Την Παρασκευή το βράδυ, τα τηλέφωνα και τα μηνύματα «πήραν φωτιά». Οι περισσότεροι που έχουμε κάποιον γνωστό, φίλο, συγγενή, φίλο φίλου που ζει στο Παρίσι, η πρώτη αντίδρασή μας στην είδηση ήταν να επιβεβαιώσουμε ότι είναι ασφαλείς. Το λυτρωτικό «είμαι καλά», σε αντιδιαστολή με την αγωνία κάθε φορά που κάποιος καθυστερούσε να δώσει σημάδια ζωής, μας έκαναν να ζήσουμε καρέ-καρέ την ατμόσφαιρα τρόμου που επικρατεί στο Παρίσι.

Έχοντας ζήσει την πιο τραγική στιγμή της Γαλλίας τα τελευταία χρόνια, ζήτησα από μερικούς Έλληνες που ζουν στο Παρίσι να μου περιγράψουν πώς είναι το κλίμα και πώς βλέπουν την επόμενη μέρα στη Γαλλία.

Τέλειωσα καθυστερημένα από τη δουλειά, παρότι Παρασκευή. Έτρεξα στο κατάμεστο μετρό για να πάω στο θέατρο που είχα κανονίσει να δω μια παράσταση κλασσικής μουσικής, μ' έναν φίλο που είχα στήσει. Άλλαξα μετρό στη République, όπου μερικές ώρες μετά θα γινόταν το μακελειό σε άλλο θέατρο από αυτό που πήγαινα. Μετά είχαμε κανονίσει να πάμε σε μια μάζωξη Ελλήνων, φίλοι φίλων, πάλι κοντά στη République. Η παράσταση άργησε κι αυτή να τελειώσει γιατί έκανε encore ο μαέστρος, οπότε στο μετρό και στον δρόμο απορροφηθήκαμε στην κουβέντα περί αυτής. Το Châtelet ήταν ασυνήθιστα άδειο, το ίδιο και το Marais, αλλά έκανε κρύο, οπότε έμοιαζε λογικό.

Μόνο όταν φτάσαμε στη μάζωξη μάθαμε κάπως τι έγινε. Τα δίκτυα μπλόκαραν, το Internet σερνόταν, τα αναπάντητα μηνύματα έτειναν σε 3ψηφιο αριθμό. Καταλήξαμε πάνω από μια οθόνη να προσπαθούμε να διαβεβαιώσουμε τους πάντες ότι είμαστε καλά και ασφαλείς. Κατά τις 5 το πρωί, αποφασίσαμε -παρά την απαγόρευση κυκλοφορίας- να ξεμπουκάρουμε. Τελικά, κυκλοφορούσε έξω κανονικά ο κλασσικός κόσμος που πετυχαίνεις στις 5 το πρωί. Σκουπιδιάρικα, τροφοδοσία, άστεγοι, μεθυσμένοι. Πήραμε ποδήλατο και όλα κύλησαν ομαλά χωρίς προβλήματα. Ξεκίνησε και το μετρό, αμέσως μετά. Αλλά η πόλη γενικά έμοιαζε σαν νεκροταφείο. Σαν να μην έβγαιναν ήχοι. Αυτήν τη στιγμή, είναι ακόμα χειρότερα. Δεν ξέρω για πόσο θα κρατήσει, αλλά με τρομοκρατεί όσο και η απώλεια των ανθρώπινων ζωών.

Το Παρίσι ήταν μια ανεκτική, πολυπολιτισμική και ζωντανή πόλη. Πρωτίστως μια χαρούμενη πόλη, παρά τον χαώδη και αγχωτικό της χαρακτήρα όπου όλος ο κόσμος διασκεδάζει και κοινωνικοποιείται. Δεν είμαι σίγουρος ότι αυτός ο χαρακτήρας του θα μείνει ανεπηρέαστος.

Την ώρα των επιθέσεων βρισκόμουν σε πρόβα με συναδέλφους μουσικούς, στο κέντρου του Παρισιού, κοντά στο μουσείο Pompidou. Ξαφνικά, άρχισαν να χτυπάνε τα τηλέφωνά μας και να δεχόμαστε απανωτά μηνύματα από συγκινείς και φίλους που μας ενημέρωσαν για το τι συνέβαινε στη πόλη.

