Ο Kαρκίνος του Mπαμπά μου Έγινε Ανίατος Επειδή Καθυστέρησε η Θεραπεία του

Μερικές εβδομάδες αφότου ξεκίνησε το πρώτο lockdown, το VICE UK επικοινώνησε με μια από τους τις αγαπημένες μας φωτογράφους. Θέλαμε υλικό για θέματα που αντικατόπτριζαν την εποχή που ζούμε – κλεισμένοι μέσα, μην μπορώντας να βγούμε από το σπίτι παρά μόνο για το χρονικό διάστημα άσκησης που προέβλεπε η κυβέρνηση.

Το παρακάτω πρότζεκτ είναι της Lauren Maccabee, η οποία ανακάλυψε ότι ο μπαμπάς της είχε διαγνωστεί με καρκίνο μια βδομάδα πριν το lockdown και πέρασε τις επόμενες εβδομάδες καταγράφοντας τον χρόνο που πέρασαν μαζί.

Ο καρκίνος ήταν σταδίου 3, ιάσιμος. Έπρεπε να κάνει μέχρι τέσσερις γύρους χημειοθεραπείας για να συρρικνωθεί ο όγκος και ύστερα θα γινόταν εγχείρηση για να αφαιρεθεί. Ήταν σε καλή φυσική κατάσταση και υγιής, και μόνο 58 ετών. Όλα θα πήγαιναν καλά. Άρχισε να καταγράφω ό,τι συνέβαινε.

Εκείνη την εποχή, το άγχος για τον κορονοϊό ήταν μεγάλο και το άγχος για τους καρκινοπαθείς ακόμη μεγαλύτερο, με προειδοποιήσεις ότι όσοι είχαν αδύναμο ανοσοποιητικό είχαν μεγαλύτερη πιθανότητα να κολλήσουν COVID-19.

Στις αρχές Απριλίου, δυο μέρες πριν την προκαθορισμένη ημερομηνία που θα άρχιζε τις χημειοθεραπείες, η θερμοκρασία του ανέβηκε στους 38 βαθμούς. Οι γιατροί ήταν πεπεισμένοι ότι ήταν κορονοϊός αλλά είχε να βγει από το σπίτι δυο βδομάδες, έτσι δεν έμοιαζε και πολύ πιθανό. Δεν υπήρχαν τεστ κορονοϊού για τους καρκινοπαθείς, ενώ τα χρειάζονταν απεγνωσμένα. Πέρασαν τρεις εβδομάδες. Τελικά ο πυρετός είχε να κάνει με λοιμώξεις – όχι με κορονοϊό.

Σε αυτή τη φάση δεν το ξέραμε. Περνούσαμε τη μέρα μας φτιάχνοντας παζλ και προσπαθώντας να μην το πολυσκεφτόμαστε. Οι φωτογραφίες του μπαμπά μου είναι τραβηγμένες αυτή την εποχή.

Η καθυστέρηση της θεραπείας, μας προξενούσε μεγάλο άγχος και οι μέρες έμοιαζαν ατελείωτες. Ξέραμε ότι χρειαζόταν τη χημειοθεραπεία το συντομότερο δυνατό. Ακόμα δεν υπήρχαν τεστ κορονοϊού.

Αποφασίσαμε να πάμε τον μπαμπά στο νοσοκομείο για επείγουσα επέμβαση στομίας. Αυτό σημαίνει ότι κομμάτι του εντέρου, το φέρνουν στην εξωτερική επιφάνεια της κοιλιάς ώστε να απορρίπτονται τα κόπρανα σε ένα σακουλάκι.

Η σκέψη ήταν ότι αυτό θα μείωνε τον κίνδυνο απόφραξης του εντέρου, κάτι επικίνδυνο για τη ζωή του, και θα προσπερνούσε το σημείο της μόλυνσης όπου βρισκόταν ο καρκίνος, κοντά στο συκώτι. Ο μπαμπάς θα έκανε την επέμβαση, θα γινόταν καλά σε δύο βδομάδες και θα άρχιζε τη χημειοθεραπεία.

