Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Ήμουν πάρα πολύ μικρός για να θυμάμαι το Trainspotting όταν κυκλοφόρησε αρχικά. Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε την ταινία από το να διαπεράσει τη «φούσκα» του προ-εφηβικού μου κόσμου. Ήταν η ταινία για την οποία μιλούσαμε διαρκώς εγώ και οι φίλοι μου στο σχολείο, ήταν η ταινία με εκείνες τις εκπληκτικές διαφημιστικές αφίσες που θέλαμε να έχουμε στους τοίχους των δωματίων μας, ήταν η ταινία που λέγαμε ότι είχαμε δει πολύ προτού τη δούμε.

Στα τέλη της δεκαετίας του '90, πριν από το ίντερνετ, σε μια μικρή πόλη του Yorkshire, το Trainspotting ήταν μια ταινία που μας έδωσε πολλά πράγματα για πρώτη φορά. Μας έδωσε το κλειδί για έναν ενήλικο κόσμο που δεν είχαμε ξαναδεί, μας έδειξε την «αληθινή» ζωή στη μεγάλη οθόνη. Ο Tarantino μας είχε δώσει μια ματιά στον κόσμο του σεξ και των ναρκωτικών, αλλά στιλιζαρισμένη όσο δεν πήγαινε. Το Trainspotting προσέθεσε μια πολύ γερή δόση ρεαλισμού σε αυτό τον κόσμο και όταν έβλεπες την ταινία με μόλις 12 χρόνια ζωής στην πλάτη σου, σε έκανε να νιώθεις πιο «μεγάλος», πιο έμπειρος. Ή τουλάχιστον αυτά έδωσε σε μένα.

Πρόσφατα συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από την κυκλοφορία της ταινίας και για να το γιορτάσουμε, μίλησα με τρία από τα βασικά πρόσωπα της ταινίας: τον Ewan McGregor που ενσάρκωσε τον Renton, την Kelly McDonald που ενσάρκωσε την Diane και τον συγγραφέα του μυθιστορήματος πάνω στο οποίο στηρίχτηκε η ταινία, τον Irvine Welsh, του οποίου η νέα δουλειά με τίτλο The Blade Artist –η οποία κυκλοφορεί τον Απρίλιο– συνεχίζει την ιστορία του Begbie.

Kelly MacDonald: Το είχα ακουστά, αλλά δεν το είχα διαβάσει. Το αγόρασα μετά την πρώτη οντισιόν, οπότε δεν ήξερα και πολλά γι' αυτό.

Ewan McGregor: Ο Danny Boyle μου έδωσε να διαβάσω το σενάριο και δεν θυμάμαι να είχα διαβάσει ποτέ κάτι ανάλογο. Μου φαινόταν ο καλύτερος ρόλος που θα διάβαζα ποτέ. Ήξερα για το βιβλίο και τις θετικές κριτικές που είχε αποκομίσει, αλλά δεν το είχα διαβάσει ακόμα. Με εντυπωσίασε πολύ λοιπόν και έκανα τα πάντα για να πείσω τον Danny ότι ήμουν ο σωστός άνθρωπος για τον ρόλο. Στη συνέχεια, όταν διάβασα και το βιβλίο, το αγάπησα, το βρήκα απίστευτα συγκινητικό. Ο Welsh είναι απίθανος συγγραφέας. Μπορεί να σε πάρει από τα βάθη της βρόμας και της απόγνωσης και να σε συγκινήσει απίστευτα μέσα σε μια στιγμή. Ως Σκοτσέζος και μιας και μιλάμε για ένα εκ της συμβάσεως σκοτσέζικο μυθιστόρημα, ένιωσα άμεση σύνδεση μαζί του.

Irvine Welsh: Υπήρχε πολύ ενδιαφέρον, όλοι ήθελαν να μεταφέρουν το βιβλίο στη μεγάλη οθόνη. Αρχικά, πούλησα τα δικαιώματα στον λάθος άνθρωπο, τότε άλλωστε ήμουν πολύ αφελής και ήταν λες και είχα μπει κατά λάθος σε αυτό τον κόσμο όπου πολύς κόσμος ενδιαφερόταν για τη δουλειά μου. Όταν πλέον είδα για πρώτη φορά το Shallow Grave του Danny Boyle, είχα ήδη πουλήσει τα δικαιώματα σε άλλον παραγωγό. Είχα την αίσθηση ότι είχα κάνει μνημειώδες λάθος, γιατί αυτού του είδους την ενέργεια ήθελα για το Trainspotting, αλλά τελικά το σώσαμε.

