«Με λένε Boris. Είμαι από τη Βουλγαρία, ζω στην Αθήνα τα τελευταία τέσσερα-πέντε χρόνια και είμαι καλλιτέχνης. Προσπαθώ να φτάσει στον κόσμο το αληθινό πνεύμα της κουλτούρας του γκράφιτι. Ασχολούμαι με πολλά διαφορετικά πράγματα. Κάνω γκράφιτι, έχω μια επιχείρηση όπου πουλάω αντικείμενα και έργα γκράφιτι, δημιουργώ ψηφιακά έργα τέχνης, ντοκιμαντέρ, NFTs, εκδίδω βιβλία. Με λίγα λόγια, έχω κάνει το χόμπι μου επάγγελμα κι έχω δουλέψει σκληρά για να μπορώ να ζω απ’ αυτό. Νιώθω ότι έχω εδραιώσει τον εαυτό μου και προσπαθώ να βοηθήσω και να προωθήσω νέους καλλιτέχνες».
Έτσι συστήνεται ο Boris, όταν του ζητώ να μου μιλήσει για τον εαυτό του, ένας πραγματικός «χείμαρρος» στα λόγια, στη σκέψη και στην καλλιτεχνική του δράση. Τον συναντώ ένα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας, έξω από τον σταθμό του μετρό στο Μοναστηράκι, όπου πολλά παιδιά τις νύχτες –όπως κι ο ίδιος ως έφηβος στη Σόφια που μεγάλωσε– τρυπώνουν από διάφορες καβάντζες, για να βάψουν τα βαγόνια. Ο ίδιος με χακί καμπαρντίνα και στρογγυλά γυαλιά μυωπίας δεν σου κάνει στην αρχή για γκραφιτάς, αλλά τα φαινόμενα απατούν. Η περιπετειώδης ζωή του το επιβεβαιώνει.
Videos by VICE
«Όλο αυτό έχει να κάνει με αγόρια που λένε “εγώ είμαι hardcore, μπαίνω στα κρυφά, ζωγραφίζω μόνο βαγόνια μετρό”. Όταν είμαστε μικροί, νιώθουμε ότι μας ανήκει ο κόσμος, αλλά στην πραγματικότητα είμαστε κάτι μαλάκες που φοβόμαστε να μιλήσουμε σε γυναίκα ή γενικά στον οποιονδήποτε. Έχουμε daddy issues και πολλά προβλήματα γενικότερα», αυτοσαρκάζεται από την αρχή, χωρίς ίχνος σοβαροφάνειας.
Από τα συνθήματα στους τοίχους και το bombing στο μετρό της Σόφιας, ο Boris στα 33 του πια, έχει διανύσει πολλά χιλιόμετρα. Βουλγαρία, Γερμανία, Ισπανία, Γαλλία, Ελλάδα. Ταξιδεύει, βάφει τοίχους, παράγει ψηφιακά έργα τέχνης, μελετάει ασταμάτητα και -ίσως αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει από τους άλλους γκραφιτάδες- καταγράφει τη διαδικασία με ντοκιμαντερίστικη ματιά, παράγοντας υψηλής ποιότητας περιεχόμενο. Τα ντοκιμαντέρ και οι φωτογραφίες του από το «πεδίο της μάχης» μας βάζουν στο κλειστό σύμπαν του γκράφιτι, με καθόλου «γυαλισμένο», αλλά απόλυτα ωμό τρόπο.
Ο Boris είναι από τις λίγες περιπτώσεις γκραφιτάδων που είναι τόσο ανοιχτός: χωρίς φόβο εκθέτει τον εαυτό του και δείχνει το πρόσωπό του. Αυτό, βέβαια, στο παρελθόν το έχει πληρώσει. Το 2014 συνελήφθη ξαφνικά από την Αστυνομία του Παρισιού για το υλικό που ανέβαζε στην ιστοσελίδα του “The Grifters” από τη δράση των graffiti artists στη γαλλική πρωτεύουσα.
Γύρω από την ιστοσελίδα και τη δουλειά του Boris δημιουργήθηκε τρελό buzz, αλλά ο ίδιος αναγκάστηκε να περάσει τέσσερις μήνες προφυλακισμένος, μια εμπειρία που θα πρότεινε στον καθένα, έστω για έναν μήνα – όσο παράδοξο κι αν ακούγεται. «Πρέπει να βιώσεις όλες τις πτυχές του συστήματος που μας περιβάλλει για να καταλάβεις τι συμβαίνει, διότι πολλοί άνθρωποι ζουν σε μια φούσκα», λέει ο Boris.
Τον Μάρτιο του 2021, στην Αθήνα πια από χρόνια –εδώ όπου αισθάνεται περισσότερο «στο σπίτι του» από οποιοδήποτε άλλο μέρος στον κόσμο, παρόλο που οι περισσότεροι τον αντιμετωπίζουν ακόμα ως ξένο– ξεκίνησε το πρότζεκτ “Unlockdown”. Αποφάσισε να «παρακάμψει» την πανδημία και να ταξιδέψει στη Βουλγαρία και την Ουκρανία, χώρες που ήταν κι αυτές όπως κι εμείς, υπό καθεστώς lockdown. Έκανε γκράφιτι μαζί με άλλους παλιούς γνώριμους της κοινότητας κατέγραψε τη διαδικασία, με επαγγελματικές προδιαγραφές. Από το ταξίδι αυτό, προέκυψε ένα βιβλίο και ένα ντοκιμαντέρ που θα κυκλοφορήσουν σύντομα.
Ο Boris είναι ο ορισμός του αυτοδίδακτου καλλιτέχνη. Μόνος του, εκτός εκπαιδευτικού πλαισίου, έχει μάθει 3D Animation, κινηματογράφηση, φωτογραφία, sound design. «Έχω χρησιμοποιήσει κάθε διαθέσιμο μέσο – ξεκίνησα από ένα κι έχω προχωρήσει σε πολλά. Αυτήν τη στιγμή καταλαβαίνω το metaverse και την εικονική πραγματικότητα και θέλω να δουλέψω και σε αυτό το πλαίσιο».
Ο χώρος όπου συγκλίνουν τέχνη και τεχνολογία είναι παιδική χαρά για τον Boris και με φοβερή περιέργεια «βουτάει» άφοβα σε ό,τι του κινήσει το ενδιαφέρον. Εννοείται ότι έχει αρχίσει να εξερευνά και τον κόσμο των NFTs που μπορεί να προσφέρει πολλά σε ένα ψηφιακό καλλιτέχνη. Η παιγνιώδης διάθεση και η παντελής έλλειψη φόβου της αποτυχίας τον χαρακτηρίζουν.
Ο Boris παίρνει τη δουλειά του στα σοβαρά, αλλά ποτέ τον εαυτό του. «Η τέχνη μου είναι σκατά. Δεν θα με δεις στα μελλοντικά βιβλία Ιστορίας της Τέχνης δίπλα στη Μόνα Λίζα. Πρέπει να πειραματιζόμαστε. Δεν χρειάζεται να είμαστε όλοι τόσο ταλαντούχοι, όσο οι καλλιτέχνες που βρίσκονται στα μουσεία και τα έργα τους κοστίζουν εκατομμύρια. Αν είσαι καλός άνθρωπος θα μου αρέσει και η τέχνη σου, ακόμα κι αν είναι σκατά σαν τη δική μου», λέει χαμογελώντας με αφοπλιστική ειλικρίνεια.
Στον πυρήνα του, ο Good Guy Boris μάλλον είναι ακόμα εκείνο το παιδί που έπιασε πρώτο φορά σπρέι στα δέκα του χρόνια και ζωγράφισε στον τοίχο απέναντι από το σπίτι του. «Κάνω γκράφιτι πάνω από 20 χρόνια. Έχω χτίσει όλη μου τη ζωή και τον κοινωνικό μου κύκλο γύρω από αυτό. Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, αλλά το γκράφιτι μένει».
VICE: Ένα από τα τελευταία σου πρότζεκτ ήταν το Unlockdown, όπου ταξίδεψες σε χώρες που είχαν lockdown για να «παρακάμψεις» την πανδημία. Μίλησέ μας για τη διαδρομή σου στον χάρτη και τι ακριβώς έκανες; Boris: Πήρα το αμάξι μου και πήγα από την Αθήνα στη Βουλγαρία. Μείναμε ένα διάστημα στη Σόφια –είναι και η οικογένειά μου εκεί– όπου εγώ έκανα γκράφιτι και μετά πήγαμε αεροπορικώς στο Κίεβο, στην Ουκρανία. Όταν προγραμματίζαμε το ταξίδι, η Σόφια δεν ήταν σε lockdown. Με το που πήγαμε όμως, και η Βουλγαρία και η Ουκρανία «έκλεισαν». Ευτυχώς, μπορέσαμε να ταξιδέψουμε.
Στη Σόφια συνάντησα παλιούς φίλους και γνωστούς που μαζί φτιάχναμε γκράφιτι και μετά ταξιδέψαμε στο Κίεβο. Και στις δύο χώρες κάναμε γκράφιτι στο μετρό, αυτό ήταν το σχέδιο. Το να βάφεις τα βαγόνια των τρένων έχει φάση. Είναι μια μεγάλη περιπέτεια και λίγο σαν να τραβάς μαλακία. Κανονικά, όταν κάνεις γκράφιτι, θέλεις να δουν οι άλλοι το έργο σου.
Όταν θες να κάνεις γκράφιτι στο μετρό, χρειάζεται τρελή προσπάθεια για να μπεις. Πηγαίνεις πολλές μέρες πριν για να μελετήσεις τα συστήματα ασφαλείας και να δεις πώς θα τα καταφέρεις να εισχωρήσεις. Μιλάμε για μια ολόκληρη αποστολή, αγόρια που παίζουν τον Τζέιμς Μποντ. Είναι εθιστικό όταν είσαι μικρός, αλλά κάποια στιγμή λες «αρκετά».
Στην τελική φτιάχνεις κάτι που θα το δει μόνο ο κύριος Κώστας που είναι 76 ετών και θα το σβήσει μέσα σε μια ώρα, καθαρίζοντας το βαγόνι. Το βαγόνι θα αποσυρθεί από την κυκλοφορία, οπότε το κάνεις μόνο για τον εαυτό σου. Εντάξει, υπάρχει και ανταγωνισμός μεταξύ των γκραφιτάδων που βάφουν το μετρό – αλλά ο πυρήνας είναι τύπου πέντε άτομα που κάνουν χόρτο.
Τώρα στη Σόφια και το Κίεβο, ήμουν με νέα παιδιά που γουστάρουν πάρα πολύ τη φάση με το μετρό και μου έβαλαν και μένα «φωτιά». Είπα πάμε να το κάνουμε. Η νέα γενιά τώρα χακάρει τα συστήματα ασφαλείας – δεν έχει καμία σχέση με το πώς το κάναμε εμείς. Οι ικανότητες που έχουν είναι απίστευτες. Για μένα, το να κάνω γκράφιτι μαζί τους ήταν μια πρόκληση. Ταυτόχρονα, κατέγραφα με υψηλής ποιότητας εξοπλισμό όλη τη διαδικασία κι έκανα ένα ημερολόγιο με βίντεο στο OnlyFans.
Ποια ήταν η σκέψη πίσω από το πρότζεκτ “Unlockdown”;
“Fuck the lockdown”, αυτό σκέφτηκα. Το lockdown είχε σε κάποιες χώρες θετική και σε κάποιες χώρες αρνητική επίδραση, σ’ ότι έχει να κάνει με το γκράφιτι. Στη ζωές μας όμως, είδαμε πολύ αρνητικές συνέπειες. Οι άνθρωποι υποφέρουν σε ψυχολογικό επίπεδο και μια ολόκληρη γενιά καταστρέφεται. Πώς θα γνωριστεί ο κόσμος αν δεν μπορεί να πάει μια βόλτα σε ένα μπαρ, να ξεκινήσει μια συζήτηση και να προχωρήσει το πράγμα;
Στον κόσμο του γκράφιτι, κάποιοι άνθρωποι τα παράτησαν και άρχισαν να ακολουθούν τους κανόνες. Εγώ ποτέ δεν λειτουργώ έτσι. Ζω με βάση τις δικές μου αρχές και αξίες, που είναι η πυξίδα της ζωής μου. Το πώς χειρίζονται πολλές χώρες τις πανδημίες πάει κόντρα στις αρχές μου. Είμαι μόνο ένας άνθρωπος, αλλά θα σπάσω αρχίδια όσο περισσότερο γίνεται.
Βλέπω γνωστούς μου στην κοινότητα του γκράφιτι που υποτίθεται ότι ήταν αντισυστημικοί να υπακούν σε όλα. Σταμάτησαν να ταξιδεύουν, σταμάτησαν να ζωγραφίζουν. Σκέφτηκα να κάνω αυτό το πρότζεκτ για να τους δείξω ότι μπορείς να συνεχίσεις. (Γίνεται να κάνεις ένα PCR ή και απλώς να φαίνεται ότι το έχεις κάνει και να ταξιδέψεις. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν περιορισμοί). Μάζεψα ό,τι χαρτιά χρειάζονταν τότε κι έφυγα. Θέλει προσπάθεια αλλά μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή σου. Όταν μας έλεγαν, δεν μπορείς να πας εκτός της περιοχής σου, πήγαινα δέκα φορές πιο μακριά.
**Ένα μεγάλο κομμάτι της δουλειάς σου είναι η κινηματογράφηση της διαδικασίας. Πώς έχεις τον χρόνο να καταγράφεις ό,τι κάνεις ενώ ταυτόχρονα μπορεί π.χ. να τρέχεις να ξεφύγεις από τον σεκιουριτά του μετρό;
**Αυτό είναι το πιο όμορφο σ’ αυτό που κάνω: το να βρίσκεις την ισορροπία ανάμεσα στην καταγραφή των γεγονότων και στη δημιουργία του γκράφιτι. Το να ζωγραφίζεις και να φροντίζεις να μην σε πιάσουν είναι πάντα στο τραπέζι. Η παραγωγή, όμως, υψηλής ποιότητας περιεχομένου είναι το επόμενο στάδιο. Δεν θέλω να αφήσω ούτε τη ντοκιμαντερίστικη διαδικασία, ούτε το ίδιο το γκράφιτι.
Καταλαβαίνω ότι το γκράφιτι είναι εφήμερο, αλλά όλοι εμείς ξοδεύουμε πάρα πολύ χρόνο, προσπάθεια και χρήματα για αυτό. Καταγράφω τη διαδικασία, γιατί θέλω κάτι να μείνει. Είμαστε φρικιά, το αναγνωρίζω. Δεν είναι αστείο, όμως. Πολλά παιδιά τα έχει χτυπήσει το ρεύμα κι έχουν πεθάνει προσπαθώντας να ζωγραφίσουν τα βαγόνια του μετρό στην Αθήνα. Αυτό είναι όμως το αληθινό πνεύμα του γκράφιτι, γιατί δεν γίνεται ποτέ για τα λεφτά. Όλοι οι αναγνωρισμένοι γκραφιτάδες που τώρα κάνουν τοιχογραφίες που ο κόσμος θαυμάζει, όπως ο INO, ξεκίνησαν με tags και πέρασαν απ’ όλα τα στάδια.
**Έχεις περάσει τέσσερις μήνες προφυλακισμένος στη Γαλλία για το υλικό που ανέβαζες στην ιστοσελίδα σου “The Grifters”, η οποία είχε κάνει τρομερή αίσθηση. Τώρα έχεις ξεμπερδέψει με αυτές τις κατηγορίες;
**Ναι, γιατί ήταν εντελώς αβάσιμες. Είχαν στηριχθεί σε υλικό που είχε ανέβει στα social media. Ήταν σαν μου έριξαν μεγάλα σακιά με άμμο στο πρόσωπο και να μου είπαν «σταμάτα», επειδή είχα χτίσει μια μιντιακή περσόνα και τα νέα παιδιά μπορεί να ακολουθούσαν το παράδειγμά μου, με έναν τρόπο. «Ένα παιδί από τη Βουλγαρία κάνει γκράφιτι και το δείχνει στο ίντερνετ, σπάζοντας πλάκα με όλους και με όλα. Πρέπει να τον εξευτελίσουμε».
Όλοι πρέπει να περάσουν από τη φυλακή, έστω για ένα μήνα. Πρέπει να βιώσεις όλες τις πτυχές του συστήματος που μας περιβάλλει για να καταλάβεις τι συμβαίνει, διότι πολλοί άνθρωποι ζουν σε μια φούσκα.
Ο δικηγόρος μου τώρα μου λέει να κινηθώ νομικά για να πάρω αποζημίωση, αλλά δεν με αφορά. Η φυλακή είναι μέρος του παιχνιδιού. «Κουλ εμπειρία μπρο», αυτό σκέφτομαι. Αν με ρωτάς, όλοι πρέπει να περάσουν από τη φυλακή – έστω για έναν μήνα. Πρέπει να βιώσεις όλες τις πτυχές του συστήματος που μας περιβάλλει για να καταλάβεις τι συμβαίνει, διότι πολλοί άνθρωποι ζουν σε μια φούσκα.
Στην αρχή, εννοείται, έπαθα σοκ. Δεν το πίστευα ότι θα πήγαινα φυλακή, επειδή έκανα γκράφιτι. Όταν το δικαστήριο ανακοίνωσε την προφυλάκισή μου, έπαθα black out, λες κι έπεσε στα μάτια μου κουρτίνα. Μετά, περπατούσα στον διάδρομο και ένιωθα ότι παίζω σε ταινία.
**Όταν θυμάσαι τον χρόνο που πέρασες στη φυλακή, τι σκέφτεσαι;
**Ήταν μια ωραία εμπειρία. Ποτέ δεν είχα τον χρόνο να διαβάσω τόσο πολύ στη ζωή μου, να σκεφτώ, να γράψω. Έγραφα γράμματα και ανακάλυψα αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας. Αν μου έλεγες, θα αντάλλασσες τον χρόνο που πέρασες στη φυλακή, με τέσσερις μήνες στη Καζαμπλάνκα, θα έλεγα όχι. Φυσικά, ήμουν μαζί με άτομα που είχαν κάνει μικροπαραβάσεις, ναρκωτικά, όχι με παιδόφιλους. Πάντως από τα εκατοντάδες άτομα, ήμουν το μοναδικό λευκό αγόρι. Πώς γίνεται αυτό;
Το πιο δύσκολο είναι ότι δεν ήξερα πότε θα τελειώσει. Η κοπέλα μου ήταν έξω και δεν είχαμε καμία επικοινωνία. Σκεφτόμουν ότι μπορεί να το τραβήξουν και να μείνω προφυλακισμένος δύο χρόνια που είναι το ανώτερο. Κατάλαβα ότι μπορεί να με γαμήσουν, αν το θέλουν, ότι κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Έμαθα πάρα πολλά, δεν τους θεωρώ αυτούς τους μήνες χαμένους.
**Πάμε να ανοίξουμε ένα άλλο κεφάλαιο τώρα. Ασχολείσαι με τόσα διαφορετικά πράγματα σχετικά με την τεχνολογία και το τελευταίο διάστημα έχεις αρχίσει να μπλέκεσαι και με τα NFTs.
**Ανακάλυψα τα NFTs, στα τέλη του 2021, ούτε που θυμάμαι πώς. Μόλις κατάλαβα περί τίνος πρόκειται, είδα ότι με ενδιαφέρει. Διότι εγώ μέχρι τώρα, έφτιαχνα ψηφιακά έργα τέχνης, τα οποία τύπωνα και έστελνα στον αγοραστή π.χ. στην Αμερική. Ήταν μια καταστροφή. Πολλές φορές, τα έργα μου χάνονταν ή καταστρέφονταν. Με τα NFTs είδα ότι μπορώ να επικυρώσω τα έργα μου, να έχουν τη «σφραγίδα» μου, χωρίς να χρειάζεται να τα τυπώσω. Έχουν ήδη αξία, την οποία οι συλλέκτες εκτιμούν.
Προσπάθησα να αντιληφθώ τις δυνατότητες που δίνουν τα NFTs για να αρχίσω να βγάζω κέρδος απ’ αυτό. Είχα πολλές ιδέες, αλλά όχι τον χρόνο να τις υλοποιήσω, άσε που κατάλαβα ότι τα NFTs που έχουν να κάνουν με το γκράφιτι δεν έχουν ιδιαίτερη ανταπόκριση.
Έχεις πουλήσει κάποια έργα σου ως NFTs;
Όχι. Δεν είχα καμία επιτυχία με τα NFTs, αλλά δεν φοβάμαι να αποτύχω. Έφτιαξα δύο συλλογές με NFTs, οι οποίες δεν πουλήθηκαν, αλλά χέστηκα. Αν είχαν πουληθεί, ίσως κάναμε αυτή τη συνέντευξη στη Lambo μου (γελάει). Είναι αστείο ότι κάποιοι άνθρωποι δημιουργούσαν έργα τέχνης 20 χρόνια – μαλακίες ή όχι – τώρα έφτιαξαν ένα αρχείο jpeg και πήραν τη Lambo που λέγαμε. Συνέβη όμως (γελάει). Τα πράγματα στη ζωή δεν αποδίδουν με τον τρόπο που νομίζουμε.
Το κοινό το δικό μου ίσως δεν είναι έτοιμο να πληρώσει για να αποκτήσει ένα ψηφιακό έργο τέχνης. Είναι διαφορετικές κοινότητες (σ.σ. του NFT και του γκράφιτι). Ξέρω ότι αυτό θα αλλάξει κι όταν γίνει, εγώ θα είμαι εκεί. Είναι πολύ δύσκολο το να προσπαθήσεις να πουλήσεις ανεξάρτητα, χωρίς να είσαι στις μεγάλες πλατφόρμες,. Οι άνθρωποι δεν αγοράζουν κάτι καινούριο. Χρειάζονται την επιβεβαίωση των άλλων ότι αξίζει.
Βρίσκω πολλά κοινά ανάμεσα στο πορνό και το γκράφιτι. Κρύβουν κι εκείνοι τα πρόσωπά τους και τους «κυνηγάνε», με έναν τρόπο, για αυτό που κάνουν, όπως τους γκραφιτάδες.
**Πάνω σε τι δουλεύεις αυτό τον καιρό;
**Πρέπει να τελειώσω το βιβλίο και το ντοκιμαντέρ που προέκυψαν από το πρότζεκτ “Unlockdown” στο Κίεβο. Πήρα το ρίσκο να γράψω εγώ τη μουσική για την ταινία και να κάνω και το sound design. Δουλεύω και σε ένα άλλο πρότζεκτ με ένα πολύ γνωστό ζευγάρι που πρωταγωνιστεί σε ταινίες πορνό, εδώ στην Αθήνα. Το βιβλίο θα τυπωθεί πολύ σύντομα, είναι σχεδόν έτοιμο. Πέρασα μία βδομάδα μαζί τους και κατέγραψα την καθημερινότητά τους, τα πάντα εκτός από το δουλειά τους στη βιομηχανία του πορνό.
Η πορνογραφία είναι ακόμα ταμπού. Προσωπικά, καταλαβαίνω γιατί κάνουν αυτή τη δουλειά και το σέβομαι. Βρίσκω πολλά κοινά ανάμεσα στο πορνό και το γκράφιτι. Κρύβουν κι εκείνοι τα πρόσωπά τους και τους «κυνηγάνε», με έναν τρόπο, για αυτό που κάνουν, όπως τους γκραφιτάδες. Θέλουν να έχουν μια κανονική ζωή, οπότε ούτε στις ταινίες τους, ούτε στο βιβλίο μου δείχνουν το πρόσωπό τους.
**Κάνεις τόσα πολλά διαφορετικά πράγματα. Ποιο είναι το κοινό κίνητρό σου πίσω απ’ όλα;
**Είναι θέμα χαρακτήρα, νομίζω. Υπάρχει και το fomo κάπου μέσα μου. Έχω τη θέληση να κάνω συνεχώς νέα πράγματα, για να μη σταματήσω να εξελίσσομαι. Τα πράγματα σήμερα προχωράνε πάρα πολύ γρήγορα και οι άνθρωποι δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε. Πρέπει να το κυνηγάς και να ψάχνεις συνεχώς το καινούριο. Έρχονται νέες τεχνολογίες στο προσκήνιο και σκέφτομαι «ωραία, πάμε να παίξουμε». Δεν θέλω να χάσω επαφή με αυτό που θα έρθει. Θέλω να είμαι ο κουλ μπαμπάς, όχι ο παππούς που δεν ξέρει πώς να ανοίξει το κινητό του.
Δείτε περισσότερες εικόνες από τα γκράφιτι του Boris:
Περισσότερα από το VICE
Ρώτα την Μπάρα: H Σμαράγδα Πιστεύει ότι Φλερτάρουμε σαν να Πηγαίνουμε Σούπερ-Μάρκετ
Anti-New Year’s Resolutions: Ρωτήσαμε τον Κόσμο τι Λάθος θα Συνεχίσει να Κάνει και το 2022
