονίζει ο Reeve.

Στις μεγάλες αστικές ζώνες, προειδοποιεί ο Reeve, τα όποια άγρια ένστικτα αποκτούν αυστηρά φυλετικά κριτήρια. Όταν ξεκινήσει μια κατάσταση WROL, πρέπει να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να μείνουμε με το «χρώμα» μας. «Δεν λέω αν είναι σωστό ή όχι», σχολιάζει, «απλά είναι η πραγματικότητα».

Η άσκηση καταδίωξης, ξεκινάει την τρίτη ημέρα. Ο Reeve μάς προειδοποιεί πως η φάση της επίθεσης με drone είναι η ευκαιρία που θα μας δοθεί για να δραπετεύσουμε. Έχουμε μέχρι τις 4 η ώρα το απόγευμα εκείνης της ημέρας για να φτάσουμε με ασφάλεια στο «σημείο εξαγωγής». Οι «κυνηγοί», ένας εκ των οποίων μπορεί να είναι και ο ίδιος ο Reeve, θα είναι οι βοηθοί του, αλλά και αρκετοί πρώην μαθητές. Ο Reeve δεν μας εξηγεί τι θα συμβεί αν συλληφθούμε, αλλά υπάρχουν υπόνοιες ότι θα οδηγηθούμε δεμένοι σε ερημική περιοχή, όπου ίσως μας βασανίσουν με κάποιο stun gun. Για να περιπλέξουν τα πράγματα περαιτέρω, θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε μερικές WROL προκλήσεις, από το να παραβιάσουμε μια κλειδαριά σε δημόσιο χώρο, μέχρι το να ζητήσουμε λεφτά από κάποιον άγνωστο.

Μετά από κάθε επιτυχημένη δοκιμασία μπορούμε να επικοινωνήσουμε με τον Reeve μέσω γραπτού μηνύματος, ώστε να μας πει ποιο θα είναι το επόμενο μας βήμα.

Για την ώρα όμως, το μόνο που ξέρω είναι ότι πρέπει να κατευθυνθώ βόρεια, προς μια πραγματικά περίεργη περιοχή του Los Angeles: δύο τσιμεντωμένα ποταμάκια, ανάμεσα από τα οποία περνάει μια στενή χερσόνησος και πέρα από αυτά υπάρχουν τα τρομακτικά και τεράστια βαλτώδη εδάφη των Ballona Wetlands.

Περπατώ στο μικρό δρομάκι, που τρέχει παράλληλα με ένα εκ των δύο τσιμεντωμένων ρυακιών, όταν παγώνω. Γύρω στα 100 μέτρα μπροστά μου, κοντά σε μια γωνία που καλύπτεται από τη σκιά ενός δέντρου, βλέπω το περίγραμμα ενός άνδρα. Μου έχει γυρισμένη την πλάτη και ακουμπάει αμέριμνος στον τοίχο ενός κτιρίου. Κρύβομαι γρήγορα πίσω από κάτι θάμνους. Μπορεί να είναι ένας από τους κυνηγούς και να με περιμένει. Μετά από μια στιγμή, στρίβει, τραβάει μια τελευταία τζούρα από τσιγάρο του και πάει προς τα μέσα. Λήξη συναγερμού. Νιώθω ηλίθιος, αλλά πραγματικά δεν ξέρω πόσους κυνηγούς έχει «αμολήσει» ο Reeve ή που θα βρίσκονται. Ο οποιοσδήποτε εκεί έξω μπορεί να είναι ένας από αυτούς. Θέλω απεγνωσμένα να δραπετεύσω, πολύ περισσότερο από όσο περίμενα. Όλο αυτό μπορεί να είναι ένα παιχνίδι, αλλά το να με πιάσουν ξανά θα ήταν μια αποκαρδιωτική αποτυχία.

