Πήγα για Καφέ με τον Αντώνη Πανούτσο και Δεν Μιλήσαμε για Μπάλα

Ο Αντώνης Πανούτσος είναι ίσως η αγαπημένη μου φιγούρα όσον αφορά την ελληνική τηλεόραση. Σε αντίθεση με το σύνολο των αθλητικογράφων (και όχι μόνο) εκεί έξω, μπορεί να σου δώσει τροφή για σκέψη, ιδέες για βιβλία που πρέπει να διαβάσεις και, στην τελική, να πετάξει ένα λίγο πιο σοφιστικέ αστείο από αυτά που ακούς συνήθως σε μια αθλητική εκπομπή. Μαζί με το τηλεοπτικό (και ραδιοφωνικό) του έτερον ήμισυ, τον Αντώνη Καρπετόπουλο, έχουν γράψει ιστορία με εκπομπές όπως το θρυλικό, τουλάχιστον για εμένα και την παρέα μου, «Tora Tora Tora», το άκρως επιτυχημένο πέρασμά τους από την «Αθλητική Κυριακή», αλλά και την αρκετά υποτιμημένη αντρική εκπομπή «Όσα λένε οι άντρες μεταξύ τους».

Γνωρίζοντας πως δεν γουστάρει να δίνει συνεντεύξεις και να μιλάει για τον εαυτό του, επικοινώνησα μαζί του κρατώντας «μικρό καλάθι». Όμως, η απάντηση που πήρα ήταν θετική. «Κοίτα, βαριέμαι τις συνεντεύξεις, κάθε Σάββατο όμως συναντάω τους φίλους μου για καφέ, έλα να κάτσεις μαζί μας, θα αφήσουμε το μαγνητόφωνο να γράφει και ό,τι βγει». Έτσι και έγινε. Τον συνάντησα στο Φίλιον στο Κολωνάκι και κατάφερα, λόγω έλλειψης χώρου στο τραπέζι με την υπόλοιπη παρέα, να τον απομονώσω σε ένα άλλο τραπέζι και να μιλήσω για λίγο μαζί του.

«Πώς τα περνάω; Κοίτα, γενικά καλά τα περνάω. Εγώ στη ζωή μου τα πέρασα καλά μετά τα πενήντα». Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτή η πληροφορία δεν μου έκανε καθόλου εντύπωση. «Εδώ ερχόμαστε τα Σάββατα, το μαγαζί παλιά λεγόταν Dolce, ξεκίνησε σαν ραντεβουδάδικο και μετά αυτοί που έβγαιναν εδώ ραντεβού, μεγαλώνοντας έγιναν ευαίσθητοι αριστεροί έως νεοφιλελέ. Είναι ένα μαγαζί γερουλέ, όπως βλέπεις άλλωστε, αλλά έχει την πλάκα του. Έχει μόνιμη πελατεία, δηλαδή δεν περνάς και μπαίνεις». Η αλήθεια είναι πως ο Αντώνης Πανούτσος δεν μου βγάζει τίποτα το «γερουλέ». Όπως με πληροφόρησε, κυκλοφορεί με μηχανή, παίζει τένις, ενώ δεν σκέφτεται να βγει στη σύνταξη. Στο μυαλό μου, πάντως, τον είχα πάντα για «Αμερικανάκι»: λίγο οι τιράντες, λίγο οι συνεχείς pop αναφορές του, δεν θέλει και πολύ για να σου βγει το όνομα. «Μου αρέσουν οι Αμερικανοί γενικά, όχι σαν κουλτούρα ιδιαίτερα. Μου αρέσει κυρίως ο αθλητισμός τους και πιο συγκεκριμένα το baseball». Δεν περίμενα κάτι λιγότερο.

Αφού φάγαμε μερικά τουρκικά λουκούμια, προσφορά της φίλης του, Βιβής, αποφάσισα να τον ρωτήσω αν σκέφτεται να εκδώσει ποτέ το «Μαύρο Βιβλίο του Ποδοσφαίρου», το οποίο θεωρώ ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ελληνικής αθλητικής δημοσιογραφίας. «Το "Μαύρο Βιβλίο του Ποδοσφαίρου", που είχα στις εκπομπές, ήταν η βιογραφία του Μουσολίνι, από τον Λουίτζι Μπαρτζίνι. Αλλά στα αγγλικά, γιατί ιταλικά δεν διαβάζω. Κοίτα, σε προσωπικό επίπεδο, βιογραφικό, δεν έχω να σου πω πολλά πράγματα. Ένα από τα λίγα που έχω να πω είναι ότι υπάρχει ένα βιβλίο που λέγεται "The radical soap opera", που το έχει γράψει κάποιος Αμερικανός ονόματι David Zane Mairowitz. Σήμερα είναι προφανώς εκτός εποχής επειδή μιλάει για την Αμερική της δεκαετίας του '70, είναι μια απογραφή της αμερικανικής αριστεράς. Σε κάποιο σημείο, λέει για τον Joe McCarthy. Πως ήταν ένας εφιάλτης για την Αριστερά, γιατί, ενώ ήταν κάργα δεξιός, οποιοδήποτε στοιχείο είχε, από τα μαλλιά του μέχρι ότι ίδρωναν οι μασχάλες του και φαίνονταν στα πουκάμισα, παρέπεμπε στην εργατική Αριστερά. Με εμένα συμβαίνει το εξής -και πολύς κόσμος το μπλέκει-, έχω οποιοδήποτε στοιχείο θα σε χαρακτήριζε αριστερό. Τον τρόπο ζωής, το στιλ ντυσίματος, ότι οδηγώ μηχανή και αγόρασα για πρώτη φορά δικό μου σπίτι πριν από δύο χρόνια, το γεγονός ότι δεν είμαι παντρεμένος ούτε βάφτισα την κόρη μου, ενώ σε πεποιθήσεις είμαι το αντίθετο από αυτό που λένε οι αριστεροί Gauche caviar». Πλέον, ένα από τα όνειρά μου έγινε πραγματικότητα. Να έχω δηλαδή απέναντί μου τον Αντώνη Πανούτσο να μου αραδιάζει ένα κάρο αναφορές. Μπορώ πλέον να το σβήσω από την «to do list» μου και να κοιμηθώ χαρούμενος το βράδυ.

