Κάθε περιοχή έχει τους θρύλους της. Κάποιοι είναι διάσημοι αθλητές τους οποίους γνωρίζει όλος ο κόσμος, ενώ άλλοι μπορεί να αποτελούν σημείο αναφοράς για ένα μικρό, αλλά δυναμικό κοινό. Ένας (αστικός) θρύλος της Λούτσας, λοιπόν, είναι ο περίφημος Loutsa Project.Η δική μου γενιά (millennials) τον γνώρισε από τις πρώτες μας βόλτες στο Διαδίκτυο και τα peer to peer δίκτυα (Limewire, Soulseek και άλλα), μέσω των οποίων μοιραζόμασταν τις ερασιτεχνικές ηχογραφήσεις του.Τα κομμάτια του έχουν ακουστεί εκατομμύρια φορές σε φοιτητικά σπίτια. Η ακατέργαστη φωνή του Γιάννη (πιθανότατα αυτό είναι το όνομά του) να τραγουδάει το ρεφρέν του «Γάμησέ τα», σίγουρα έχει αποτελέσει soundtrack αμέτρητων αποτυχημένων εξεταστικών.Για χρόνια πίστευα ότι ο Loutsa Project ήταν ένας έτερος millennial, ο οποίος ηχογραφούσε για πλάκα στο μικρόφωνο του υπολογιστή ακουστικά τραγούδια -που πολλές φορές άγγιζαν και ξεπερνούσαν τα όρια του politically correct, όπως το γνωρίζουμε σήμερα- και στη συνέχεια τα μοιραζόταν μέσω Internet με τον κόσμο.Τον άκουσα για πρώτη φορά το 2004 και ίσως γι’ αυτό να μου είχε μείνει αυτή η εντύπωση. Τον Φουσέκη και τους Πατρινούς, για παράδειγμα, τους γνώριζα χρόνια πριν και ήξερα ότι οι φάρσες τους υπήρχαν σε κασέτες που μοιράζονταν από χέρι σε χέρι στα 90’s.Οι φήμες για την πραγματική του ταυτότητα δεν είναι πολλές, ενώ οι λεπτομέρειες που γνωρίζουμε γι’αυτόν παραμένουν ελάχιστες. Έχοντας κάνει τη βόλτα μου από ξεχασμένα forum, το Reddit και comments στο YouTube, τα στοιχεία στα οποία συμφωνούν οι περισσότεροι είναι συγκεκριμένα.Αρχικά, είναι σχεδόν σίγουρο ότι μιλάμε για άνθρωπο που είτε έμενε μόνιμα στη Λούτσα είτε γνώριζε καλά την περιοχή. Οι θεματικές στα κομμάτια βασίζονταν σε πραγματικά γεγονότα, ενώ οι βασικοί χαρακτήρες που αναφερόντουσαν σε αυτά ήταν γνωστές φιγούρες της περιοχής.Σύμφωνα με ένα σχετικό thread στο Reddit, ο «Τσούκας» ήταν ένας ψαράς της περιοχής, ο οποίος ανήκε σε οικογένεια ψαράδων, ο «ανάπηρος» ήταν ένας άνδρας που ήταν σε αναπηρικό αμαξίδιο και κυκλοφορούσε στη Λούτσα, ενώ ο «Τσολιώμης» ένας περίεργος τύπος, που ήταν γνωστός σε όλους.Κάπου εδώ έρχεται και η μεγάλη αποκάλυψη για μένα. Ο Loutsa Project δραστηριοποιήθηκε στα 80’s, με τις πιο πολλές πηγές να συμφωνούν ότι το 1986 είναι η πιο πιθανή χρονιά ηχογράφησης των τραγουδιών. Αυτά, σύμφωνα πάντα με όσα μπόρεσα να μάθω επικοινωνώντας και με κάποιους ανθρώπους που γνωρίζουν κάποιες λεπτομέρειες, κυκλοφόρησαν σε κασέτες -με τον γνωστό τρόπο, από χέρι σε χέρι- χωρίς τη συγκατάθεση του δημιουργού.Όπως συμβαίνει με κάθε άγνωστο θρύλο της κασέτας, όσοι θεωρητικά τον γνωρίζουν αναφέρουν ότι δεν θέλει να έχει καμία σχέση με το «αμαρτωλό» παρελθόν. Εν μέρει το καταλαβαίνω. Αν σκεφτεί κανείς ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι έκαναν ό,τι έκαναν σε έναν κλειστό κύκλο και σε εποχές που δεν μπορούσαν να φανταστούν τις εξελίξεις που θα έφερνε το Διαδίκτυο, καταλαβαίνει εύκολα την επιθυμία τους να παραμείνουν ανώνυμοι.Αν όλα όσα αναφέρουμε είναι σωστά, τότε ο Loutsa Project θα πρέπει να είναι σήμερα κοντά στα 60. Λογικά, είχε κάποιο κασετόφωνο που ηχογραφούσε και αποφάσισε να εκφράσει την καφρίλα του μεταλά (λέγεται πως ήταν οπαδός της συγκεκριμένης μουσικής) σε κασέτες και να τις μοιράσει στους φίλους του. Τελικά, το δημιούργημά του απέκτησε τη δική του υπόσταση και ταξίδεψε μέσα στα χρόνια, συνεχίζοντας την πορεία του μέχρι σήμερα.Καλλιτέχνες τον διασκευάζουν, φτιάχνουν δικά τους clip, χρήστες του internet συνεχίζουν να ανεβάζουν το υλικό του σε διάφορες πλατφόρμες, blogs τον υμνούν και ανά διαστήματα, με έναν μυστήριο τρόπο, εμφανίζονται και κάποια σπάνια κομμάτια του!Η τοπικιστική του φύση δεν τον κάνει τόσο mainstream όσο είναι ο Φουσέκης ή το Πλοκάμι του Καρχαρία, όμως παραμένει μια σταθερή δύναμη για τους λάτρεις των καφροκαταστάσεων.Αν κάποιος από τους παραπάνω αποφάσιζε ποτέ να εκμεταλλευτεί εμπορικά το cult following που έχει δημιουργήσει το έργο του, θα μπορούσε να βγάλει αρκετά χρήματα! Αντίστοιχες περιπτώσεις στην Αμερική έχουν χαρίσει μια άνετη ζωή στους δημιουργούς.Ωστόσο, ο Loutsa Project παραμένει ρομαντικός και απλά υπάρχει σε μια γωνιά του internet ως κειμήλιο μιας εποχής που έχει φύγει ανεπιστρεπτί. Ίσως να είναι καλύτερα έτσι.Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Περισσότερα από το VICEΟ/η/το Sam Albatros Θεωρεί Σχεδόν Προσβλητικό τον Όρο «Διαφορετικότητα»Φωτογραφίες Club Kids των 90's, από την Ξεχασμένη Rave ΣκηνήΤην Αστρολογία μου ΜέσαΑκολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece.