Η Αμήχανη Στιγμή που λες στον Σύζυγο και στον Γκόμενό σου ότι Βγαίνεις με Άλλον Άντρα

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Έπρεπε να ομολογήσω κάτι. Στον σύζυγό μου Alex και στον γκόμενό μας τον Jon. Ήμουν σίγουρος ότι είχα εξωσυζυγική σχέση και ήμουν σίγουρος ότι παράβαινε τους κανόνες της ανοιχτής σχέσης μας.

Το όνομά του είναι Conor. Αρχικά, υποτίθεται ότι ήταν απλώς ένας τύπος με τον οποίο πηδήχτηκα μια Κυριακή απόγευμα έχοντας πιει άπειρη μπίρα στο Faultline, το γκέι μπαρ στο Λος Άντζελες όπου εργάζομαι ως μπράβος. Τότε δεν ήξερα καν ότι έλκομαι από αυτόν – απλώς είχα εντυπωσιαστεί από το παιχνίδι του.

Από το πουθενά, ο Conor γλίστρησε δίπλα μου και άρχισε να μιλάει, τόσο χαμηλά που δεν μπορούσα να τον ακούσω. Έτσι τον πλησίαζα όλο και περισσότερο, λέγοντας «τι; Δεν μπορώ να ακούσω». Τελικά, όταν είχα φτάσει ακριβώς δίπλα του, είπε: «Τίποτα. Απλώς ήθελα να σε φέρω κοντά μου».

Μιλήσαμε για μερικά λεπτά και μετά τον πήγα στο καμαρίνι. Την επόμενη Κυριακή πηδιόμασταν στο μπάνιο.

Θα ήταν μόνο ένα πήδημα. Αυτό είναι όλο.

Δεν χρειαζόμουν κι άλλον άντρα στη ζωή μου. Είχα ήδη τον σύζυγό μου και έναν γκόμενο. Ήδη υπήρχαν άντρες τους οποίους μπορούσα να πηδήξω όποτε ήθελα. Είχα αρκετούς άντρες.

Το ότι ερωτεύτηκα τον Jon με δίδαξε πως η ικανότητά μου να αγαπάω άλλους ανθρώπους ήταν αστείρευτη και πως όσο περισσότερη αγάπη έπαιρνα τόσο μεγαλύτερη γινόταν η αγάπη μου για τον Alex. Ο Alex είναι η αδερφή ψυχή μου, ο σύζυγός μου και ο καλύτερός μου φίλος. Εξακολουθεί να είναι ο πιο σέξι άντρας που έχω γνωρίσει.

Όταν άρχισα να βγαίνω με τον Alex, ήθελα να είμαι ο μόνος που αγαπούσε, ο μόνος που ήθελε, το κέντρο του κόσμου του. Το πρόβλημα με αυτό το σενάριο ήταν ότι δεν ήμουν ποτέ ικανός να το ανταποδώσω. Έχω απατήσει σε κάθε σχέση που ήμουν.

Το να μεγαλώσω σήμαινε να είμαι ειλικρινής για το ποιος είμαι, που με τη σειρά του σήμαινε να αποδεχθώ τους ερωτικούς συντρόφους μου ως αυτό που ήταν, ακόμα κι αν αυτό με έκανε να νιώθω άβολα. Σήμαινε να αποδεχθώ ότι δεν θα ήμουν πιστός σε ένα μόνο άτομο και να μάθω να είμαι ειλικρινής γι' αυτό με τους ανθρώπους που αγαπούσα.

Το να πω στον Jon για τον Conor ήταν εύκολο. Ο Jon ήταν στο Λος Άντζελες και ζούσε μαζί μου κανονικά, ενώ ο Alex ήταν στο Spokane, στην Ουάσιγκτον. Εργαζόταν για διάστημα έξι μηνών σε ένα τηλεοπτικό σόου, είχε εξαντλητικό πρόγραμμα και συχνά δεν ήταν διαθέσιμος για απαραίτητες συζητήσεις. Ο Jon είναι διαφορετικός από τον Alex και μένα. Είναι ευκολότερος άνθρωπος, έχει λιγότερη ανάγκη να έχει τον έλεγχο. Ο Alex και εγώ είμαστε τύποι Α, κυριαρχικοί.

Ο Jon με ενθάρρυνε. Απολάμβανε να παρακολουθεί την ανάπτυξη της νέας μου σχέσης. Και αυτό σήμαινε ότι είχα κάποιον να μοιραστώ τους φόβους και τα άγχη μου.

