Tα DOs and DONTs της 1ης Μέρας του Plissken Fest

Δύο Μέρες, 8 άτομα παρέα, ένα πράσινο van, ένα καράβι, πάνω απο είκοσι ώρες κραιπάλης/χορού/πέρα δώθε και ζέστης, πάνω από 45 καλλιτέχνες, DJs και δε ξέρω και εγώ πόσοι φεστιβαλιστές και εδώ είναι μία μικρή αποτίμηση από το team του VICE για την πρώτη μέρα του Plissken Fest 2014.

Φωτογραφία: Διονύσης Ματιάτος

Polkadot (a.k.a. Δάφνη Πασσίση-Κοκότ)

DOs: Μου άρεσε υπερβολικά το live των No Age, οι Fuck Buttons και η συζητησούλα στο vanάκι μας με τους Tijuana Panthers.

DON'Ts: Ότι όλοι γκρινιάζουν μια ζωή  για την έλλειψη ονομάτων σε live και festival αλλά όταν εν τέλει γίνεται κάτι σαν το Plissken, η προσέλευση είναι μικρή. Τουλάχιστον έτσι ήταν τη πρώτη μέρα. Επίσης δεν πολυκατάλαβα την φάση με τισ δύο διαφορετικές τιμές στην μπύρα - μέσα και έξω από το Main Stage. Weird.

Φωτογραφία: Δάφνη Πασσίση-Κοκότ

Βάνια Τέρνερ 

DOs: Μου άρεσε πάρα πολύ το καράβι, γιατί μου θύμισε τα παιδικά μου χρόνια στο λούνα παρκ στα Αηδονάκια. Ααααα και το live των No Age. Ένα από τα highlight της βραδιάς ήταν και η κουβέντα backstage με τον Ben από τους SUUNS και τον Fink.

DON'Ts: Προσωπικά δεν πολυκατάλαβα το ρόλο ύπαρξης των Zombie και το live των Fuck Buttons…Oops.

Φωτογραφία: Δάφνη Πασσίση-Κοκότ

Φροίξος Φυντανίδης

DOs: Το highlight μου ήταν το live του Fink, με διαφορά. Δεν τον είχα δει ξανά live και ειλικρινά το πάθος και η δυναμική του στη σκηνή σε εντυπωσίαζαν. Επίσης απόλυτο DO, οι Noise Figures. Άλλωστε όπως είπε και ένας φίλος που τους είδε πρώτη φορά «μαλάκα τα δίνουν όλα αυτοί»! Και το πιο καλό; Αρκετοί φίλοι τους που ήταν κάτω από τη σκηνή και φόραγαν Noise Figures t-shirts. Ωραία εικόνα.

DON'Ts: Η χελώνα-μασκότ που περιφερόταν στον χώρο. Ok, ήταν εκεί για έναν καλό σκοπό μάλλον (δεν ξέρω ποιον), αλλά εμένα μου έβγαζε κάτι το τρομακτικό. Λες και είχε βγει από κάποιο θρίλερ. Μην το ψάχνεις - μάλλον κάποιος παιδικός εφιάλτης.

Φωτογραφία: Δάφνη Πασσίση-Κοκότ

The Third Eye (a.k.a. Νατάσα Κούμη)

DOs: Μιας και έπρεπε να καλύψω φωτογραφικά το outstage, δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω κανένα live του main. Δεν λυπήθηκα ιδιαίτερα όμως, μιας και τα μουσικά μου ακούσματα ήταν πιο κοντά στις μπάντες του out την πρώτη μέρα. Δηλώνω ενθουσιασμένη με την εμφάνιση των Bombing The Avenue. Ομολογώ πως δεν τους ήξερα άλλα νιώθω τυχερή που τους ανακάλυψα. Μοιάζουν "δεμένοι" και είναι σίγουρα "δυνατοί" και πολλά υποσχόμενοι.

DON'Ts: DON'T spill my beer.

