Ο Tύπος που Φωτογραφίζει τις Γυναίκες στα Clubs εδώ και Πέντε Δεκαετίες

Το θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

To Λονδίνο είναι γνωστό για πολλά - τα σαχλά τουριστικά του αξιοθέατα, τα καταστήματα pie and mash και τον ασυναγώνιστο τρόπο που καταστρέφει τους πάντες και τα πάντα που δίνουν στην πόλη την ποικιλομορφία της. Το Λονδίνο, όμως, είναι γνωστό και για τη νυχτερινή του ζωή. Αν και τα clubs εξαφανίζονται με γοργούς ρυθμούς, για να δώσουν την θέση τους σε ακριβά συγκροτήματα κατοικιών, η πόλη καταφέρνει να προσφέρει μερικές από τις καλύτερες βραδιές στον κόσμο. Όλα αυτά γίνονται μέσω των διαφορών σκηνών και υποκουλτούρων που ζουν εκεί.

Ο Derek Ridgers, που έγινε γνωστός για την συλλογή του «Skinheads: 1979-1984», καθώς και τις φωτογραφίες του από την Ibiza -πριν από την άφιξη της γενιάς του rave στο νησί- αποτυπώνει φωτογραφικά τα club kids του Λονδίνου εδώ και πέντε δεκαετίες. Μέσα στα χρόνια, η μουσική και τα ρούχα μπορεί να έχουν αλλάξει πολλές φορές, αλλά η ζωντάνια, ο ενθουσιασμός και η επιδειξιομανία των clubbers του Λονδίνου παραμένει αναλλοίωτη.

Τον επόμενο μήνα, ο Ridgers θα κυκλοφορήσει μια συλλογή φωτογραφιών του από τα τελευταία 40 χρόνια δουλειάς του με τίτλο: The Dark Carnival - Portraits from the Endless Night. Πρόσφατα, μίλησα στον Derek για τη ζωή του και τη φωτογραφία.

VICE: Γεια σου Derek. Γιατί φωτογραφίες από τη νυχτερινή ζωή; Τι σε τράβηξε σε αυτό, συγκριτικά με κάτι σαν τη φωτογραφία της άγριας φύσης ας πούμε;
Derek Ridgers: Από τότε που πήγαινα στη σχολή καλών τεχνών, στη δεκαετία του '60, συνήθιζα να σκίζω τις αγαπημένες μου σελίδες από περιοδικά. Ακόμα τις έχω στοιβαγμένες σε κουτιά.

Μου άρεσε πολύ η μουσική και άρχισα να παίρνω την κάμερά μου σε συναυλίες, πηγαίνοντας στην πρώτη σειρά, προσποιούμενος τον φωτογράφο, μόνο και μόνο για να φωτογραφίσω τις μπάντες. Το 1976 ξέσπασε το punk και ξαφνικά είδα το κοινό να αλλάζει, οπότε γύρισα την πλάτη μου στη σκηνή και άρχισα να φωτογραφίζω το κοινό.

Ποιες περιόδους καλύπτει το The Dark Carnival;
Η πρώτη φωτογραφία πάρθηκε τη βραδιά που άνοιξε το πρώτο punk club του Λονδίνου, το Roxy, τον Δεκέμβριο του 1976. Οι τελευταίες εικόνες είναι από το Torture Garden, στις αρχές του έτους, στο Electrowerkz, στο Islington. Οπότε, 40 χρόνια σκορπισμένα σε πέντε δεκαετίες.

Φοβερό. Υπήρχαν άλλα clubs, πλην του Roxy στα οποία εστίασες;
Το Vortex (στη Hanway Street στο Soho). Αν δεν ήταν το Roxy και το Vortex, ίσως να μην είχα ακολουθήσει την πορεία που ακολούθησα. Αυτά τα δύο clubs ήταν πολύ έντονες εμπειρίες. Γενικά, οι εμπειρίες από τα punk clubs της εποχής ήταν συναρπαστικές.

Το Bowie Night στο Billy's, στο Soho το 1978, ήταν λες και έμπαινες σε πίνακα του Hieronymus Bosch - απίθανο και πολύ περίεργο. Το La Beat Route ήταν το αγαπημένο μου New Romantic club, μιας και ήταν λιγότερο τουριστικό και πιο εκλεκτικό από το Blitz ή το Camden Palace. Εμένα δεν με ενδιέφεραν οι κλίκες και οι παρέες. Βασικά, δεν με ενοχλούσαν. Άλλωστε, εγώ ήμουν εκεί για να τις φωτογραφίσω.