Βγαίνοντας μετά από λίγο έξω, για να επιστρέψουμε σπίτια μας, η κατάσταση στο κέντρο θύμιζε αμερικάνικη ταινία. Μαγαζιά άδεια, κόσμος να κατευθύνεται φοβισμένος προς τους ποιο κοντινούς σταθμούς μετρό (δεν είχαν κλείσει όλοι) περιπολικά με σειρήνες να τρέχουν, ελικόπτερα να πετάνε και οι ειδικές δυνάμεις με τα όπλα στο χέρι έξω από κεντρικά κτήρια.

Η επιστροφή στο σπίτι ήρεμη, χωρίς κανένα πρόβλημα. Η βραδιά κύλισε μπροστά στον υπολογιστή και στο κινητό τηλέφωνο το οποίο δεν σταματούσε να χτυπάει. Η επόμενη μέρα βρίσκει το Παρίσι σοκαρισμένο. Ο κόσμος είναι φοβισμένος, σίγουρα πολύ περισσότερο σε σχέση με την επίθεση στο Charlie Hebdo. Οι επιθέσεις, αν εξαιρέσουμε το Stade de France, εγιναν στο πραγματικό κέντρο του Παρισιού, στο πιο ζωντανό και συνάμα λαϊκό κομμάτι της πόλης, όπου κινείται κυρίως η νεολαία και ο περισσότερος κόσμος που ζει στη πόλη. Σε συνοικίες που συνυπάρχουν χιλιάδες Άραβες, Κινέζοι, Γάλλοι, Αφρικανοί.

Απέναντι σε αυτό το φόβο και στα ίδια τα θύματα ποντάρει η κυβέρνηση του Ολάντ για να κρατηθεί ζωντανή. Χέρι, χέρι με τον Σαρκοζί καλεί τον λαό σε εθνική ενότητα, περιγράφει ως υπεύθυνους για τις δολοφονίες τους πρόσφυγες από τα αραβικά κράτη που έρχονται στην Ευρώπη και κρούει τα τύμπανα για έναν ακόμη πιο βίαιο πόλεμο (από αυτόν που ήδη εξελίσσεται στη Συρία) στον αραβικό κόσμο.

Ελπίζω ότι ο κόσμος στη Γαλλία δεν θα αφήσει να σπιλωθεί έτσι η μνήμη των αθώων θυμάτων και δεν θα επακολουθήσει τα ακραία ρατσιστικά διαγγέλματα των Γάλλων και ευρωπαίων «ηγετών» που μόνο στόχο έχουν να κρύψουν τις δικές τους ευθύνες για αυτήν την τραγωδία.

Την ώρα των τρομακτικών επιθέσεων βρισκόμουν -για καλή μου τύχη- σπίτι. Είχα μόλις γυρίσει από τον εκθεσιακό χώρο στον οποίον ετοίμαζα την επομένη μια performance. Δεν είχα μπαταρία και γύρισα σπίτι, ενώ θα έπρεπε να πάω να βρω μια φίλη. Η φίλη μου μένει στη γειτονιά που γίνονται οι επιθέσεις οπότε θα καταλήγαμε λογικά εκεί. Γυρίζοντας ένιωσα λίγο αδιάθετη και δεν βγήκα. Όταν είδα τις ειδήσεις για πρώτη φορά, δεν συνειδητοποίησα τις τραγικές διαστάσεις των επιθέσεων. Όσα ακολούθησαν έγιναν γρήγορα, πολύ γρήγορα. Περίμενα τον φίλο μου στο σπίτι, ο οποίος έφτανε με το τρένο και δεν έβρισκε κανένα τρόπο να φτάσει στη γειτονιά μου, η οποία ευτυχώς είναι μακριά από τις επίμαχες περιοχές. Μέχρι τις τέσσερις το πρωί περίμενα νέα από τους φίλους μου, οι οποίοι βρίσκονταν ταμπουρωμένοι σε μπαρ, εστιατόρια και σπίτια της περιοχής. Το πρωί συνειδητοποιήσαμε για τα καλά την κατάσταση βλέποντας τις εικόνες, τα βίντεο και ακούγοντας τις μαρτυρίες φίλων.

