Το κείμενο αυτό θα ξεκινήσει με μία μεγαλοστομία την οποία και θα αναπτύξει διεξοδικά στις επόμενες παραγράφους και θα σας παρακαλούσα πολύ να μου την επιτρέψετε. To Ejekt ήταν φέτος το καλύτερο φεστιβάλ που παρευρεθήκαμε και ως gig goers με περγαμηνές και φαγωμένα γόνατα διατηρούμε το δικαίωμα να προβαίνουμε σε τέτοιες βαρύγδουπες δηλώσεις.
Το κείμενο που διαβάζετε θα έπρεπε να ήταν ένα ρεπορτάζ στα backstage του Ejekt Festival με τις μπάντες που έπαιξαν στο line up στο οποίο θα είχαμε δηλώσεις και μικρά Q&A, φωτογραφίες μαζί με τους καλλιτέχνες και το όλο το vibe (μια λέξη ελληνική που μάθαμε από τις δηλώσεις της Άννας Βίσση τόσα χρόνια στις κάμερες) από τα παρασκήνια ενός μεγάλου μουσικού φεστιβάλ . Και ενώ όλα ήταν προγραμματισμένα με την ευγενική χορηγία της Cosmote και του Ejekt, μετά συνέβη το πραγματικό φεστιβάλ. Και φυσικά διερωτάστε τι σημαίνει «συνέβη το πραγματικό φεστιβάλ». Δεν βγάζει καν νόημα σα διατύπωση. Ξέρει ελληνικά άραγε ο συντάκτης; Η πρόταση όμως είναι αρκετή για να σας προϊδεάσει γιατί δεν καταφέραμε να φέρουμε εις πέρας το ρεπορτάζ μας που μεταξύ μας επειδή έχω γνωρίσει μερικούς από τους καλλιτέχνες του φεστιβάλ στο παρελθόν θα σας πω ευθύς αμέσως πώς θα πήγαινε για να μην έχετε και καμία αγωνία ότι χάσατε κάτι. Θα πηγαίναμε στους White Lies -που ήδη γνωρίζω- και θα λέγαμε για το πως πάει η καριέρα, οι σχέσεις τους (ένας είναι παντρεμένος αν θυμάμαι καλά, γιατί μου έλεγε πριν μερικά χρόνια για τις σειρές που βλέπει στην TV με τη σύντροφο του), θα αστειευόμασταν με την ατάκα «Harry, get your cock out» από μία ιστορία που μου είχε πει στο παρελθόν η μπάντα για τον όμορφο τραγουδιστή τους και αφού βαριόμασταν λίγο θα πηγαίναμε στο δίπλα καμαρίνι των Editors.
Videos by VICE
Εκεί θα ζούσαμε λίγο πιο μελαγχολικά γιατί όλοι η μπάντα είναι ντυμένα στα μαύρα όπως επιτάσσει ο σκοτεινός λυρισμός της, ενώ θα ντρεπόμασταν να να μιλήσουμε στον τραγουδιστή, γιατί η φωνή του Tom είναι καθηλωτική on και off stage και σου δημιουργεί ένα άγχος στην προσωπική επαφή. Και μετά που θα θέλαμε να πάμε στους Kasabian, δεν θα μας άφηναν πρακτικά να πλησιάσουμε γιατί η μπάντα που κάποτε έπαιζε σε μικρά clubs στο Λονδίνο και τα σπάγαμε στα live τους πρώτη σειρά, τώρα κάνει sold out arenas και γεμίζει στάδια και είναι κάπως σαν τους Rolling Stones του alternative κόσμου και ας είμαστε ειλικρινείς όταν είσαι τόσο πετυχημένος δεν σε ενδιαφέρει να έρχεται να σε ενοχλεί ο κάθε δημοσιογράφος από την Ελλάδα όταν χαλαρώνεις λίγο πριν βγεις για να παίξεις σε μια αρένα με 20000 άτομα. Αν ήμουν ο Jools Holland ή o Nick Grimshaw θα ήταν άλλη υπόθεση, αλλά το καλύτερο που θα πετύχαινα στην παρούσα φάση ήταν να ενοχλήσω αρκετά τις μπάντες αφού έχω πιει όλο το backstage bar και να με πετάξουν έξω οι security. Κάτι που έχει επαναληφθεί στο παρελθόν, αλλά δεν ήσασταν εκεί οπότε για εσάς ίσως δεν έγινε και ποτέ.
