«Οι Raining Pleasure Έπαιξαν Ρόλο στο να Φτιαχτεί Αγγλόφωνη Σκηνή στην Ελλάδα»

Υπήρξε frontman σε ένα από τα πιο επιδραστικά indie συγκροτήματα της χώρας, στη solo καριέρα του, ένας crooner που διασκεύαζε με την ιδιαίτερη φωνή του αγαπημένα κομμάτια κατακτώντας εκ νέου ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, ενώ οι συνεργασίες του με θρύλους της εγχώριας μουσικής πραγματικότητας προσέδωσαν στο όνομά του μια αναγνώριση που ίσως ο ίδιος να μην είχε ανάγκη, όμως, σίγουρα είναι σημαντική. Ξαφνικά, όμως, αποφάσισε να πάρει μια καλλιτεχνική ανάσα και να παρακολουθήσει τα πράγματα από απόσταση, για να επιστρέψει δισκογραφικά φέτος, πέντε χρόνια μετά την προηγούμενη του δουλειά, με τον πρώτο solo δίσκο του, με αποκλειστικά δικές του συνθέσεις. Ο λόγος για τον Vassiliko, ο οποίος στις 5 Απριλίου κυκλοφορεί μέσω της Inner Ear το άλμπουμ Amazing Grey. Μέχρι στιγμής έχουμε τα δύο πρώτα δείγματα από αυτό, το υπέροχο Anybody Lost?, που θυμίζει αρκετά τις μέρες του με τους Raining Pleasure και το The Opposite Of Love, που μεταφέρει το χαρακτηριστικό ύφος του σε ένα πιο μοντέρνο περιβάλλον με κάποιες '70's πινελιές.

Tι να πρωτοπεί κανείς για τον εν λόγω καλλιτέχνη;

Μιλάμε για τον άνθρωπο, που μαζί με την παρέα του, ξεκίνησε από την Πάτρα και σήκωσε στις πλάτες του μια ολόκληρη σκηνή, μεταφέροντας την απ' τη γλυκιά ανυπαρξία στα σαλόνια των πολυεθνικών. Οι Raining Pleasure, είτε σου αρέσουν είτε όχι, αποτελούν μεγάλο κεφάλαιο για την εγχώρια indie -πες την και indie pop αν θέλεις- σκηνή. Μιλάμε για ένα γκρουπ, που κατάφερε να μπει στα ελληνικά νοικοκυριά, να βάλει τη μουσική του σε διαφημίσεις, σειρές και soundtrack ταινιών και την ίδια στιγμή να κατακτά τα ραδιόφωνα με διαχρονικά κομμάτια όπως το Fake και το Capricorn. Όλα αυτά σε μία περίοδο που το YouTube δεν υπήρχε καν, με τον κόσμο να ανακαλύπτει ακόμη μουσικές από το ραδιόφωνο, τα περιοδικά και τα δισκάδικα.

Λίγα χρόνια αργότερα, κλείνονται σε ένα στούντιο στην Κολωνία και ηχογραφούν τη δική τους εκδοχή του Reflections, του Μάνου Χατζιδάκι. Μια νέα σελίδα για το συγκρότημα που ξαφνικά αναγνωρίζεται από ένα καινούριο κοινό. Ένα άλμπουμ αργότερα, ο Vassilikos αποφασίζει να συνεχίσει μόνος του, κυκλοφορώντας το Vintage, ένα άλμπουμ στο οποίο διασκευάζει αγαπημένα του κομμάτια. Με αυτό, συνεχίζει να τρυπώνει στα ραδιόφωνα και να κερδίζει όλο και περισσότερους fan.

