Φωτογραφίες και Ιστορίες από τον Μυστικό Κόσμο των Στριπτιτζάδικων

Το στριπτιτζάδικο κατέχει σχεδόν μυθικό στάτους στην ποπ κουλτούρα. Έχει αποτελέσει σκηνικό για ένα σωρό σειρές και ταινίες: The Sopranos, Showgirls, Hustlers, Zola. Εκεί είναι που καθιερώνονται τραγούδια ως χιτάκια και εκεί μπορούν να φτιαχτούν περιουσίες. 

Όμως δεν ακούς συνέχεια από τις ίδιες τις strippers τι πιστεύουν για τον χώρο, για τους πελάτες ή πώς ξεκίνησαν να χορεύουν.

Το “Wanting You to Want Me” έχει στόχο να το διορθώσει αυτό. Οι συγγραφείς Bronwen Parker-Rhodes και Emily Dinsdale γνωρίστηκαν όταν δούλευαν σε στριπτιτζάδικο στη Βρετανία και αμέσως ένιωσαν έλξη μεταξύ τους και για την ιδέα να απεικονίσουν την «περίπλοκη ομορφιά αυτού του κόσμου», όπως το θέτει η Parker-Rhodes.

Η συλλογή ανώνυμων πραγματικών ιστοριών στριπτιζέζ που δουλεύουν στον Λονδίνο συνοδεύονται από τις φωτογραφίες της Parker-Rhodes, που μεταφέρει τους αναγνώστες στο κέντρο του κλαμπ και τα καμαρίνια όπου οι χορεύτριες κουτσομπολεύουν, ετοιμάζονται και αράζουν. «Θέλουμε ο αναγνώστης να νιώθει ότι βρίσκεται με φίλες», εξηγεί η Dinsdsale.

«Θέλαμε να δείξουμε ότι η εμπειρία του να είσαι stripper δεν είναι ενιαία», συμπληρώνει η Parker-Rhodes. «Είναι περίπλοκη».

Ακολουθεί ένα απόσπασμα.

Το πρώτο μου σόου: Δεν είχα ιδέα από στριπτίζ. Φορούσα καπέλο μπομπέ. Μη σου πω ότι κρατούσα και μπαστούνι. Αίσχος. Η μαμά μου πάντα ήθελε να κάνω μαθήματα χορού έτσι ήξερα μόνο από τζαζ, κλακέτες και μιούζικαλ. Έτσι χρησιμοποίησα το θέατρο στη σκηνή. Και νομίζω ότι πολλοί γελούσαν. Εμένα μου φάνηκε εκπληκτικό. Έτσι είναι αν είσαι 18. Αλλά αν το σκεφτώ εκ των υστέρων –βασικά όλα τα σόου που έκανα τα πρώτα μου χρόνια– πρέπει να ήταν φρίκη. Πρέπει να ήταν αστεία, κανονική κωμωδία. Θυμάμαι το κομμάτι της οντισιόν ήταν το ίδιο για όλες, το No Diggity, κι εγώ χόρευα έτσι.

Στα 18 μου, ένας τύπος μου είπε ότι ήταν βρικόλακας και φορούσε ένα σωρό δαχτυλίδια και μενταγιόν. Ήπιε την μπίρα του, μου έδωσε το μπουκάλι και είπε, γέμισε το κάτουρο να το πιω και θα σου δώσω 50 λίρες. Έτσι πήγα στο μπάνιο, το γέμισα και ύστερα εκείνος με κοίταζε στα μάτια και το ήπιε – έπειτα μου έδωσε 50 λίρες κι εγώ χάρηκα. Οι πιο εύκολες 50 λίρες που έβγαλα.

Ο λόγος που μου είπε ότι ήταν βρικόλακας ήταν ότι του άρεσε το αίμα περιόδου, έτσι με ρώτησε αν είχα περίοδο και αν μπορούσα να του δώσω το ταμπόν μου, αλλά δεν είχα. Μου αρέσουν τέτοιοι παράξενοι τύποι.

Ένας από τους αγαπημένους μου πελάτες έρχεται ημέρα Τετάρτη. Φορούσε μεγάλα γυαλιά και ήταν φουλ ανώμαλος. Ήταν πολύ γέρος, μπορεί και 90. Ερχόταν κάθε Τετάρτη και ξόδευε τη σύνταξή του. Ποτέ δεν μου έδινε πολλά αλλά πάντα τον θυμάμαι επειδή ήταν πολύ συνεπής. Κάθε Τετάρτη. Και το μόνο που ήθελε να κάνει βασικά  ήταν να κάθεται κι εγώ να ξαπλώνω στο πάτωμα με τα πόδια μου ανοιχτά και να κουνάω το μουνί μου, να σφίγγω τους μυς μου. Το έκανα όσο κρατούσαν τρία τραγούδια και έπαιρνα 60 λίρες, κι ύστερα μου πρόσφερε μια καραμελίτσα. Πάντα θα τον θυμάμαι κι ας μην έβγαλα πολλά λεφτά απ’ αυτόν.

Το πρώτο μέρος που χόρεψα ήταν ένα κλαμπ στο Σόρντιτς. Η σκηνή των παμπ μου ταίριαζε καλύτερα από τα κλαμπ. Δεν ήταν το πιο γκλαμουράτο μέρος, αλλά αυτό το περιβάλλον μου ταίριαζε καλύτερα από ένα μεγάλο κλαμπ με λεοπάρ χαλιά και εκατοντάδες κοπέλες. Οπότε ξεκίνησα εκεί τα λεφτά ήταν καλά, εκείνη την εποχή. Μιλάμε για το 2003.  Επίσης είμαι από τη Νότια Αμερική οπότε ό,τι λεφτά έβγαζαν μου φαίνονταν πολλά.

Δούλευα στον χώρο της εστίασης, μπαρ και τέτοια. Έτσι όταν άρχισα να βγάζω λεφτά, σε σχέση με τα μεγάλα κλαμπ δεν ήταν τίποτα αλλά για μένα ήταν πολλά. Παρόλο που το μέρος ήταν φρικτό, ήταν το μόνο μέρος όπου είχε ποικιλία χορευτριών. Μεγαλόσωμες γυναίκες, μαύρες, Ασιάτισσες, ακόμη και από το Μπαγκλαντές. Έτσι, εκ των υστέρων, το σκέφτομαι με αγάπη και συμπάθεια επειδή ήταν πολύ κουλ να υπάρχει αυτή η ποικιλία. Υπήρχε μια χορεύτρια, η Mona, που πρέπει να ήταν 70 ετών. Ήταν φανταστική. Και δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο έκτοτε. Μετά έγιναν όλα πολύ «λευκά» και «κουκλίστικα».

Όταν δούλευα full time, δεν είχα καμία όρεξη να τα ‘χω με κανέναν. Είχα βαρεθεί την ίδια κουβέντα: Από πού είσαι; Πόσο χρονών εισαι; Πόσο καιρό είσαι εδώ; Τα λες 10 φορές κάθε βράδυ, οπότε όταν δεν δουλεύεις είσαι ήδη συναισθηματικά εξαντλημένη. Επίσης λόγω του περφόρμανς δεν είναι σαφές πότε υποδύεσαι έναν ρόλο και πότε όχι. Φλερτάρεις και είσαι σέξι για έξι ή εννιά ώρες το βράδυ. Τώρα που δεν χορεύω εδώ και έναν χρόνο με την πανδημία είχα ενέργεια, έτσι τα έφτιαξα με κάποιον για επτά μήνες. Αλλά τους βλέπεις ξεκάθαρα από ένα σημείο και μετά, δεν έχεις υπομονή. Δυσκολεύομαι να κοιμηθώ στο ίδιο κρεβάτι με κάποιον. Κάνω σεξ και θέλω να πάω σπίτι μου.

Ίσως έχει να κάνει με την ηλικία, είμαι σχεδόν 40, οπότε υποθέτω είσαι λίγο πιο αυστηρή αλλά σίγουρα μπορείς να ξεχωρίσεις τους καλούς από τους κακούς. Πάντα λέω σε κάποιον αμέσως τι δουλειά κάνω και νομίζω ότι ο τρόπος που αντιμετωπίζουν μια περιθωριοποιημένη ομάδα γυναικών λέει πολλά γι’ αυτούς. Το λέω από το πρώτο ραντεβού. Αυτή είναι η δουλειά μου και δεν αλλάζει, διότι είναι μεγάλο κομμάτι της ζωής μου.

Μικροδείχνω αλλά δεν λέω ποτέ ψέματα. Μερικές φορές κάποιοι φρικάρουν γιατί περιμένουν μικρά κορίτσια και εμένα αυτό με φρικάρει κάποιος. Αλλά επίσης διαπίστωσα ότι αν έρθουν π.χ. πατέρας και γιος, ο πατέρας θα πάει με μια νεότερη και ο γιος με εμένα. Νομίζω ότι κάποια στιγμή έγινα πηγή εμπειρίας για νεότερους άνδρες. Τους ελκύει αυτό. Οι 20άρηδες έρχονται γιατί σε βλέπουν σαν θεά γνώσης. Αλλά μερικές φορές νιώθω πιο άνετα να χορέψω με μεγαλύτερους, όσους είναι σοβαροί άνθρωποι, παρά με έναν 21χρονο.

Θέλω να βλέπω περισσότερες μεγαλύτερες γυναίκες στη σκηνή - 40, 50, 60 ετών. Νιώθω πιο σέξι από ποτέ, με όλη αυτή τη σοφία και τη γνώση. Και μου φαίνεται πολύ κουλ να αρχίσω να σπάω τα στεγανά για το ποιος επιτρέπεται να είναι σέξι στη σκηνή. Θα είμαι σέξι για πάντα. Και κάθε φορά που βλέπω μια άλλη γυναίκα με τα βυζιά έξω σκέφτομαι «μπράβο, αυτό είναι».

Πώς αισθάνομαι στη σκηνή; Είμαι πολύ χαρούμενη. Από τις αγαπημένες μου στιγμές είναι όταν είμαι στη σκηνή μπροστά σε ένα ωραίο πλήθος. Μ’ αρέσει περισσότερο από το σεξ, το φαγητό, τα ταξίδια – και μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια. Θέλω να είμαι στη σκηνή. Και ο κόσμος να διασκεδάζει. Δεν υπάρχει τίποτα σαν αυτό. Αυτό με κάνει πιο χαρούμενη απ’ όλα. Περισσότερο και από τα μακαρόνια με κιμά. Όταν είμαι στη σκηνή, με το πλήθος χαρούμενο μπροστά μου, είναι η καλύτερή μου.

Περισσότερα από το VICE

Μια Ειλικρινής Άποψη για το Νέο Album του Mad Clip

Η Μυστική Γκαλερί από Όπου Εκατομμυριούχοι Αγοράζουν Δεινοσαύρους και Σπάνια Αντικείμενα

Έζησα σαν Έλληνας Πριν από την Κρίση για μια Mέρα

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.