Και τώρα πάμε να σας πούμε τι πραγματικά συνέβη στο Ejekt και είμαστε τόσο ενθουσιασμένοι με τούτο το τίμιο φεστιβάλ που γιόρτασε χθες τα 10 του χρόνια. Από τη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στην πλατεία Νερού στο Φάληρο ήρθαμε αντιμέτωποι με μία εικόνα που δεν περιμέναμε. Ποια είναι αυτή; Η ύπαρξη εναλλακτικού κοινού στην Ελλάδα (Παιδιά, υπάρχει. Το είδαμε χθες). Το πολυάριθμο κοινό που παρακολούθησε τα χτεσινά live του Ejekt δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από αυτό του Coachella στυλιστικά και σε coolness, γεγονός που μας κάνει να διερωτόμαστε που κρύβονται όλοι αυτοί στα άλλα live της πόλης μας. Αλλά ας μην είμαστε ρηχοί εστιάζοντας στο στυλ των χιλιάδων indie «παίδων» που είδαμε στο Ejekt και ας πάμε στο μουσικό κομμάτι που είναι πάντα η ουσία του φεστιβάλ.
Εκεί λοιπόν έχουμε να πούμε ένα μεγάλο μπράβο στη διοργάνωση για τον απίθανο ήχο που παρείχε στους καλλιτέχνες τους και μπόρεσαν να αναδείξουν τη μουσική τους. Οι White Lies αν και βγήκαν στη σκηνή 6 και κάτι με ντάλα ήλιο οι χιλιάδες θαυμαστές τους στην Ελλάδα είναι hardcore κοινό γιατί μαζεύτηκε από νωρίς για να τσιρίξει για το Harry και την παρέα του που λίγο η βαθιά φωνή, λίγο ο σκοτεινός ήχος, λίγο τα επικά τραγούδια, δημιουργούν ένα αμάλγαμα στο οποίο δεν κοινό δεν μπορεί να αντισταθεί. Ο anthemic χαρακτήρας των τραγουδιών τους σύντομα θα τους κάνει headliners παντού. Οι Editors που ακολούθησαν και είναι μάλλον οι πλέον αγαπημένοι των Ελλήνων με τον post punk εμβληματικό ήχο τους και πως να μην είναι με τη φωνή καμπάνα του Tom που προκαλεί ρίγη ακόμα και στον hater και ακούγεται live όσο κρυστάλλινη και στους δίσκους τους. Προσωπικά, έχω χρόνια να ευχαριστηθώ δίσκο των Editors, αλλά το Back Room είναι ένας από τους καλύτερους σύγχρονους post punk δίσκους που αρκεί για να παίζουν live για μια ζωή.
Οι Kasabian είναι οι πιο ακομπλεξάριστοι rock stars της εποχής μας που φτιάχνουν κιθαριστική μουσική πέρα από trends και μουσικές μόδες και αυτό βγαίνει στο ετερόκλητο κοινό τους που είναι φανατικό και δυναμικό, χωρίς να πέφτει στα κλισέ που έχουμε συναντήσει σε άλλες συναυλίες. Το live τους ήταν χορταρτιστικό, άρτιο με πολύ σωστό playlist (γιατί έπαιξαν και το Club Foot από τον πρώτο τους δίσκο που είναι μακράν το καλύτερο τραγούδι τους) και δικαιώνει απόλυτα τη μπάντα ως μία από τις μεγαλύτερες τους είδους παγκόσμια. Η έκπληξη της βραδιάς ήταν το επικό live των Darkside του side project του ατμοσφαιρικού Nicolas Jaar, το οποίο ήταν ένα από τα καλύτερο electronic acts που έχω σε φεστιβάλ με σφιχτό και άκρως ενδιαφέρον σετ με κορυφώσεις που σε σχεδόν καύλωναν το μουσικόφιλο κοινό. Φυσικά, η αντίδραση του κόσμου στο σετ ήταν ενθουσιώδης.