Για μένα, αν ένα βιβλίο σου γίνει ταινία, μόνο θετικά πρέπει να το δεις. Αν η ταινία είναι σκατά, λες ότι δεν έχεις σχέση με την ταινία και τονίζεις ότι ΑΥΤΟΙ τα σκάτωσαν. Έχω μιλήσει με μερικούς συγγραφείς που θεωρούν ότι κινηματογραφικά το έργο τους καταστράφηκε, αλλά εγώ δεν συμφωνώ με αυτή την άποψη. Κανείς δεν αλλάζει λέξεις ή σκίζει σελίδες, απλώς μεταφέρουν το έργο σου σε άλλο μέσο. Με ρώτησαν αν θέλω να έχω ανάμειξη στην ταινία, αλλά θεώρησα σωστό να μην μπω εμπόδιο στην ενέργεια που υπήρχε μεταξύ του Danny Boyle και του Andrew McDonald (ο παραγωγός). Είδα το σενάριο του John Hodge για το Shallow Grave και σκέφτηκα πως δεν υπάρχει κάτι που μπορώ να πω σε αυτό τον τύπο για τη σεναριογραφία. Έπρεπε να μείνω μακριά και να τους αφήσω να κάνουν τη δουλειά τους.

KM: Η σκηνή του κλαμπ, βγαίνοντας από αυτό. Νομίζω ότι ήταν η πρώτη ημέρα γυρισμάτων για μένα. Διήρκεσε όλη την ημέρα και όλο το βράδυ. Τα αγόρια έπιναν, οπότε είπα να πιω κι εγώ. Η Shirley Henderson (που ενσάρκωσε την Gail) μου είπε να μην το κάνω. Είχα κάτσει στην παμπ για ώρες και σε κάποια φάση μου είπε: «Ίσως θα πρέπει να σταματήσεις να πίνεις». Είχε απόλυτο δίκιο. Όταν έφτασε η ώρα για τη σκηνή μου είχα τρελό hangover. Δεν ήξερα πού να σταθώ και δεν είχα ιδέα πώς λειτουργούσαν όλα αυτά. Η σκηνή του σεξ ήταν προφανώς ιδιαίτερα αγχωτική. Δεν είχα πολλές εμπειρίες στο σεξ σε εκείνη τη φάση, οπότε δεν αισθανόμουν και πολύ άνετα. Ήμουν τόσο αφελής και νεαρή, που από όλες τις ημέρες διάλεξα εκείνη για να καλέσω τη μητέρα μου και τον αδερφό μου στα γυρίσματα.

EM: Είναι τόσο πολλές, γιατί οι σκηνές ήταν όλες πολύ καλά γραμμένες και οι ηθοποιοί άψογοι. Θυμάμαι τις σκηνές που γυρίσαμε κάτω από το νερό. Τις λάτρεψα. Ήταν τόσο ήσυχα και δουλεύεις εντελώς διαφορετικά με την κάμερα. Μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η σκηνή, η ιδέα της και η ηρεμία της. Λάτρεψα όλες τις σκηνές με την Kelly. Η σκηνή στο κλαμπ, αλλά και έξω από αυτό, που καταλήγουν στο ταξί και όλα αυτά. Το φιλί με την Kelly στο πίσω κάθισμα του ταξί είχε πλάκα, θυμάμαι ότι μου άρεσε πολύ να δουλεύω μαζί της. Η Kelly είχε μηδενική εμπειρία τότε. Ήταν η πρώτη της δουλειά και εμφανίστηκε και ήταν καταπληκτική. Η σκηνή με τα συμπτώματα στέρησης ήταν και αυτή απίστευτη, με το δωμάτιο που μάκραινε και τον Jimmy Cosmo που έπαιζε τον πατέρα μου. Και η σκηνή με τον Jonny Lee Miller που πυροβολούμε τον σκύλο είχε κι αυτή πολλή πλάκα. Προφανώς και δεν πυροβολήσαμε στα αλήθεια το σκυλί.

