Επαγγελματικές Αγκαλιές

Είναι 7:20, απόγευμα Πέμπτης και αναρωτιέμαι πώς θα φαίνεται η έρημος της Wall Street από το διαμέρισμα της «Ali C» με την οποία έχω ραντεβού για αγκαλιές. Όπως και το μασάζ, κοστίζει $60 για 45 λεπτά. Από το Νοέμβριο, υπάρχουν πελάτες που πληρώνουν για να ξαπλώσουν στο κρεβάτι με την Ali (ή να γείρουν το κεφάλι τους στο λαιμό της στον καναπέ), η οποία "τρέχει" μόνη της μια επιχείρηση «θεραπείας με αγγαλιές», που ονομάζεται Cuddle U NYC, από το διαμέρισμά της.

Στο τέλος του ραντεβού δεν σ' τον παίζει. Δεν πρόκειται, δηλαδή, για μασατζίδικο στην Chinatown. Πριν τη συνάντηση, προηγείται μια τηλεφωνική συζήτηση που ξεκαθαρίζει σε όλους τους πελάτες ότι η εμπειρία θα είναι σωματική, ίσως και συναισθηματική, αλλά όχι σεξουαλική. Στην πραγματικότητα, όπως λέει η ίδια αλλά και οι πελάτες της, oι αγκαλιές μαζί της μπορεί να είναι κάτι σαν πλατωνική παράνομη σχέση.

Εγώ δεν έιμαι ακριβώς ο ιδανικός πελάτης για αγκαλιές. Είμαι τόσο άχρηστη που μπορει να καταλήξω να παραλύσω το πρόσωπό μου χρησιμοποιώντας κατ' οίκον βελονισμό. Δεν είμαι άντρας, άρα είναι λιγότερο πιθανό να επισκεφτώ έναν «αγκαλιαστή». Η Ali αναφέρει αυτή την έλλειψη ισορροπίας, όπως και οι περισσότερες cuddlers που έχουν μιλήσει για τη δουλειά τους, όπως η Samantha Hess, που έχει βάση το Portland. Δεν έχω Aspergers ούτε είμαι υπέρβαρη, όπως περιγράφει η Ali κάποιους άντρες πελάτες που έρχονται σε αυτή γιατί «δεν μπορούν να προσελκύσουν κόσμο». Δεν έχω ανάγκη να ξαναβιώσω τη μητρική αγκαλιά, κάτι που η Ali ονομάζει ως μια από τις κύριες αιτίες επίσκεψης γυναικών. Δεν μου λείπει το άγγιγμα, ούτε έχω χωρίσει πρόσφατα.

Αποφασίζω να αντιμετωπίσω τη συνάντησή μας σαν ένα μάθημα σωστής πίπας, αλλά για αγκαλιές.

Από τις ιδιωτικές συναντήσεις όπως αυτές που κάνει η Ali, μέχρι και τα «Cuddle Parties» - τα οποία μου φαίνονται κάπως ακατάλληλα - οι επαγγελματικές αγκαλιές δεν μου φαίνονται σαν αναπτυσσόμενη αγορά. Όμως η βιομηχανία αυτή υπάρχει στην εποχή του Ίντερνετ για λόγους τους οποίους δεν θα προσποιηθώ ότι ενδιαφέρομαι να εξηγήσω (κάντε μια αναζήτηση της λέξης «millenials», γι' αυτό υπάρχει το Google).

H οικονομία - και το γεγονός ότι είναι ωραίο να δουλεύει κανείς σποραδικά από το σπίτι, κάνοντας μια δουλειά για την οποία η μόνη τεχνική προϋπόθεση είναι να έχεις δύο λειτουργικά χέρια (συγγνώμη John McCain) και ένα κρεβάτι με καθαρά σεντόνια - μοιάζει να αποτελεί καλό κίνητρο για οποιονδήποτε άνεργο που νιώθει άνετα με το να αγγίζει τους άλλους αλλά όχι να κάνει σεξ μαζί τους. Η Ali αυτοχαρακτηρίζεται ως συγγραφέας (αναφέρει ότι γράφει ένα διήγημα) και ζει από τις οικονομίες της από την προηγούμενη καριέρα της.

Μπαίνω στο αδιάφορο αλλά όχι φτηνό κτήριο της Ali - υπάρχει άλλος τύπος κτιρίου στην περιοχή της Wall Street; - και ο θυρωρός σημειώνει το όνομά μου. Το κάνει και με τους 30 πελάτες της, οι οποίοι πρέπει να παραδώσουν την άδεια οδήγησής τους μόλις μπουν στο σπίτι της, ώστε να την φωτογραφίσει με το iPhone της.

Διάβασα ότι υποδέχεται τους πελάτες της με μια αγκαλιά και νιώθοντας ότι πρέπει να συμβαδίσω με αυτό το πρωτόκολλο, γέρνω για να την αγκαλιάσω μόλις ανοίγει την πόρτα. Εκπλήσσεται αλλά αντιδρά τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνω να νιώσω χαζή. Δεν αξίζει να το αναφέρω, αλλά δεν είναι καθόλου περίεργη ούτε ανασφαλής, όμως οι συναντήσεις μου με τέτοιους ανθρώπους είναι τόσο σπάνιες που προσπαθώ να καταγράψω τη συγκεκριμένη στη μνήμη μου.

Η Ali μοιάζει με την Vashti Bunyan στα 40 της, με καλοσχηματισμένα φρύδια και περιποιημένες άκρες στα μαλλιά. Πίσω από τα D&G γυαλιά της εντοπίζω επαγγελματική σκιά ματιών, ενώ φοράμε και παρόμοια σύνολα: Σκούρες μπλούζες και γκριζομαύρα στενά τζιν με δερμάτινες μπότες. Η παρουσία της έχει κάτι το μητρικό, με μια ζεστή περιποιητική στάση νηπιαγωγού. Γνέφει και γουρλώνει τα μάτια της συμφωνόντας με σχεδόν όλα όσα λέω. Νιώθω αμέσως αρεστή και χρειάζεται να κάνω μια συνειδητή προσπάθεια να κάτσω καλά όταν συνειδητοποιώ ότι έχω αρχίσει να χαλαρώνω και να βάζω τα πόδια μου από κάτω μου στον καναπέ, όπως όταν χαϊδεύω μια ιδιαίτερα δεκτική γάτα.

Ήταν μόλις την προηγούμενη εβδομάδα όταν η Ali, «η πρώτη επαγγελματίας cuddler» στη Νέα Υόρκη έλαβε αυτό που χρειάζονται όλοι οι νέοι επιχειρηματίες: Δημοσιότητα. Δεν είναι ευχαριστημένη με το πρώτο δημοσίευμα, όπως μου λέει σχεδόν αμέσως, ενώ αναφέρει το κομμάτι αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της συνέντευξής μας. Σπεύδω να επισημάνω ότι δεν είναι η μόνη που αναστατώνεται από την κάλυψη των μίντια. (Σχεδόν όλοι οι επαγγελματίες cuddlers είχαν δώσει κάποια στιγμή συνέντευξη στη Daily News, η οποία απ' ό, τι καταλαβαίνω έκανε μια συνάντηση συντακτών και αποφάσισε να κάνει ένα σαλόνι - αφιέρωμα στους cuddlers). Ήδη έχει δέκα νέους πελάτες.

Πέρα από κάποιες μη κολακευτικές φωτογραφίες, το κομμάτι των Daily News δεν είναι ακριβώς κακό ή τουλάχιστον όχι για τους λόγους που πιστεύει η ίδια. Όμως η Ali, η οποία λέει ότι «έμαθε πολλά από την εμπειρία», κατευθύνει τον φωτογράφο μας να βγάλει φωτογραφίες από συγκεκριμένες οπτικές γωνίες και φοράει για το ραντεβού μας «ρούχα για αγκαλιές», πιο κατάλληλα από τις φλοράλ πιτζάμες της πρώτης της φωτογράφισης.

Στη φωτογραφία των Daily News, ο στιβαρός άντρας που αγκαλιάζει την Ali, με το στριφτό μουστάκι του και την Αdidas φόρμα του, με κάνει να αισθάνομαι άβολα, για το λόγο ότι δεν φαίνεται και πολύ «θεραπευτικό». Πράγμα που ξεκάθαρα ισχύει με τις αγκαλιές. Όμως η Ali προμοτάρει την εταιρεία της όχι ως υπηρεσία αγκαλιών αλλά ως «θεραπεία με αγκαλιές». Άρα η Ali είναι μια «ψυχοθεραπεύτρια αγκαλιών».

Ενώ μια μεγάλης κλίμακας επιχείρηση, το Snuggle House στο Wisconsin, έκλεισε μετά από φόβους για πορνεία, δεν μπορώ παρά να αφήσω το ερώτημα της σεξουαλικής παράβασης αναπάντητο και να προχωρήσω σε ένα άλλο: Πόσο παράνομη είναι η ψυχοθεραπεία χωρίς άδεια;

Ρωτάω την Ali αν αυτοχαρακτηρίζεται ως ψυχοθεραπεύτρια. «Το κάνω με αρκετούς τρόπους». Και νιώθει το βάρος αυτής της ευθύνης; Κάνει μια παύση και αρχίζει να μιλά λίγο πιο αργά. «Εχμ… ναι. Λοιπόν, ναι, το νιώθω. Από τη μέρα που κυκλοφόρησε το άρθρο δέχομαι τηλεφωνήματα από κάποιους άντρες αλλά κυρίως από γυναίκες, που με ρωτάνε αν προσλαμβάνω, πώς μπορούν να μάθουν τη δουλειά και αυτό μου προκαλεί άγχος.

Η Ali απαντά με περισσότερο ενθουσιασμό όταν τη ρωτάω αν αισθάνεται ότι θεραπεύει κόσμο. «Οι περισσότεροι έρχονται σε μένα γιατί πονάνε. Είναι γιατί νιώθουν πόνο». Η ίδια πιστεύει ότι κανείς δεν έρχεται «απλά για να αγκαλιαστεί». Οι άντρες της μιλάνε για την παιδική τους ηλικία και τις εμπειρίες τους με τις γυναίκες.

Όταν μίλησα με τον David Orr, έναν ειδικό πληροφορικής με έδρα το New Jersey ο οποίος επίσης έδωσε συνέντευξη για το κομμάτι των Daily News, υποστηρίζει την εκτίμηση της Ali ότι «σίγουρα είναι θεραπεία». Ο Orr επισημαίνει ότι ορισμένοι άνθρωποι μπορεί «απλά να θέλουν να κοιμηθούν» κατά τη διάρκεια της συνεδρίας τους, αλλά αυτό φαίνεται σαν «χάσιμο χρόνου». Ο ίδιος πάσχει από εποχιακή κατάθλιψη και έχει προγραμματίσει μια συνεδρία αγκαλιών ως μία στρατηγική -μεταξύ άλλων- για την καταπολέμησή της.

Η ομιλία της Αli έχει διανθιστεί με ορολογία new age, λέξεις που βρίσκω σε γενικές γραμμές αυτονόητες ως προς τον τελικό τους στόχο, αλλά χωρίς την πρακτική που θα μπορούσε να τον επιτύχει. Μετά από μερικές άγνωστες πληροφορίες για το πώς ξεπέρασε τη δική της «δυσλειτουργική οικογενειακή ζωή» μέσω της «εσωτερικής σύνδεσης», η οποία όπως λέει είναι η πηγή και η φιλοσοφία της ζωής της και της θεραπείας που εξασκεί, ομολογώ ότι έχω μπερδευτεί και ρωτώ αν μπορεί να εξηγήσει την πηγή της. Η ιδέα προέρχεται από ένα βιβλίο αυτοβοήθειας που διάβασε πριν από έξι χρόνια με τίτλο Healing Your Aloneness: Finding Love and Wholeness Through Your Inner Child. Η ίδια αναζήτησε το βιβλίο επειδή η μητέρα της ποτέ «δεν σχετίστηκε μαζί της με οποιοδήποτε τρόπο που να δείχνει αγάπη».

Ήθελα να ρωτήσω πώς μπορεί να μοιάζει η εξάσκηση μιας εσωτερικής σύνδεσης.

«Λοιπόν, φαντάσου τον εαυτό σου, τη μικρή Κaitlin στα έξι της. Αν κάτι κακό σου συνέβαινε όταν ήσουν έξι. Νιώθεις αυτά τα αισθήματα… Βρες πως αισθάνεται το παιδί μέσα σου και κράτα τον εαυτό σου».

Εκτός από το περιστατικό στο οποίο η αδελφή μου έκοψε μια τρύπα σε ένα δίχρωμο καπέλο που μου πήρε έξι μήνες να πλέξω στην τρίτη τάξη, δεν έχω κανένα αξιοσημείωτο παιδικό τραύμα.

Αποφασίζουμε να προσπαθήσουμε τις αγκαλιές. Αμέσως νιώθω λιγότερο άνετα. Η Αλί ρωτάει αν θέλω να ανακατασκευάσουμε μια ευαίσθητη στιγμή που μπορεί να είχα με τη μητέρα μου. Αναφέρει ότι μια πελάτισσά της της είπε ότι «κανείς δεν έχει χτενίσει ποτέ τα μαλλιά μου». Η Ali πέρασε τη δεύτερη συνεδρία χτενίζοντας τα μαλλιά της στον καναπέ. Η μητέρα μου είναι πολύ μικρόσωμο, άνετο άτομο που συχνά βάφει τα νύχια μου, ενώ βλέπουμε τηλεόραση. Ακουμπάω το κεφάλι μου στον ώμο της Αli, που προσπαθώντας να προσποιηθώ ότι είναι η μαμά μου. Τότε ανασηκώνομαι.

«Ιδανικά, απλά παραιτείσαι και απολαμβάνεις την περιποίηση».

Ομολογώ ότι δεν θέλουν να παραδώσω τον έλεγχο, έτσι προχωράμε στο κρεβάτι, όπου ίσως είμαι λιγότερο αγχωμένη.

Προτείνει να κλείσω τα μάτια μου και να αφήσω τους χτύπους της καρδιάς μας να βυθιστούν… και αυτό θα ρυθμίσει το νευρικό μου σύστημα». Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να χαλαρώσω ενώ με αγκαλιάζει. Αυτό διαρκεί για περίπου ένα λεπτό. Επισημαίνει ότι ίσως δεν μπορώ να παραδοθώ στη θεραπεία. Συμφωνώ.

Εκείνη τρίβει την παλάμη μου για λίγο, κάτι το οποίο θα μπορούσε να λειτουργήσει σε ένα φυσιολογικό άτομο, εγώ όμως μπορεί να σταματήσω τη μανικιουρίστα μου από το να μου κάνει μασάζ στο χέρι, γιατί δεν ξέρω τι να κοιτάω ενώ με αγγίζει.

Αντιλαμβάνομαι μετά από πέντε λεπτά προσποίησης ότι έχω υποτιμήσει κατάφωρα το πόσο ψυχρό άτομο είμαι. Η Ali όμως λέει εύθυμα ότι δεν θέλω τις υπηρεσίες της γιατί δεν χρειάζομαι τη βοήθειά της ψυχολογικά. Μετά από ένα-δυο ανέκδοτα, συμφωνούμε ότι είχα μια πολύ φυσιολογική παιδική ηλικία και μητέρα. Δεν αναρωτιέται για τον πατέρα μου.