Πρόσφατα ανακάλυψα ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε πέρυσι, το "XL Love: How the Obesity Crisis is Complicating America's Love Life", το οποίο έγραψε η δημοσιογράφος σε θέματα υγείας Sarah Varney. Το βιβλίο εξετάζει μέσω προσωπικών ιστοριών αλλά και επιστημονικών μελετών, το πώς το υπερβολικό βάρος επηρεάζει αρνητικά τις ζωές αντρών και γυναικών. Όπως αποδεικνύεται, υπάρχουν άφθονοι επιστήμονες οι οποίοι είναι περίεργοι για τις σεξουαλικές ζωές νεαρών, υπέρβαρων γυναικών, αν και τα συμπεράσματα τα οποία βγάζουν δεν είναι και τόσο εντυπωσιακά.

Μια μελέτη, η οποία έγινε το 2006 από ερευνητές στο Cornell University, διέλυσε έναν δημοφιλή μύθο τον οποίο πιστεύουν πολλοί νεαροί άντρες: το ότι «οι υπέρβαρες κοπέλες είναι πιο εύκολες». Η αλήθεια είναι πως τα πιο «βαριά» κορίτσια είναι λιγότερο πιθανό να κάνουν σεξ σε σχέση με κάποιες πιο αδύνατες κοπέλες. Η Varney αναφέρεται σε αυτήν την μελέτη, προσθέτοντας πως οι υπέρβαροι άνθρωποι πολλές φορές μπαίνουν στα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής τους έχοντας ελάχιστη σεξουαλική εμπειρία.

Αν γνωρίζετε την στήλη μου, θα ξέρετε πως είμαι απόλυτα μόνη. Δεν έχω καταφέρει ποτέ να διατηρήσω μια σχέση πάνω από μερικούς μήνες, αλλά πάλι καλά που δεν μου καίγεται και καρφί. Έστω κι έτσι βέβαια, δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ το γιατί δεν έχει συμβεί σε μένα αυτό που βλέπω να συμβαίνει σε κάθε άλλο άνθρωπο του πλανήτη, εκτός από εμένα.

Θέλοντας να λύσω αυτό το ζήτημα, άρχισα την ενδοσκόπηση. Τελικά μήπως είμαι πολύ ρηχό άτομο; Τελικά ξέρω τι ζητάω από έναν άνδρα; Μήπως βασίζομαι υπερβολικά στο διαδίκτυο; Σε γενικές γραμμές χαίρομαι να παίζω τον ρόλο του ψυχολόγου για τον εαυτό μου, αν και ξέρω ότι δεν είναι τόσο υγιές όσο το να απευθύνεσαι σε έναν κανονικό ψυχολόγο. Είναι πιο φτηνό βέβαια. Ίσως όμως τελικά, ο λόγος που δεν έχω εμπλακεί σε τόσες πολλές ουσιαστικές ρομαντικές σχέσεις να είναι το ένα πράγμα που αρνήθηκα να συνυπολογίσω τόσο καιρό: το βάρος μου.

Όμως υπάρχει και κάτι άλλο. Μπορεί οι πιο παχουλές γυναίκες να μην κάνουν σεξ τόσο συχνά, αλλά αυτές που το κάνουν καταπιάνονται με τις «ακραίες» μορφές του, πολύ περισσότερο από τις πιο αδύνατες γυναίκες. Όπως έχουν δείξει πολλαπλές μελέτες, οι έφηβες κοπέλες που έχουν παραπάνω κιλά είναι πιο πιθανόν να έχουν περισσότερους από τρεις σεξουαλικούς παρτενέρ, είναι λιγότερο πιθανό να χρησιμοποιούν προφύλαξη, ενώ είναι πιο πιθανόν να κάνουν πρωκτικό σεξ. Η Varney αναφέρεται σε μια μελέτη από το 2010, η οποία υποστηρίζει πως οι υπέρβαρες κοπέλες που πήγαιναν σε σχολεία με πιο αδύνατο μαθητικό πληθυσμό, ήταν πιθανότερο κατά 43% να δοκιμάσουν πρωκτικό σεξ. Η Varney αναφέρεται επίσης και σε έναν μαθητή λυκείου, τον Mason, ο οποίος της είπε πως «πολλά αγόρια θα έκαναν σεξ με μια υπέρβαρη κοπέλα, αλλά δεν θα έβγαιναν μαζί της».

Μια στιγμή. Δηλαδή την απάντηση που μόλις έψαχνα μου την έδωσε ένας έφηβος; Αυτό μου συμβαίνει κι εμένα; Όλη αυτή ενδοσκόπηση ήταν άσκοπη; Δηλαδή για την ανικανότητα μου να κάνω ουσιαστικές σχέσεις ευθύνονται τα χοντρά μου μπούτια;

Έχω γράψει για το βάρος μου και παλαιότερα, τονίζοντας πως αν και είμαι υπέρβαρη, δεν αισθάνομαι άσχημη, ή μη ποθητή. Δεν έχω νιώσει ποτέ κάτι τέτοιο. Όταν ήμουν στο λύκειο όμως, τα αγόρια δεν με κυνηγούσαν ποτέ. Πέρασα αυτό που πέρασαν τα περισσότερα παχουλά κορίτσια, μια περίοδο δηλαδή με μηδενικές ρομαντικές εμπειρίες. Πριν βάλω κιλά, είχα νιώσει το πρώτο μου φιλί. Μετά από αυτό, το πιο σημαντικό πράγμα που έκανα ήταν μια πίπα σε ένα αγόρι από ένα άλλο σχολείο, αλλά αυτό τελικά δεν πήγε και τόσο καλά. Δεν ήξερα τι έκανα. Το πουλί του δεν έφτασε ποτέ σε στύση και συνεχώς έβγαινε από το στόμα μου. Έπρεπε να περιμένω μέχρι τα 21 μου για να χάσω την παρθενιά μου και ακόμα και αυτή «θυσιάστηκε» από έναν χίπη που άκουγε μανιακά EDM. Όλη η ιστορία τελείωσε σε 3 λεπτά. (Σε ευχαριστώ Kevin).

Μετά το κολέγιο, βρήκα τον εαυτό μου σε μια πόλη γεμάτη από τους άντρες που ονειρευόμουν. Αυτούς τους άντρες περίμενα. Ήταν έξυπνοι και ευαίσθητοι και φεμινιστές και δεν ήθελαν να βγαίνουν με ελαφρόμυαλες, όσο ωραίες και αν ήταν. Επιτέλους, είχα βρει άντρες που δεν τους απασχολούσαν οι κοινωνικές μαλακίες. Επιτέλους είχα βρει άντρες που με ήθελαν.

Προφανώς και έκανα λάθος. Όσα κοινά κι αν είχαμε, όσο καλά κι αν τα πηγαίναμε, μετά από ένα ή δύο βράδια σεξ, η σχέση δεν ακολουθούσε ποτέ. Δηλαδή όλα αυτά που έλεγαν τι ήταν; Τελικά ούτε κι αυτοί γούσταραν τις χοντρές γκόμενες; Πολλοί από αυτούς ήταν εξίσου χοντροί με εμένα, ενώ πολλοί από αυτούς δεν ήταν αντικειμενικά όμορφοι. Τόσο ρηχοί είναι οι άντρες τελικά, που δεν μπορούν να δεσμευτούν σε μια γυναίκα, όταν αυτή κουβαλάει παραπάνω κιλά; Όταν μου έλεγαν πως ήμουν όμορφη, τι εννοούσαν; Ότι ήμουν αρκετά αδύνατη ώστε να με πηδήξουν, αλλά πολύ χοντρή για να με παρουσιάσουν στους φίλους τους;

Αρνούμαι να το πιστέψω. Θέλω να είναι πιο περίπλοκο από απλά αυτό. Για το δικό τους καλό δηλαδή. Αλλά τελικά ίσως να μην είναι. Ίσως τελικά να είναι ακριβώς αυτό. Και τώρα λοιπόν μένω να αναρωτιέμαι: η ανικανότητά μου να δω το βάρος μου ως πρόβλημα, είναι λάθος; Πρέπει απλά να δεχτώ ότι δεν είμαι ελκυστική, έστω και αν δεν αισθάνομαι έτσι; Αυτό το συμπέρασμα θέλουν να μου περάσουν όλες αυτές οι μελέτες και το βιβλίο της Varney;