Θα χάναμε έναν μήνα αλλά θα ήταν το σωστό και θα σήμαινε απλώς περισσότερους γύρους χημειοθεραπείας. Λόγω του COVID, δεν μπορούσαμε να πάμε στο νοσοκομείο ή να επισκεφτούμε τον μπαμπά. Είχαμε συμφωνήσει ότι θα μιλούσαμε στο FaceTime όσο περισσότερο γινόταν και θα στέλναμε κάρτες. Δεν θα κρατούσε πολύ.

Ήταν μεγάλη επέμβαση και δεν πήγε όπως υπολογίζαμε. Το έντερο του μπαμπά μου κοκάλωσε – κάτι που συμβαίνει μερικές φορές σε τέτοιες επεμβάσεις. Το σώμα του απέρριπτε το φαγητό και δεν λειτουργούσε. Ήταν απίστευτα άρρωστος, σε σημείο που δεν μπορούσε να επικοινωνήσει καθόλου μαζί μας. Δεν μπορούσαμε να τον επισκεφτούμε ή να του μιλήσουμε. Τα πράγματα ήταν αβέβαια.

Ο μπαμπάς μου έπαιρνε πολλά φάρμακα για τον πόνο. Δεν μπορούσε να φάει ή να πιει κι έτσι είχε ορό, για να παίρνει τις πρωτεΐνες που χρειαζόταν απαραιτήτως για τη θρέψη του και για να θεραπευτεί η πληγή. Αυτό συνεχίστηκε για μέρες.

Μια βδομάδα αργότερα, δεν είχε αλλάξει τίποτα. Ήταν βαριά άρρωστος και έπαιρνε μορφίνη για να αντέξει τον πόνο. Είχα να του μιλήσω μια εβδομάδα όταν τελικά σήκωσε το τηλέφωνο. Ήμουν στην τραπεζαρία και η μαμά μου κατέβηκε και μου έδωσε το τηλέφωνο. Άκουσα τη φωνή του στο τηλέφωνο προς τη μαμά μου. Ένιωθα να ανεβάζω θερμοκρασία και έπαθα κρίση πανικού.

Μετά από δυο βδομάδες στο νοσοκομείο, ο μπαμπάς μου πήρε εξιτήριο. Δεν είχε βγει από το δωμάτιό του ούτε είχε δεχτεί επισκέπτες. Είχε χάσει πάνω από δέκα κιλά. Είχε ελλείψεις κατάλληλων τροφών και των ζωτικών πρωτεϊνών που χρειαζόταν για να αναρρώσει. Στο αυτοκίνητο κρατούσα το χέρι του μέχρι να φτάσουμε σπίτι. Κλαίγαμε και καθόμασταν αμίλητοι.

Όταν φτάσαμε σπίτι ήταν σαφές ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ήταν πολύ άρρωστος. Ήταν αδύναμος και σχεδόν δεν μπορούσε να περπατήσει. Η κολοστομία δεν λειτουργούσε και το φαγητό που είχε φάει δεν είχε πού να πάει. Δεν έπρεπε να του έχουν δώσει εξιτήριο. Εκείνο το βράδυ έκλαψα μέχρι που με πήρε ο ύπνος. Στις 11 μμ, η μαμά μου έλαβε ένα τηλεφώνημα από απόκρυψη. Ήταν μια νοσοκόμα από το νοσοκομείο που πήρε να μας ενημερώσει ότι ο μπαμπάς είχε βγει θετικός για COVID, όταν έφυγε από το νοσοκομείο. Είχε κολλήσει τον ιό ενώ ήταν σε μια ζώνη “COVID-free”. Παγώσαμε. Νόμιζα ότι θα κάνω εμετό. Την επόμενη μέρα, ο μπαμπάς εισήχθη ξανά στο νοσοκομείο.

