Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Πολλοί άνθρωποι αγαπούν τη Nutella. Μάλιστα, είναι τόσοι εκείνοι που την αγαπούν, ώστε το να την τρώει κανείς από το βάζο έχει γίνει ένα είδος τελετουργικής υποκουλτούρας, και εγώ είμαι ένας από αυτούς. Αγαπώ τη Nutella, και αυτή η αγάπη με οδήγησε σε ένα σκοτεινό τούνελ και στη χειρότερη εβδομάδα της ζωής μου.

Όλα άρχισαν επειδή έψαχνα θέμα για να γράψω. Ως νέος συντάκτης, ο κόσμος μου λέει να γράφω για πράγματα που βρίσκω συναρπαστικά. Καθώς το σκεφτόμουν ξανά, άρχισα να σκέφτομαι τη Nutella. Λέω σε όλους συνεχώς ότι θα μπορούσα να ζήσω τρώγοντας μόνο αυτό, αλλά είναι αλήθεια; Τι θα συνέβαινε εάν δεν έτρωγα τίποτα άλλο παρά Nutella για μια εβδομάδα;

Κάπως έτσι συνέλαβα το θέμα. Θα μπορούσα να πιω οτιδήποτε ήθελα, εφόσον δεν ήταν υποκατάστατο τροφής. Εκτός αυτού, όμως θα έτρωγα μόνο το γλυκό καφέ άλειμμα. Ο αρχισυντάκτης μου ήταν αγχωμένος, αλλά και περίεργος για την έκβαση του πειράματος. Κάπως έτσι άρχισαν όλα και βρέθηκα να αγοράζω δυο βάζα από το σουπερμάρκετ, προκειμένου να αρχίσω το Σάββατο. Ήμουν έτοιμος.

Ημέρα 0: Σάββατο 6 μ.μ. Βάρος: 66.2 κιλά

Πέρασα το πρώτο βράδυ κάνοντας βόλτες στην πόλη με ένα φίλο νιώθοντας απλά υπέροχα. Τελείωσα το πρώτο βάζο σε λίγες ώρες και ένιωσα ακόμα καλύτερα. Το πράγμα θα είναι εύκολο και ευχάριστο, σκέφτηκα.

Ημέρα 1: Κυριακή. Βάρος: 66 κιλά

Δεν είναι εντελώς ασυνήθιστο για μένα να τρώω Nutella πρωί-πρωί, οπότε έφαγα το πρωινό μου με ένα χαμόγελο και σκέφτηκα πόσο υπέροχο είναι να είσαι ενήλικας, ο οποίος μπορεί να καταστρέψει τον οργανισμό του κατά βούληση. Λίγες ώρες αργότερα, καθόμουν στο μπαλκόνι με μερικούς συγκατοίκους -ο ήλιος έλαμπε και ο ουρανός ήταν μπλε. Καθίσαμε σε κάτι κατεστραμμένες καρέκλες, πίνοντας ουίσκι και γελώντας. Έπειτα κατευθυνθήκαμε προς το πάρκο.

Στο πάρκο ακούγαμε Jimi Hendrix και Joey Badass, και ήπιαμε λίγο ακόμα, κάτι που ήταν θαυμάσια ιδέα με το στομάχι γεμάτο πραλίνα.

Έπειτα, περίπου στις 7 μ.μ. παραπατώντας έφθασα στο σπίτι και ξέρασα καφέ οξέα στομάχου στην τουαλέτα. Αυτό ήταν το πρώτο σημάδι προβλήματος…

Ημέρα 2: Δευτέρα. Βάρος: 64.9 κιλά

Ήμουν χάλια. Το κεφάλι μου με πέθαινε και είχα ανάγκη να φάω πίτσα. Πήγαινα τρεκλίζοντας από το κρεβάτι στο μπάνιο και ναι, είχα διάρροια. Στην κουζίνα ο συγκάτοικός μου, με κοίταξε σαστισμένος και γέλασε. «Ακόμα κάνεις αυτό το πείραμα με τη πραλίνα;», ρώτησε. «Ναι», απάντησα απειλητικά.

Πήγαμε έξω και μου μιλούσε, αλλά δεν άκουγα. Στο μυαλό μου ήταν όλα μπερδεμένα και ένιωθα κλειστά ακόμα και τ' αυτιά μου. Δεν είχα ενέργεια και μέχρι το τέλος της μέρας πέθαινα στην πείνα, ακόμα κι αν η σκέψη της πραλίνας να κατεβαίνει στον οισοφάγο μου με έκανε να θέλω να ξεράσω. Επιτέλους ήταν 8 μ.μ. Μπορούσα να μυρίσω ότι ένας από τους συγκατοίκους μου ζέσταινε πίτσα για να φάει. Πόσο σαδιστής ρε φίλε;

Ημέρα 3: Τρίτη. Βάρος: 64.4 κιλά

Η μέρα άρχισε με μένα να κοιτάω έναν τύπο στο τρένο ενώ έτρωγε ένα σάντουιτς με φυστικοβούτυρο. Μετά από τρεις μέρες που έτρωγα μόνο πραλίνα, η αίσθηση της όσφρησης είχε ενισχυθεί πολύ. Μπορούσα να μυρίσω κάθε μόριο αλατιού σε εκείνο το φυστικοβούτυρο και το άκουγα να φωνάζει το όνομά μου. Ήθελα φιστίκια και ήθελα ένα μπέργκερ και μπείκον και τυρί… Σε παρακαλώ, Θεέ μου κάνε να περάσουν οι μέρες να τελιώσω το άρθρο.

Πήγα στη δουλειά και κατευθύνθηκα στην τουαλέτα. Περισσότερη διάρροια. Έπειτα έφαγα «πρωινό» στο γραφείο μου καταλήγοντας να έχω πάλι αυξημένο σάκχαρο. Ψιλοζαλιζόμουν τις επόμενες ώρες αλλά δεν κράτησε. Μέχρι αργά το απόγευμα κάποιος μου είπε ότι φαινόμουν άρρωστος. Παραδέχθηκα ότι ένιωθα άρρωστος. Προσπάθησα να πληκτρολογήσω αλλά ο εγκέφαλός μου δεν συνεργαζόταν. Πήγα έξω για φρέσκο αέρα και για να καθαρίσει το μυαλό, αλλά κρύωσα και με έπιασε υπνηλία. Για να το πω απλά, τα' χα παίξει.

Επιστρέφοντας σπίτι, το στομάχι μου βούιζε δυνατά και ήμουν σίγουρος ότι όλοι μπορούσαν να το ακούσουν. Όλοι γνώριζαν τι έκανα. Αισθανόμουν σαν πρωταγωνιστής σε ιστορία του Edgar Allan Poe. Τελικά το τρένο σταμάτησε και βγήκα έξω, όντας σίγουρος ότι όλοι κοιτούσαν.

Ημέρα 4: Τετάρτη. Βάρος 64.1 κιλά

Η Τετάρτη ήταν η μέρα της κατάρρευσης. Ήμουν μέσα σε μια μεγάλη σκοτεινή τρύπα και παρ' όλο που υποτίθεται ότι θα πήγαινα στο πανεπιστήμιο δεν μπορούσα. Κόλαση. Ακόμα και το να σηκωθώ από το κρεβάτι ήταν αγώνας. Ήταν νωρίς το απόγευμα όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν ο Julian, ο αρχισυντάκτης μου στο VICE UK. «Φίλε, σκεφτόμαστε ότι πρέπει να αποσύρουμε το θέμα», είπε. «Ειλικρινά έχουμε εκπλαγεί που συνεχίζεις και ανησυχούμε για την υγεία σου». Με αυτά τα λόγια, και για μια στιγμή η εικόνα ενός κολάζ τροφίμων πέρασε χορεύοντας από το μυαλό μου. Παρόλο που δελεάστηκα, δεν θα τα παρατούσα. Ποιος θα διάβαζε για έναν τύπο ο οποίος έτρωγε Nutella για τρεις μέρες; Φαντάζομαι πως κάποιοι άνθρωποι θα το κάνουν συνέχεια. Δεν είναι τρελό και δεν είναι καν ενδιαφέρον, έτσι αποφάσισα να συνεχίσω.

Πέρασα το απόγευμα προσπαθώντας να βρω διαφορετικούς τρόπους να κάνω τη Nutella περισσότερο απολαυστική. Την κατέψυξα για να μπορώ να την μασήσω. Ήταν καλό που μπορούσα να χρησιμοποιήσω τις σιαγόνες μου αλλά η γεύση δεν βελτιώθηκε. Έπειτα έλιωσα λίγη μέσα στον καφέ μου, κάτι που ήταν φανταστικό και με σιγουριά σας λέω ότι πρέπει να το δοκιμάσετε.

Μέρα 5: Πέμπτη. Βάρος: 63.9 κιλά

Η Πέμπτη ήταν έρνα σκέτο σκοτάδι, ένα σκληρό σκούρο καφέ άψυχο βασίλειο. Είναι απίστευτο πώς κάτι τόσο απλό όσο μία τροφή μπορεί να έχει τόσο δραματική επίπτωση στην ψυχική υγεία. Έως αυτή τη στιγμή, ουσιαστικά ζούσα σε μια κατάσταση παραφροσύνης. Τίποτα δεν ήταν πραγματικό και η συγκέντρωση μου ήταν διασπασμένη. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να κοιτάζω έντονα και να σκέφτομαι τον ύπνο.

Εκείνη τη νύχτα επισκέφτηκα τη μαμά μου και με μου έσκασε η μυρωδιά των ζυμαρικών που μαγείρευε. Σχεδόν με εξώθησε στα άκρα. Με κοίταξε και μου είπε να σταματήσω. Πίστευε ότι ήμουν τρελός και ότι δεν καταλάβαινα τις επιπτώσεις που θα μπορούσε να έχει στην υγεία μου. Της είπα ότι δεν καταλάβαινε τι σημαίνει «ποιοτική» δημοσιογραφία.

Ημέρα 6: Παρασκευή. Βάρος: 63.5 κιλά

Όλη την ημέρα με κράταγε μια σκέψη. Πήγαινε κάπως έτσι: Αύριο θα φάω. Αύριο θα φάω. Αύριο θα φάω.

Πέρασα εκείνο το βράδυ στο σπίτι ενός φίλου. Καθίσαμε γύρω από το τζάκι μέχρι αργά και λέγαμε βλακείες. Η διάθεσή μου ήταν ένα μίγμα χαρούμενης προσμονής και αγανάκτησης. Ήμουν πολύ κοντά στο να φάω, αλλά ακόμα δεν έτρωγα. Βρήκα τη φωτιά του τζακιού 100% συναρπαστική.

Ημέρα 7: Σαββάτο. Βάρος: 63.1 κιλά

Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το πρωινό. Ένιωσα σαν 8χρονο πιτσιρίκι που ξυπνάει τα Χριστούγεννα. Πετάχτηκα από το κρεβάτι, σχεδόν γελώντας παρανοϊκά. Είχα ολοκληρώσει την αποστολή και το γιόρταζα με ένα ψητό σάντουιτς χοιρινού τόσο μεγάλο που δεν χωρούσε ούτε στο στόμα μου. Καθαρή απόλαυση.

Τώρα έχω πλέον επιστρέψει σε κανονική διατροφή εδώ και τρεις μέρες. Κοιτώντας στο παρελθόν, νομίζω ότι αυτή ήταν συναισθηματικά η πιο περίεργη εβδομάδα της ζωής μου. Έπεφτα να πεθάνω από τη στεναχώρια μου χωρίς κανέναν πραγματικά λόγο, έπειτα ήμουν χαρούμενος και υπερδραστήριος το ίδιο γρήγορα, αλλά και τόσο μπερδεμένος. Ήταν πραγματικά κοπιαστικό να παρακολουθώ και να υλοποιώ πράγματα τρώγοντας μόνο πραλίνα. Έπειτα υπήρχαν στιγμές που πραγματικά ένιωσα ότι έχανα τον έλεγχο της πραγματικότητας. Πέρασα μερικές νύχτες βηματίζοντας στο διαμέρισμά μου, κι αναρωτιόμουν εάν αυτό το βασανιστήριο που επέβαλα μόνος μου στον εαυτό μου άξιζε. Έπειτα κοιτούσα στον καθρέφτη και έβλεπα τα σκούρα μάτια ενός ζόμπι την ώρα που με κοιτούσε, και που απαιτούσε να φάω ένα γαμημένο σέλινο.

Τώρα, μπορώ να πω ότι δεν μου αρέσει η Nutella. Ωστόσο ας το ξανασυζητήσουμε σε κάνα μήνα.

Περισσότερα από το VICE

Συνάντησα τον Θρύλο των Εξαρχείων

Ήμουν στην Ποδοσφαιρική Ακαδημία της Ρεάλ Μαδρίτης και Σιχάθηκα τη Ζωή μου

Μια Ημέρα και μια Νύχτα με το πιο Διάσημο Ζευγάρι Πορνοστάρ της Ελλάδας