Οι Αγαπημένες μου Γυναίκες

Kοινοποίηση


Photo: flickr/kheel center, Cornell University

Όσοι μεγαλώσαν – όπως κι εγώ- την δεκαετία του ’90 τότε που δυναμική γυναίκα ήταν η Βίρνα Δράκου και καλό talk show το «Με τα μάτια της Έλλης» με την Έλλη Στάη να έχει απέναντι της τη μία τον πρωθυπουργό και την άλλη τον Σάκη Ρουβά θυμάται πως κάθε 8η Μάρτη, ημέρα της Γυναίκας τα δελτία ειδήσεων θα είχαν στάνταρ ένα ρεπορτάζ  όχι για την γυναικεία ανεργία, ούτε για την ανισότητα αλλά για το πως θα διασκεδάσουν το ίδιο βράδυ οι γυναικοπαρέες άνευ ανδρών. Το πλάνο συνέχιζε με την εικόνα να αλλάζει και να ζουμάρει στην ποδιά που φορούσε ο σύζυγος ενώ έπλενε τα πιάτα χαμογελώντας ειρωνικά με ολίγη από συγκατάβαση.  Κάπως έτσι τελείωνε το όλο «νταβαντούρι» της Ημέρας. 

Στο μυαλό των πολλών η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας είναι μια μέρα που δείχνουμε την εκτίμηση μας στο «ωραίο φύλλο». Βέβαια όπως τρίζουν τα κόκκαλα του Τσε Γκεβάρα κάθε φορά που η φάτσα του κεντημένη με παγιέτα φοριέται από κάποιον αοιδό σε μπουζουκερί έτσι τρίζουν -κάθε 8η Μάρτη- και τα κόκκαλα της Κλάρα Τσέτκιν, της Γερμανίδας κομμουνίστριας, γυναίκας σύμβολο που το 1910 για να τιμήσει τις απεργίες των γυναικών εργατριών στη βιομηχανία του ρούχου σε Νέα Υόρκη και Ευρώπη πρότεινε στην Δεύτερη Διεθνή Διάσκεψη Σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη να γίνει η 8η Μάρτη Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Του ΟΗΕ του πήρε λίγο παραπάνω, 67 χρόνια, μέχρι το 1977 για να θεσμοθετήσει και επίσημα την Ημέρα. Η Ρωσία ήταν η πρώτη χώρα που υιοθέτησε τον  εορτασμό το 1917  με τις γυναίκες εργάτριες να κάνουν πορεία ζητώντας «ψωμί κι ειρήνη».

Videos by VICE

Η πρώτη απεργία γυναικών που έχει καταγραφεί είναι αυτή των εργατριών του ρούχου στις 8 Μάρτη 1857 στη Νέα Υόρκη που διεκδικούσαν να δουλεύουν 10 ώρες και όχι 16 όπως δούλευαν και να πληρώνονται το ίδιο με τους άντρες. Την απεργία τους διέλυσε η αστυνομία με τις μεθόδους που χρησιμοποιεί μέχρι σήμερα. Ακολούθησε «η εξέγερση των 20.000» εργατριών στις βιοτεχνίες ιματισμού το 1909.

Οι υφάντριες στο εργοστάσιο των Αδελφών Ρετσίνα στο Πειραιά είναι υπεύθυνες για την πρώτη απεργία εργατριών στη χώρα μας τον Απρίλιο του 1892. Αυτές οι «συνδικαλίστριες» είχαν το θράσος να ζητήσουν καλύτερες συνθήκες δουλειάς και ίσες αμοιβές. Από τότε το ωραίο και το ασθενές φύλλο διαδηλώνει μαζί με τους άνδρες. Το 1924, στην απεργία των καπνεργατών στην Καβάλα σκοτώθηκε η εργάτρια Μαρία Χουσιάδου. Δύο χρόνια μετά, στην απεργία στον ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΟ στο Αγρίνιο, η Βασιλική Γεωργαντέλη, 6 μηνών έγκυος, ήταν στην ομάδα περιφρούρησης της απεργίας και σκοτώθηκε από σφαίρα αστυνομικού.

Aν θες σήμερα να δεις γυναίκες που αγωνίζονται οι γυναίκες αρκεί μια ματιά δίπλα σου. Φοιτήτριες που κάνουν δυο δουλειές, εργαζόμενες που τους πιάνει τον κώλο το αφεντικό ή τις έχει απλήρωτες, μανάδες που με έναν μισθό ή με καθόλου μισθό μεγαλώνουν παιδιά, γιαγιάδες που  προσπαθούν να κλείσουν ένα ρημάδι ραντεβού σε έναν γιατρό και παράλληλα κράτάνε τα εγγόνια και τσοντάρουν χαρτζιλίκι στα παιδιά.

Στην Ελλάδα το 2014, οι περιπτώσεις είναι πολλές. Οι αγαπημένες μου είναι οι γυναίκες από τις Σκουριές στη Χαλκιδική που παλεύουν να εμποδίσουν να γίνει στην Ιερισσό Μεταλλείο Χρυσού καταστρέφοντας την περιοχή ενώ ήδη υπάρχουν εκθέσεις που αναφέρουν ότι το νερό είναι μολυσμένο. Οι γυναίκες στις Σκουριές διαδηλώνουν ενώ οι άντρες τους συλλαμβάνονται νύχτα μέσα από τα σπίτια τους και στο σχολείο πέφτουν δακρυγόνα. Αν τις ρωτήσεις σου λένε ότι άφησαν τις κατσαρόλες και πιάσαν τα Μααλόξ. Κάποιες είναι γιαγιάδες μαυροφορεμένες με τσεμπέρια κι άλλες νεαρές μητέρες. Αν  δεις στο κέντρο σε μέρα απεργίας γυναίκα που φοράει μπλούζα που γράφει «Εξόρυξη SOS» μίλησε της. Θα ναι κάποια από αυτές.   

Οι άλλες αγαπημένες μου, είναι οι 595 απολυμμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, ο μισθός τους δεν ξεπερνούσε τα 400 ευρώ, τέθηκαν σε διαθεσιμότητα λόγω Μνημονίου και σχεδόν καθημερινά περιμένουν έξω από το υπουργείο Οικονομικών στην Οδό Νίκης. Σχεδόν καθημερινά τις περιμένουν εκεί και τα ΜΑΤ. Όταν δεν φωνάζουν συνθήματα και όταν δεν βρίζουν τους ματατζήδες οι οποίοι θα μπορούσαν να είναι γιοι τους, νομίζεις ότι θα σου προσφέρουν σπανακόπιτα ή θα σου πουν να βάλεις ένα μπουφανάκι για μην κρυώσεις.