Η Ποιότητα της Μουσικής στην Ελλάδα Μέσα από το X-Factor

Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τα talent shows. Είμαι από τους ρομαντικούς τύπους που πιστεύουν πως, αν έχεις ταλέντο και το παλέψεις, θα πετύχεις, ο κόσμος να χαλάσει. Δεν βρίσκω κάποιο νόημα στη γρήγορη και άμεση προβολή της οποίας χαίρουν οι διαγωνιζόμενοι σε αυτά και έτσι, η μόνη επαφή που είχα με τέτοιου είδους εκπομπές ήταν κάποια βιντεάκια στο youtube με αστείες οντισιόν.

Εντάξει, για να πω την αλήθεια, μικρός, είχα παρακολουθήσει το πρώτο Fame Story. Καυγάδες, αποχωρήσεις, κραξίματα, κόντρες, εκρήξεις, όλα τα είχε αυτό το reality. Έλειπε βέβαια η καλή μουσική αλλά δεν βαριέσαι; Τα χρόνια πέρασαν και σε όλο τον κόσμο τα talent shows αλλάζουν μορφή αλλά συνεχίζουν να αποτελούν την εικόνα του mainstream της εκάστοτε χώρας. Αποφάσισα λοιπόν να κάτσω μέσα τη Παρασκευή το βράδυ, και να παρακολουθήσω το ελληνικό X - Factor με σκοπό να βολιδοσκοπήσω το επίπεδο της μουσικής στην χώρα μας μέσω αυτού.

Το ρολόι έδειχνε 9:15 και την εμφάνιση του έκανε ο παρουσιαστής, εθνικός σταρ, αρχηγός των πάντων, επίτιμος popstar και αιώνιος καλλονός, Σάκης Ρουβάς. Θυμάμαι πως πριν από πολλά χρόνια, είχα στείλει σε μια Γερμανίδα φίλη μου φωτογραφίες του, λέγοντας της πως θεωρείται ο πιο όμορφος τραγουδιστής της χώρας. Όταν αυτή μου απάντησε πως της φαίνεται σαν ένας τυπικός Έλληνας είχα παρεξηγηθεί. Δεν ξέρω γιατί, δεν μου άρεσε ποτέ η μουσική του αλλά ανήκω στη γενιά που μεγάλωσε, σχεδόν, αναγκασμένη να τον θεωρεί το απόλυτο είδωλο της νεολαίας.

Τέλος πάντων, ο Sakis, όσο μεγαλώνει ομορφαίνει και όσο παίρνει εμπειρία ως παρουσιαστής και αποκτά αυτοπεποίθηση γίνεται ακόμα χειρότερος στη συγκεκριμένη δουλειά. Αφού μας καλησπέρισε, παρουσίασε την επιτροπή η οποία, αποτελείται από τρία άτομα που δεν θα έπρεπε να δίνουν συμβουλές σε νέους τραγουδιστές και τον Γιώργο Θεοφάνους. Τον τελευταίο, αν και δεν μπορώ να τον πάρω στα σοβαρά, τον βρίσκω σωστό στις παρατηρήσεις του. Με τρόμο άκουσα την είδηση πως αργότερα, θα εμφανιζόντουσαν στην εκπομπή οι Vegas. Μπορώ να αντέξω πολλές κακουχίες αλλά η μουσική των Vegas είναι πραγματικά ανυπόφορη. Αφού πήραμε μια πρώτη -πικρή- γεύση, φύγαμε για διαφημιστικό διάλειμμα.

Επιστρέφοντας, προχωρήσαμε με γοργούς ρυθμούς στη πρώτη διαγωνιζόμενη, τη Χριστιάνα. Μια δεκαοκτάχρονη κοπέλα που μας τραγούδησε το «My Immortal» των Evanessence. Αλήθεια, γιατί επιλέγουν αγγλόφωνα κομμάτια αφού έχουν τόσο κακή προφορά; Στη τελική, στα μπουζούκια θα καταλήξουν. Η τύπισσα που ετοιμάζει τις χορογραφίες, θεώρησε καλή ιδέα να γεμίσει τα χέρια της κοπελιάς με μπογιά και να τη βάλει να περάσει ένα χεράκι το τζάμι που της είχαν βάλει μπροστά της. Η Χριστιάνα λοιπόν, ζωγράφιζε μια καρδιά ενώ την ίδια στιγμή κατακρεουργούσε τη κακόγουστη μπαλάντα που δεν είχα καμία όρεξη να ακούσω ξανά στη ζωή μου.