Το 2013 έρχεται το Sunday Cloudy Sunday, ένα ΕΡ αφιερωμένο στον Βασίλη Τσιτσάνη, ενώ δύο χρόνια πριν είχε κυκλοφορήσει ένα live άλμπουμ με τη Δήμητρα Γαλάνη. Έκτοτε, αποφάσισε να πάρει τον χρόνο του -καλλιτεχνικά-, μέχρι που πέρσι είχε ανακοινωθεί μυστηριωδώς μια συναυλία των Raining Pleasure, η οποία δεν έγινε ποτέ. Ωστόσο, η δισκογραφική επιστροφή του αγαπητού καλλιτέχνη είναι γεγονός, όπως και η πρώτη του ζωντανή εμφάνιση μετά από χρόνια, που θα πραγματοποιηθεί στις 15 Απριλίου στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Στάυρος Νιάρχος. Όλα τα παραπάνω στάθηκαν ως αφορμή να επικοινωνήσω μαζί του και να κάνω μια μεγάλη κουβέντα, την οποία περίμενα χρόνια. Ο Vassilikos επέστρεψε και είναι σε μεγάλη φόρμα.

VICE: Ας ξεκινήσουμε από την πιο προφανή ερώτηση: Γιατί δεν είχαμε δίσκο αυτά τα έξι χρόνια;
Vassilikos: Έχω κάνει πολλά άλλα πράγματα τα τελευταία χρόνια. Από το 2015 που τελείωσα το πανεπιστήμιο, έχω δουλέψει σαν βελονιστής σε διάφορες κλινικές στο Λονδίνο και ήμουν σε μια γενικότερη αναζήτηση σε όλους τους τομείς. Ο λόγος, βέβαια, που δεν έχω βγάλει δίσκο όλα αυτά τα χρόνια, δεν είναι αυτός - ίσως και το ανάποδο. Ο λόγος είναι ότι δεν ένιωθα έτοιμος να επιστρέψω δραστήρια στα μουσικά πράγματα, χρειαζόμουν χρόνο απομάκρυνσης και απομόνωσης. Όσο μεγαλώνω, τόσο χρειάζομαι χρόνο με τον εαυτό μου. Μαθαίνω τεχνικές να τον ξεφορτώνομαι.

Πώς προέκυψε ο τίτλος του επερχόμενου άλμπουμ;
Ήμουν πάντα λάτρης -περισσότερο από οποιονδήποτε άνθρωπο ξέρω- του λογοπαίγνιου και των τρικ των λέξεων. Μου αρέσει να φτιάχνω και λέξεις που δεν υπάρχουν και να τις χρησιμοποιώ στη μουσική μου. Το Amazing Grey είναι άλλο ένα τέτοιο παράδειγμα παραποίησης του Amazing Grace, χριστιανικού ύμνου του 18ου αιώνα.

Είναι και ο πρώτος δίσκος της solo πορείας σου, που περιέχει αποκλειστικά δικές σου συνθέσεις και ενορχηστρώσεις. Ήταν κάτι που σου είχε λείψει;
Αν ήταν να επιστρέψω, θα ήταν μόνο έτσι. Με τον τρόπο που άρχισα και με τον τρόπο που λειτούργησα στα χρόνια των Raining Pleasure. Γράφω επειδή έχω πολύ συγκεκριμένες ιδέες, ενορχηστρώνω γιατί οι ήχοι μου φωνάζουν από μόνοι τους, παίζω τα όργανα που απαιτούνται γιατί την ώρα της ιδέας δεν υπάρχει κανένας πρόχειρος να παίξει, κάνω παραγωγή και μίξη γιατί έχω πολύ συγκεκριμένο ηχητικό όραμα που ξέρω ότι κανείς άλλος δεν θα μπορέσει να το πιάσει στο 100%, γιατί αυτό είναι αδύνατο και αυτό χρειάζομαι. Αυτός ο δίσκος πρέπει να είναι ο πιο solo δίσκος που έχει γίνει στα χρονικά των solo δίσκων. Και φυσικά, ήμουν εντελώς μόνος στη διαδικασία γιατί αδυνατούσα να πληρώσω κανέναν άλλο (γέλια).