Τον Paul Kalkbrenner δεν τον είδα ποτέ γιατί ήμουν σε τέτοια κατάσταση που ο ευγενικός και φιλικός περίγυρος με οδήγησε στο πλησιέστερο αυτοκίνητο για να εξασφαλίσει την ασφαλή επιστροφή μας στην οικία μου, αλλά έμαθα ότι όσοι παρέμειναν χόρευαν μέχρι το τέλος του φεστιβάλ.
Αυτό όμως που δεν σας έχω εξομολογηθεί μέχρι τώρα είναι τι πραγματικά συνέβη και δεν έγινε ποτέ το ρεπορτάζ για το οποίο είχα βάλει ρότα αρχικά. Στην αναμονή λοιπόν για να μπω στα backstage όπως επιτάσσουν οι φεστιβαλικές αρχές ξεκίνησα την κατανάλωση μπύρας και λίγο η δίαιτα, λίγο ο ήλιος, λίγο ο αριθμός τους και σε χρόνο dt είχα βρεθεί σε κατάστασης τέτοιας ευφορίας που αντί να χάνω χρόνο στα παρασκήνια έζησα το φεστιβάλ μαζί με όλο το κοινό όπως σε προκαλεί να κάνεις μία καλή και άρτια διοργάνωση που σπάνια συναντάμε στην Ελλάδα. Όπερ μεθερμηνευόμενον ότι ούρλιαζα κάτω από τους White Lies «Harry get your cock out» και ας μην άκουγε ή καταλάβαινε κανείς το λόγο, έκανα ατέρμονο headbanging και χοροπήδαγα ωσάν Κρητικό τραγί στους Editors μέχρι να μου κοπεί η ανάσα (γιατί δεν είμαι και πολύ fit να τα λέμε αυτά), χόρευα μέχρι να μου κοπούν τα γόνατα στους Darkside και σε ένα κομμάτι του live που οι μπαταρίες έπεσαν κάθισα στο έδαφος ανάμεσα σε φεστιβαλιστές που χόρευαν με εμφανή κίνδυνο να με πατήσουν (σε αυτό το φεστιβάλ να επισημάνουμε ο συντάκτης δεν υπέστη κανένα τραυματισμό), στους Kasabian με έπιασε ντελίριο στο άκουσμα του Club Foot και μου έκλεισε η φωνή ουρλιάζοντας όσους στίχους ήξερα και στο ενδιάμεσο καυλάντισα μέσω sms με το αντικείμενο του πόθου μου (που λόγω ανωτέρας βίας δεν μπόρεσε να παρευρεθεί χάνοντας μια σημαντική συναλιακή εμπειρία), πήγα για κατούρημα στους πλησιέστερους θάμνους γιατί η ουρά στις τουαλέτες ήταν μνημειώδης και πόσες φορές να περιμένω πια χάνοντας μέρος των συναυλιών, έβγαλα το “έχω πιει μια ντουζίνα μπύρες παραπάνω” σέλφι, μίλησα με αγνώστους που σήμερα δεν θυμάμαι, αγκάλιασα τους φίλους μου και τους είπα πόσο τους αγαπώ σε ένα διάλειμμα από τον κυνισμό της καθημερινότητας, έκανα πολλά refill στις μπύρες μας και για μερικές ώρες ξέχασα τη μίζερη μουσική πραγματικότητα της Ελλάδας και ένιωσα ότι βρισκόμαστε σε ένα μικρό Glastonbury. Ευχαριστούμε Ejekt! Να τα κατοστήσεις και να μεγαλώνεις κάθε χρόνο. Το είχαμε ανάγκη το χτεσινό και το αξίζαμε γιατί να ξέρεις δεν μας μιλάει η μισή γειτονιά λόγω των ντεσιμπέλ στα οποία ακούμε μουσική.
