Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE France.«Δεν είναι το όπλο επικίνδυνο», είπε ο επικεφαλής αξιωματικός, κοιτάζοντας διερευνητικά μια ομάδα κουρασμένων και, για να είμαστε ειλικρινείς, φοβισμένων δημοσιογράφων, «αλλά ο βλάκας που το κρατάει».Οι 21 που συμμετείχαμε σε αυτό το εκπαιδευτικό πρόγραμμα προετοιμασίας πολεμικών ανταποκριτών, το οποίο οργανώθηκε από το υπουργείο Άμυνας της Γαλλίας, δεν θα διανοούμασταν να διαφωνήσουμε μαζί του στην κατάσταση που βρισκόμασταν. Είχαμε περάσει όλη τη μέρα περπατώντας στους λόφους γύρω από την Κολιούρ, μια πόλη στα ανατολικά Πυρηναία και είχαμε εκτελέσει ένα πρόγραμμα ασκήσεων που κανείς μας δεν είχε κάνει στο παρελθόν.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ωστόσο, όλο αυτό γινόταν για σοβαρό λόγο – το συγκεκριμένο πρόγραμμα εκπαίδευσης δημιουργήθηκε με σκοπό να παρέχει στους δημοσιογράφους τις βασικές γνώσεις και δεξιότητες που απαιτούνταν, για να εργαστούν σε ζώνες ένοπλων συγκρούσεων, είτε μόνοι τους είτε ενσωματωμένοι σε κάποια στρατιωτική δύναμη. Από την έναρξη του προγράμματος, πάνω από 600 δημοσιογράφοι έχουν μάθει τα βασικά των πρώτων βοηθειών –για παράδειγμα, πώς να βάλουν μια αιμοστατική ταινία ή έναν επίδεσμο έκτακτης ανάγκης– και διδάχτηκαν από υψηλόβαθμους αξιωματικούς τις ψυχολογικές και σωματικές τεχνικές που μπορούν να χρησιμοποιήσουν, για να ανταποκριθούν γρήγορα και αποτελεσματικά σε στιγμές ξαφνικού και μεγάλου κινδύνου.
Οι πολεμικοί ανταποκριτές -οπλισμένοι μόνο με ένα μαγνητοφωνάκι, μια φωτογραφική μηχανή, ένα αλεξίσφαιρο γιλέκο και το πάθος για ρεπορτάζ- μπορεί να αποδειχθούμε πονοκέφαλος για τις στρατιωτικές δυνάμεις με τις οποίες ταξιδεύουμε. Συγκεκριμένα, για τους αξιωματικούς πληροφοριών, που είναι επιφορτισμένοι με την προστασία μας. Σύμφωνα με μια έρευνα των Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα, ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού που ιδρύθηκε για την προώθηση της ελευθεροτυπίας, 74 δημοσιογράφοι σκοτώθηκαν σε συγκρούσεις το 2016 – περίπου οι μισοί απ' όσους έχασαν τη ζωή τους το 2015. Ευτυχώς, τα περισσότερα ΜΜΕ με χαρά (και πολύ πιθανόν, ανακούφιση) στέλνουν τους δημοσιογράφους τους για εκπαίδευση, αλλά πολλοί freelance δημοσιογράφοι αναγκάζονται να καλύψουν μόνοι τους το κόστος μιας τέτοιας ουσιαστικής και πιθανόν σωτήριας εκπαίδευσης.
Όταν φτάσαμε στο σημείο της εκπαίδευσης, κανείς δεν εξεπλάγη από το γεγονός ότι μπορούσες σχετικά εύκολα να ξεχωρίσεις του δημοσιογράφους –χλωμοί, με ανεπαρκή εξοπλισμό, σώματα με εμφανή τα σημάδια της παραμέλησης και της υπερβολικής ζυθοποσίας– από τους στρατιώτες με τα σκληρά πρόσωπα, που περνούσαν όλη την καριέρα τους αντικρίζοντας τον εχθρό. Είχαν αρκετά δύσκολη δουλειά να κάνουν: έπρεπε να μας μεταμορφώσουν από σωματικά ανεπαρκείς και ανίδεους ανθρώπους, σε άτομα ικανά να βρεθούν σε περιοχές που σπαράσσονται από τον πόλεμο, μόλις σε μια βδομάδα.
Περάσαμε την πρώτη νύχτα κάτω από τα αστέρια, ξαπλωμένοι στην κρύα, υγρή άσφαλτο. Στις πέντε το πρωί ξυπνήσαμε για ζέσταμα. Το ζέσταμα περιλάμβανε περισσότερα βαθιά καθίσματα, κάμψεις και σανίδες απ' όσα είχα κάνει μαζεμένα όλη τη χρονιά. Σαν να μην έφτανε αυτή η επίθεση στο σώμα μου, οι μερίδες του φαγητού ήταν ό,τι έπρεπε, για να διορθώσουν όλα τα στραβά που συμβαίνουν, όταν τρως απ' έξω τρεις φορές την εβδομάδα.
Εντούτοις, πρόσεξα ότι καθώς ο πόνος και το μαρτύριο εντείνονταν, το ίδιο συνέβαινε και στον αμοιβαίο σεβασμό ανάμεσα στους στρατιώτες και τους ρεπόρτερ. «Δεν θα μπορούσα να κάνω αυτό που κάνετε», μου είπε ένας αξιωματικός της υπηρεσίας πληροφοριών. Αδυνατούσε να καταλάβει γιατί ήμασταν τόσο πρόθυμοι να βρεθούμε σε εμπόλεμες ζώνες άοπλοι, οι πλέον εύκολοι στόχοι.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Με εξέπληξε ο βαθμός αυτοελέγχου και συγκέντρωσης των αξιωματικών που μας μάθαιναν πώς να σωθούμε – και μας έδειξαν πόσο ζωτικής σημασίας ήταν αυτά τα δύο στοιχεία, όταν θέλεις να επιβιώσεις σε τέτοιες καταστάσεις.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
