Δεν Ξέρω πώς Ζω και Λέω Αυτήν την Ιστορία, Όμως Μετά το Ένατο Overdose Δεν Έχω Ακουμπήσει Ξανά Ηρωίνη

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Tonic.

Δεν μπορούσα να δω τίποτα, όμως άκουγα τη μάνα μου να μιλάει στο τηλέφωνο. Μιλούσε γρήγορα, σε κουβανέζικα ισπανικά, και την ομιλία της διέκοπτε μόνο η περιστασιακή έκρηξη γέλιου. Η τηλεόραση έπαιζε δυνατά από πίσω. Κάποιο ριάλιτι, νομίζω. Ούτε το σώμα μου μπορούσα να αισθανθώ.

Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασα μέσα σ' αυτήν τη θορυβώδη μαυρίλα, όμως όταν επανήλθε η όρασή μου, δεν ήμουν με τη μάνα μου. Το αγόρι μου έσκυψε από πάνω μου. Μπορούσα να δω το άδειο μας διαμέρισμα από πίσω του, το μέρος όπου έμενα για μήνες όμως ποτέ δεν είχα επιπλώσει. Δεν υπήρχε τηλεόραση. Ούτε μιλούσε κανείς ισπανικά στο τηλέφωνο. Είχα παραισθήσεις επειδή είχα πάρει υπερβολική δόση ηρωίνης.

Ήταν η ίδια ποσότητα που έπαιρνα πάντα, την είχα αγοράσει από τον ίδιο ντίλερ και την είχα καταναλώσει με τον ίδιο τρόπο. Μέχρι και σήμερα, δεν έχω ιδέα γιατί έπαθα το πρώτο μου overdose.

Στο τέταρτο overdose ήμουν μόνη. Ξυπνώντας, είδα τη βελόνα που είχε κυλήσει από το χέρι μου και αίμα να τρέχει στους μηρούς μου, από το σημείο που είχα τρυπήσει. Την έκτη φορά, ένας άγνωστος «βάρεσε» τον άνδρα μου σε ένα άκυρο μοτέλ στο Denver, την ώρα που εκείνος κοιτούσε έναν μεθαμφεταμινάκια πιτσιρικά να κάνει μαλάξεις στην καρδιά μου για να ξαναπάρει μπροστά. Την όγδοη φορά, το έκανα επίτηδες και πέρασα πέντε μέρες στην ψυχιατρική κλινική γι' αυτό. Την ένατη φορά, πήρα ηρωίνη μαζί με Xanax μετά από μήνες αποχής και δεν έχω ιδέα πώς επέζησα.

Εκείνη την ένατη φορά, είχα «βαρέσει» στην τουαλέτα, όμως όταν συνήλθα ήμουν στο κρεβάτι μου. Ο άνδρας μου μιλούσε στο τηλέφωνο. Αυτήν τη φορά δεν ήταν παραίσθηση. Ήμουν σίγουρη γι' αυτό, παρ' όλο που το μόνο που μπορούσα να δω ήταν το ταβάνι, στο οποίο ήταν στραμμένα τα μάτια μου. Η περιφερειακή μου όραση δεν λειτουργούσε και δεν μπορούσα να κουνηθώ. Ένιωθα παγιδευμένη. Ήταν λες και η συνείδησή μου αιωρούνταν και κοιτούσε ένα σώμα που δεν είχε άλλη ζωή μέσα του.

Μιλούσε με το τμήμα επειγόντων περιστατικών, όμως προτιμούσα να πεθάνω από το να επιστρέψω στην ψυχιατρική κλινική.

«Μην καλέσεις ασθενοφόρο», μουρμούριζα πίσω από τα άκαμπτα, πρησμένα μου χείλη.

«Έπαθες κρίση». Εξακολουθούσα να μην τον βλέπω, όμως αισθανόμουν ότι κινείται προς το μέρος μου.

«Σε ικετεύω, δεν μπορώ να ξαναπάω σ' αυτό το νοσοκομείο».

Δεν είπε κάτι για λίγη ώρα. Και έπειτα, «Νομίζω ότι είναι καλά. Θα σας καλέσω πάλι αν το πάθει ξανά».

Όταν έκλεισε το τηλέφωνο, ήταν σαν να έγινε ένα κλικ μέσα μου. Ανέκτησα την ικανότητά μου να κινηθώ και κάθισα στο κρεβάτι. Εκείνος με κοίταζε με μάτια που τα είχε κυριεύσει ο πανικός.

«Τι συνέβη;», ρώτησα.

«Πήρες υπερβολική δόση. Σου έδωσα Narcan». Άγγιξε το χέρι μου, με μια απαλή, διστακτική κίνηση. «Νόμιζα ότι δεν θα τα κατάφερνες αυτήν τη φορά. Νόμιζα ότι δεν θα επανέλθεις». Αναρίγησε και άφησε έναν βαθύ αναστεναγμό. «Τις άλλες φορές, υπήρχε ζωή πίσω από τα μάτια σου. Αυτήν τη φορά, τίποτα. Είχες φύγει». Αργότερα, μου είπε ότι τα μάτια μου είχαν σκοτεινιάσει. «Ήταν όπως τα μάτια του ψόφιου ψαριού», είπε.

Αν έχεις την τύχη να ζεις σε μια πολιτεία όπου το Narcan, η χημική ναλοξόνη, διανέμεται χωρίς ιατρική συνταγή, κάποιος ειδικός θα σου δείξει πώς να χορηγήσεις το σωτήριο φάρμακο, προτού σε στείλει σπίτι με μια-δυο δόσεις. Θα σου πει ότι η ναλοξόνη αντιστρέφει την υπερβολική δόση, καθώς αντικαθιστά τους υπερφορτωμένους υποδοχείς των οπιοειδών. Θα μάθεις ότι η ουσία μπορεί να κάνει έναν εξαρτημένο να εμφανίσει κατευθείαν στερητικό σύνδρομο.

Αυτό που δεν θα σου πουν -και που δεν θα βρεις γραμμένο στα περισσότερα ενημερωτικά φυλλάδια, αν και το έχω βιώσει- είναι ότι δεν αντικαθιστά πάντα πλήρως το οπιοειδές. Το κάνει όσο χρειάζεται για να αντιστρέψει, αν όλα πάνε καλά, την υπερβολική δόση. Και η δράση του εξασθενεί. Μας αρέσει να ακούμε αυτές τις ενθαρρυντικές ιστορίες με το πρεζάκι που έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τον θάνατο και αποφασίζει να γυρίσει σελίδα στη ζωή. Αναγνωρίζει πόσο κοντά στο τέλος έφτασε, συνειδητοποιεί ότι δεν θέλει να πεθάνει και κόβει ως δια μαγείας.

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Το πρόβλημα με εμένα είναι ότι δεν αισθάνθηκα ποτέ πραγματικά τον αντίκτυπο που είχαν τα overdose που έκανα. Τις περισσότερες φορές είχα τόσο σταφ στον οργανισμό μου που εξακολουθούσα να νιώθω λίγη μαστούρα. Μόνο μία φορά έβγαλα στερητικά από τη ναλοξόνη. Θυμάμαι να με έχει κυριεύσει μια αίσθηση απόλυτης διαύγειας - και το σιχάθηκα. Σε λιγότερο από ένα λεπτό με έλουσε κρύος ιδρώτας. Το στομάχι μου έκαιγε. Όταν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη, τα μάτια μου ήταν μαύρα. Οι κόρες μου, σε πλήρη διαστολή. Είχα ναυτία κάθε φορά που κατέβαζα λίγο το βλέμμα και κοίταζα προς την άβυσσο κάτω από τα μάτια μου. Όταν πέρασε η επίδραση της ναλοξόνης, τόσο ώστε να μπορέσω και πάλι να νιώσω την πρέζα στον οργανισμό μου, πήγα να αγοράσω ακόμα ένα σακουλάκι. Αυτό συμβαίνει πιο συχνά από όσο θα φανταζόταν κανείς.

Ο κίνδυνος της υπερβολικής δόσης έγινε μέρος της γοητείας της μαστούρας. Όσο συχνά και αν έκανα χρήση, ο οργανισμός μου δεν μου επέτρεπε ποτέ να υπερβώ ποσότητα πρέζας που κόστιζε περισσότερο από 60 δολάρια μέσα σε μια μέρα. Αν έβαζα πάνω από ένα φιξάκι στη σύριγγα, ήταν μεγάλο το ρίσκο. Πάνω από 20 δολάρια πρέζας σε ένα «σούτι» ήταν αυτοκτονία. Όταν συνήθισε ο οργανισμός μου και δεν μπορούσα πια να την ακούσω εύκολα, εθίστηκα στον φόβο της υπερβολικής δόσης. Έβαζα άπειρο σταφ στο κουτάλι μου με απερίσκεπτο ενθουσιασμό. Θα την άκουγα αυτήν τη φορά ή θα πέθαινα;

Δεν ξέρω αν ήμουν ακριβώς αυτοκτονική - απλώς δεν με ένοιαζε τι θα συνέβαινε. Είτε θα κατάφερνα να νιώσω μια γλυκιά μαστούρα, είτε δεν θα χρειαζόταν ποτέ να ξαναβγάλω στερητικά, να απογοητεύσω την οικογένειά μου ή να κινδυνεύσω να πάω φυλακή προσπαθώντας να βρω λεφτά. Σε εκείνη τη φάση, ένιωθα πως ό,τι και να γινόταν θα έβγαινα κερδισμένη.

