Δεν είναι παράλογο να πεις κανείς ότι ο κόσμος των μεικτών πολεμικών τεχνών, η πάλη με γυμνά χέρια και το drag δεν συνδυάζονται συχνά. Αλλά στην περίπτωση του Diego Garijo, ενός 41χρονου που είναι γεμάτος τατουάζ και βλέπει τον εαυτό του ως μαχητή, ζωγράφο και διασκεδαστή, αυτές οι μορφές τέχνης συναντώνται.
Γεννημένος στο Γκουαναχουάτο του Μεξικού, ο Garijo μπήκε παράνομα στις ΗΠΑ ως παιδί. Μετά από αρκετές ποινές φυλάκισης στα νεανικά του χρόνια, η καριέρα του ως επαγγελματία μαχητή MMA απογειώθηκε το 2006. Κατέγραψε επτά νίκες, μέχρι που σταμάτησε λόγω αποκόλλησης κερατοειδούς. Αλλά ακόμη και η μερική απώλεια όρασης δεν μπορούσε να πνίξει τον πυγμάχο μέσα του. Το 2018 επέστρεψε σε ένα πιο αιματηρό σπορ, την πάλη με γυμνά χέρια, στην οποία κατέχει μια νίκη και μια ήττα.
Videos by VICE
Στο ρινγκ, ο Garijo είναι γνωστός ως ο άγριος Dos Pistolas αλλά στην drag σκηνή του Σαν Ντιέγκο, είναι η διαβόητη Lola Pistola. Κάνει performance ως Lola εδώ και έναν χρόνο και το θεωρεί φυσική προέκταση της δημιουργικότητάς του. Για εκείνον, το drag και οι μεικτές πολεμικές τέχνες δεν είναι αντιφατικά πράγματα. Μάλιστα, θεωρεί ότι συνδυάζονται καλά.
Θέλοντας να μάθουμε περισσότερα μιλήσαμε μαζί του για ψηλά τακούνια, νοκ-άουτ και την τοξική αρρενωπότητα.
VICE: Γιατί ξεκίνησες πάλη με γυμνά χέρια; Diego Garijo: Σταμάτησα τα επαγγελματικά μαχητικά αθλήματα το 2012, μετά την αποκόλληση κερατοειδούς που έπαθα. Ο γιατρός κατάφερε να σώσει το μάτι μου, αλλά δεν λειτουργεί τόσο καλά πια. Με προειδοποίησε ότι θα μπορούσε να συμβεί το ίδιο και στο άλλο μάτι. Αλλά δεν ήμουν έτοιμος να σταματήσω την πάλη. Έτσι ξεκίνησα την πάλη με γυμνά χέρια. Ήθελα να δοκιμάσω χωρίς γάντια, να το νιώσω. Μ’ αρέσει να παλεύω.
**Πώς ασχολήθηκες με το drag;
**Υπάρχει μια φωτογραφία μου που είμαι έξι χρονών και φοράω το σουτιέν και το βρακί της μάνας μου. Είμαι πολύ θηλυκός. Νομίζω ότι ο κόσμος αναρωτιέται αν είμαι γκέι, αλλά δεν καταλαβαίνουν ότι η θηλυκότητα και η σεξουαλική προτίμηση είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα.
**Τι σε έκανε όμως να το μετατρέψεις αυτό σε πάθος για το drag;
**Πριν από μερικά χρόνια, έκανα ένα μάθημα σχετικό με τη συναισθηματική νοημοσύνη. Μας είπαν ότι έπρεπε να βγούμε από τη ζώνη άνεσής μας. Μου αρέσει να μιλάω μπροστά σε κόσμο και να είμαι το επίκεντρο της προσοχής, αλλά όταν πέρασε η λέξη drag από το μυαλό μου το ήξερα. Αυτό ήταν. Ξεκίνησα αμέσως. Άρχισα μαθήματα χορού, τρύπησα τα αυτιά μου και αποτρίχωσα το σώμα μου. Έμαθα να περπατάω με ψηλά τακούνια και κάποιος με βοήθησε με τα ρούχα.
**Τι ενέργεια βάζεις στη drag performance;
**Πριν το πρώτο μου drag show, ένιωθα όπως πριν τον αγώνα. Τις πρώτες μέρες του ΜΜΑ ήμουν στα ίδια αποδυτήρια με τον αντίπαλό μου. Κοιταζόμασταν και αναρωτιόμασταν «Τον έχω»; Το ίδιο συνέβη και στον πρώτο μου drag διαγωνισμό. Ένα δωμάτιο και οκτώ ενήλικες που «ζύγιζαν» ο ένας τον άλλον. Αλλά δεν είχα άγχος. Έχω γερό στομάχι.
Σε δέχτηκε αμέσως η drag κοινότητα;
Δέχτηκα πολλή αγάπη από τους ανθρώπους στην drag σκηνή, καθώς και στις trans και gay κοινότητες. Αλλά και από μεγαλόσωμους ζόρικους μαχητές. Ίσως κι εκείνοι να κρύβουν ένα κομμάτι του εαυτού τους που θα ήθελαν να βγάλουν περισσότερο στην επιφάνεια.’
Βλέπεις ομοιότητες ανάμεσα στις πολεμικές τέχνες και το drag;
Οι πολεμικές τέχνες μάς δείχνουν την ομορφιά των ανθρώπων που ξεπερνούν τη μεγάλη αντίσταση. Στο drag έχει να κάνει με την υπέρβαση της τοξικής αρρενωπότητας. Ιδίως τα trans μη λευκά άτομα είναι από τους πιο καταπιεσμένους ανθρώπους. Και έχουν τα υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονίας. Θα έπρεπε να παίρνουν στήριξη, αντί να περιθωριοποιούνται.
Πώς προέκυψε η δίψα σου για ένταση;
Ως παιδί ήμουν πεπεισμένος ότι ο κόσμος θα τελείωνε. Στα έξι μου ζούσαμε ακόμα στο Μεξικό και χτύπησε την πόρτα μας ένας ιεραπόστολος. Δεν άνοιξα αλλά πίσω από την κλειστή πόρτα, είπε ότι ζούσαμε το τέλος. Αυτό μου έμεινε. Αν στις ειδήσεις έδειχναν κάποια φυσική καταστροφή, ήμουν σίγουρος ότι ερχόταν το τέλος του κόσμου. Ίσως γι’ αυτό είμαι τόσο παρορμητικός.
**Άρα, δεν είναι συνειδητή απόφαση η επιδίωξη αυτής της έντασης;
**Πολλά απ’ όσα κάνω σχετίζονται με το ότι έτρωγα bullying ως παιδί. Με έκανε να νιώθω μικρός, ξένος. Πάντα ντρεπόμουν για όλα. Ίσως γι’ αυτό δημιούργησα μια προσωπικότητα που δεν έχει ντροπή. Με ταπείνωσαν τόσο πολύ ως παιδί που ορκίστηκα ότι δεν θα άφηνα να ξανασυμβεί. Γι’ αυτό κάνω ένα βήμα μπροστά στη μάχη, όταν οι άλλοι θα έκαναν ένα βήμα πίσω. Αλλά κουβαλάω το τραύμα της παιδικής μου ηλικίας. Κάθε μέρα παλεύω μ’ αυτό.
Φαίνεται όμως να βρίσκεις διέξοδο.
Ναι, στην τέχνη και την πάλη. Αν περνάω μια άσχημη μέρα, κάνω προπόνηση και λίγο sparring. Όχι επειδή θέλω να χτυπήσω κάποιον, αλλά επειδή θέλω μερικές μπουνιές. Τότε νιώθω καλύτερα. Όταν παλεύω, τα άλλα προβλήματα μοιάζουν ασήμαντα.
To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Germany.
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.
Περισσότερα από το VICE
Η Ελλάδα Πληρώνει 4.900 Ευρώ Αποζημίωση σε Πρώην Κρατούμενο των Διαβατών
Δεν Υπάρχει Σωστός ή Λάθος Τρόπος να Σκουπίζεσαι
Το Αμαρτωλό «Τσιγαράδικο» που Κόβεται Κομμάτι-Κομμάτι στο Λιμάνι των Νέων Μουδανιών