Η ζωή συνεχίζεται ήσυχα, πολύ ήσυχα. Τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά, οι άνθρωποι έτρωγαν στα εστιατόρια αλλά δεν υπήρχαν γέλια ή φωνές στην πότε πολύχρωμη, πότε αποκρουστική αλλά πάντα θορυβώδης γωνιά του 18ου διαμερίσματος. Ακυρώσαμε την performance, περάσαμε τη μέρα σπίτι, μιλώντας με φίλους στο τηλέφωνο και κοιτώντας ειδήσεις. Οι Γάλλοι είναι λογικοί, δεν φωνάζουν στις ειδήσεις, δεν βρίζουν στα παράθυρα.

Πριν λίγο κατέβηκα να βάλω πλυντήριο, ο φίλος μου έφερε ένα μπουκάλι κρασί, μια κανονική μέρα κρύβεται πίσω από άγχος, φόβο, πόνο, οργή και αγωνία. Θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς. Την Κυριακή τρώγαμε σε αυτό το εστιατόριο. Νέοι, χαρούμενοι, μικροί αφελείς θεοί. Θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς. Ο καθένας από εμάς.

Paris, Bagdad, Damas, Beyrouth. Η Γαλλία σε πόλεμο. Απαγόρευση εξόδου στο Παρίσι από το κράτος και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Και όμως, οι Παριζιάνοι βγαίνουν στους δρόμους, πηγαίνουν στα σημεία που χτύπησαν οι τρομοκράτες, συζητάνε κλαίνε, αφήνουν λουλούδια, τραγουδάνε τη Μarseillaise, τους κοιτάζω, τους παρατηρώ. Θέλουν να διαδηλώσουν να εκφράσουν μαζικά τον πόνο και την θλίψη τους, όμως θα πρέπει να περιμένουν ακόμα 2 μέρες. Αυτό που τώρα θέλω να δω είναι ποια θα είναι η αντίδραση τους, θα στηρίξουν τον πόλεμο ή θα ζητήσουν ειρήνη;

Οι νέοι Παριζιάνοι, πολλές φορές είναι αδιάφοροι για τις αποφάσεις του Ολάντ, αλλά έχουν τώρα τον χρόνο να σκεφτούν πως θα αντιδράσουν και τι θα ζητήσουν από το κράτος να κάνει. «La guerre nourrit la guerre», λένε οι Γάλλοι. Ο πόλεμος με την τρομοκρατία δεν κερδίζεται λένε οι ιντελεκτουέλ και οι πολιτικές προσωπικότητες. Το γαλλικό κράτος θέλει πόλεμο. Περιμένουμε τώρα να δούμε τι θα πει και ο γαλλικός λαός.

Η στιγμή του συμβάντος με βρήκε σε ένα σπίτι με αρκετούς φίλους σε ένα από τα δυτικά προάστια του Παρισιού. Η πρώτη είδηση που λάβαμε από τα γαλλικά πρακτορεία δεν προμήνυε το τι θα ακολουθούσε, καθώς όμως οι εξελίξεις έβγαιναν στην επιφάνεια και μετά τις δηλώσεις του Γάλλου Προέδρου καταλάβαμε όλοι περί τίνος πρόκειται. Οι φίλοι που κατοικούσαν στο κέντρο του Παρισιού επέλεξαν να μείνουν μαζί μας και να αποφύγουν το κέντρο της πόλης.

Το κλίμα που επικρατεί στο Παρίσι είναι βαρύ και αποφεύγονται οι άσκοπες μετακινήσεις. Λόγω του σαββατοκύριακου που διανύουμε, είναι εύκολο να περιορίσουμε τις μετακινήσεις μας και να αποφεύγουμε τα μέσα μαζική μεταφοράς. Αναρωτιέμαι ωστόσο, πώς θα εξελιχθεί όλη αυτή η κατάσταση τη Δευτέρα, όπου ο ρυθμός της πόλης θα επανέλθει στο κανονικό και οι άνθρωποι θα επιστρέψουν στις δουλειές τους και τις καθημερινές τους συνήθειες.

Περισσότερα από το VICE

Τι Λένε οι Πρόσφυγες στη Μυτιλήνη για τις Επιθέσεις στο Παρίσι;

Mέσα στην Aκαδημία όπου η Al Nusra Eκπαιδεύει την Επόμενη Γενιά Τζιχαντιστών

Πώς Επηρεάζουν τα Ναρκωτικά τη Σεξουαλική μας Ζωή