Σχεδίασα να περάσω μια εβδομάδα στο Spokane για να γιορτάσουμε με τον Alex τα γενέθλιά του. Είχα νοικιάσει ένα μεγάλο σπίτι, έτσι ώστε να μπορούμε να είμαστε μόνοι μας. Ήξερα πως εάν άφηνα το μυστικό να σέρνεται κι άλλο, χωρίς να είμαι ειλικρινής, τότε θα ξαναγινόμουν ο τύπος που απατούσε.

Πιθανώς θα μαλώναμε και οι καβγάδες μας μπορεί να είναι επικοί. Αλλά κάνουμε και ατελείωτες συζητήσεις επίσης και μου άρεσαν τόσο οι ατελείωτες συζητήσεις μας. Δεν μου άρεσε τίποτα περισσότερο από το να μένουμε ξύπνιοι με τον Alex όλο το βράδυ, απλά μιλώντας.

Τίποτα δεν είχε σημασία εάν δεν μπορούσα να μοιραστώ τα συναισθήματά μου για τον Conor με τον Alex, αλλά φοβόμουν.

Προσφάτως, η κατάσταση μεταξύ μας ήταν δύσκολη. Πάντα πίστευα ότι ο Alex και εγώ ήμασταν καλοί στο να επιτρέπουμε ο ένας στον άλλον να είμαστε ο εαυτός μας, να βγαίνουμε και να βιώνουμε τον κόσμο ως άτομα και όχι ως άνθρωποι παγιδευμένοι στα όρια ενός γάμου. Αλλά φοβόμασταν την εγκατάλειψη, να μη μας αγαπούν, να μην είμαστε αρκετά καλοί. Συνεχίζαμε να προσπαθούμε να χωρέσουμε ο ένας τον άλλον σε κουτιά που δεν ταίριαζαν στο ποιοι πραγματικά ήμασταν. Εξακολουθούσαμε να προσπαθούμε να αλλάξουμε ο ένας τον άλλον βάσει των δικών μας αναγκών και ανασφαλειών.

Πίστεψα ότι εάν μπορούσαμε να σπάσουμε αυτό το μοτίβο, τότε ίσως μπορούσαμε να αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον γι' αυτό που είμαστε και όχι γι' αυτό που θέλαμε ο ένας να είναι ο άλλος. Να ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλον, να είμαστε οι ολοκληρωμένοι εαυτοί μας, έστω κι αν αυτό μπορούσε να μας τρομάξει.

Να γιατί δεν ήμουν πρόθυμος να παρατήσω τον Conor. Όταν τελικά αποφάσισα να επιτρέψω στον εαυτό μου να είναι αυτός που είμαι, άνοιξε μια πόρτα που επέτρεπε στον Alex να είναι αυτός που είναι. Γάμος δεν σήμαινε πλέον ότι ο σύζυγός μου ήταν ιδιοκτησία μου. Δεν σήμαινε πλέον ότι υπαγόρευα ποιος ήταν ή ποιος θα γινόταν. Δεν θα του έλεγα πώς να ζήσει τη ζωή του. Και εκείνος δεν θα μου έλεγε πώς να ζήσω τη ζωή μου.

Στη διαδρομή προς το Spokane, η πτήση μου καθυστέρησε στο Salt Lake City. Φανταζόμουν κάθε πιθανό αποτέλεσμα της συζήτησης που επρόκειτο να έχουμε. Φαντάστηκα τεράστιους, μελοδραματικούς καβγάδες. Θα τα βροντούσα και θα έφευγα. Ο Alex θα πετούσε τη βαλίτσα μου από το παράθυρο. Θα καταλήγαμε να πηδιόμαστε στο γκαζόν και όλο το Spokane θα μας ενθάρρυνε ζητωκραυγάζοντας.

Όταν τελικά είδα τον Alex στην αναμονή των αφίξεων, σκέφτηκα πως θα κλάψω. Πάντα νιώθω έτσι όταν δεν τον έχω δει για πολύ καιρό. Όλο το κενό που νιώθω με την απουσία του, ξαφνικά γεμίζει με την παρουσία του. Ξαφνικά ένιωσα ότι είμαι σπίτι μου και ασφαλής.

Καθίσαμε στο Satellite Diner στο κέντρο του Spokane, περιτριγυρισμένοι από μεθυσμένους ετεροφυλόφιλους άντρες και τις μεθυσμένες κοπέλες τους.

«Έχω ανάγκη να πω κάτι», είπα. «Αλλά δεν θέλω». Τα λόγια που τελικά είπα στερούνταν την ποίηση που είχα φανταστεί ότι θα επικαλούνταν. Πού ήταν όλα αυτά που είχα κάνει πρόβα να πω; Όλες τα όμορφα λόγια που θα περιέκλειαν την αγάπη για εκείνον; Ξαφνικά άρχισα να αμφιβάλω για τη βεβαιότητά μου.

«Ωχ», είπε ο Alex.

Του είπα τα πάντα. Μιλούσα 30 λεπτά χωρίς διακοπή.

Όταν τέλειωσα, όταν είχαν αραδιαστεί όλα μεταξύ μας, είπε απλά «χμμμ. ΟΚ». Και έφαγε μια μπουκιά από τα μπισκότα του και τη σος του.

«Μωρό μου, έχεις θυμώσει;» ρώτησα.

«Ίσως. Σίγουρα είμαι θυμωμένος. Αλλά όχι με σένα. Απλά δεν είναι αυτό που θέλω να ακούσω».

Τότε ήταν που μου είπε για τον Greg, που ζει στο Λος Άντζελες. Αυτός και ο Greg μιλούσαν. Σκεφτόταν ότι θα του άρεσε να πει στον Greg να έρθει για ένα Σαββατοκύριακο στο Spokane. Ο Alex χρειάστηκε τέσσερα λεπτά για να πει αυτό που είχε να πει. Τέσσερα λεπτά έναντι των δικών μου τριάντα. Ο τύπος είναι περιεκτικός και σύντομος.

Φαντάστηκα τον Greg και τον Alex να περνούν μόνοι τους ένα Σαββατοκύριακο μαζί. Επέτρεψα στον εαυτό μου να πληγωθεί και έπειτα να θυμώσει, αλλά εκείνα τα συναισθήματα διήρκεσαν λίγα δευτερόλεπτα. Αυτό που τα αντικατέστησε ήταν ευτυχία για τον σύζυγό μου. Και ενσυναίσθηση. Ένιωθε μόνος του στο Spokane. Ήταν δύσκολο να είναι μακριά από μένα και τον Jon, από τη ζωή του. Ένιωσα ευτυχισμένος που υπήρχε κάποιος άλλος εκεί έξω, να ενδιαφερθεί γι' αυτόν. Θέλω ο Alex να έχει την αγάπη όλου του κόσμου. Όσο περισσότεροι άνθρωποι του το πουν τόσο πιο ασφαλής θα είναι.

Το θέλω αυτό για όλους. Για τον Alex και τον Jon και τον Conor. Θέλω να τους αγαπούν και να είναι ευτυχισμένοι. Δεν χρειαζόμουν πια να είμαι ο μόνος που ήθελαν, ο μόνος που αγαπούσαν. Όσο περισσότερους ανθρώπους έχουμε στη ζωή μας, όσο περισσότερη αγάπη, σεξ, φιλία, αγκαλιές και φιλιά τόσο πιο ασφαλείς θα είμαστε όλοι.

«Αυτό θα ήταν φανταστικό», είπα.

Ο Alex ήταν σιωπηλός. Η συζήτησή μας απείχε πολύ από το να τελειώσει. Στην πραγματικότητα δεν θα τελείωνε ποτέ. Θα έπρεπε να μιλήσουμε ξανά γι' αυτό. Και ξανά. Και ξανά. Θα τσακωνόμασταν και θα πετούσαμε πράγματα στο σπίτι και θα πηδιόμασταν και θα τσακωνόμασταν και θα πηδιόμασταν ξανά. Αλλά ό,τι κι αν κάναμε, θα το κάναμε μαζί. Αυτή η ζωή είναι η ζωή μας και είμαστε μαζί σ' αυτό.

Άπλωσε το χέρι του για να πιάσει το δικό μου πάνω στο τραπέζι.

«Είμαι χαρούμενος που είσαι εδώ, μωρό μου», είπε. «Μου έλειψες. Μου έλειψες πολύ».

Περισσότερα από το VICE «Έχω Ρουφήξει Πολλή Διάρροια με το Καλαμάκι…»: Οι Έλληνες Millennials Έφτιαξαν την πιο Σιχαμένη Αργκό της Ευρώπης

Οι Χειρότερες Καλοκαιρινές Δουλειές

Οι Έλληνες δεν Θέλουν να Εκδοθούν οι Οκτώ Τούρκοι Στρατιωτικοί στη Χώρα τους