Κατά τη συγγραφή αυτής της συνέντευξης, προσπάθησα να ανατρέξω στο παρελθόν μου - όσο από αυτό μπορώ να θυμηθώ - για να δω εάν είχα παρόμοια βιώματα όταν ήμουν πιο μικρή. Η αλήθεια είναι, ότι το να φαντασιώνεται κάποιος τους γονείς του, μπορεί να ακούγεται ανώμαλο ή περίεργo, αλλά αν σκεφτούμε ότι στα πρώτα μας χρόνια και καθώς εξερευνούμε ή προσπαθούμε να καταννοήσουμε τη δική μας σεξουαλικότητα, το να έχουμε αναμνήσεις σχεδόν ερωτικές από του γονείς μας δεν είναι τόσο ακραίο ή μακρυνό. Είχε μιλήσει γι' αυτό και ο Freud. Η εξιδανίκευση των γονιών μας στα μάτια μας, ακόμα και αν λειτουργεί αντίθετα, είναι από τη βάση της σεξουαλική και μας στιγματίζει πολύ περισσότερο απ' ότι μπορούμε να νιώσουμε.

Δείτε τη μικρού μήκους ταινία του Στέφανου Κακαβούλη εδώ :

Miniature short film from Stephen Kakavoulis on Vimeo.

Οι επιλογές των ερωτικών συντρόφων μας ενδέχεται να είναι ορμώμενες από το πώς αντιλαμαβανόμαστε τα πρότυπα σύμφωνα με τα ερεθίσματα που έχουμε λάβει από τοιυς γονείς μας. Ο ήρωας της μικρού μήκους ταινίας « Μινιατούρα» του δημιουργού Στέφανου Κακαβούλη είναι ομοφυλόφιλος και το αρχετυπικό πρότυπο που κυριαρχεί σεξουαλικά στο μυαλό του είναι ο πατέρας. Εν προκειμένω, ο χαρακτήρας βιώνει τέτοιο πνιγμό μέσα από του από τις φαντασιώσεις του και το γεγονός ότι ερεθίζεται σεξουαλικά από τον πατέρα του που καταλήγει στην αυτοκτονία. Ειδικότερα, η εφηβεία είναι από τις πιο σημαντικές περιόδους στην πορεία προς την ενηλικίωση, καθώς τότε εμφανίζονται τα σεξουαλικά αισθήματα. Όπου πλεόν δεν είναι αυτοερωτικά, αλλά αποσκοπούν μάλλον στην αναζήτηση συντρόφου. Η αισθησιακή και η στοργική έκφραση συγχωνεύονται σε μια σεξουαλική πράξη, που έχει στο επίκεντρο τη γενετήσια διέγερση, κάτι που στη «Μινιατούρα» δε μπορεί να επιτευχθεί, καθώς η άλλη πλευρά, η επιθυμητή δηλαδή, είναι ο γονιός.

Μίλησα με τον δημιουργό της «Μινιατούρας», Στέφανο Κακαβούλη, γνωστό στο Αθηναϊκό κοινό από το "Birdy" του William Whorton (σκηνοθεσία Π. Νάκος), τον "Ιμπρεσάριο" του Μότσαρτ (σκηνοθεσία Π. Παγουλάτος), το "ΒΕΝΤ" του Martin Sherman (σκηνοθεσία Δ. Καρατζιάς) για το οποίο βραβεύτηκε για την ερμηνεία του, τη διαδικτυακή σειρά "FACES" της οποίας έχει την πλήρη επιμέλεια, το προσωπικό του έργο "Γκρέκα Μάνα" (σκηνοθεσία Μ. Τζαβέλλας) και "Τα Παιδιά του πατρός", το οποίο και έλαβε το βραβείο καλύτερου πρωτότυπου κειμένου για το 2013 σε σκηνοθεσία του ιδίου. Στον κινηματογράφο έχει συμμετάσχει σε δύο διεθνείς παραγωγές, ενώ έχει εκδόσει τρία συγγράμματα.

VICE: Στο caption της "Μινιατούρας" γράφει, «Ένα έφηβο αγόρι έχει κάνει απόπειρα αυτοκτονίας διότι δεν αντέχει άλλο να έχει σεξουαλικές φαντασιώσεις με τον πατέρα του». Πώς μπορεί να είναι το να θες να κάνεις σεξ με τους γονείς σου;
Στέφανος Κακαβούλης: Τυραννικό φαντάζομαι. Ειδικά αν είναι κάτι που καθορίζει τη σεξουαλική σου ζωή και δεν μπορείς να διαχειριστείς.

Ορμώμενος από τι αποφάσισες να γράψεις το σενάριο;
Σαν θεατρικός συγγραφέας - γιατί θέατρο κυρίως γράφω - με ελκύουν πάντα οι σκοτεινές, ασυνείδητες γωνιές στην ψυχοσύνθεση του ανθρώπου, οι οποίες επειδή συνήθως τις καταπιέζει ή δεν τις αναλύει τον οδηγούν σε συμπεριφορές που δεν μπορεί κι ο ίδιος να εξηγήσει.