Το Taboo, από τα μέσα του '80, ίσως και να ήταν το καλύτερο club που βίωσα. Αν είχε πέσει μια βόμβα σε αυτό το μαγαζί εκείνη την περίοδο, θα είχε αφανίσει τους καλύτερους φωτογράφους μόδας, τους καλύτερους στυλίστες και τα καλύτερα μοντέλα που είχε το Λονδίνο εκείνη την εποχή, διότι όλοι εκεί πήγαιναν. Αναφέρω τη βόμβα, διότι μην ξεχνάμε ότι το Café De Paris, το οποίο δεν ήταν και πολύ μακριά από εκεί, είχε δεχθεί βομβιστική επίθεση κάποια στιγμή.

Πέρα από το Ku, εκείνο το απίστευτο club της Ibiza τη δεκαετία του '80, τα πιο αγνά, ξέφρενα και ατίθασα μαγαζιά που έχω πάει είναι τα fetish κλαμπ από τα μέσα της δεκαετίας του '90: το Submission και το Torture Garden. Ό,τι μπορούσε να γίνει σε ένα club συνέβαινε εκεί μέσα. Τα ρούχα ήταν και αυτά απίστευτα. Σήμερα, αν θέλεις να πας σε ένα τέτοιο μέρος, υπάρχουν πλέον εκατοντάδες μαγαζιά από τα οποία μπορείς να πάρεις τα κατάλληλα ρούχα. Όμως, τη δεκαετία του '90 δεν ήταν τόσο εύκολα και ο κόσμος έπρεπε να το παλεύει περισσότερο. Το Torture Garden συνεχίζει, αλλά πλέον δεν είναι όπως ήταν παλιά.

Πρέπει να αναφέρω και το The Vault στη Νέα Υόρκη και το Club Fuck στο Los Angeles, μιας και ήταν απίστευτα τρελά μαγαζιά.

Πέρα από τη μόδα, ποιες είναι οι άλλες μεγάλες αλλαγές που έχεις παρατηρήσει στη νυχτερινή ζωή του Λονδίνου;
Δεν πηγαίνω πια συχνά σε clubs, οπότε δεν παρακολουθώ τόσο στενά τις τάσεις. Υποθέτω ότι το Instagram, οι selfies και τα iPhones έχουν μετατρέψει τα clubs σε ένα τεράστιο photo-shoot. Όταν ξεκινούσα, πολλές φορές ήμουν το μόνο άτομο που είχε κάμερα μέσα στο club και πολλές φορές ήμουν ο πρώτος άνθρωπος που φωτογράφιζε αυτά τα άτομα χωρίς να είμαι συγγενής τους.

Με ποια από τις σκηνές που φωτογράφισες νιώθεις τη μεγαλύτερη σύνδεση;
Δεν ξέρω αν έχω με κάποια. Είμαι ψηλός και κάπως περίεργος στην όψη, οπότε μάλλον φαινόμουν κάπως αλλόκοτος στην όλη φάση New Romantic. Όταν ήμουν νεαρός, δεν είμαι αρκετά μεγάλος ακόμα για να μπω στους Mods. Για λίγο υπήρξα skinhead, αλλά δεν είχα τα λεφτά να πάρω τα κατάλληλα ρούχα και, λόγω γυαλιών, δεν ήθελα να τσακώνομαι και πολύ, οπότε ούτε εκεί άντεξα.

Όταν πρωτοπήγα στη σχολή καλών τεχνών, το φθινόπωρο του 1967, φορούσα ακόμα σιδεράκια, κοντά τζιν, μεγάλες μπότες και κοντά μαλλιά, αλλά με τον καιρό άφησα τα μαλλιά μου να μακρύνουν. Για ένα διάστημα, ήμουν απλά ένα περίεργο κράμα ενός hippie και ενός skinhead και μάλλον μοναδικός στο είδος μου. Αυτόν τον καιρό μάλλον είμαι απλά ένας παλιός hippie. Είμαι σχεδόν συνταξιούχος και ακούω ακόμα Jefferson Airplane, Grateful Dead και Floyd κι όχι τόσο τη μοντέρνα μουσική.

Πώς σου φαίνονται οι απεικονίσεις των σκηνών που φωτογράφισες στον κινηματογράφο και την τηλεόραση; Το This Is England ας πούμε.
Να σου πω την αλήθεια, τις βρίσκω όλες κάπως οδυνηρές, αν και δεν μπορώ να μιλήσω για το This Is England γιατί δεν το έχω παρακολουθήσει. Αυτές οι παραγωγές δεν είναι φτιαγμένες για άτομα σαν κι εμένα. Έχω περάσει 40-50 χρόνια βουτηγμένος στη νεανική κουλτούρα. Αυτές οι παραγωγές είναι για νέους ανθρώπους οι οποίοι θέλουν να ενημερωθούν και να διασκεδάσουν. Οι ιστορίες αυτές είναι συνήθως γεμάτες κλισέ, αλλά αυτό είναι κατανοητό. Ούτως ή άλλως γίνονται κλισέ επειδή έχουν ως βάση τους την αλήθεια.

Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω ότι εντυπωσιάστηκα από την καλλιτεχνική διεύθυνση και τα σκηνικά του Northern Soul. Για μένα, ήταν λες και κάποιος είχε ανοίξει ένα παράθυρο στο παρελθόν.

