Ο Τίμος Δεν Είναι Ένας Ακόμη Δρομέας στον Μαραθώνιο

Καμία συμμετοχή σε Μαραθώνιο δεν είναι αμελητέα. Πόσο μάλλον όταν τρέχεις για καλό σκοπό. «Θα τρέξω 42.195 μέτρα για τέταρτη φορά, θέλοντας να δώσω τον δικό μου αγώνα πλάι σε όλους αυτούς που δίνουν τον αγώνα της ζωής τους καθημερινά. Κι είναι πολλοί αυτοί που περπατούν τόσα και περισσότερα χιλιόμετρα για να επιβιώσουν», λέει ο Τίμος Χαλιαμάλιας από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, ο οποίος πρόσφατα διέκοψε τις αποστολές επειδή βγήκε σε άδεια πατρότητας και μέσω του Μαραθωνίου προσπαθεί να ενισχύσει την οργάνωση. Μάλιστα, μέχρι στιγμής έχει μαζέψει μέσω crowdfunding λίγο περισσότερα από 2.000 €, από τα συνολικά 6.000 € που είναι ο στόχος του, προκειμένου να σταλούν κι άλλοι άνθρωποι στο πεδίο για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε όσους έχουν ανάγκη.

Μεγάλο του κίνητρο για τον αγώνα είναι μία μητέρα στο Νότιο Σουδάν, όπου βρέθηκε αποστολή με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα το 2014, η οποία όπως θυμάται ο Τίμος, «αν και είχε πρόβλημα στη βάδιση, περπατούσε επί τρεις μέρες στη βροχή έχοντας αγκαλιά τον ταλαιπωρημένο μικρό γιο της, Σέμπιτ, που έπασχε από λεϊσμανίαση (Kala – Azar) και κρατώντας από το χέρι τον Τζον, τον μεγαλύτερο γιο της οικογένειας για να φτάσει στο νοσοκομείο μας στο Μαλακάλ». Έτσι ο ίδιος κάθε φορά πριν σταθεί στην εκκίνηση στον Μαραθώνα σκέφτεται την μητέρα του Σέμπιτ: «Δεν είχε, δυστυχώς, καμιά υποστήριξη για να ολοκληρώσει τον δικό της αγώνα έγκαιρα. Χρειαζόταν κάποιον να την σπρώξει προς τον τερματισμό να την φέρει στο νοσοκομείο του Μαλακάλ νωρίτερα. Αυτό, όμως, δεν ήταν δυνατόν και δυστυχώς, ο Σέμπιτ πέθανε πέντε μέρες αργότερα. Σήμερα, πέντε χρόνια αργότερα και έχοντας γίνει και ο ίδιος πατέρας σκέφτομαι πως μια δική μου καθυστέρηση θα μπορούσε να βλάψει την κόρη μου και αυτό μου προκαλεί τρόμο».

Λίγο πριν την εκκίνηση την Κυριακή, ο Τίμος μιλά στο VICE για την ιστορία του στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, την πατρότητα για έναν άνθρωπο των αποστολών, αλλά και την επιλογή του να περάσει ένα μήνυμα τρέχοντας Μαραθώνιο.

VICE: Ποια είναι η ιστορία σου στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα;
Τίμος Χαλιαμάλιας: Από τα φοιτητικά μου χρόνια έμαθα για το έργο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα και θέλησα κι εγώ να αποτελέσω ενεργό μέρος των αποστολών της οργάνωσης. Στόχος που πραγματοποιήθηκε αρκετά χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το φθινόπωρο του 2013 όταν για πρώτη φορά εργάστηκα στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, σε ένα πρόγραμμα για την παροχή βοήθειας σε αποκλεισμένους από το σύστημα υγείας πληθυσμούς στην Αθήνα. Το 2014 έφυγα για την πρώτη μου αποστολή εκτός Ελλάδας, στο Νότιο Σουδάν ως νοσηλευτής και το 2015 βρέθηκα στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, στην πόλη Κάμπο ως υπεύθυνος για τις νοσηλευτικές δραστηριότητες στο νοσοκομείο που η οργάνωση λειτουργούσε στην περιοχή. Επιστρέφοντας, από τα τέλη του 2015 μέχρι και το καλοκαίρι του 2016 εργάστηκα ως συντονιστής της ιατρικής ομάδας στην Αθήνα σε πρόγραμμα για τους πρόσφυγες.

Η πρώτη, όμως, επαφή με την οργάνωση θα έλεγα ότι έγινε το 2012, όταν είδα την ανακοίνωση της οργάνωσης για συμμετοχή στην ομάδα «Δρομείς Χωρίς Σύνορα» στον αγώνα του Μαραθωνίου της Αθήνας και σκέφτηκα ότι μπορώ κι εγώ τελικά να βοηθήσω ουσιαστικά στην διάδοση του μηνύματος της οργάνωσης, να τρέξω για όλους όσους έχουν πραγματικά ανάγκη.

Ποια είναι η πιο έντονη εμπειρία που θυμάσαι από κάποια αποστολή;
Στο κτίριο της Παιδιατρικής στο Κάμπο της Κεντοαφρικανικής Δημοκρατίας, νοσηλεύεται εδώ και δυο μήνες ο Adamou, ένα παιδί δύο ετών με υποψία φυματίωσης, υποσιτισμένο, με απώλεια συνειδήσεως. Τρέφεται μέσω σωλήνα σίτισης και είναι πάντα δίπλα του η μητέρα του. Ο Adamou είναι το τέταρτο παιδί της οικογένειας, η οποία ζει σε μια περιοχή περίπου 60 χιλιόμετρα από την κλινική. Η μητέρα, έχοντας χάσει πια τις ελπίδες της και αγωνιώντας για την τύχη των άλλων παιδιών της, προτείνει να πάρει εξιτήριο ο Adamou και να γυρίσουν πίσω στην οικογένεια. Επί μια εβδομάδα επιμένει στην απόφασή της, παρά τις όποιες προσπάθειές μας να την πείσουμε ότι ο Adamou μπορεί να παλέψει για τη ζωή του. Κάθε απόγευμα πριν το τέλος της βάρδιας, περνάω από τον θάλαμο κι η μητέρα με εκλιπαρεί με ένα βλέμμα για το εξιτήριο, για μια σύμφωνη γνώμη που θα σημάνει την επανασύνδεση της οικογένειας. Ένα απόγευμα με τη βοήθεια ενός νοσηλευτή συζητάω ξανά μαζί της. Ο Adamou δείχνει σημάδια βελτίωσης, ο πυρετός έχει υποχωρήσει, το παιδί κερδίζει βάρος. Της προτείνω μια μικρή έξοδο την επόμενη μέρα, με το όχημα της οργάνωσης, μπορεί να επισκεφτεί την οικογένεια και να επιστρέψει το απόγευμα. Εγώ και το προσωπικό θα μείνουμε με τον Adamou, μέχρι να γυρίσει. Το σκέφτεται, αλλά είναι δύσκολη τελικά η απόφαση. Η νοσταλγία των άλλων παιδιών, η κούραση της συνεχούς παρουσίας στο νοσοκομείο, η υποστήριξή μας την κάνουν να αποδεχθεί την πρόταση. Η μητέρα φεύγει πρωί πρωί κι αν κάποια στιγμή η σκέψη για το αν θα επιστρέψει είναι έντονη, η εμφάνισή της το απόγευμα μας υπενθυμίζει την ψυχή και τη δύναμη της μάνας. Με ένα πλατύ χαμόγελο μας ευχαριστεί και παίρνει αμέσως τη θέση της στο προσκεφάλι του Adamou. Παραμένει δίπλα του, υπομένοντας πολλά κι ελπίζοντας ότι η επόμενη επιστροφή στο σπίτι θα είναι με τον Adamou αγκαλιά. Ο Adamou κατάφερε να πάρει εξιτήριο και να επιστρέψει στην οικογένειά του μετά από αρκετούς μήνες νοσηλείας και θυμάμαι ακόμα την ιστορία αυτή σαν να συμβαίνει τώρα. Το χαμόγελο της μάνας κάθε απόγευμα που επέστρεφα στο τμήμα ήταν η καλύτερη απάντηση στο ερώτημα γιατί βρέθηκα σε αυτό το σημείο του πλανήτη για περίπου επτά μήνες.

Τι άλλαξε για σένα η πατρότητα σχετικά με τις αποστολές;
Έχοντας αποκτήσει μια κόρη πρόσφατα, η εκτίμησή μου προς τη μητέρα του Σέμπιτ και πολλούς γονείς που συνάντησα κατά την εργασία μου σε αποστολές με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα είναι ακόμα μεγαλύτερη. Πώς, άλλωστε, να μη σκεφτώ ξανά και ξανά την μητέρα αυτή που αποτέλεσε φωτεινή πηγή αισιοδοξίας, χαράς και συμπόνιας για όλες τις άλλες μητέρες των παιδιών που νοσηλεύονταν την ίδια περίοδο στο νοσοκομείο. Το δεύτερο απόγευμα της νοσηλείας ξεκίνησε έναν χορό στο νοσοκομείο για να μας ευχαριστήσει για τη φροντίδα στο άρρωστο παιδί της και κάθε απόγευμα έπειτα από αυτή την ημέρα, πρωτοστατούσε σε εκδηλώσεις γιορτής στο άχαρο περιβάλλον του νοσοκομείου. Ο Σέμπιτ δεν τα κατάφερε, όμως η μάνα πριν φύγει για να επιστρέψει στο χωριό με τον δεύτερο γιο της, φρόντισε να μας κάνει το καλύτερο «δώρο». Μας ευχαρίστησε ένθερμα για την φροντίδα στο γιο της και πριν φύγει συνέχισε την «παράδοση», που η ίδια είχε ξεκινήσει. Μια γιορτή για την απώλεια του γιού της, αλλά και τη συνέχιση του έργου μας για την υποστήριξη και φροντίδα των άλλων παιδιών, που συνέχιζαν να παλεύουν για τη ζωή τους. Πόση δύναμη κρύβουμε μέσα μας και πόσο αυτή η δύναμη μπορεί να εξωτερικευτεί όταν οι ίδιοι νιώθουμε τόσο γεμάτοι εσωτερικά; Όταν γίνεσαι γονιός, είσαι γονιός για όλα τα παιδιά του κόσμου και βιώνεις έντονα την αγωνία, τον πόνο, την απογοήτευση και την ανακούφιση κάθε γονέα.

O Στροβιλιστής

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Πιστεύεις ότι έχοντας μία κόρη πλέον θα επέστρεφες στα μακρινά ταξίδια;
Νομίζω ότι δεν θα μπορούσα να απαντήσω αρνητικά σε αυτή την ερώτηση σκεπτόμενος τους γονείς που βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά μας και πασχίζουν να προσφέρουν ζωή στα παιδιά τους. Στόχος της εκπαιδευτικής κι επαγγελματικής μου πορείας είναι να είμαι σε θέση να προσφέρω τις υπηρεσίες μου σε ανθρώπους που πραγματικά έχουν ανάγκη, όπου κι αν αυτοί βρίσκονται χωρίς να σημαίνει αυτό ότι ανάγκες βρίσκονται μόνο σε αποστολές πολύ μακριά μας. Προϋπόθεση, φυσικά, να μην στερήσω στην κόρη μου αυτά που δικαιούται, για αυτό κι επιστροφή μου αυτή, θα γίνει όταν οι συνθήκες και οι καταστάσεις το ευνοήσουν. Η υποστήριξη, άλλωστε, από την σύζυγό μου για την επιλογή μου αυτή είναι σημαντική κι αξίζει να αναφερθεί.

Τι μήνυμα θες να περάσεις με τη συμμετοχή σου στον Μαραθώνιο; Και γιατί επέλεξες το Μαραθώνιο για να περάσεις αυτό το μήνυμα;
Αυτή την περίοδο δεν μπορώ να βρεθώ σε αποστολές των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Η συμμετοχή μου όμως σε κάτι το τόσο διαφορετικό με τα «χρώματα» της οργάνωσης είναι ένα ηχηρό μήνυμα ότι ο καθένας μπορεί να συμβάλει στην εκπλήρωση του έργου της οργάνωσης. Στόχος μου είναι να βοηθήσω την περίοδο αυτή ώστε περισσότεροι γιατροί, νοσηλευτές, ψυχολόγοι, μαίες, τεχνικοί κλπ, να βρεθούν εκεί που υπάρχει ανάγκη.

Ο Μαραθώνιος και οι δυσκολίες που αυτός ο αγώνας έχει για μένα αποκτά μια συμβολική ταύτιση με τον αγώνα, που χιλιάδες άνθρωποι καλούνται να δώσουν καθημερινά για να επιβιώσουν. Θέλω με την συμμετοχή μου να σταθώ νοητά δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους και να τους υποστηρίξω να συνεχίσουν τον αγώνα τους και μαζί να φτάσουμε στον στόχο τους, τη ζωή.

Τι κίνητρο θα σου δημιουργεί η ιστορία του Σέμπιτ για να τερματίσεις την Κυριακή;
Πάντα ο τερματισμός σε έναν αγώνα Μαραθωνίου είναι ένα προσωπικό στοίχημα. Η ορθή διαχείριση των σωματικών και ψυχικών δυνάμεων είναι απαραίτητη. Σκεπτόμενος την ψυχική δύναμη της μητέρας του Σέμπιτ, παίρνω κι εγώ δύναμη για να φτάσω στον τερματισμό. Η μητέρα αυτή, χωρίς καμία υποστήριξη, με μοναδικό της εφόδιο την μητρική αγάπη κατάφερε να ολοκληρώσει έναν δύσκολο αγώνα και να συνεχίσει την πορεία της ζωής της, πώς εγώ να μην πάρω δύναμη από τον αγώνα της; Πώς να μην σκεφτώ τον άθλο που καθημερινά καλείται να υπερκεράσει για να επιβιώσει; Η σκέψη αυτή μου δίνει επιπλέον δύναμη για να περάσω την γραμμή του τερματισμού και αυτή την φορά.

***Δείτε εδώ την καμπάνια των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, μάθετε περισσότερα για την προσπάθεια του Τίμου Χαλιαμάλια και πώς μπορείτε να τη στηρίξετε.

Περισσότερα από το VICE

Η Ιστορία της Βραζιλιάνας Τρανς που Αναγκάστηκε να Καταπιεί «Αυγά» Κόκας και Συνελήφθη στην Αθήνα

Η Ιστορία της Κινέζικης Μαφίας στην Αθήνα

Πώς το Bad Romance της Lady Gaga Άλλαξε την Pop Μουσική