DISCOΠΑΝΑΓΙΑ (a.k.a. Τάσος Κλειδωνόπουλος)

DOs: Ήταν ένα μικρό καράβι, ήταν ένα μικρό καράβι. Που ήταν α - α - αταξίδευτο. Και αυτό ήταν το καράβι του Plissken! Μία από τις πιο ευφάνταστες και νοσταλγικές εγκαταστάσεις που έχω δει σε αθηναΪκό φεστιβάλ, το εν λόγω καράβι έφερνε αμέσως σε όλους πνιγμένες μνήμες από τις ένδοξες στιγμές των Αηδονακίων. Σημείο αναφοράς όπως και αναπόφευκτης συνάντησης για όλο το φεστιβάλ, το καράβι του Plissken ήταν η επιτομή της ευχάριστης έκπληξης.

Οι Suuns, η ροκ μπάντα από το Μόντρεαλ του Καναδά, κέρδισαν μια θέση στην καρδιά μου μετά από αυτό το φεστιβάλ. Όχι ότι γνωρίσαμε τον frontman τους Ben Shemie μετά τη συναυλία, που -δε λέω- επηρέασε λίγο την κρίση μου, αλλά το live τους ήταν σίγουρα ένα από τα highlights της φετινής διοργάνωσης. Αν και δεν είπαν το Up Past The Nursery, που κατήντησε τραγελαφικό αστείο μεταξύ των αεικίνητων συντακτών του Vice, ήταν το πρώτο συγκρότημα που πραγματικά ξεσήκωσε το, σχετικά, ήπιο κοινό του Plissken.

Οι No Age, το experimental punk υβρίδιο ντουέτο από το Λος Άντζελες, διέλυσαν το Plissken, ή απλά ήταν "η πιο Vice" στιγμή του φεστιβάλ. Προσωπικά, που ποτέ δεν ήμουν ούτε πανκ, ούτε ροκ, βρέθηκα σχεδόν κατά τύχη στη μέση του κυκλώνα που προκάλεσε η σκληροπυρηνικά απολαυστική εμφάνιση των No Age… Blame Canada!

Fuck Buttons. Ναι, όντως, οι τρελοί από το Μπρίστολ χάιδεψαν, παίδεψαν και τελικά πάτησαν μέχρι τελικής πτώσεως όλα μας τα fuck buttons. Αν και άργησαν μία ώρα να βγουν στη σκηνή, όταν βγήκαν αποζημίωσαν το διψασμένο κοινό. Μια full force performance γεμάτη αδηφάγους ηλεκτρονικούς ήχους και  εντυπωσιακά οπτικά εφέ που θα μείνει αξέχαστη, ειδικά επειδή ήρθε μετά από επτά ώρες κουραστικής δουλειάς. Διότι ναι, το να παρτάρεις επαγγελματικά θέλει κότσια.

DON'Ts: Η μικρή προσέλευση του κόσμου. Το ξέρω ότι αυτό θα έπρεπε κανονικά να είναι στα πλεονεκτήματα του φεστιβάλ, αλλά, "η χαρά που τη μοιράζεσαι είναι διπλή". Το Plissken παραμένει το πιο εναλλακτικό φεστιβάλ της Αθήνας και ταυτόχρονα αυτό είναι και το μεγαλύτερο μειονέκτημά του καθώς καθ' όλη τη διάρκειά του έχεις την αίσθηση ότι…"κάτι λείπει"….

