«Ελαφριά» Άλμπουμ από Συγκροτήματα με Βαρύ Όνομα - Μέρος 1

Ήταν πριν από μερικούς μήνες, όταν στα πιο γνωστά μουσικά MME έγινε γνωστή η είδηση ότι οι Pink Floyd ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν νέο δίσκο. Ο τίτλος του «The Endless River», που θα ήταν ο 15ος της καριέρας τους και ο πρώτος μετά από 20 χρόνια.

Είμαι σίγουρος πως όσοι ήταν 20 και κάτω (πέρα από ελάχιστες εξαιρέσεις) μάλλον πέρασαν την είδηση στα ψιλά. Όπως σίγουρος είμαι πως οι 50plus θα έκαναν ένα μικρό πάρτι από την χαρά τους, καθώς θα θυμήθηκαν τα επικά τους χρόνια και θα ένιωσαν λίγο παιδιά. Όσο για τους 30φεύγα, δηλαδή την κατηγορία αυτή των ανθρώπων που δεν τους έζησαν live, αλλά μεγάλωσαν με τις μουσικές τους, μια δυσπιστία θα υπήρχε.

Λογικό θα μου πεις. Ναι, οι Pink Floyd είναι από τα συγκροτήματα αυτά που μας έχουν σημαδέψει, έχουν γράψει κομμάτια-διαμάντια, ξέρουν καντάρια μουσικής, στην τελική έχουν γράψει ιστορία και το όνομά τους με χρυσά γράμματα στη Βίβλο της μουσικής. Από την άλλη όμως, έχουν περάσει 20 χρόνια από τη τελευταία τους κυκλοφορία, ενώ στο συγκρότημα έχουν μείνει μόνο δύο από τα original μέλη - που πλησιάζουν τα 70.

Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που ψιλοπεριμέναμε: το «The Endless River», αν εξαιρέσεις το πολύ καλό cover, δεν είχε κανένα λόγο ύπαρξης. Μέχρι και το NME, που ουκ ολίγες φορές «χαρίζει» βαθμούς για πλάκα, του έβαλε 5 στα 10 και έγραψε πως είναι ένας «ελαφρύς δίσκος από ένα βαρύ συγκρότημα». Δεν διαφωνώ και δίκιο έχουν.

Άλλο είναι που μου τρελαίνει το μυαλό. Γιατί οι -αυτοί που έχουν απομείνει- Pink Floyd να βγάλουν ένα τέτοιο άλμπουμ; Τι, λεφτά; Μα δεν τα έχουν ανάγκη. Άρα; Απλά δεν υπάρχει λόγος.

Και κάπως έτσι, άρχισα να σκέφτομαι όλα αυτά τα άλμπουμ που κυλοφόρησαν από μεγάλα συγκροτήματα (στο δικό μου μικρό μυαλό) και δεν είχαν λόγο ύπαρξης. Και όχι δεν εννοώ τη Lady Gaga, ούτε καν την Taylor Swift, που κανονικά δεν θα έπρεπε να έχει κυκλοφορήσει ποτέ δίσκο. Μιλάμε για γκρουπ που έχουν γράψει ιστορία.

Red Hot Chili Peppers
I'm With You (2011)

Πολλοί είχαν απογοητευτεί που είχαν 5 χρόνια να κυκλοφορήσουν δίσκο. Αλλά μάλλον όταν θα άκουσαν το «I'm With You» θα παρακάλαγαν να μην το είχαν βγάλει. Βλέπεις, από ένα συγκρότημα που έχει βγάλει κομματάρες όπως τα «Under the Bridge», «My Friends», «Give it Away» και πολλά ακόμα, δεν περιμένεις ένα τόσο μέτριο δίσκο.

Χωρίς πάθος, χωρίς έμπνευση, χωρίς ουσία. Δεν είναι τυχαίο, που ακόμα και στις ΗΠΑ που από το 1989 και μετά τα άλμπουμ τους πούλαγαν πάνω από 1 εκατομμύριο αντίτυπα, αυτή τη φορά με το ζόρι έσπασαν τα 500.000. Αποτυχία.

Lou Reed & Metallica
Lulu (2011)

Στο μυαλό μας είναι ωραίες αυτές οι φάσεις που μεγάλοι καλλιτέχνες αποφασίζουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να κυκλοφορήσουν κάτι εντυπωσιακό. Η αλήθεια όμως είναι, ότι σπάνια αυτά τα project έχουν ουσία. Μεγαλύτερο παράδειγμα από όλα η συνεργασία του Lou Reed και των Metallica. Μουσικοί που έχουν γράψει ιστορία, έχουν γράψει αξέχαστα κομμάτια, που είναι σαν θρύλοι.