Την επόμενη μέρα μετά το ένατο overdose μου, νόμιζα ότι ήμουν νεκρή. Το ίδιο και ο άνδρας μου. Μου έριχνε συνεχώς κλεφτές ματιές ή μου άγγιζε το χέρι, το μπράτσο, το πόδι - ήθελε να ελέγξει αν είχα γίνει φάντασμα. Εγώ δεν ένιωθα φάντασμα. Ένιωθα σαν ένα αναστημένο πτώμα.

Τα χέρια και τα χείλη μου ήταν εμφανώς πρησμένα. Το μυαλό μου ήταν λες και είχε καλυφθεί από ομίχλη. Θυμάμαι να περπατάω έξω και να νιώθω ότι δεν μου αξίζει το φως του ηλίου. Αισθανόμουν ότι είμαι ένα βδελυρό τέρας της φύσης, κάτι που δεν είχε θέση ανάμεσα στους ζωντανούς. Ποτέ δεν είχα ξανανιώσει έτσι μετά από overdose. Ήμουν άκαμπτη, πρησμένη και αποβλακωμένη. Όλοι με κοίταζαν, λες και αισθάνονταν ότι ο θάνατος εξακολουθούσε να φουσκώνει τα άκρα μου. Φανταζόμουν ότι κάπως έτσι πρέπει να είναι η νεκρική ακαμψία. Ή μάλλον, ότι κάπως έτσι θα ήταν αν συνερχόσουν από τη νεκρική ακαμψία. Κάτι που δεν είναι δυνατόν να συμβεί.

Ξέρω πώς είναι να θέλεις να πεθάνεις, να σε νοιάζει τόσο λίγο η ζωή που να μη δίνεις δεκάρα και να μην αναλογίζεσαι τις συνέπειες των πράξεών σου. Τα προηγούμενα overdose δεν με είχαν τρομάξει, επειδή δεν φοβόμουν να πεθάνω. Το να επιστρέφεις όμως από τον κόσμο των νεκρών -και να το νιώθεις στο πετσί σου- είναι κάτι το απερίγραπτο. Ένιωθα ότι είχα παραβιάσει κάποιον κανόνα της φύσης. Ότι είχα ξεπεράσει κάποιο άρρητο όριο από το οποίο κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει επιστροφή. Δεν ξέρω πώς είμαι ακόμα ζωντανή και λέω αυτήν την ιστορία, όμως έκτοτε δεν έχω ακουμπήσει ξανά την ηρωίνη.

Δεν θέλω να παρεξηγηθώ. Αυτή δεν ήταν μια ιστορία με το ηρωικό πρεζάκι που συνέρχεται από overdose και γυρίζει χολιγουντιανή ταινία βασισμένη στη ζωή του. Στο όγδοο overdose μου είχα ήδη κάνει αρκετή δουλεία και ήμουν καθαρή. Σκληρή δουλειά που περιλάμβανε συμβουλευτική και φαρμακευτική αγωγή. Όμως δεν ήταν αρκετό - είχα κλείσει σχεδόν δύο χρόνια καθαρή όταν επιχείρησα να αυτοκτονήσω με ηρωίνη. Νομίζω ότι ο κόσμος πρέπει να καταλάβει ότι ο δρόμος προς την απεξάρτηση δεν είναι μόνο ανηφόρα και πως τα μεγάλα πλατώματα στο ενδιάμεσο είναι τα πιο επικίνδυνα.

Μεσολάβησαν αρκετοί μήνες μεταξύ εκείνης της απόπειρας και του ένατου overdose μου, επομένως δεν ήμουν πλέον εξαρτημένη. Αυτή ιστορία μπορεί να είχε τελειώσει διαφορετικά αν ήμουν. Όμως, είχα ήδη μπει σε πρόγραμμα αποκατάστασης. Η μεγαλύτερη διαφορά στη ζωή μου μετά από το ένατο overdose, ήταν πως όταν πήγα στην ομάδα απεξάρτησης, για πρώτη φορά πρόσεχα τι μας έλεγαν.

Περισσότερα από το VICE

Η Ικαριώτισσα που Αναγκάστηκε να Ζει στο Ίδιο Χωριό με τον Ρουφιάνο που την Κατέδωσε επί Χούντας

Το Μόνο που Δεν Είπατε Ακόμα Είναι να τον Δικάσουμε για Εθνική Προδοσία

Αυτή Είναι η πιο Όμορφη Φωτογραφία στο Ελληνικό Instagram