Φωτογραφία: Διονύσης Ματιάτος

Διονύσης Ματιάτος (a.k.a. το τυπάκι με τον huge φακό στην EOS)

DOs: Παίρνω ένα ταξί. Λίγο πριν την Σχολή Καλών Τεχνών ένας σεκιούριτυ μας λέει που να στρίψουμε για το κτίριο 56. Κάποια ταμπέλα δεν θυμάμαι να είδα. Κατεβαίνω και περιμένω στην ουρά. Πρώτη μέρα του Plissken Fest και για μένα είναι και η πρώτη φορά που πάω. Έχω ήδη χάσει τους Noise Figures από τις μπάντες που μου αρέσουν και κοντεύω να χάσω και τους Suuns. Περνάω την είσοδο και μέχρι να προσανατολιστώ μου παίρνει λίγο χρόνο καθώς το μάτι μου χαζεύει. Στο mainstage προλαβαίνω μόλις τα δύο τελευταία κομμάτια των Καναδών, ενώ στην εξωτερική σκηνή έπαιζαν οι Tijuana Panthers των οποίων ο ήχος είχε ενδιαφέρον. Στον περιβάλλοντα χώρο σέρνουν τα κορμιά τους κάτι ζόμπι! Κοιτάζω για το Project Alice, αλλά μπα. Μ’ αρέσει που βλέπω κόσμο όλων των ηλικιών, ειδικά τους γονείς που έχουν μαζί τους και τα πιτσιρίκια. Ένα φιστικί VW βαν αραγμένο έξω από τη δεύτερη είσοδο του mainstage μου υπενθυμίζει έναν κρυφό μου πόθο. Πιο δίπλα υπάρχει μια ρεπλίκα ενός αρχαίου πλοίου. Μάλλον σε κανονικές διαστάσεις! Ο κόσμος γυρνάει από το ένα stage στο άλλο. Υπάρχουν και δύο με dance μουσική. Μου είπε ο αδελφός μου να δώσω βάση στους 65daysofstatic και δεν είχε άδικο. Εγώ θα του πρότεινα να ακούσει τους No Age! Η εμφάνιση τους για άλλη μια φορά φοβερή, ενώ κατά τη γνώμη μου ήταν και μία από τις καλύτερες της πρώτης μέρας. Πετυχαίνω τον Μάριο που έχει έρθει για Vitalic! Στο μεταξύ, oι Fuck Buttons με την ιδιαίτερη σκηνική παρουσία και ήχο, σε κάποια φάση με κούρασαν. Ανεβαίνει ο Vitalic και κόσμος χορεύει μέσα σε ένα σύννεφο καπνού. Η ώρα πλέον είναι περασμένη και η διπλή ταρίφα περιμένει.

Φωτογραφία: Τάσος Κλειδωνόπουλος

Cles Lambridis (a.k.a. the VICE Camera and Moustache Guy)

Highlights: were definitely Raketkanon, cuz they were so damn hardcore they got everyone's blood pumping, AND, the only singer to come into the crowd and mosh. And No Age, because they had so much energy, AND they played a cover of Six Paxk by Black Flag. Tijuana Panthers also kicked ass, getting everyone's feet moving on the outdoor stage.

Φωτογραφία: Δάφνη Πασσίση-Κοκότ

Σοφία Ζαχαριάδη (a.k.a. the newbie)

Suuns- Οι μυστήριοι: Για την ατμόσφαιρα που δημιούργησαν -και αν θες την επέβαλαν. Απλοί, λυτοί και απέριττοι, με ξεσπάσματα έκπληξη.

Wild Beasts- Οι Ιππότες: Μας ταξίδεψαν σε άλλες εποχές με το στυλ τους και μας κράτησαν στο σήμερα με εξαιρετική ποπ διάθεση (φημολογείται δε, ότι αρκετοί εκ του κοινού διεγέρθηκαν σεξουαλικώς ή τέλοσπάντων διεγέρθηκαν διαφόρων ειδών φαντασιώσεις..)

65daysofstatic- Οι ποιητές: Από αλλού αυτοί οι τύποι. Ήρθαν, τα'σπασαν, δεν έψαλλαν κουβέντα και μας στείλαν στον Θεό!

Α Victim Of Society- Oι εργάτες: Εργατικότατοι και συνεπέστατοι. Κάθε φορά και πιο καλοί. Χαίρομαι να τους βλέπω να προοδεύουν!

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.