Οι επόμενες μέρες ήταν συγκεχυμένες, μες στον πανικό και την αγωνία. Ο μπαμπάς μου είχε μπει στο νοσοκομείο υγιής και σε καλή φυσική κατάσταση και βγήκε αδύναμος και θετικός στον COVID. Και χωρίς θεραπεία για τον καρκίνο. Στο σπίτι των γονιών μου, η μαμά μου, ο φίλος μου κι εγώ δεν πλησιάζαμε ο ένας τον άλλον ελπίζοντας να μην κολλήσουμε ταυτόχρονα. Στις ειδήσεις υπήρχαν συνεχώς περισσότερες αναφορές σε θανάτους από καρκίνο λόγω των καθυστερήσεων στις θεραπείες εξαιτίας του κορονοϊού. Δεν μπορούσα να επεξεργαστώ όλες αυτές τις πληροφορίες.

Τώρα πια υπήρχαν επιτέλους περισσότερα τεστ. Η μαμά μου, ο φίλος μου κι εγώ κάναμε τεστ επειδή είχαμε έρθει σε επαφή με τον μπαμπά μου. Το τεστ μου βγήκε θετικό. Απομονώθηκα από την υπόλοιπη οικογένεια.

Αργότερα, μας τηλεφώνησε ο χειρουργός. Η κολοστομία του μπαμπά δεν λειτουργούσε – υπήρχε ένα πρόβλημα. Ήταν πολύ άσχημα. Το σώμα του δεν μπορούσε να επεξεργαστεί το φαγητό. Έπρεπε να χειρουργηθεί όσο πιο γρήγορα γινόταν, αλλιώς θα πέθαινε. Η εγχείριση πήγε όσο καλά θα μπορούσε, αλλά ο μπαμπάς έπρεπε να περάσει κι άλλο χρόνο στο νοσοκομείο για να αναρρώσει, αυτή τη φορά κλεισμένος σε έναν θάλαμο COVID. Δεν μπορούσαμε πάλι να τον επισκεφτούμε.

Ο μπαμπάς τελικά πήρε εξιτήριο τον Ιούνιο, σχεδόν μετά από δύο μήνες στο νοσοκομείο. Δύο μήνες κατά τους οποίους δεν μπορούσαμε να τον δούμε. Έπρεπε να κάνουμε ό, τι μπορούσαμε για να τον ετοιμάσουμε για τη χημειοθεραπεία, που χρειαζόταν απεγνωσμένα. Ήταν αδύναμος. Δυσκολευόταν να περπατήσει. Δεν είχε ισορροπία. Είχα αποκτήσει παράξενα τικ ως μηχανισμό αντιμετώπισης, επειδή ήταν στο νοσοκομείο τόσο καιρό. Σχεδίαζα προσεκτικά τα γεύματα που θα τον βοηθούσαν να ανακτήσει τη δύναμή του.

Ο μπαμπάς άρχισε να πονάει πιο κοντά στο σημείο όπου ήταν ο καρκίνος του. Υπήρχαν μέρες που η θερμοκρασία του από 34.5°C έφτανε στους 39.5°C, μέσα σε μια ώρα. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Άρχισε να έχει πυρετούς και νυχτερινές εφιδρώσεις, κι αυτό τον εξασθενούσε. Κάθε βράδυ, η μαμά μου άλλαζε τα σεντόνια, που ήταν στρωμένα από κάτω με πετσέτες, μέχρι και οχτώ φορές σε μια νύχτα. Ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα. Μια νοσοκόμα μάς είπε ότι δεν ήταν ακόμα καλά για να κάνει χημειοθεραπεία. Απείχαμε πολύ από κάτι τέτοιο.