Πιστεύω ότι το μοντέλο του πατέρα ή της μητέρας παίζει καθοριστικό ρόλο στη σεξουαλική διαμόρφωση του παιδιού. Είναι πράγματα γνωστά αυτά από τους ανθρώπους που θέσπισαν την ψυχανάλυση -ειδικά στους ομοφυλόφιλους μιας και με αυτό το θέμα καταπιάνεται η ταινία.

Εσύ θεωρείς ότι μια τέτοια φαντασίωση είναι υγιής;
Αν σου πω ότι δεν ξέρω τι είναι υγιές θα με πιστέψεις; Χάρη στο θέατρο και γενικά την Τέχνη έρχομαι σε επαφή με συγγραφείς, ρόλους, καταστάσεις ακραίες αν θες αλλά που βαθαίνουν και σκάβουν βαθιά στη ψυχή του ανθρώπου. Βρες μου έναν υγιή γύρω σου που να μην κουβαλάει απωθημένα, στεγανά, εμμονές και να έχει απόλυτη ισορροπία. Γιατί έτσι μόνο μπορώ να εκλάβω την υγεία. Σαν ψυχική και πνευματική ισορροπία. Εκείνο που θεωρώ ας πούμε σημαντικό είναι η αναγνώριση κάποιου θέματος και η προσπάθεια να το διαχειριστείς ΟΤΑΝ βλέπεις ότι σε πάει πίσω στη ζωή σου ή ότι πληγώνεις άλλους.

Το ότι ο πρωταγωνιστής είναι έφηβος το κάνει πιο σκληρό; Δεδομένου ότι σε νεαρή ηλικία οι σκέψεις μας δεν είναι τόσο διαχειρίσιμες;
Σαφώς. Αν ήταν πιο μεγάλος στην ηλικία ίσως να μην έφτανε σε σημείο απόπειρας αυτοκτονίας. Στην εφηβεία όλα τα συναισθήματα είναι στο κόκκινο! Άρα όταν ένα αγόρι αρχίζει να αντιλαμβάνεται τη σεξουαλική του ταυτότητα ΜΕΣΑ από φαντασιώσεις με τον πατέρα του είναι μεγάλο σοκ το οποίο θέλει ωριμότητα και μακροχρόνια δουλειά για να το διαχειριστεί.

Τι επιθυμεί να δείξει η προσέγγισή σου μέσα σε 4 λεπτά;
Η ταινία καταπιάνεται με μια δραματουργικά σημαντική στιγμή. Τη συνάντηση του γιου με τον πατέρα μετά την απόπειρα . Τι μπορεί να ειπωθεί…..αν ειπωθεί η αλήθεια…..

Πόσο σε δυσκόλεψε να δείξεις ένα τέτοιο θέμα;
Καμία δυσκολία. Ίσα ίσα που με ιντρίγκαρε. Δεν το θεωρώ τόσο κοινωνικό όσο προσωπικό, ατομικό ψυχολογικό φαινόμενο.

Γιατί "Μινιατούρα"; Η ιστορία που εκτυλίσσεται στη μικρού μήκους ταινία είναι μια μικρογραφία ενός μεγαλύτερου φαινόμενου;
Το αγόρι στην ταινία κρατάει μια μινιατούρα μιας ηρωίδας κόμικ. Της Τσιτάρας από τους Thundercats. Είναι ένα είδος ασφάλειας γι' αυτόν και υπενθύμιση της χαμένης παιδικότητας. Μπορεί να ήταν και δώρο του πατέρα του δεν ξέρω…..χαχαχα

To γυμνό που υπάρχει στην ταινία λειτουργεί λυτρωτικά ως προς τον βασικό χαρακτήρα που είναι ο γιος, σχεδόν όπως ο ίδιος επιθυμεί να λειτουργήσει λυτρωτικά για αυτόν η αυτοκτονία του;
Μου αρέσει αυτή η εξήγηση και σ' ευχαριστώ. Αυτή είναι η ομορφιά της Τέχνης . Να ακούω πώς εκλαμβάνει το έργο σου ο άλλος και τι κάνει στην ψυχούλα του. Η δική μου πρόθεση μετά μοιάζει τόσο ανώφελη γιατί το έργο εκπλήρωσε το σκοπό του.

Πώς αντιλαμβάνεσαι τη γύμνια στην τέχνη;
Έχω κάνει γυμνό στο θέατρο σαν ηθοποιός καθώς και σαν σκηνοθέτης σε ταινίες μου. Μου αρέσει, με ερεθίζει πνευματικά και με εμπνέει. Μου προσφέρει μια αίσθηση ελευθερίας και με κάνει να νιώσω πιο κοντά με τη φύση από την οποία όλο και απομακρυνόμαστε. Από τις πρώτες απόπειρες του ανθρώπου να παράγει τέχνη προϊστορικά κατείχε ιδιαίτερη θέση το γυμνό. Δεν είναι τυχαίο αυτό. Η χρήση του έχει να κάνει καθαρά με την πρόθεση του καλλιτέχνη. Ο θεατής κρίνει πάντα αν ήταν αναγκαία ή όχι η χρήση του.