Από την εποχή των Raining Pleasure οι διασκευές έπαιζαν μεγάλο ρόλο στα άλμπουμ σας. Από το Dancing Queen, μέχρι το Reflections του Χατζιδάκι. Ποια ανάγκη καλύπτεις διασκευάζοντας ένα έργο που θαυμάζεις;
Η διασκευή, αν γίνεται έτσι όπως θεωρώ ότι πρέπει να γίνεται, είναι επί της ουσίας μια διαδικασία ενορχήστρωσης και παραγωγής. Απογυμνώνεις ένα κομμάτι από τα στολίδια που φορούσε και το ντύνεις από την αρχή, προσπαθώντας να μην επηρεάσεις την ουσία του. Ταυτόχρονα, κρατάς την ισορροπία ανάμεσα στην ιδέα της αρχικής σύλληψης και της ανάγκης του να αφήσεις τη φαντασία σου να χτίσει κάτι καινούριο. Η διασκευή είναι μια φανταστική άσκηση για όποιον μουσικό θέλει να εξελιχτεί. Δεν έχουμε, δυστυχώς, πολλά εγχειρήματα αυτού του είδους στην Ελλάδα. Ίσως να είναι πολύ καλοί όλοι και να μην χρειάζονται εκπαίδευση και πειραματισμό. Αρκεί να πάρουν όλα τα κομμάτια και να τα κάνουν swing - καθόλου φαντασία, κανένα ρίσκο.

Μιας και τους αναφέραμε, οι Raining Pleasure είναι ακόμη ενεργοί; Κάποια στιγμή είχε ανακοινωθεί μια συναυλία που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.
Δεν είναι ενεργοί, όχι. Υπήρξε μια πρόταση πέρυσι να ξαναπαίξουμε το Reflections και είχαμε συμφωνήσει προφορικά/καλλιτεχνικά. Η διοργάνωση, όμως, θεώρησε σωστό να το ανακοινώσει πρώτα και μετά να κάνει την γραπτή πρόταση, η οποία ήταν κάπως προσβλητική σε οικονομικό επίπεδο. Έτσι, εμείς αφήσαμε την ιδέα και ο κόσμος έμεινε με την απορία.

Αλήθεια, τι σκεφτόσασταν όταν οι Pleasure ήταν στο απόγειο της πορείας τους, με τα κομμάτια σας να παίζουν στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο και τα live σας να είναι γεμάτα από κόσμο;
Εντελώς ειλικρινά, δεν θυμάμαι. Ήταν μια χιονοστιβάδα ανιούσα, η οποία είχε αρχίσει κομματάκι-κομματάκι να ανεβαίνει αρκετά χρόνια πριν και όλα φαίνονταν σαν φυσικό επακόλουθο. Δεν βρεθήκαμε ξαφνικά εκεί. Το σίγουρο είναι ότι δεν είχαμε ιδέα πώς να διαχειριστούμε συγκεκριμένα πράγματα και τα αφήσαμε στα χέρια ανθρώπων που επίσης δεν είχαν ιδέα, αλλά μας έπειθαν πως είχαν. Ήμασταν μικροί και απονήρευτοι.

Θεωρείς ότι θέσατε τις βάσεις για μια πιο οργανωμένη underground σκηνή, όπως η σημερινή;
Σίγουρα παίξαμε ένα ρόλο στο να φτιαχτεί στη χώρα αγγλόφωνη σκηνή με φιλοδοξία. Αυτό μόνο. Γιατί κάναμε αυτό που όλοι μας έλεγαν πώς ήταν αδύνατο. Ωστόσο, δεν ήταν, απλά δεν είχε ξαναγίνει. Έτσι, οι μπάντες άρχισαν να οραματίζονται ότι μπορούν να κάνουν το ίδιο και κάποιοι έκαναν καλή δουλειά. Για όσα έγιναν από τότε μέχρι τώρα, όμως, ουδεμία ευθύνη φέρουμε.

Γιατί οι μεγάλες δισκογραφικές δεν επενδύουν σήμερα σε μια αντίστοιχη μπάντα όπως οι Raining Pleasure;
Γιατί δεν έχουν μουσικό κριτήριο, γιατί δεν έχουν χρήματα για κάτι τέτοιο και δεν τους ενδιαφέρει. Οι μεγάλες δισκογραφικές δίνουν λόγο στις «μαμάδες» τους από το εξωτερικό για τις κινήσεις που έκαναν και τα νούμερα που έφεραν. Οι «μαμάδες» εταιρίες δεν νοιάζονται τι θα κάνουν τα εδώ καταστήματά τους, αρκεί να δείχνουν πωλήσεις, αλλιώς τις απειλούν με λουκέτο. Υπό αυτές τις συνθήκες, ούτε εγώ θα έπαιρνα το ρίσκο. Βέβαια, εγώ δεν θα ήμουν και σε μια τέτοια εταιρία.

VICE Video: Venus Volcanism & In Atlas - Στα Σκοτεινά Στενά της Πόλης

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Υπάρχει πιθανότητα να λειτούργησε όλο αυτό σαν ένα πείραμα ώστε να κατασκευαστούν αργότερα συγκροτήματα όπως οι Onirama, που κοντρολάρονται πιο εύκολα από τις εταιρίες σε σχέση με μια ανεξάρτητη μπάντα;
Σε καμία περίπτωση. Αυτό που λες χρειάζεται προγραμματισμό, συνέπεια και επαγγελματική ευστροφία. Το μόνο που μπορεί να έγινε ήταν το ανάποδο, δηλαδή αυτό που συνέβη να τους έδωσε την ιδέα να εκμεταλλευτούν έτσι κάποια άλλη μπάντα που δεν θα την ενοχλούσε να παίξει με αυτό τον τρόπο.

Αλήθεια, έχεις μετανιώσει για κάποια καλλιτεχνική κίνηση που έχεις -ή δεν έχεις- κάνει;
Νομίζω πως όχι. Οι καλλιτεχνικές κινήσεις δεν είναι αντανακλαστικές, έχεις πάντα τον χρόνο να πάρεις τις αποφάσεις σου. Ούτε είναι ποτέ καθοριστικές, μπορείς πάντα να αφήσεις κάτι και να πιάσεις κάτι άλλο.

Πού μένεις σήμερα;
Το σπίτι μου είναι στο Λονδίνο.

Εξακολουθεί η μουσική να είναι η βασική σου ενασχόληση;
Κερδίζω τη ζωή μου απ' τη μουσική και τον βελονισμό. Ο βελονισμός, εκτός όλων των καλών προεκτάσεων που έχει στη ζωή μου, παίζει και το ρόλο ότι μου δίνει όσα χρειάζομαι για να μην κάνω πράγματα που δεν θέλω με τη μουσική. Αυτή είναι μια ισορροπία που πέτυχα μετά από πολλά χρόνια και πολύ κόπο.

Πότε και γιατί πήρες την απόφαση να συνεχίσεις μόνος σου;
Έκανα το Vintage και στο μεταξύ η μπάντα έσβησε. Δεν προηγήθηκε διάλυση για να χρειαστεί η απόφαση της solo κίνησης. Το Vintage, έτσι κι αλλιώς, ήταν ένας δίσκος-ατύχημα υπό μία έννοια. Εννοώ ότι δεν ηχογραφήθηκε για να βγει, παρά μόνο για να παίξω λίγο σε μια περίοδο μοναξιάς στη Γερμανία όπου έμενα τότε. Ο Τσιτσάνης ήταν ένα project που φτιάχθηκε μόνο για μια συναυλία και στη συνέχεια έγινε πρόταση για κυκλοφορία και προέκυψε ο δίσκος. Ουσιαστικά, το Amazing Grey είναι η πρώτη μου συνειδητή δισκογραφική κίνηση μετά το Juliet των Pleasure.

Έχεις τραγουδήσει και στα ελληνικά, αλλά κυρίως διασκευάζοντας τραγούδια άλλων καλλιτεχνών. Έχεις σκεφτεί να γράψεις κάτι δικό σου στην ελληνική γλώσσα;
Ναι, το έχω σκεφτεί. Δεν μου φαίνεται καθόλου απίθανο. Το επόμενο άλμπουμ, όμως, θα είναι σίγουρα στα αγγλικά. Το ξέρω επειδή το δουλεύω ήδη.

Το μπορείς να μου πεις για τον δίσκο που έρχεται;
Είναι κομμάτια που βγήκαν όλα αυτούσια, σαν να έγιναν download από κάπου. Μόνο έτσι μπορώ να γράψω μουσική. Πάντα έτσι έγραφα. Όλη η μουσική των Raining Pleasure ήρθε έτσι: Ιδέα-διαμόρφωση-ενορχήστρωση, όλα ένα download. Κατά κάποιο τρόπο, νιώθω ότι δεν είναι δικά μου αυτά που γράφω. Ότι απλά τα αποτυπώνω και τους δίνω ήχο για να τα ακούσουν και άλλοι.

Το πρώτο σου Single, Anybody Lost?, είναι πολύ όμορφο και νομίζω ότι αποτελεί ένα εκμοντερνισμένο συνονθύλευμα ήχων που περιέχει όσα έχεις κάνει μέχρι στιγμής.
Είναι το κομμάτι που γράφτηκε, με τη διαδικασία που σου περιέγραψα, πιο γρήγορα απ’ όλα. Ήρθε η ιδέα, πήγα στην ταράτσα Lock Tavern στο Camden -η γειτονιά μου- με τον υπολογιστή και ένα φορητό keyboard, πήρα καφέ και άρχισα να ανοίγω κανάλια και να βάζω τη μία ιδέα πάνω στην άλλη για να βγει αυτό που άκουσες. Φυσικά, όλο αυτό, στη συνέχεια, πήρε πολύ χρόνο, όπως πάντα, αλλά το ζουμί του κομματιού καταγράφτηκε σε δευτερόλεπτα. Άκουσα τον ρυθμό, το riff της κιθάρας, τις φωνές. Λίγο καιρό πριν, είχα βρεθεί στο κέντρο του Λονδίνου και δίπλα υπήρχε ένας τύπος που φώναζε για πολλή ώρα και κατ’ επανάληψη: «anybody lost, or needs information?», απευθυνόμενος στους τουρίστες. Μου είχε φανεί πολύ ενδιαφέρον και παράξενα οικείο. Έτσι, τον ηχογράφησα. Αυτός ακούγεται μέσα στο κομμάτι.

Στις 15 Απριλίου εμφανίζεσαι στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Τι θα ακούσουμε εκεί;
Θα παίξουμε πολλά από το καινούριο άλμπουμ, που μέχρι τότε θα έχει κυκλοφορήσει. Είναι κομμάτια που θεωρώ ότι ακόμη και αν δεν έχει προλάβει να τα ακούσει κανείς, μπορούν να σε πάρουν και να συντονιστείς μαζί τους -ιδιαίτερα σε συνθήκες live. Θα παίξουμε και κομμάτια από την εποχή των Pleasure, αλλά και από όσα διασκεύασα στο Vintage. Ουσιαστικά, θα είναι ένα best of party για εμάς και τον κόσμο. Έχω άλλωστε πολύ καιρό να παίξω στην Αθήνα.

Επόμενα σχέδια;
Συναυλίες, όσες προκύψουν από τότε και για το καλοκαίρι. Δεν έχω κάνει ιδιαίτερες κινήσεις προσέγγισης σε χώρους, μιας και περιμένω πρώτα να ακουστεί λίγο ο δίσκος. Όπως σου είπα, ήδη γράφω σιγά - σιγά το επόμενο άλμπουμ και η ζωή θα κυλήσει όπως θέλει. Δεν προγραμματίζω πολύ βαθιά στο μέλλον. Ποτέ δεν το έκανα. Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο θεός γελάει.

Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.

Περισσότερα από το VICE

Τα Ηλεκτρικά Πατίνια στην Αθήνα Είναι Μια Θεωρητικά Καλή, Αλλά Επικίνδυνη Ιδέα

Σταμάτα να Ντύνεσαι Χάλια στο Σπίτι

«Ο Σημίτης Είναι Εβραίος» - Τα Fake News, ο Αντισημιτισμός και η Ακροδεξιά