Το τραγούδι ακούστηκε σκατά αλλά τουλάχιστον, η ζωγραφιά βγήκε καλή. «Κακό ξεκίνημα κάναμε», είπα στον εαυτό μου καθώς περίμενα τον επόμενο διαγωνιζόμενο (μη δίνοντας σημασία στα όσα έλεγε η κριτική επιτροπή στη συμπαθέστατη κοπέλα). Η σειρά του δεν άργησε και έτσι, στις οθόνες μας έκανε την εμφάνιση του ο Αλέξανδρος. Θεέ μου, υπάρχει ακόμα κόσμος που ακούει Πυξ Λαξ και γουστάρει; Η Πέγκυ Ζήνα, στης οποίας την ομάδα ανήκει ο συγκεκριμένος τροβαδούρος, μας ενημέρωσε πως θα σεβαστούν τη κανονική εκτέλεση. Ευτυχώς, επειδή υπήρχε τεράστια πιθανότητα να παρεξηγηθούν οι Έλληνες «Beatles» αν άλλαζαν κάτι. Για να λέμε την αλήθεια όμως, ο τυπάς, τηρουμένων των αναλογιών, έχει ένα ενδιαφέρον και τον ευχαριστώ πολύ που μου θύμισε πόσο χάλια ήταν η φάση του εντεχνο-ροκ που ευτυχώς, χάθηκε -ελπίζω- για πάντα.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως στο σόου υπάρχει στυλίστας που ντύνει τους διαγωνιζόμενους. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν, θεώρησε τρομερή ιδέα να φορέσει στον τύπο ένα σακάκι που τον έκανε να μοιάζει σαν παντζάρι με τραγιάσκα. Στη συνέχεια, ο Ρουβάς μας ενημέρωσε πως «η ατμόσφαιρα είναι τόσο τρομερή που το νιώθει και η Ελένη από το σπίτι». Μη με ρωτήσετε ποια Ελένη γιατί το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι η γνωστή απάντηση που δίναμε όταν ήμασταν μικροί-μικροί. Επίσης, μας ενημέρωσε πως η κοπελιά που τραγούδησε στη συνέχεια, κινδύνευσε με αποχώρηση τη προηγούμενη εβδομάδα αλλά τελικά, «κατάφερε να μείνει, δηλαδή, να μην αποχωρήσει». Ευτυχώς που το εξήγησε γιατί ήταν λίγο περίπλοκο το ζήτημα.

Ο λόγος για τη Χριστίνα που με εντυπωσίασε με τα άθλια αγγλικά της. Ρώτησε την Αμερικανίδα χορογράφο αν της αρέσει αυτό που κάνει με τα εξής λόγια: «You like?». Τραγούδησε το «I, Who Have Nothing» σε μια άθλια ενορχήστρωση που θύμισε τις χειρότερες στιγμές της Eurovision. Ποιος ακούει αυτή την εκτέλεση και λέει, «φίλε, τα σπάει»; Αυτό που με απασχολούσε πάντως ήταν το, τι μπορεί να σκέφτεται η Πέγκυ Ζήνα όταν βρίσκεται στο πλατό της εκπομπής. Φαίνεται συνεχώς εκτός τόπου και χρόνου, σαν να είναι ο πιο χαρούμενος άνθρωπος στον κόσμο. Νομίζω, πως, έχει κάποιες «προκάτ» ατάκες καλοσύνης -δεν έκανε ούτε ένα κακό σχόλιο όλο το βράδυ- και απλώς, στο μυαλό της υπάρχει μια ρόδα λούνα παρκ που γυρίζει σταθερά και χαλαρά.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα δει κάτι ενδιαφέρον και είχα αρχίσει να βαριέμαι. Ευτυχώς όμως,βγήκαν οι Stereo Soul (δεν ήξερα πως συμμετέχουν και συγκροτήματα στο X-Factor). Καθόλου κακοί, τραγούδησαν το «Blurred Lines» του Robin Thicke με απόλυτη επιτυχία. Είναι pop, έχουν υπέροχες φωνές και φαίνονται καλά άτομα.Με δυο λόγια, αποκλείεται να κάνουν καριέρα στην Ελλάδα.

Το μόνο καλό που είχε ο επόμενος, τραγουδιστής ήταν πως το επίθετο του ήταν Λέοντας. Αυτό μου έμεινε. Διαγωνίσθηκε με το πιο άκυρο κομμάτι που έχει ακουστεί ποτέ σε διαφήμιση μπύρας. Ο τύπος έχει μαλώσει με την φωνητική, δεν έπιανε νότα ούτε με αίτηση αλλά είχε όμορφο κλαρινοκούρεμα και τραγούδησε μπουζούκια. Το κοινό γούσταρε και το έδειξε με ουρλιαχτά και τρελό χειροκρότημα στο τέλος του κομματιού. Ο Λέοντας, απάντησε σχηματίζοντας μια καρδούλα στον αέρα. Η Πέγκυ Ζήνα, όπως πάντα, είπε πολύ όμορφα λόγια και με το που τελείωσε τη κριτική της, θα ορκιζόμουν πως άκουσα τον ήχο που κάνει ο κουλοχέρης όταν κερδίζεις. Μέσα στα επόμενα λεπτά, διαδραματίστηκε μια από τις αγαπημένες μου στιγμές. Ο τυπάς από τους Οnirama και η Τάμτα, τόλμησαν να πουν την αλήθεια στον Λέοντα και έφαγαν τρελή γιούχα από το κοινό. Πρέπει να ένιωσαν σαν διαιτητικό τρίο σε γήπεδο ομάδας που κυνηγάει αποτέλεσμα για πρωτάθλημα.

Σημείωση προς τον εαυτό μου, αν λάβω ποτέ μέρος σε ελληνικό talent show, να επιλέξω σκυλάδικα και να κουρευτώ αλά «Κλάους Αθανασιάδης». Ο επόμενος διαγωνιζόμενος, λέει, πως το όνειρό του είναι να τραγουδήσει με τον Βασίλη Καρρά. Ένας λογικός άνθρωπος θα έκλεινε τη τηλεόραση. Εγώ, αποφάσισα να κάνω τον ήρωα και να μείνω πιστός στον στόχο μου.

Ακολούθησε ένα εφιαλτικό -για τα αυτιά μου- δίλεπτο. Ας μείνουμε στο γεγονός πως ο τύπος ονομάζεται Πιλάτος και η φωνή του όντως μοιάζει με αυτή του Καρρά. Θα μπορούσα άνετα να τον φανταστώ να τρέχει στη παραλιακή με κωλοφτιαγμένο αυτοκίνητο και να πετάει γαρύφαλα στους περαστικούς, παίζοντας στο τέρμα το τελευταίο CD του Τάσου Μπουγά. Στα καπάκια, δεύτερος σκυλάς που είπε ένα κομμάτι που το ακούω συνήθως στο τυροπιτάδικο της γειτονιάς μου. Κακή φάση.

Τα καλύτερα όμως ήρθαν στο τελευταίο κομμάτι της εκπομπής, όταν και έκανε την εμφάνιση της η Τάνια που τραγούδησε το «Crazy in Love» της Beyonce. Mε το που άκουσα πως θα ερμήνευε αυτό το κομμάτι είπα, «ωραία φάση, θα γελάσουμε». Δυστυχώς για εμένα, δεν έχω κάτι κακό να πω, η τύπισσα έδωσε πόνο. Η καλύτερη εμφάνιση μέχρι εκείνο το σημείο. Η επιτροπή συμφώνησε μαζί μου και η Πέγκυ Ζήνα, κρατώντας φανταστικό μαλλί της γριάς και ποπ κορν, ήταν πιο χαρούμενη από ποτέ.

Κάπου εκεί, έσκασε μύτη ο Ίαν και τα πάντα απέκτησαν ενδιαφέρον. Ο τύπος φορούσε μπλούζα Day oof και αυτό τον ανακηρύσσει αυτομάτως, βασιλιά του κόσμου. Έπειτα από αυτή τη χρυσή λεπτομέρεια δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο. Ωστόσο, ο Ίαν, βγήκε στη σκηνή με μια ακουστική κιθάρα και τραγούδησε το «Billie Jean». Εντάξει, η καλύτερη φωνή που άκουσα όλο το βράδυ. Αν δεν κερδίσει αυτός, θα πρέπει να απαγορευτεί η μουσική σε όλη τη χώρα για τα επόμενα δύο χρόνια και να κυκλοφορούν μόνο δίσκοι με γκαρίσματα γαϊδάρων. Ο τύπος, είναι το X-Factor. Ο μόνος από όσους είδα που πραγματικά μου έκανε εντύπωση. Κατάφερε να με ξυπνήσει και έτσι είδα και τη κοπελιά που βγήκε στο τέλος τραγουδώντας το «Show Must go on». Ο μόνος λόγος που μπορώ να φανταστώ κάποιον να διαλέγει κομμάτι των Queen σε διαγωνισμό τραγουδιού, είναι να θέλει να χάσει. Επίσης, το performance τι φάση; Το περίμενα λίγο χειρότερο βέβαια, αλλά εντάξει, σκεφτόμουν ακόμα τον Ίαν από πριν.

Αφού λοιπόν ολοκληρώθηκαν οι εμφανίσεις των διαγωνιζόμενων, έκλεισα τη τηλεόραση υπό τον φόβο της ακρόασης των νέων τραγουδιών των Vegas. Το συμπέρασμα που έβγαλα χωρίζεται σε δύο σκέλη. Ένα αρνητικό και ένα θετικό.

Το πρώτο, είναι πως τα παιδιά που συμμετέχουν σε αυτές τις εκπομπές είναι (με κάποιες εξαιρέσεις) εντελώς άνοστα, δίχως καλλιτεχνική προσωπικότητα με το αποτέλεσμα που προκύπτει να είναι πλαστικό. Από την άλλη, εκλαμβάνω ως θετικό το γεγονός ό,τι, έχουν μειωθεί αισθητά τα μπουζουκοτράγουδα και μπορείς πλέον να παρακολουθήσεις κάπως πιο ευχάριστα το show. Από τους δέκα διαγωνιζόμενους μόνο ο ένας κατάφερε να ξεχωρίσει και να αποδείξει πως έχει χαρακτήρα και ταλέντο. Κάτι είναι και αυτό.

Περισσότερα από το VICE

Όταν το Πανελλήνιο Συνειδητοποίησε τι Ακριβώς Είναι το Bullying

Κινδυνεύουμε Ξαφνικά Φέτος από τους Καρχαρίες;

Η Δική μου Κοντινή Αμερική