FYI.

This story is over 5 years old.

Διασκέδαση

Επίσκεψη στο Χαώδες Studio του Εικαστικού Πάνου Παπαδόπουλου

Για να συναντήσεις την πιο ωραία θέα της Ακρόπολης, πρέπει πρώτα να περάσεις μέσα από το εργαστήριο του.

Για να συναντήσεις την πιο ωραία θέα της Ακρόπολης, πρέπει πρώτα να περάσεις μέσα από το εργαστήριο του Πάνου Παπαδόπουλου και να σκαρφαλώσεις το μικρό τοιχάκι το οποίο σε οδηγεί σε μία σιδερένια σκάλα που καταλήγει στην ταράτσα του κτιρίου της οδού Πιττάκη, όπως διαπίστωσα μερικά χρόνια πριν, όταν οι Βιεννέζοι φίλοι μου και παλαιοί συμφοιτητές του Πάνου από την Ακαδημία της Βιέννης, ήθελαν να τον επισκεφτούν στην Αθήνα.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Η δουλειά του Παπαδόπουλου πιο εύκολα τοποθετείται πλάι στην βιεννέζικη εικαστική παραγωγή παρά την αθηναϊκή, κάτι που φάνηκε έντονα στην τελευταία του ατομική έκθεση που παρουσιάστηκε πριν από μερικούς μήνες στο κέντρο σύγχρονης τέχνης, Ιλεάνα Τούντα. Οι καμβάδες που έδειξε εκεί συνδυάζουν την αναβίωση του λετρισμού με την παραδοσιακή παράνοια της αυστριακής πρωτεύουσας, δημιουργώντας ένα έργο άκρως επίκαιρο και ταυτόχρονα ιδιαίτερα δυναμικό.

Λίγο πριν αφήσω την Αθήνα τον συνάντησα στο εργαστήριο του για έναν γρήγορο καφέ και την αποτύπωση ενός σχεδόν χαώδους αλλά και άκρως ενδιαφέροντος χώρου.

VICE: Γεια σου Πάνο, πως αποφάσισες ότι θες να γίνεις καλλιτέχνης; 

Πάνος Παπαδοπουλος: Αρχικά ήθελα να γίνω πιλότος, στο Λύκειο όμως η κοπέλα μου με άφησε και πήγε σε τάξη με καλλιτεχνική κατεύθυνση (ΕΠΛ Αθηνών) και έτσι πήγα και εγώ εκεί μήπως την ξανακερδίσω. Τελικά εκείνη έγινε αεροσυνοδός και εγώ καλλιτέχνης, δεν τα ξαναφτιάξαμε.

Ξέρω πως σπούδασες στη Βιέννη, ποια είναι η σχέση σου με αυτή την πόλη;

Τη δεκαετία του ογδόντα ο πατέρας μου εργαζόταν σε μία εταιρία που τον έστελνε συχνά στη Βιέννη και πολλές φορές με έπαιρνε μαζί. Για ένα παιδί η Βιέννη είναι μια σκοτεινή αλλά και ταυτόχρονα μαγευτική πόλη, το Amadeus ήταν η αγαπημένη μου ταινία και μάθαινα γερμανικά από μικρός.

Αργότερα ήρθε η ώρα που ήθελα “ανεξαρτησία”, οπότε έδωσα εξετάσεις στην Ακαδημία καλών τεχνών της Βιέννης όπου και έζησα δώδεκα χρόνια. Βέβαια πλέον είναι και δεν είναι το σπίτι μου, γιατί πηγαινοέρχομαι. Έχω πολλούς αγαπημένους φίλους σε αυτή την πόλη, και εσένα εκεί σε γνώρισα!

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Θα ήθελα να μου πεις δυο λόγια για την πρακτική σου και τη σχέση σου με τη γραφή. 

Νομίζω σήμερα οι άνθρωποι γράφουν περισσότερο από ποτέ. Ε-mails, sms, social media, συνεχώς έχουν κάτι να πουν, το τι είναι αυτό παραμένει ακαθόριστο, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τη δουλειά μου. Το τι ακριβώς γράφω είναι ακαθόριστο, αφηρημένο, και το 98.9% είναι μαλακίες. Παρόλα αυτά υπάρχει απίστευτη ενέργεια, δυναμική και χρώμα, που είναι και αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο.