Φτάνω στο Starbucks (ένα από τα σημεία που αναφέρονται στη λίστα με τα WROL events) γύρω στο μεσημέρι, κάθιδρος, με τα πόδια μου να πονάνε και με το κεφάλι βαρύ από την πίεση της ημέρας. Είμαι μεταμφιεσμένος: μπλε σορτσάκι, φανέλα, ένα κόκκινο baseball καπέλο στραβά φορεμένο και σαγιονάρες, όλα αγορασμένα την προηγούμενη βραδιά από ένα μαγαζί με ρούχα από δεύτερο χέρι. Το κερασάκι στην τούρτα είναι ένα ζευγάρι πλαστικά γυαλιά ηλίου των 5 δολαρίων, τα οποία αγόρασα χωρίς να θυμάμαι γιατί, από ένα κατάστημα Party City. Ο Reeve μάς έχει συμβουλεύσει να έχουμε κάποια «βασικά» μαζί μας: τα ρούχα, τα τσιμπιδάκια και τα εργαλεία για τις κλειδαριές και λίγο νερό, μαζί βέβαια με τον χάρτη που δείχνει τον «δρόμο προς την ελευθερία» που θα ακολουθήσουμε (ο Reeve διατηρεί όπλα και άλλα εφόδια σε συγκεκριμένα «κρυφά» σημεία γύρω και μέσα στο σπίτι του στο St George. «Είναι διασκεδαστικό να βρει κάπου καλά για να κρύβεις πράγματα. Οι άστεγοι το κάνουν κάθε μέρα»). Όταν πλέον βγαίνω από τον βάλτο, πηγαίνω γρήγορα για να μαζέψω τα πράγματά μου, τα οποία έχω κρύψει σε κάτι ψηλούς θάμνους κοντά στην μαρίνα.

Είμαι κρυμμένος πίσω από έναν κάδο σκουπιδιών ενός εστιατορίου, απέναντι από την καφετέρια, μαζί με τον τύπο από τα οπτικά εφέ και έναν άλλο που δουλεύει σε μια εταιρία αεροδιαστημικής. Πρέπει να συναντηθούμε με έναν «συνεργάτη», ο οποίος θα μας δώσει μερικές πολύτιμες πληροφορίες. Ο Reeve, μας έχει δώσει το σύνθημα («Κάνει κρύο ε;»), με τον «συνεργάτη» να έχει το παρασύνθημα («Όχι για χειμώνα». Σημειώνω πως κάνει ΠΟΛΛΗ ζέστη). Η γραφικότητα του εν λόγω σεναρίου με «χαλάει» λίγο. Ένα βασικό στοιχείο μιας τέτοιας άσκησης, έχει να κάνει με τα υψηλά επίπεδα άγχους και με μια αίσθηση αληθινού κινδύνου και δυσκολίας. Για να νιώσω όμως όλα τα παραπάνω, πρέπει να πιστέψω ότι αυτό που ζω είναι όσο το δυνατόν πιο «αληθινό». Άλλωστε δεν με έχουν απαγάγει στα αλήθεια και δεν βρίσκομαι σε κάποια ξένη χώρα όπου μάχομαι για την ζωή μου. Το να λέω μπούρδες σε έναν άγνωστο, σε μια καφετέρια, δεν με βοηθάει και ιδιαίτερα, αλλά υπενθυμίζω στον εαυτό μου να πάψει να «κολλάει» τόσο πολύ και απλά να το διασκεδάσει.

Σκεπτόμαστε ότι ένας έξυπνος κυνηγός μπορεί να μας περιμένει σε αυτήν την τοποθεσία (τη γνωρίζουν άλλωστε) και απλά να μας αρπάξει καθώς φτάνουμε. Προτείνω να πάω μόνος μου έτσι ώστε, αν όντως μας περιμένει κάποιος κυνηγός, να πιάσει μόνο εμένα (μην περιμένεις για κάποιον ήρωα, εκτός αν είσαι εσύ).

«Δώστε μου είκοσι λεπτά», λέω στους άλλους. «Αν δεν γυρίσω, σημαίνει ότι με έπιασαν».

Το μόνο που ξέρω για τον συνεργάτη είναι ότι είναι ένας τύπος με ένα μαύρο καπέλο. Όπως αποδεικνύεται, βέβαια, όλοι οι υπάλληλοι του συγκεκριμένου Starbucks φορούν μαύρα καπέλα, όπως άλλωστε και δύο-τρεις πελάτες που είναι κολλημένοι στα λάπτοπ τους και ρουφάνε τα Frappuccino τους. Δοκιμάζω αρχικά με έναν από τους baristas.

«Κάνει κρύο ε;», του λέω. Καμία απάντηση. Απλά με κοιτάει. Το επαναλαμβάνω. Συνεχίζει να με κοιτάει. Αγχώνεται λίγο, κοιτάζοντας προς τις κάμερες ασφαλείας. Λάθος άτομο.

Κάνω ένα βήμα πίσω και παρατηρώ έναν νεαρό άνδρα, κάπως παχουλό, με πεταχτά μάτια, ο οποίος μου χαμογελάει από ένα τραπέζι. Φοράει ένα καπέλο. Είναι ΣΚΟΥΡΟ ΜΠΛΕ. Λάθος καπέλο.

«Το έκανα για να μπερδευτείς. Ήθελα να δω πως θα αντιδράσεις», λέει. Αντιδρώ με εκνευρισμό.

Το «σημείο εξαγωγής» ανακαλύπτουμε πως είναι μια πιτσαρία στην κεντρική προμενάδα της Santa Monica. Φτάνω αργά το απόγευμα, όπως και οι συμμαθητές μου, έχοντας παραβιάσει κλειδαριές, έχοντας ζητιανέψει χρήματα, έχοντας βγάλει ψεύτικες ταυτότητες, έχοντας περπατήσει για μίλια και, βέβαια, έχοντας ξεστομίσει κι άλλα γραφικά συνθηματικά (Ερώτηση: Ποιο είναι το νέκταρ των θεών; Απάντηση: Το Mountain Dew).

Κανείς δεν συνελήφθη, κάτι το οποίο με ανακουφίζει και με απογοητεύει ταυτόχρονα. Αν είχε συλληφθεί κάποιος θα έκανε το δικό μου κατόρθωμα ακόμα πιο ηρωικό. Ο Reeve μάς κάνει ένα σύντομο debrief με πίτσες και μπύρες, παρέα με τον Cobb και τους υπόλοιπους κυνηγούς της ημέρας. Ο Bryce, ο νεαρότερος των δύο ανακριτών στο van, ο άλλος ήταν ο Cobb, είναι πρώην πεζοναύτης και βετεράνος του πολέμου του Ιράκ. Μου λέει πως η συμπεριφορά μου στο van ήταν πολύ αντιδραστική. «Το ανέφερα στον Cobb, ο οποίος απλά μου είπε πως είσαι από την Νέα Υόρκη». Ο Rafael, ο άλλος κυνηγός, έπαιξε και τον ρόλο του «συνεργάτη». Ξεκινάει την δική του εταιρία security στο Houston και ήρθε ως εδώ για να πάρει μέρος στο «κυνήγι» και να κάνει άλλο ένα από τα σεμινάρια του Reeve. Μου λέει ότι κατάλαβε το κόλπο μου (όταν με ρώτησε για τους άλλους, του είπα ότι ήταν τραυματίες και περίμεναν κάπου κοντά). «Προσπάθησε να με ξεγελάσει, αλλά τον κατάλαβα», λέει με ένα μικρό αμήχανο γέλιο (δεν τον πιστεύω, το έχαψε μια χαρά).

Παίρνω το αεροπλάνο της επιστροφής, το επόμενο πρωινό, με το ημερολόγιο να δείχνει 11 Σεπτεμβρίου, η οποία παραμένει ακόμα μια δύσκολη ημέρα για να είσαι σε ένα αεροδρόμιο. Αισθάνομαι περίεργα στους ελέγχους ασφαλείας, μιας και κουβαλάω ακόμα τις χειροπέδες, τα τσιμπιδάκια και τα εργαλεία για τις κλειδαριές, αλλά τελικά όλα πάνε ομαλά. Παραμένει ακόμα νόμιμο, από όσο φαίνεται, παρά τα αυξημένα μέτρα ασφαλείας, να ταξιδεύεις με χειροπέδες και με εργαλεία που θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν στην παραβίαση κάποιας κλειδαριάς. Μπαίνω στην ουρά με τους ανθρώπους που περιμένουν να περάσουν τον σωματικό έλεγχο. Οι υπεύθυνοι ασφαλείας φωνάζουν τα κλασσικά, για τις ζώνες, τις κάλτσες και τα μπουκάλια με νερό. Παραμένω ήρεμος, αλλά προσέχω τα πάντα γύρω μου, με μια ελαφρά δόση αδρεναλίνης να κυκλοφορεί στις φλέβες μου. Περνάω από τον έλεγχο και παίρνω τις τσάντες μου. Κατάφερα να περάσω δύο λεπτές λάμες τις οποίες φορούσα κάτω από τις κάλτσες μου. Αν συμβεί κάτι, δεν θα χρειαστώ τη βοήθεια κανενός. Θα μου αρκεί που θα ξέρω πώς να δράσω.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.