Στο βιβλίο του "24/7", o καθηγητής του Columbia, Jonathan Crary, υποστηρίζει ότι ο ύπνος -ή έστω ο χρόνος που προορίζεται γι 'αυτό, συνήθως ανάμεσα στα μεσάνυχτα και το πρωί- αποτελεί ένα καταφύγιο από το διαρκή βομβαρδισμό του καπιταλισμού και τότε υπάρχει ένα είδος απαραβίαστης μαγείας.

Και ίσως αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είμαστε επιρρεπείς και περιμένουμε αργά το βράδυ στην ουρά μιας πιτσαρίας μετά από μια συναυλία, ή κάνουμε επισκέψεις στο ψυγείο για σνακ μετά τα μεσάνυχτα. «Το βραδινό "βρώμικο" είναι κάτι που υπάρχει τουλάχιστον από την εποχή των Ρωμαίων», λέει ο καθηγητής Richard Wilk, ανθρωπολόγος στο Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα. «Το φαγητό αργά το βράδυ συνήθως τρώγεται στο διάστημα που οι άνθρωποι αποκαλούν ένα "τρίτο χώρο" ανάμεσα στο σπίτι και το γραφείο, κάπου που αισθάνεσαι άνετα και οικεία».

Εδώ και μερικά χρόνια η Κολομβία έχει χάσει την πρωτιά στην παραγωγή και διακίνηση της κοκαϊνης, με το Περού να «κάθεται» στον θρόνο. Τα τελευταία πέντε χρόνια η παραγωγή των ναρκωτικών στη χώρα των Ίνκας έχει αυξηθεί δραματικά, έχοντας ως έδρα ένα σημείο στον Αμαζόνιο - εκεί που συναντιούνται τα σύνορα του Περού, της Κολομβίας και της Βραζιλίας.

Παράλληλα όμως αυτή η περιοχή είναι και η έδρα μιας σέκτας, που πιστεύει στην αποκάλυψη. Οι «Ισραηλίτες», όπως είναι γνωστοί, μετακόμισαν στη ζούγκλα του Αμαζονίου το 1995 ψάχνοντας τη νέα γη της επαγγελίας. Το VICE News ταξίδεψε στο Περού και είδε από κοντά την περιοχή όπου η κοκαϊνη συναντάει την πίστη.

Φαντάσου ένας άνθρωπος που έχει καρκίνο στον εγκέφαλο, να μην πρέπει να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση. Φαντάσου ότι υπάρχει ένα σωτήριο φάρμακο το οποίο χορηγείται απευθείας στον εγκέφαλο του χωρίς να απαιτείται επεμβατικό χειρουργείο. Φαντάσου ότι ο ασθενής μπαίνει απλώς στον μαγνητικό τομογράφο, και με ένα τηλεκοντρόλ, οι γιατροί ελέγχουν την πορεία των φαρμάκων και τα «στελνουν» εκεί που χρειάζεται.

Σύντομα τα φάρμακα, χρησιμοποιώντας μαγνητικά νανοσωματίδια, μάλλον θα έχουν την δυνάτοτητα να ταξιδεύουν ελεγχόμενα μέσα στο σώμα μας.

Σίγουρα, ο Jose Mourinho είναι ο «Special One» και ο Pep Guardiola μια ιδιοφυία του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Όμως την τελευταία διετία ο κορυφαίος προπονητής της Ευρώπης είναι ένας: ο Diego Simeone. Ο τεχνικός της Ατλέτικο Μαδρίτης έχει καταφέρει τους τελευταίους 24 μήνες να κατακτήσει το πρωτάθλημα Ισπανίας, το Κύπελλο, και να πάει μέχρι τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.

Και ενώ όλοι περίμεναν το επόμενο βήμα του Simeone, δηλαδή να πάει σε ένα άλλο μεγάλο σύλλογο με περισσότερα χρήματα, εκείνος ανανέωσε το συμβόλαιό του με την Ατλέτικο, δείχνοντας ότι είναι πιστός. Όχι ότι δεν το ήξεραν αυτό οι οπαδοί των Μαδριλένων - άλλωστε οι πανιγυρησμοί και το πάθος του στο γήπεδο έχουν γράψει ιστορία. Όπως και το σύνθημα των οπαδών «Εσύ μαζί μας, εμείς μαζί σου» όταν έβλεπε τα ματς από την κερκίδα στις αρχές τις σεζόν. Αλλά, μετά από αυτή την κίνηση και την ανανέωση του συμβολαίου του, το σίγουρο είναι ότι ο Diego έχει σίγουρα 55.000 φίλους στο πλευρό του: όσους οπαδούς χωράει δηλαδή και το γήπεδο της Ατλέτικο

Συνήθως αυτό που μας νοιάζει ειναι η μουσική και οι στιχοί ενός συγκροτήματος. Πόσο μπορεί ένα κομμάτι να σε ταξιδέψει, να σε στείλει. Όταν θίγεται όμως ένα τέτοιο ζήτημα εξερευνούμε την προέλευση του ονόματος. Ακόμη και αν προέρχεται απο σάτιρα ή ενδεχομένως κρυφά μηνύματα αυτο που τέλικα θα κρατήσουμε είναι εκείνο που έχει να μας δώσει, ή μήπως όχι;