Τα Φοιτητικά Χρόνια Δεν Είναι Υποχρεωτικά τα Καλύτερα της Ζωής σου

Όλοι ξέρουν ότι δεν πηγαίνεις πανεπιστήμιο μόνο για το πτυχίο. Κανείς δεν θα νοιαστεί για τους βαθμούς σου στις κοινωνικές επιστήμες σχεδόν 24 ώρες αφότου πάρεις το πτυχίο σου. Στο πανεπιστήμιο όμως πας για να «ανακαλύψεις τον εαυτό σου». Πηγαίνεις για να γνωρίσεις τους πραγματικούς φίλους σου, να κολλήσεις σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα που δεν έχεις ακουστά και να μάθεις πώς να ζεις με ζυμαρικά και σάλτσα σε σκόνη.

Σύμφωνα με τους περισσότερους, το πανεπιστήμιο υποτίθεται ότι είναι διασκεδαστικό και σημαντικό. Υποτίθεται ότι θα δοκιμάσεις ουσίες για πρώτη φορά, θα πειραματιστείς με τη σεξουαλικότητά σου και θα σχηματίσεις απόψεις με βάση βιβλία φιλοσοφίας που διάβασες ή όχι. Έπειτα, όταν φύγεις, υποτίθεται ότι θα περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου νοσταλγώντας τις παλιές καλές μέρες, όταν μπορούσες να κοιμηθείς ως το μεσημέρι.

Έτσι γίνεται συχνά, τέλος πάντων. Αλλά όχι πάντα. Εγώ όταν κλείνω τα μάτια, για παράδειγμα, δεν θυμάμαι τίποτα φοβερό να συμβαίνει. Δεν μετακόμισα σε άλλη πόλη με πανεπιστημιούπολη. Δεν έκανα και τόσους φίλους (όχι κολλητούς). Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος σε μια μονογαμική σχέση (δηλαδή δεν έκανα περιστασιακό σεξ). Η μαμά μου ζούσε στον ίδιο δρόμο. Ήταν σημαντική εποχή; Κατά μία έννοια. Ήταν τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου; Σίγουρα όχι.

Είναι ντροπή αλλά δεν θυμάμαι καν την ορκωμοσία μου. Ενώ όλοι φωτογραφίζονταν με τις τήβεννους και τους χαμογελαστούς γονείς, εγώ ήμουν στον κόσμο μου. Πώς είναι όταν βλέπεις τον εαυτό σου σαν σε όνειρο και είσαι εσύ αλλά δεν είσαι κιόλας; Έτσι ένιωθα σε όλη τη φοιτητική ζωή μου - ήμουν εκεί σωματικά αλλά όχι πραγματικά, όπως φαίνονταν να είναι οι άλλοι.

Μπορεί να ακούγεται λίγο θλιβερό, αλλά δεν ήταν. Έκανα ό,τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνεις στο πανεπιστήμιο (αμήχανο σεξ ή αμφιλεγόμενοι πειραματισμοί με το ντύσιμο), σε άλλες φάσεις στη ζωή μου. Γνώρισα τους «φίλους-φίλους» μου πριν και μετά το πανεπιστήμιο. Είχε θετικά και αρνητικά, αλλά ήταν σίγουρα λιγότερη σημαντική περίοδος από άλλες της ζωής μου μέχρι στιγμής.

Ενώ η εμπειρία μου ήταν λίγο πιο αδιάφορη από το Fresh Meat, πολλοί λένε ότι πέρασαν χάλια στο πανεπιστήμιο. Σε μια έρευνα του Mental Health Foundation, πιθανό κλινικό άγχος στους φοιτητές καταγράφηκε σε 46% των ανδρών και 64% των γυναικών, ενώ πιθανή κλινική κατάθλιψη βρέθηκε σε 12% και 15%, αντίστοιχα. Η μετακόμιση σε μια καινούργια πόλη όπου δεν ξέρεις κανέναν, όπου υποτίθεται ότι πρέπει να περάσεις τρομερά, προφανώς κάποιους θα τους γεμίσει άγχος και θα τους κάνει να νιώθουν χάλια.

Αν πηγαίνεις πανεπιστήμιο τον φετινό Σεπτέμβρη μπορεί όντως να περάσεις μοναδικά. Μπορείς να ντύνεσαι όπως θες και να καψουρεύεσαι όσο θες. Μπορεί να κάνεις κάποιο παράξενο κούρεμα.

Αλλά μπορεί και να περάσεις μερικά αδιάφορα χρόνια και να κάνεις έναν φίλο μόνο. Δεν έχει σημασία. Θα υπάρξουν άλλες φάσεις στη ζωή σου που δεν θα γυρίζουν πίσω. Έτσι είναι η ζωή. Μια πάνω, μια κάτω.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Περισσότερα από το VICE

Η Φοιτητική Ζωή μου ως Έμπορος Ναρκωτικών στο Πανεπιστήμιο

Σεξουαλική Κακοποίηση Μέσω Εικόνας: Μια Σύγχρονη Μορφή Έμφυλης Βίας

Οι «Αθηναίοι» του Σωκράτη Μπαλταγιάννη Παίρνουν τα Βουνά

Ακολουθήστε το VICE σε Twitter, Facebook και Instagram.