Στάδια Εκπαίδευσης που Ίσως Πρέπει να Περάσεις για να Γίνεις Πρωινός Τύπος

Δεν είναι ότι δεν θέλω να σηκωθώ. Απλώς, δεν μπορώ. Τα πρωινά είμαι πιο παραγωγική, βγάζω εύκολα δουλειά. Το μόνο πρόβλημα, όμως, είναι ότι σπάνια το βιώνω αυτό επειδή συνήθως κοιμάμαι.

Ζηλεύω όσους πετάγονται από το κρεβάτι με το που ακούνε το ξυπνητήρι – και είμαι πρόθυμη να κάνω τα πάντα για να γίνω κι εγώ μια απ’ αυτούς. Έτσι ξεκίνησα το πείραμά μου: Μπορώ να μάθω να ξυπνάω στην ώρα μου;

Το website Mind Hack συστήνει να μετακινήσω το ξυπνητήρι μου μακριά από το κρεβάτι μου. Αλλά απλώς θα πήγαινα ως εκεί κοιμισμένη και θα το έκλεινα. «Αφήστε τις κουρτίνες ανοιχτές», άλλο site. Είναι πολύ χαριτωμένο που υποθέτουν ότι δεν τα δοκίμασα όλα αυτά. «Βάλτε ένα πολύ πρωινό ραντεβού». Οι φίλοι μου έχουν να πουν ένα σωρό ιστορίες, που μου τηλεφωνούσαν από το καφέ πριν φτάσω μισή ώρα αργοπορημένη, χωρίς να έχω πλύνει δόντια και αχτένιστη.

Οι συμβουλές έχουν έναν κοινό παρονομαστή: Aν πατάς snooze, το ‘χασες.Έτσι υπολόγισα πόσες φορές έχω χάσει. Μια μέρα τη μέρα είναι 365 ώρες τον χρόνο ή εννιά βδομάδες δουλειά.

Ο γκουρού προσωπικής ανάπτυξης Steve Pavlina ισχυρίζεται ότι δεν αρκεί η δύναμη της θέλησης για να σηκωθούμε. Πρέπει να εκπαιδευτούμε. Ο Pavlina λέει πως μπορώ να ρυθμίσω τον οργανισμό μου πηγαίνοντας για ύπνο τη μέρα όπως θα πήγαινα το βράδυ. Έτσι, το μεσημέρι βούρτσισα τα δόντια μου, φόρεσα πιτζάμες, τράβηξα τις κουρτίνες και έκλεισα τα μάτια. Το ξυπνητήρι χτύπησε δέκα λεπτά αργότερα και ακολούθησα τη διαδικασία που, σύμφωνα με τον Pavlina, πρέπει να γίνει αυτόματη: Mόλις χτύπησε το έκλεισα, τεντώθηκα, ανακάθισα και σηκώθηκα. Το επανέλαβα αρκετές φορές.

Μου φαινόταν βλακώδες να με εκπαιδεύω να κάνω κάτι που μπορούν να κάνουν νήπια, παρόλα αυτά το έκανα. Το επόμενο βράδυ, έβαλα ξυπνητήρι στις 6.30 και συνέβη ένα θαύμα. Την επόμενη μέρα σηκώθηκα. Τη δεύτερη μέρα πήγα και για τρέξιμο.

Αλλά την τρίτη μέρα ξύπνησα και δεν είχε χτυπήσει ξυπνητήρι. Ρώτησα τον συγκάτοικό μου τι είχε γίνει και μου είπε ότι πατούσα το snooze τόσο συχνά που ήρθε στο δωμάτιό μου και το έκλεισε. Έπιασε το κόλπο, αλλά μόνο για δύο μέρες.

Δεν είμαι μόνη σε αυτόν τον δύσκολο δρόμο της αυτοβελτίωσης και πολλές εταιρίες προσπαθούν να το εκμεταλλευτούν. Οι εφαρμογές ύπνου παρακολουθούν το μοτίβο ύπνου σου και σε ξυπνάει σε μια ελαφριά φάση ύπνου, έτσι υποθετικά είναι πιο εύκολο να ξυπνήσεις.

Κατέβασα την εφαρμογή, όρισα ένα χρονικό παράθυρο για το ξύπνημα. Ήμουν διστακτική και όλα αυτά τα γραφήματα και οι αριθμοί με έκαναν να νιώθω περίεργα, σαν να ήμουν υπό παρακολούθηση. Δεν πιστεύω σε τρελές συνωμοσίες, αλλά σε ό,τι αφορά την προστασία δεδομένων, ίσως παραείναι παρεμβατικό.

Το πρωί ξύπνησα με τον απαλό ήχο της εφαρμογής. Αλλά δεν σηκώθηκα. Η εφαρμογή μου έδειξε πόσες φορές πάτησα snooze: 13.

Ο καθηγητής Ingo Fietze ειναι ειδικός σε θέματα ύπνου στο νοσοκομείο Charité στο Βερολίνο. Όταν του τηλεφώνησα, με ρώτησε πόσων ετών είμαι και του είπα 26.

«Μεταξύ των ηλικιών 20 και 30 χρειάζονται οκτώ-εννιά ώρες ύπνου», είπε. «Οτιδήποτε άλλο είναι παθολογικό». Παθολογικό. Συνήθως κοιμάμαι εύκολα ένα δεκάωρο.

Ο καθηγητής Fietze μου είπε ότι οι συνήθειες ύπνου είναι θέμα γονιδίων. Και ύστερα με έκανε να απελπιστώ: «Μπορεί ένας βραδινό τύπος να γίνει πρωινός και το αντίστροφο. Αλλά δεν μπορείς κάποιον που κοιμάται πολύ να τον κάνεις να κοιμάται λίγο ή το αντίστροφο».

Πρότεινε να μετρήσω τον ύπνο μου με μια φορητή συσκευή και να χρησιμοποιήσω μια ιατρική λάμπα με 10,000 lux για να ξυπνήσω. «Το δυνατό λευκό φως είναι σαν κουβάς με νερό, αλλά λίγο πιο ήπιο».

Έβαλα τη συσκευή μέτρησης στη μέση μου, ενώ ένα σωληνάκι οξυγόνου στη μύτη μετρούσε την αναπνοή μου. Έμοιαζα με βομβιστή αυτοκτονίας με μηχανική υποστήριξη. Όπως ήταν αναμενόμενο δεν κοιμήθηκα καλά. Ξύπνησα νωρίς αλλά μόνο επειδή το σωληνάκι είχε βγει από τη μύτη μου.

Έβαλα την ιατρική λάμπα στο κομοδίνο και τη συνέδεσα στην πρίζα. «Τα λέμε αύριο, ξύπνησέ με σε παρακαλώ», είπα.

Το πρωί χτύπησε το ξυπνητήρι. Τις τελευταίες μέρες πατούσα λιγότερο snooze και μερικές φορές μάλιστα ξυπνούσα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Δεν έχω ιδέα γιατί ακριβώς, αλλά σκέφτηκα ότι το σώμα μου άρχιζε να παρατηρεί πόσο πολύ προσπαθούσε το μυαλό μου.

Παρόλα αυτά δεν μπορούσα να σηκωθώ και να σβήσω τη λάμπα. Δυνατό φως στα μάτια πρωί-πρωί; Ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Άλλη μια αποτυχία.

Μια συνάδελφος πρότεινε να μιλήσω με τη φίλη της Lisa Steinmetz, ερευνήτρια ζητημάτων ύπνου που ζει στο Φράιμπουργκ. Τη ρώτησα αν εκείνη σηκώνεται εύκολα. «Βασικά, παρακοιμάμαι κάθε μέρα», είπε. Αν μπορούσα να βάλω το emoji που παθαίνει ανάφλεξη το μυαλό του θα το έβαζα.

«Ερευνούμε τον ύπνο, έτσι όλοι στη δουλειά μου ξέρουν πόσο σημαντικό είναι», εξήγησε. «Όταν ξυπνάω το πρωί και νιώθω κουρασμένη, ξανακοιμάμαι».

Εγώ δεν μπορώ να πω στον αρχισυντάκτη μου ότι έχασα το πρωινό μίτινγκ επειδή νύσταζα. Θα μπορούσα όμως να πάω σε έναν γιατρό και να μάθω αν η ανάγκη μου για ύπνο είναι ασθένεια. Θα μπορούσα να αναλύσω τον κύκλο του ύπνου μου και να τυφλωθώ απ’ το φως.

Αλλά ίσως είμαι μια χαρά και απλώς έχω ανάγκη από περισσότερο ύπνο. Όπως θα έλεγε ο καθηγητής Fietze, μπορείς να κάνεις ένα νυχτοπούλι πρωινό τύπο αλλά όχι κάποιον που κοιμάται πολύ να κοιμάται λίγο. Είμαι τελειομανής – ίσως η ανάγκη μου για ύπνο να είναι απλώς ένα εγγενές εμπόδιο στην επιθυμία μου για αυτοβελτίωση. «Δεν το κάνω», μου λέει το σώμα μου. Προσπάθησα να μάθω να ξυπνάω νωρίτερα αλλά στο τέλος έμαθα ότι ύπνος κερδίζει την αυτοβελτίωση.

Σε πρακτικό επίπεδο ξέρω ότι αν θέλω να σηκωθώ νωρίς, μπορώ να πάω για ύπνο νωρίς. Το βράδυ αφότου έληξε το πείραμά μου, έκανα ακριβώς αυτό – μου έδωσα χρόνο για τις εννιά ώρες που προφανώς χρειάζομαι. Όταν χτύπησε το ξυπνητήρι δεν πετάχτηκα αμέσως από το κρεβάτι αλλά συνέβη το απίθανο: ξύπνησα. Ήταν 6 το πρωί και δεν είχα τη θολούρα που έχω συνήθως. Τα κατάφερα.

Περισσότερα από το VICE

«Ζούμε Έτσι κι Αλλιώς σε Απομόνωση» - H Καραντίνα Δεν Τελείωσε για τους Ανάπηρους

Eίναι Περίεργο να Kληρονομείς Eκατοντάδες Xιλιάδες Ευρώ στα 20κάτι σου

Γιατί τα Mάτια του Michael Jordan στο "Last Dance" Eίναι Kίτρινα;