Τον Ιούλιο ο μπαμπάς μου εισήχθη ξανά στο νοσοκομείο. Οι νυχτερινές εφιδρώσεις ήταν ανεξέλεγκτες. Ήταν σαφές ότι είχε κάποια σοβαρή λοίμωξη που σχετιζόταν με τον καρκίνο, και έπρεπε να λυθεί. Με το που κουνιόταν, η θερμοκρασία του έπεφτε και τον έπιανε υποθερμία. Έχανε ακόμη περισσότερο βάρος λόγω του ασταμάτητου ιδρώτα. Το νοσοκομείο του χορήγησε ενδοφλέβια αντιβίωση και έκανε άλλη μια τομογραφία.

Τα αποτελέσματα δεν ήταν καλά. Ο μπαμπάς μου έμαθε ότι ο καρκίνος του είναι ανίατος, μόνος σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Λόγω όλων των καθυστερήσεων της θεραπείας και τον επιπλοκών με τον κορονοϊό, ο καρκίνος του δεν είναι πλέον ιάσιμος. Η χημειοθεραπεία δεν αποτελεί πια επιλογή λόγω της λοίμωξης που έχει. Η αντιμετώπιση δεν είναι πλέον θεραπευτική αλλά παρηγορητική. Διαλυθήκαμε τελείως.

Ο μπαμπάς μου είναι τώρα στο σπίτι και έχουμε βάλει νοσοκομειακό κρεβάτι στο καθιστικό. Λόγω της επέμβασης, η διατροφή του περιορίζεται κυρίως σε φαγητά αλεσμένα ή μαλακά, και φρούτα/λαχανικά ξεφλουδισμένα. Νοσοκόμες και γιατροί έρχονται τακτικά για να χορηγήσουν ενδοφλέβιες αντιβιώσεις και να βεβαιωθούν ότι ο μπαμπάς νιώθει άνετα και δεν πονάει ή νιώθει δυσφορία.

Ο μπαμπάς έγραψε στον χειρουργό λέγοντας ότι ανησυχούσε ότι θα γινόταν κι εκείνος ένας καρκινοπαθής που πέθανε λόγω των καθυστερήσεων των θεραπειών εξαιτίας του κορονοϊού. Τώρα ξέρουμε ότι θα συμβεί. Είναι θλιβερό να ξέρεις ότι υπάρχουν χιλιάδες άλλες οικογένειες σαν εμάς.

Η θλίψη είναι κάτι που αρχίζω να καταλαβαίνω όσο προσπαθώ να συμβιβαστώ με αυτό που συμβαίνει. Μας λένε ότι κατά πάσα πιθανότητα έχουμε κάποιες μέρες ή εβδομάδες. Ο κόσμος μας γύρισε τα πάνω-κάτω. Τους τελευταίους πέντε μήνες, ό,τι μπορούσε να πάει στραβά πήγε. Ήταν δύσκολο να το αποδεχτώ αυτό. Υπάρχει πολύς θυμός και θλίψη που προσπαθούμε να επεξεργαστούμε.

Ο μπαμπάς μου είναι ο πιο υπέροχος άνδρας που ξέρω. Είναι ο καλύτερος. Καλοσυνάτος και συμπονετικός, ευαίσθητος και έξυπνος, με καταπληκτικό μαύρο χιούμορ. Ξέρει τι πρέπει να πει ανά πάσα στιγμή χωρίς να λέει πολλά ή λίγα. Είναι υποστηρικτικός και έχει καταπληκτικό γούστο. Γεμίζει τον χώρο ενέργεια. Έχει ό,τι θα έπρεπε να έχει ένας άνθρωπος. Το καλύτερο είδος ανθρώπου.

@laurenmaccabee

Περισσότερα από το VICE

Μέλος Πληρώματος Περιγράφει την Ζωή με Covid σε Ένα Κρουαζιερόπλοιο-Φάντασμα

Τι Κάνει το Παρατηρητήριο για τη Νομική Βοήθεια στην Ελλάδα

Αυτά τα Παιδιά στην Ελλάδα Ίσως μια Μέρα Σώσουν τον Πλανήτη

Ακολουθήστε το VICE σε Twitter, Facebook και Instagram.