Το «Lulu» ήταν με διαφορά το χειρότερο άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 2011, με διαφορά το χειρότερο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν τόσο ο Reed όσο και οι Metallica στην καριέρα τους, με διαφορά το άλμπουμ που θα το βλέπουμε στο top10 στις λίστες με τους χειρότερους δίσκους όλων των εποχών.

U2
Pop (1997)

Αν είχα ακούσει το τελευταίο τους άλμπουμ «Songs of Innocence» μάλλον θα είχα βάλει αυτό. Αλλά ευτυχώς εμένα δεν μου εμφανίστηκε στο κινητό -επειδή δεν έχω το τελευταίο iPhone- έτσι όλη μου την οργή θα τη βγάλω στο «Pop».

Και είναι αρκετοί αυτοί που θα διαφωνήσουν. Επειδή για κάποιους ήταν ο δίσκος που έφερε τον synth στο rock και άλλαξε τον rock μουσικό κόσμο και άλλα τέτοια ρομαντικά. Για μένα ήταν μια εμπορική ξεπέτα, στην περίοδο που ο Bono αποφάσιζε να κάνει τα πρώτα του βήματα σαν rock star-γλάστρα του πλανήτη.

Ευκολάκια, δηλαδή, που ως μόνο στόχο είχαν να ακουστούν στο ραδιόφωνο και να αγαπηθούν από άτομα που εκείνη την εποχή άκουγαν με άνεση και Πυξ Λαξ. Μεγάλη επιτυχία δηλαδή.

Guns 'n' Roses
Chinese Democracy (2008)

Είναι μια από τις αμφιλεγόμενες μπάντες της μουσικής ιστορίας. Κάποιοι τους θεωρούν από τις χειρότερες και μισούν τον Axl Rose. Μάλλον όχι άδικα. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Guns 'n' Roses έχουν ηχογραφήσει πολύ ωραία πράγματα. Και για αυτό κάθε 1η Νοεμβρίου τα social media γεμίζουν με το «November Rain» (σε βαθμό να το έχουμε σιχαθεί πλέον αυτό το κομμάτι).

Και μπορεί το «Use Your Illusion 1 & 2» να θεωρούνται ακόμα και σήμερα από τα κορυφαία άλμπουμ του 1991, αλλά το «Chinese Democracy» είναι η μεγαλύτερη πατάτα του 2008. Και του 2009. Και του 2010 - και πάει λέγοντας.

Θα μου πεις, εσύ fan των G'n'R «αυτό το άλμπουμ δεν ήταν του συγκροτήματος, αφού μόνο ο Rose είχε ξεμείνει». Και θα σου απαντήσω εγώ μετά «αφού γράφει G'n'R στο cover. Εγώ φταίω μετά;». Άσε που ξεκίνησαν να το γράφουν από το 1994 - τέτοιος κόπος για μια τέτοια μαλακία δεν έχει ξαναγίνει.

Εν ολίγοις το «Chinese Democracy» είναι η απόδειξη πως η φράση «το καλό πράγμα αργεί να γίνει» είναι ένα μεγάλο ψέμα.

Radiohead
The King of Limbs (2011)

Πολλά έχουν ακουστεί και γραφτεί για τους Radiohead και τον Thom York. Κάποιοι τους θεωρούν τους θεωρούν ότι καλύτερο έχει παρουσιάσει η μουσική τα τελεταία 15 χρόνια, κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι είναι οι πλέον υπερικτιμημένοι καλλιτέχνες σήμερα. Η αλήθεια είναι τελικά κάπου στη μέση.

Ναι, οι Radiohead πήγαν τη μουσική λίγο παρά πέρα, σε άλλο επίπεδο. Σκέψου την εξέλιξη από το καθαρά κιθαριστικό «Pablo Honey» στο καθαρά εγκεφαλικό «Ok Computer». Ναι, όντως την πήγαν τη μουσική σε άλλο επίπεδο - αλλά μετά από κάποιο σημείο δεν ήξερες αν αυτό το επίπεδο είναι μουσική.

Γέλαδα πολύ όταν στα social media είχα δει ένα σχόλιο που έλεγε «στο τέλος οι Radiohead θα βγάζουν δίσκο με μία νότα και όλοι θα νομίζουν ότι κάνουν κάτι πολύ ωραίο». Ναι, δεν θα ήταν ωραίο, όπως δεν ήταν και το «The King of Limbs».

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram .