Ο Βαρουφάκης Είναι το νέο ToyBoy του Ελληνικού Ίντερνετ

Ξημερώματα Κυριακής 25/1, της Κυριακής που έμελλε να γίνει γνωστή ως «Πρώτη φορά Αριστερά - Κυριακή» ή εναλλακτικά «Άντε να δούμε - Κυριακή», πήρα ταξί από την Κολοκοτρώνη προς Φωκίωνος Νέγρη. Μια διαδρομή οκτώ-δέκα λεπτών. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα ο ταρίφας κατάφερε να μου πει γύρω στις 74 φορές πόσο θέλει να δει από Δευτέρα τον Τσίπρα να κρεμά όλη την κυβέρνηση Σαμαρά ανάποδα στο Σύνταγμα για να περνά ο αγανακτισμένος λαός να τους φτύνει και πόσο σίγουρος είναι πως τώρα έρχεται η ώρα της εκδίκησης και της τιμωρίας όλων όσοι έκαναν την Ελλάδα να γονατίσει. Όλων εκείνων που η Ελλάδα ψήφιζε τόσα χρόνια, πήγαινα να του πω κάθε φορά, αλλά η κασέτα έπαιζε σε λούπα, ασταμάτητα: τιμωρία, κρέμασμα, αλλαγή, εκδίκηση.

Αυτός ο ταξιτζής λειτούργησε στο μυαλό μου ως ένα αντιπροσωπευτικό πρότυπο του μέσου Έλληνα που θα πήγαινε σε λίγες ώρες να ψηφίσει. Όπως ακριβώς μια γκόμενα που, αφού έχει καταπιεί κέρατα και κέρατα επί χρόνια επειδή φοβόταν να χωρίσει και να δοκιμάσει πάλι από την αρχή με έναν άγνωστο, αποφασίζει επιτέλους να δώσει πόδι στον μαλάκα και να δει τι άλλες επιλογές έχει εκεί έξω. Έτσι και ο ελληνικός λαός εκείνη την Κυριακή τίναξε μαλλί πίσω και αποφάσισε να χωρίσει από μια βαλτωμένη σχέση, δοκιμάζοντας κάτι (περίπου) νέο. Και με την ελπίδα να βρει τον ήρωα που πλέον έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ.

Ο ήρωας που περίμενε ο κόσμος ήταν ο Captain America, ο ήρωας όμως που μετά από λίγες ημέρες συνειδητοποίησαν πως χρειάζονταν ήταν ο Iron Man. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι μεν ο αρχηγός των Avengers της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και το πρωτοσέλιδο σε όλα τα μεγάλα έντυπα εντός και εκτός Ελλάδας, ο ΥπΟικ Γιάνης Βαρουφάκης όμως είναι ο Tony Stark που δίνει στο κοινό αυτό που θέλει. Χιούμορ, γοητεία, coolness, ασυμβίβαστη προσωπικότητα, κυνισμό, με λίγα λόγια, προσφέρει θέαμα. Το καλύτερο από όλα, είναι πως μιλάμε για ένα θέαμα που, τουλάχιστον για την ώρα, δεν είναι κενό περιεχομένου.