Ποια η άποψή σου για το γεγονός ότι οι περισσότερες υποκουλτούρες πλέον γεννιούνται στο Διαδίκτυο και όχι στους δρόμους; Μήπως για αυτό οι άνθρωποι δεν αποτελούν πια τόσο ενδιαφέροντα φωτογραφικά θέματα;
Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι το παρελθόν είναι πάντα καλύτερο από το παρόν. To φοβερό πράγμα με το Διαδίκτυο είναι πως σου παρέχει πρόσβαση στα πάντα και έτσι ο κόσμος έχει γίνει πια ένα παγκόσμιο χωριό. Αν κοιτάξεις φωτογραφίες από το παρελθόν, μπορεί να νομίζεις ότι όλα ήταν πιο ενδιαφέροντα τότε, αλλά αυτό έχει να κάνει με το editing. Σε ένα club κυκλοφορούν 500 άτομα, από τα οποία μόλις τα 10 παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Αυτά όμως τα 10 άτομα θα φωτογραφίζονται μονίμως.

Όταν κάποιος δει αυτές τις φωτογραφίες, υποθέτει πως όλοι στο club είναι κάπως έτσι. Δεν είναι, όμως, έτσι τα πράγματα. Εγώ βρίσκω ότι, σήμερα, ο κόσμος έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον και είναι πιο ελεύθερος από ποτέ άλλοτε, αν και η αλήθεια είναι πως υπάρχουν πολύ λιγότερα ενδιαφέροντα clubs.

Αυτό που σίγουρα έχει χαθεί είναι η ικανότητα να αφήνει κανείς πράγματα να αναπτύσσονται μακριά από το φως της κοινής γνώμης. Κάποια πράγματα χρειάζονται χώρο για να μεγαλώσουν πριν αρχίσουν να τα πυροβολούν οι κριτικοί του πληκτρολογίου που ουδέποτε καταφέρνουν και κάτι δικό τους.

Πιστεύεις πως η νυχτερινή ζωή του Λονδίνου είναι μοναδική ή ιδιαίτερα διαφορετική σε σχέση με άλλες πόλεις;
Έχω πάει σε clubs σε κάθε ήπειρο, ακόμη και σε απόμακρα μέρη όπως το Baffin Island (ανάμεσα στον Καναδά και την Γροιλανδία). Σε όλον τον κόσμο, τα clubs έχουν περισσότερα κοινά στοιχεία μεταξύ τους, παρά διαφορές. Οι νέοι άνθρωποι βγαίνουν τη νύχτα, ακούν δυνατή μουσική, μεθούν, πέφτουν κάτω και προσπαθούν να κάνουν σεξ. Τα clubs είναι πάντα σκοτεινά και εκκωφαντικά. Έτσι ήταν πάντα και έτσι θα είναι.

Αυτό που μπορεί να πει κάποιος για τα λονδρέζικα clubs είναι πως είναι λιγότερο ήρεμα από αυτά που βρίσκει κανείς σε άλλες πόλεις. Τη δεκαετία του '70 και του '80, σημειώνονταν πολύ καυγάδες. Σήμερα, η ασφάλεια στα clubs είναι πολύ πιο επαγγελματική. Δεν μπορώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που είδα έναν καυγά σε ένα club, κάτι που σίγουρα είναι καλό. Για μένα όμως, το να μπλέκουν οι νεαροί σε καυγάδες είναι κομμάτι της ενηλικίωσής τους, οπότε από μια άποψη θα ήταν κρίμα να χαθεί τελείως αυτό.

Κλείνοντας, τι είναι αυτό που σε συναρπάζει στη φωτογραφία της νυχτερινής ζωής; Τι σε κρατάει σε αυτήν τόσο καιρό;
Μου αρέσει η ζωντάνια και το πείσμα των νέων να εκφραστούν μέσω των ρούχων που φοράνε και μέσω του πώς παρουσιάζονται. Πάρε για παράδειγμα τον Leigh Bowery. Το βασικό στοιχείο αυτού του ατόμου, ήταν η ανάγκη του να εκφραστεί μέσω των ρούχων του και της συμπεριφοράς του. Ήταν απίστευτα μοναδικός, με φοβερή φωτογένεια. Βέβαια, οι άνθρωποι σαν τον Leigh είναι σπάνιοι, αλλά αυτή η ανάγκη υπάρχει μέσα σε όλους μας.

Δείτε περισσότερες φωτογραφίες παρακάτω.

Περισσότερα από VICE

Φωτογραφίες Κοριτσιών στις Τουαλέτες των Λονδρέζικων Club

Η Βρετανία Είναι το Καλύτερο Μέρος στον Κόσμο για να Πεθάνεις

Μια βραδιά στο πιο Διάσημο Techno-Sex Club του Βερολίνου