Από που εμπνέεσαι για τα quotes που γράφεις στους καμβάδες;

Στο στούντιο παίζει συγχρόνως ραδιόφωνο, μουσική από τον υπολογιστή και ειδήσεις στην τηλεόραση. Αν προσθέσεις τους φίλους που μιλάνε και το μυαλό μου, αυτά είναι αρκετά για να γράφει κανείς πολλή ώρα. Επιπλέον, ένα κουλούρι να κατέβω να αγοράσω όλο και κάτι περίεργο θα διαβάσω σε κάποιον τοίχο.

Υπάρχει πολιτική θέση που αναπτύσσεται μέσα από τη χρήση του “συνθήματος”, της χρήση της λεζάντας στα έργα σου;

Σε αυτό είμαι λίγο αδιάβαστος αλλά νομίζω ότι στις μέρες μας τα πάντα είναι “πολιτική”.

Ποια είναι η καθημερινή σου ρουτίνα και τι ατμόσφαιρα επικρατεί στο στούντιο όταν δουλεύεις;

Συνήθως ξυπνάω νωρίς, πάω τον γιο μου στον παιδικό σταθμό και ξεκινάω να δουλεύω στο στούντιο μέχρι τις έξι όπου πάω βόλτα με τα παιδιά μου. Λίγο αργότερα έρχεται η γυναίκα μου από τη δουλειά, βάζουμε τα παιδιά για ύπνο -καθόλου εύκολη διαδικασία- και επιστρέφω στο στούντιο. Δεν κοιμάμαι πολλές ώρες και αν βγω κιόλας και τα σπάσω, είναι ακόμα χειρότερα. Το στούντιο μου είναι η εκκλησία μου.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

O συγκεκριμένος χώρος εκτός από εργαστήριο έχει φιλοξενήσει και πολλούς καλλιτέχνες από το εξωτερικό. Έχεις καμία ωραία ιστορία να μου διηγηθείς που να συνέβη εδώ;

Έχει περάσει, ζήσει και εργαστεί πολύς καλλιτεχνικός κόσμος σε αυτό το στούντιο, και όλοι το έχουν αγαπήσει! Έχω πολλές ιστορίες να σου διηγηθώ από εδώ, εδώ γνώρισα τη γυναίκα μου τη Σελάνα. Έριχνα καταλάθως μπάζα στο μπαλκόνι της και ήρθε να μου κάνει παρατήρηση. Μετά από μερικές μέρες κατέβηκα να της ζητήσω ζάχαρη…

Κάποια άλλη φορά θυμάμαι βρήκα την εξώπορτα ορθάνοιχτη, στο πρώτο δωμάτιο κοιμόντουσαν δύο άντρες γυμνοί και στη μέση μια κοπέλα που με θολά μάτια μου λέει "guten morgen..who are u?”, άνοιξα τη δεύτερη πόρτα και βρήκα άλλες δυο κοπέλες να κοιμούνται στο πάτωμα ενώ στην τουαλέτα κάποιος που έδινε πόνο. Έτρεξα στο μπαλκόνι να πάρω αέρα όπου βρήκα έναν άλλον τύπο να κοιμάται στο πάτωμα, και σηκώνοντας το βλέμα μου στην ταράτσα είδα μια ακόμη κοπέλα να κάνει γιόγκα με θέα την ακρόπολη, ότι να’ ναι.

Πως θα σχολίαζες το hype της abstract ζωγραφικής τον τελευταίο καιρό; Έκανες πάντα abstract έργα;

Σπούδασα σε abstract expressionism τάξη με καθηγητή τον Marcus Prachensky που γνώριζε τον Pollock, ενώ στην δίπλα τάξη καθηγητής ήταν ο Arnulf Rainer. Από τα δεκαεννιά μου ζωγραφίζω σε αυτό το πλαίσιο, εκτός όμως από τους πίνακες, έχω κάνει πολλά κολάζ και mixed media τα οποία δεν είναι abstract. Το θέμα της abstract θέλει αρκετή συζήτηση και ιδιαίτερη γνώση, τώρα η abstract είναι και πάλι στη μόδα αλλά η αισθητική είναι διαφορετική, θα έλεγα πολύ συντηρητική για τα abstract δεδομένα.

Τι ετοιμάζεις τώρα;

Ετοιμάζω πολλά πολλά νέα πράγματα, αλλά το σημαντικότερο είναι η εξέλιξη και η ποιότητα των έργων καθώς και το κυνήγι για την πώληση τους.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter Facebook και Instagram.