Έχοντας φτάσει σε αδιέξοδο, απευθύνθηκα στην ακτιβίστρια για τα θέματα των υπέρβαρων και μπλόγκερ Marilyn Wann για βοήθεια. Σύμφωνα με εκείνη, η κοινωνία θεωρεί ότι είναι ΟΚ να μισείς τους χοντρούς, γιατί έχουμε ένα σωρό πράγματα που δεν πάνε καλά με εμάς. «Είναι η λογική της καταπίεσης», μου εξηγεί. Συνέχισε λέγοντας πως είναι ανήθικο να κάνει κανείς έναν υπέρβαρο να νιώθει πως δεν είναι ελκυστικός διότι εν τέλει «δεν είναι δυνατόν να υπάρχει ένα τέτοιο άτομο, μη ελκυστικό δηλαδή, σε ένα ολόκληρο δημογραφικό γκρουπ. Σε κάθε τέτοιο γκρουπ θα υπάρχει κάποιο άτομο πραγματικά καταπληκτικό που όλοι θέλουν να γνωρίσουν. Αλλά το να ορίζεις ένα άτομο αντικειμενικά μη ελκυστικό δεν είναι θέμα αισθητικής, είναι θέμα προκατάληψης».

Απευθύνθηκα επίσης και στην Lara Justice, μια οικογενειακή ψυχολόγο με έδρα το Los Angele, η οποία προσέθεσε πως τα θέματα αυτοπεποίθησης δεν αφορούν μόνο τις υπέρβαρες γυναίκες. «Η χαμηλή αυτοεκτίμηση στις νεαρές γυναίκες είναι ένα μεγάλο πρόβλημα το οποίο δεν περιορίζεται σε μια ομάδα γυναικών. Υπάρχει ανεξάρτητα από το βάρος, το ύψος, το χρώμα των μαλλιών και τα λοιπά»

Γιατί λοιπόν ισχύει το ότι οι υπέρβαρες έφηβες κάνουν πιο συχνά ακραίο σεξ; «Μερικές από τις υπέρβαρες πελάτισσές μου που αντιμετωπίζουν θέματα αυτοεκτίμησης, καταλήγουν να βάζουν τις ανάγκες των άλλων πιο μπροστά από τις δικές τους και δυσκολεύονται να θέσουν όρια», μου εξηγεί η Justice.

Τόσο η Wann όσο και η Justice συμφωνούν πως το να χάσει κανείς βάρος, δεν λύνει το πρόβλημα, κάτι που περνάει και ως μήνυμα το βιβλίο της Varney. Η Wann όμως εκτιμά πως ένα βιβλίο σαν κι αυτό της Varney, που χρησιμοποιεί όρους όπως «υγιές βάρος», όταν αναφέρεται σε πιο αδύνατες γυναίκες, ενισχύει τις αρνητικές απόψεις εναντίον των υπέρβαρων.

Στα 20-κάτι μου, κατέληγα να κάνω σεξ με άντρες πολύ γρήγορα, γιατί ήθελα να με αγαπήσουν. Το σεξ ήταν η μόνη μορφή στοργής που μπορούσα να πάρω από τα αγόρια τα οποία ερωτευόμουν, κάτι που δεν ισχύει πια. Πλέον ξέρω ποια είμαι και δεν το κρύβω από τους άντρες με τους οποίους βγαίνω. Είμαι μια κυρίαρχη, χοντρή σκύλα. Δεν χρειάζομαι πλέον την αγάπη ενός άντρα για να επιβεβαιώσω την αξία μου και εξαιτίας αυτού, η σεξουαλική μου ζωή είναι καλύτερη από ποτέ.

Το καλύτερο; Δεν χρειάστηκε να χάσω βάρος, κάτι που ήλπιζα να είχα μάθει σε μικρότερη ηλικία. Μακάρι να μην είχα μεγαλώσει μαθαίνοντας να ορίζω την αξία σύμφωνα με το πώς αισθάνονταν για μένα οι άντρες γύρω μου. Οι σεξουαλικά ενεργές υπέρβαρες έφηβες, «σπρώχνονται» από τους άντρες προς πράγματα που δεν θέλουν να κάνουν, διότι γνωρίζουν ότι μπορούν πιο εύκολα να τις ελέγξουν.

Όμως ελάχιστα άτομα από τον χώρο των μέσων ενημέρωσης τους λένε να σταματήσουν. Κανείς δεν τους λέει να αναλογιστούν τις συνέπειες των πράξεών τους.

Δεν υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι εκεί έξω, με την διάθεση να δείξουν στις νεαρές ετεροφυλόφιλες γυναίκες ότι μπορούν να σταθούν στα πόδια τους χωρίς την έγκριση των αντρών. Το μόνο που μας λένε είναι πως πρέπει να χάνουμε βάρος. Κι αυτό είναι πρόβλημα.