Γνωρίζοντας πως στο παρελθόν έχει υπάρξει DJ αλλά και μέλος της εκδοτικής ομάδας του μουσικού περιοδικού «OZ», τον ρώτησα αν θα προτιμούσε να αρθρογραφεί για τη μουσική, όμως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. «Αν με ρωτούσες, όμως, τι θα ήθελα να είμαι, θα σου απαντούσα πως θα ήθελα πολύ να είμαι ο Τσακαλώτος. Είχαμε βρεθεί στο αεροδρόμιο των Βρυξελών πριν από δέκα μέρες και επειδή έχουμε και οι δύο αυτό το εγγλέζικο, μου λέει "εμένα στη ζωή μου η επιθυμία μου ήταν να γίνω καθηγητής στην Οξφόρδη και να ξυπνάω αργά". Μπορώ λοιπόν να προσθέσω πως και εμένα ήταν η επιθυμία μου να γίνω καθηγητής στην Οξφόρδη και να ξυπνάω αργά. Δηλαδή, ό,τι πιο κοντινό σε αυτό που θέλω να κάνω είναι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. Αν αποφασίσω να κάνω σοβαρές σπουδές, θα ήθελα να πάω μαζί με τον Τσακαλώτο, να πάρουμε δυο έδρες και να κάνουμε παρέα». Υπέροχη πάσα για την ερώτηση-παγίδα σχετικά με το αν έχει σκεφτεί να πολιτευτεί, όπως έχουν κάνει κατά καιρούς αρκετοί συνάδελφοί του. «Δεν είμαι άνθρωπος που δημιουργεί συμπάθειες, κοντράρομαι πολύ και σε επαγγελματικό και σε προσωπικό επίπεδο. Δηλαδή, έχω πέντε φίλους που κάνουμε παρέα, αλλά κοντράρομαι. Αν δεν κολακεύεις τον κόσμο, όπως αναγκάζονται να κάνουν οι πολιτικοί, που κάθονται και κουνάνε το κεφάλι, δεν πρόκειται να τα καταφέρεις. Αυτή είναι η δυσκολία, αλλιώς δεν θα είχα πρόβλημα».

Είναι επικίνδυνο να κάνει κάποιος αθλητικό ρεπορτάζ στην Ελλάδα; Ειδικά αν λάβουμε υπόψη ότι είναι ευρέως γνωστό πως υποστηρίζει τον Ολυμπιακό, σε συνδυασμό με την κατάσταση στον χώρο του ποδοσφαίρου; «Ναι, μου έχουν επιτεθεί κιόλας. Πριν από δύο χρόνια στη Συγγρού, με μπουνιές. Αλλά δεν ξέρω αν ήταν οπαδοί αυτοί, για μπράβοι μου φάνηκαν. Μου την είχαν στημένη. Με οπαδούς είχαμε σπάσει πολλή πλάκα σε ματς Καλλιθέα – Ηρακλής, με κάτι μαλάκες της Καλλιθέας να φωνάζουν "καριόλη με τις τιράντες". Τις τιράντες, πάντως, δεν τις φοράω για στιλ, απλώς με βολεύουν. Κοίτα, αν μου πει πάντως κάποιος πως είναι οπαδός μιας ομάδας, αυτομάτως χάνει ένα κλικ σοβαρότητας». Τον ρωτάω από περιέργεια τι θα γινόταν αν πήγαινε σε έναν αγώνα στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. «Δεν νομίζω πως θα με υποδέχονταν με χειροκροτήματα (γέλια). Η πλάκα είναι πως ούτε στον Ολυμπιακό με υποδέχονται με χαρά. Στη Λεωφόρο παλιότερα μπορούσα να πάω, άντε να μου έριχνε κανείς καμιά ματιά. Στον Ολυμπιακό, μια φορά στο πάρκινγκ μου την είχαν ψιλοπέσει κάποιοι. Θεωρούσαν πως δεν στηρίζω αρκετά την ομάδα». Του αναφέρω πως κάπου είχε πάρει το μάτι μου ότι είχε τσακωθεί και σε μια πορεία, άσχετη με τον αθλητισμό. «Α ναι, κάποια στιγμή που βιαζόμουν να πάω στη δουλειά, είχε ψηφοφορία για το πρώτο μνημόνιο και είχαν κλείσει τους δρόμους. Πλησιάζω λοιπόν έναν αστυφύλακα, βγάζω το κράνος και τον ρωτάω τι ομάδα είναι, ξέρεις, αρχίζω το ψηστήρι για να με αφήσει να περάσω και να προλάβω να κατέβω στο στούντιο. Ήταν λοιπόν μια ομάδα αγανακτισμένων και μου φωνάζει ο ένας "μωρή καριόλα, με αυτά που κάνετε στην κοινωνία…", απαντάω και εγώ κάτι αντίστοιχο, τα ήθελα και εγώ (γέλια), και λέει αυτός "έλα εδώ να το πεις αυτό", του απαντάω "έλα εσύ εδώ". Ήμασταν τώρα σε απόσταση λίγων μέτρων. Βλέπω όμως πως ξεκινάνε προς το μέρος μου καμιά δεκαπενταριά άτομα. Λέω, όπα, πατάω γκάζι και αρχίζουν να τρέχουν από πίσω μου λες και ήμασταν σε ταινία. Όταν έφτασα στον σταθμό, είχαν στείλει ένα μήνυμα στον Καρπετόπουλο που έλεγε: "Ο φίλος σου, εκτός από θρασύς, είναι και λιπόψυχος". Μου άρεσε αυτό».

Με αφορμή την αναφορά στο όνομά του, τον ρωτάω για τον επί χρόνια συνοδοιπόρο του, Αντώνη Καρπετόπουλο. «Με τον Κάρπετ γνωριστήκαμε το 1995 στον "Φίλαθλο" και κολλήσαμε. Να ξέρεις πάντως πως δεν κάνουμε παρέα, έχουμε να βγούμε μαζί πολλά χρόνια. Είναι καλύτερα έτσι, επειδή το να είσαι κάθε μέρα μαζί με κάποιον και να κάνεις και παρέα μαζί του πάει πολύ. Επαγγελματικά, όμως, συνεννοούμαστε μια χαρά. Έχουμε μωρέ άλλες παρέες και μουσικά γούστα, εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής. Ο Καρπετόπουλος γουστάρει να πηγαίνει στον Ρέμο. Μια χαρά είναι ο Ρέμος, δεν θα πήγαινα όμως». Ποια είναι, κατά τη γνώμη του, η πιο cult φιγούρα που έχει περάσει από το ποδόσφαιρο. «Στη μνήμη του Τρύφωνα Ivanov».

Καθώς τα φλιτζάνια με τους καφέδες άδειαζαν και είχαν αρχίσει να πέφτουν οι πρώτες κλεφτές ματιές στο τραπέζι με την υπόλοιπη παρέα, αποφάσισα να περάσω στις τελευταίες μου απορίες. Μια από αυτές ήταν αν, έπειτα από τόσα χρόνια πορείας στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο και στα έντυπα, έχει καταφέρει να βγάλει λεφτά. «Μια χαρά είμαι, δεν έχω πρόβλημα. Έχω πλέον δικό μου σπίτι, δεν έχω χρέη, έχω καταφέρει να βάλω και κάποια χρήματα στην άκρη. Είμαι γενικά συντηρητικός σε αυτά τα θέματα, είναι και το γράψιμο έτσι, δηλαδή πεθαίνεις, σταματάς να γράφεις. Βγάζω αρκετά χρήματα για να μην έχω θέμα. Μπορεί να έχουν μειωθεί τα χρήματα που βγάζω αλλά είμαι εντάξει».

Κλείνοντας την κουβέντα, με προσκάλεσε στο τραπέζι όπου καθόταν η υπόλοιπη παρέα και περάσαμε το υπόλοιπο μεσημέρι κάνοντας χαβαλέ (στον οποίο, φυσικά, ο Αντώνης Πανούτσος είναι μετρ). Ειλικρινά, χάρηκα πολύ που κατάφερα να μιλήσω μαζί του, αλλά περισσότερο με το γεγονός πως πρόκειται για έναν άνθρωπο της τηλεόρασης που δεν υποκρίνεται. Αν γουστάρεις τον Αντώνη Πανούτσο που βλέπεις στο γυαλί ή ακούς στο ραδιόφωνο, τότε δεν θα απογοητευτείς αν ποτέ τον γνωρίσεις από κοντά. Λέω να του προτείνω να πάμε για τένις κάποια στιγμή.

Περισσότερα από το VICE

Η Συζήτηση για την Ιστορία του Trainspotting 20 Χρόνια Μετά

Η Πανκ Επανάσταση στο Βερολίνο τη Δεκαετία του '80

Ρωτήσαμε Άτομα Εθισμένα στα Ναρκωτικά Πόσο τους Κοστίζει η «Συνήθειά» τους