IW: Η σκηνή που παίζει το Perfect Day (του Lou Reed) και ο Renton βυθίζεται στο πάτωμα νομίζω ότι ήταν θαυμάσιος τρόπος να δείξεις ένα overdose, το πώς σε πάει αργά προς τον θάνατο. Το δεύτερο μέρος αυτής της σκηνής είναι κι αυτό πολύ καλό, όλη αυτή η απίστευτη ενέργεια. Αυτή η σκηνή απεικονίζει τον τρόμο αλλά και τη γοητεία της ηρωίνης για μένα. Αυτή η θανατική της αγκαλιά. Σαν σκηνή τη βρήκα καταπληκτική. Οπτικά, δεν υπάρχουν πολύ καλύτεροι σκηνοθέτες από τον Danny Boyle εκεί έξω. Ξέρει πώς να πει μια ιστορία και ξέρει πώς να στήσει οπτικά μια σκηνή.

IW: Έκλεισαν μια κινηματογραφική αίθουσα στο Soho, οπότε έφερα μαζί μου μερικά άτομα που είχαν λατρέψει το βιβλίο και θα έβλεπαν την ταινία με ιδιαίτερα κριτική ματιά. Μαζί μου ήρθαν ο Bobby Gillespie και ο Andrew Innes από τους Primal Scream, o Jeff Barrett από τη Heavenly Records, γενικά άτομα που ήταν φίλοι μου και που είχαν λατρέψει το βιβλίο. Άτομα που θα μου έλεγαν ότι η ταινία ήταν σκατά αν δεν κατάφερνε να αποτυπώσει την ατμόσφαιρα του βιβλίου. Παρατηρούσα αυτούς περισσότερο απ' ό,τι παρατηρούσα την οθόνη για να είμαι ειλικρινής. Αρχικά είχαν κάποιες ερωτήσεις για τους χαρακτήρες, αλλά όσο κυλούσε η ταινία απλώς σταμάτησαν. Από την ώρα που οι χαρακτήρες αποτυπώθηκαν στο κεφάλι τους, τελείωσε. Όταν μιλήσαμε μετά, στο μπαρ, ήταν όλοι ενθουσιασμένοι, βρήκαν την ταινία καταπληκτική. Εκεί ήξερα ότι η ταινία θα γινόταν επιτυχία.

EM: Έμεινα με το στόμα ανοιχτό, αλήθεια. Θυμάμαι να βγαίνω έξω στον δρόμο μετά και να μην μπορώ να μαζέψω τις σκέψεις μου. Ήταν όλα αυτά που είχα φανταστεί και εκατοντάδες πράγματα ακόμα.

KM: Αυτό που θυμάμαι περισσότερο από την πρώτη φορά που είδα την ταινία ήταν οι αντιδράσεις του Bobby Carlyle (Begbie), γιατί καθόταν ακριβώς δίπλα μου. Μόνο που δεν είχε πέσει στο πάτωμα από την ντροπή του. Κάθε φορά που εμφανιζόταν στη σκηνή καθόταν πιο χαμηλά στο κάθισμά του, το οποίο είχε φοβερό ενδιαφέρον. Έτσι ένιωθα κι εγώ, όμως. Είναι κάτι σύνηθες. Ούτε και εμένα μου άρεσε να με βλέπω. Ακόμα ισχύει.

IW: Εκεί που νομίζω ότι βοήθησα πολύ την ταινία ήταν στο soundtrack. Επειδή ήξερα πολλούς μουσικούς προσωπικά, κατάφερα να τους φέρω σε απευθείας επαφή με τους δημιουργούς της ταινίας και έτσι έμεινε χαμηλά το κόστος για τα δικαιώματα όλης αυτής της μουσικής. Οι καλλιτέχνες αγάπησαν τόσο την ταινία, που πήγαιναν οι ίδιοι στις δισκογραφικές τους και ρωτούσαν: «Μπορούμε να τους δώσουμε αυτό το κομμάτι;» Αυτό μας βοήθησε να πάρουμε τα δικαιώματα σε πολύ χαμηλό κόστος πολλές φορές, ενώ με κάποια τραγούδια δεν πληρώσαμε τίποτα. Υπό άλλες συνθήκες δεν θα μπορούσε να είχε γίνει ένα τέτοιο soundtrack. Ο Danny είχε δουλέψει στο Shallow Grave και νομίζω πως ήξερε τους New Order από το Manchester. Υπήρχε ένα φοβερό vibe γύρω από όλο αυτό και αυτό μαθεύτηκε γενικά, κάτι που ώθησε τους μουσικούς να μας δώσουν υλικό που δεν θα μας έδιναν υπό άλλες συνθήκες.