Σε τι βαθμό πιστεύεις ότι υπάρχει ταμπού στην Ελλάδα σχετικά με την έκφραση της σεξουαλικότητας, όποια και αν είναι αυτή;
Δυστυχώς σε μεγάλο ακόμα..όσο κι αν εμείς θέλουμε να το εξαλείψουμε και να είμαστε πιο αισιόδοξοι απ' όσο η πραγματικότητα επιτρέπει. Αλλά γίνονται σταθερά βήματα.

Είναι επικριτική η ελληνική κοινωνία;
Ναι….όχι τόσο στη συμπεριφορά όσο στη σκέψη της.

Εσύ πως αντιλαμβάνεσαι ή ερμηνεύεις τον όρο queer cinema ή τον όρο queer;
Η λέξη queer σημαίνει συγκεκριμένα πράγματα. Καλό θα ήταν η τέχνη να μην μπαίνει κάτω από όρους γιατί έχει να κάνει με την απόλυτη ελευθερία έκφρασης. Δεν ξέρω τις σημαίνει queer film. Μόνο film ξέρω τι σημαίνει και τι δύναμη έχει να αλλάξει αντιλήψεις και να τον κόσμο.

Είμαστε όλοι λίγο πολύ queer, και ας μην το παραδεχόμαστε;
In a way yes…….

Εσύ αντιλαμβάνεσαι την ανάγκη των γύρω σου ή του κοινού να λειτουργήσουν ανατρεπτικά ως προς τις παραδοσιακές αντιλήψεις της σεξουαλικότητας;
Εκείνο που αντιλαμβάνομαι είναι μία πρώτη επιφανειακή, συντηρητική αντιμετώπιση σύμφωνα με τα κοινωνικά πρέπει και από κάτω την φλόγα της ανατροπής η οποία συνήθως σβήνεται από βροχή φόβων και των ενοχών.

Στη διαδικτυακή σειρά Faces, κάνεις τον ψυχολόγο που ακούει κόσμο που φέρουν κάποια βάρη ή όπως ο Chris, και κάποια ψυχολογικά. Πώς φαντάζεσαι ότι θα μπορούσε να είναι ένας κόσμος όπου το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού τα έχει αποβάλλει όλα αυτά.
Ένας κόσμος όπου υπάρχει ελπίδα να συμβιώσουμε ειρηνικά!!!! Utopia!

Θα ήταν πιο γαλήνιος ή πιο χαώδης;
Θα σου το πω αλλιώς. Η λέξη ευτυχία θα είχε άλλη εφαρμογή και έννοια. Δεν θα ταυτιζόταν με στιγμές.

Είχες πει σε συνέντευξή σου ότι «Όταν στο μέλλον όλα τα έργα θα κρίνονται επί ίσοις όροις, χωρίς κλίκες, τότε θα μπορούμε να μιλάμε για κατηγοριοποίηση». Ποιοι δηλαδή είναι οι ίσοι όροι;
Ο μόνος όρος που πρέπει να κρίνεται η αξία ενός καλλιτεχνικού έργου είναι η σημαντικότητα των ιδεών που καταπιάνεται. Όταν κρίνεται με άλλους όρους τότε παίζουν άλλα κριτήρια όχι αμιγώς καλλιτεχνικά ούτε αγνά.

Υπάρχει περιθώριο στην Ελλάδα να φτάσουμε στο σημείο να μην υπάρχουν διαχωρισμοί τέτοιου είδους;
Στην Ελλάδα τουλάχιστον η δική μου γενιά δεν νομίζω να το ζήσει αυτό… Η ανιψούλα μου που ναι τώρα στα 7 της χρόνια μπορεί. Ειδικά αν έχει θείο που στα 4 της έβαζε να δει Jesus Christ super star για να μην αποφύγει την παγίδα της εκκλησίας περί σωστού και λάθους!!!

Ως εν γένει δημιουργός, αισθάνεσαι ότι ο ρόλος της τέχνης προκειμένου να επιτευχθεί η αλλαγή στα ελληνικά δεδομένα πλησιάζει προς το φως ή είναι ακόμα στο σκοτάδι;
Αχ, ερώτηση για την οποία έχουν γραφτεί βιβλία! Θα το πάμε αλλιώς. Η τέχνη σαν έκφραση ξεκίνησε από την ανάγκη του ανθρώπου να ενωθεί με το θείο στοιχείο. Άρα η βάση είναι καθαρά τελετουργική. Σ' αυτήν την τελετουργία περνάει από σκοτεινά μονοπάτια όμως ο στόχος είναι πάντα το φως. Η πνευματική ανύψωση. Γιατί ως γνωστόν τη μεγαλύτερη αξία στο φως τη δίνει το σκοτάδι!

Στην Ελλάδα παράγεται τέχνη. Καλή, κακή, παράγεται. Με πολύ κόπο και πολλές θυσίες και καθόλου κρατική στήριξη γεγονός που την κάνει ακόμα πιο σημαντική. Όπου κι αν βρίσκεται αυτή και μόνο η παραγωγή της είναι μια προσπάθεια προς το φως.