Έχεις μπροστά σου έναν άνθρωπο γεννημένο ρήτορα που όμως παρά την δυσκολία κατανόησης των λεγομένων του -δεν είμαστε όλοι οικονομολόγοι φιλόσοφοι και οι περισσότεροι δεν θα γίνουμε ποτέ- καταφέρνει να μιλά πιο κοντά στη γλώσσα σου από οποιονδήποτε έχει περάσει από το πόστο του τα τελευταία (ν) χρόνια, από οποιονδήποτε έχει περάσει από κυβερνητική θέση στην Ελλάδα για την ακρίβεια. Κι αν μερικές φορές μοιάζει να επαναλαμβάνεται στα ελληνικά του, κάτι που τον κάνει πιο ανθρώπινο στα μάτια σου, όταν ξεκινά το αγγλικό μένεις χαζεμένος από την ευφράδεια και τον λεξιλογικό πλούτο -και προσπαθείς να θυμηθείς πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσες Έλληνα αξιωματούχο να μιλά σωστά. Έχεις πλέον μπροστά σου έναν άνθρωπο που διδάσκει εδώ και μια 30ετία σε Πανεπιστήμια στην Αμερική, την Αυστραλία και την Ελλάδα, που έχει γράψει δεκάδες άρθρα και κάμποσα βιβλία πάνω στη θεωρία των παιγνίων και ξέρει πως ο φοιτητής στο αμφιθέατρο (όπως ακριβώς ο τηλεθεατής στον καναπέ του σπιτιού του) δεν θέλει να ακούει προκάτ ομιλίες που θυμίζουν εισαγωγές σε ακαδημαϊκά βιβλία, αλλά πράγματα που μπορεί να καταλάβει, με τρόπο που μπορεί να παρακολουθήσει χωρίς να πέσει σε ναρκοληψία και με στυλ που μπορεί να ταυτιστεί μαζί του και, εδώ είναι το σημαντικότερο, να θέλει να αποκτήσει και ο ίδιος. Και ο Γιάνης που έβγαλε το 2ο "ν" από το όνομά του επειδή δεν του ταίριαζε αισθητικά, γιατί έτσι, γιατί μπορεί ρε παιδί μου, τα έχει όλα αυτά. Όλα αυτά, μαζί με ένα παρουσιαστικό που αν δεν περνά απαρατήρητο μία φορά από τις γυναίκες, δεν περνά δέκα από όσους ξέρουν να κάνουν τους σωστούς συνειρμούς.

Ας ανοίξουμε μια μικρή παρένθεση σε αυτό το σημείο. Το ίντερνετ είναι ένα μεγάλο, ένα σπουδαίο, ένα θαυμάσιο εργαλείο. Ένας ωκεανός αστείρευτης γνώσης, χωρίς τον οποίο δεν μπορούμε πλέον να φανταστούμε τον κόσμο. Κυρίως, όμως, το ίντερνετ είναι το μέσο που έκανε την ζωή μας καλύτερη συστήνοντας μας τρία υπέροχα πράγματα: τα βίντεο με γάτες, τα gif και τα meme. Ειδικότερα τα δύο τελευταία έγιναν σχεδόν αμέσως ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να σχολιάσεις κάτι, να τρολάρεις, να κάνεις πλάκα, να αποτίνεις φόρο τιμής και φυσικά να απαντάς σε online συζητήσεις χωρίς να χρειάζεται καν να μιλήσεις. Έγιναν, σαν να λέμε, η δημοφιλέστερη γλώσσα της ψηφιακής μας γενιάς. Κλείνει η παρένθεση.

Όταν την περασμένη Παρασκευή ο Βαρουφάκης άφησε κάγκελο τον Ντάισελμπλουμ αποκαλώντας την Τρόικα λίγο-πολύ άχρηστη (η επιλογή του "σαθρός" παίρνει άνετα Όσκαρ Καλύτερης Λέξης που Χάνεται στην Μετάφραση και Ό,τι Κατάλαβες-Κατάλαβες), ο νέος Υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας έγινε και επίσημα το νέο αγαπημένο λήμμα στην γλώσσα της ψηφιακής γενιάς που λέγαμε πριν. Δεν ήθελε πολύ. Ο τρόπος που χειρίστηκε τον επικεφαλής του Eurogroup, παίζοντας στα όρια της προσβολής χωρίς όμως να είναι στιγμή αγενής, ο τρόπος που χειρίστηκε στην πορεία τα media και φυσικά, το σταθερά σαρδόνιο χαμόγελο, οι πονηρές γκριμάτσες, το ξυρισμένο κεφάλι και το casual chic ντύσιμο του ανθρώπου που μέσα σε μια μέρα έγινε ο Εκδικητής των Ελλήνων, ήταν περισσότερα από όσα χρειαζόταν το ίντερνετ για να κάνει δουλίτσα.