Αναφέρομαι στους περισσότερους καλλιτέχνες και στο βιβλίο: o Iggy, o Lou Reed, o Bowie και πολλά από τα house πράγματα που άκουγα τότε. Αυτό όμως που δεν έπιασα ήταν η Britpop. Οι Primal Scream και ο Damon Albarn ήταν φίλοι μου και ήξερα τον Jarvis Cocker, αλλά όταν έγραφα το βιβλίο δεν είδα κάποια ανάμειξη της Britpop. Δεν μπορούσα να δω πώς θα λειτουργούσε αυτό, αλλά ο Danny αποφάσισε να βάλει και κάτι πιο σύγχρονο, που αποδείχτηκε ιδιοφυές, γιατί η Britpop ήταν η τελευταία μεγάλη τάση της νεανικής βρετανικής κουλτούρας και βοήθησε την ταινία να οριοθετήσει τη θέση της ως η τελευταία ταινία της βρετανικής νεανικής κουλτούρας.

IW: O John (Hodge) κατάφερε να φτιάξει ένα εκπληκτικό σενάριο, το οποίο είναι πραγματικά φανταστικό. Βασίζεται στο Porno (το sequel του Trainspotting, το οποίο έγραψε ο Welsh), αλλά το έχει αναπτύξει και πέρα από αυτό. Έπρεπε άλλωστε να το κάνουμε, γιατί οι ηθοποιοί ήταν δέκα χρόνια μεγαλύτεροι όταν βγήκε το Porno και τώρα είναι είκοσι. Ήταν κάτι που έπρεπε να υπολογίσουμε. Ουσιαστικά μιλάμε για μια ιστορία που αφορά το πώς είναι αυτήν τη στιγμή το Εδιμβούργο. Το βασικό κομμάτι της ιστορίας αφορά το πώς συναντιούνται ξανά ο Renton, o Begbie, o Sick Boy και ο Spud και πώς μπλέκουν στη βιομηχανία της πορνογραφίας.

Υπάρχουν μερικές φοβερές σκηνές και μερικές απίστευτες ευκαιρίες για τα παιδιά που θα παίξουν. Είμαι σίγουρος ότι οπτικά ο Danny θα κάνει φοβερή δουλειά. Θα είναι καταπληκτικό. Είμαι περίεργος να δω πώς θα το αντιμετωπίσουν τα παιδιά του σήμερα, γιατί πλέον οι χαρακτήρες είναι μεγαλύτεροι, δεν μιλάμε για μια ταινία που αφορά τη νεανική κουλτούρα. Ίσως να είναι σαν να βλέπεις τον θείο σου να χορεύει σε ένα γάμο. Ευελπιστώ να είναι τρελό και διασκεδαστικό. Μπορεί να γίνει φοβερή ταινία.

EM: Θα είναι απίστευτο. Είναι ένα πανέμορφο και καταπληκτικό σενάριο και, εδώ που τα λέμε, έτσι έπρεπε να είναι. Δεν νομίζω ότι κανένας από εμάς θα ήθελε να εμπλακεί αν δεν ήταν αντάξιο της πρώτης ταινίας. Αυτός άλλωστε είναι και ο κίνδυνος με κάθε sequel, αλλά ειδικά με αυτή την ταινία έπειτα από τόσο καιρό.

KM: Το συζητάω ακόμα. Έχω διαβάσει το σενάριο. Δεν ξέρω πόσα μπορώ να πω ακόμα για να είμαι ειλικρινής. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον να συνεργαστώ πάλι με τους ίδιους ανθρώπους, άλλωστε πλέον ξέρω πού να σταθώ και τι να κάνω! Το Trainspotting ήταν η περίεργη αρχή της καριέρας μου και νιώθω φοβερή ευγνωμοσύνη για όλο αυτό, γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να ξεκινήσω να κάνω μια δουλειά που αγαπώ.

Ευχαριστούμε το VICE Canada για τη βοήθειά του σε αυτό το άρθρο.

Περισσότερα από το VICE

Το VICE Υποκλίνεται στις Γυναίκες

Μια Tattoo Artist μας Εξηγεί Γιατί Έκανε Τατουάζ στους Βολβούς των Ματιών της

Οι Πρώτοι Πανκ του Άμστερνταμ