Ο Βαρουφάκης έγινε o Voldemort που θα βλέπουν πλέον στους εφιάλτες τους οι Τροϊκανοί, ο Walter White που έκανε επιτέλους την Ελλάδα να ορθώσει ανάστημα, o Spock του Captain Αλέξη Kirk, η μάσκα του V for Vendetta που θα φοράμε όλοι με δόξα και τιμή όταν η Ελλάδα θα πάρει το αίμα της πίσω (μόνο που αυτή τη φορά το V θα σημαίνει Varoufakis) και έπεται συνέχεια.

Αυτό σημαίνει και πως το αξίζει; Σίγουρα όχι. Είναι υπερβολικά νωρίς για ένα τέτοιο συμπέρασμα και ο ίδιος πρέπει να πει και κυρίως να κάνει πολλά περισσότερα από θεαματικές εμφανίσεις σε δημόσιους διαλόγους για να κερδίσει επάξια το παράσημο των meme του. Οι αμφιβολίες και οι φόβοι είναι ακόμα εδώ, οι επικριτές του που τον θεωρούν έναν φαφλατά νάρκισσο που όλο μιλάει χωρίς να λέει τίποτα ουσιαστικό δεν πείστηκαν και πολύ με το πρόσφατο stunt του και οι Γερμανοί μπορεί μεν να έμειναν προσωρινά παγωμένοι από την ορθολογιστική, σκληρή και εντελώς ξεκάθαρη τοποθέτηση της νεοσύστατης ελληνικής κυβέρνησης διά στόματος Βαρουφάκερ, δεν έχουν πει όμως ακόμα την τελευταία τους λέξη.

Στην περίπτωση όμως του παγκόσμιου ίντερνετ, η υπόθεση Γιάνης Βαρουφάκης δεν έχει τόσο πολιτικό χαρακτήρα, όσο συναισθηματικό. Για έναν πολύ απλό λόγο που χρειάζεται μόνο μια ακόμα pop culture αναφορά για να εξηγηθεί:

Κατά την προεκλογική περίοδο, ο υποψήφιος του Ποταμιού Ιωάννης Φωτήλας έγινε θέμα συζήτησης επειδή είχε «δανειστεί» την σκηνή από το Love Actually όπου ο Mark του Andrew Lincoln κάνει βουβή ερωτική εξομολόγηση στην Juliet της Keira Knightley μέσα από κάρτες, για να το τηλεοπτικό σποτ του.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης, στην ιστορική πλέον τηλεοπτική στιγμή όπου ως νέος Υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας δηλώνει στον επικεφαλή του Eurogroup πως «με μια τέτοια σαθρά δομημένη επιτροπή, εμείς δεν πρόκειται να συνεργαστούμε» φέρνοντας τα πάνω-κάτω σε μια συνάντηση που κανείς (πόσο δε οι Τροϊκανοί) δεν περίμενε να συμβεί κάτι τέτοιο, δανείστηκε, άθελά του σε αυτή την περίπτωση, μια άλλη σκηνή από το Love Actually. Μια σκηνή που κάθε άνθρωπος στον κόσμο είχε σκεφτεί όταν την είχε δει «γιατί να μην έχουμε κι εμείς έναν τέτοιο ρε γαμώτο;». Την σκηνή όπου ο Hugh Grant ως Πρωθυπουργός της Αγγλίας υψώνει ανάστημα στον Πλανητάρχη του Billy Bob Thornton εκεί που κανείς δεν το περίμενε, αφήνοντας τους πάντες άφωνους.

Και ο κόσμος του ίντερνετ δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο από μια τόσο κατά λάθος πετυχημένη αναφορά στο Love Actually και ειδικά σε αυτή τη σκηνή, για να σε μετατρέψει στο αγαπημένο του toyboy. Αν στην πορεία ο Βαρουφάκης παίξει άθελά του και Tyrion Lanister, η Ελλάδα μάλλον θα σπάσει το ίντερνετ.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.