To Χειρότερο Πάρτι που Πήγα Ποτέ

Image: flickr/Alice Peperell

«Δεν θα ξαναπάω σε πάρτι, δεν θα ξαναπάω σε πάρτι…», μονολογούσα ενώ προσπαθούσα να σύρω την κολλητή μου έξω απ’ το ταξί και να την ανεβάσω σπίτι της, όταν αυτή πάλευε να αρπάξει το χειρόφρενο, ρωτώντας με χαμένο, μπλαζέ ύφος τον ταξιτζή αν θα την παντρευόταν.

Όλα άρχισαν ένα κουρασμένο βράδυ απ’ αυτά τα τελευταία του καρναβαλιού που νιώθεις ότι αν ήσουν στο The Sims θα είχαν μηδενιστεί όλες σου οι ενέργειες, αλλά ο έξω κόσμος σε καλεί και ξαφνικά το πάρτι άνιμαλ ξεπηδάει από μέσα σου. Έτσι, απ’ το να το αφήσεις να γυροφέρνει σε τέσσερις τοίχους αποφασίζεις να το εκμεταλλευθείς, όχι τίποτα άλλο, για να βάλεις και την πετυχημένη στολή που φέτος έμεινε στην ντουλάπα. Όταν όμως βρίσκεις τη χαμένη σου όρεξη και επιτέλους αποφασίζεις να βάλεις κάτι αποκριάτικο πάνω σου, για να πας στο φεύγει-πάλι-το-τρελό-καρναβάλι πάρτι φίλων φίλης φας σου, τότε ο Δίας αποφασίζει πως έχει καιρό να συνουσιαστεί.

Φτάνοντας με το αμάξι της φίλης μου εύκολα και γρήγορα στην κατά τα άλλα κρυμμένη φωλιά του πάρτι, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία για το ποια πόρτα να χτυπήσουμε. Θα ακούγαμε τα 50 πριόνια να δουλεύουν και τα 100 πιάτα να σπάνε σε κάθε μπιτ, ακόμα κι αν ήμασταν στο περίπτερο της πίσω πλατείας. Αρχικά είπαμε να ενσωματωθούμε με τη hardcore διάθεση και μπήκαμε κεφάτες αλλά μετά από μια σύντομη βόλτα με πολύ ποδοπάτημα, το σκηνικό θύμιζε όλο και περισσότερο κακόφημη υπόγα με creepy τύπους που πριν τους κοιτάξεις σε έχουν γδύσει με τα μάτια. Ο χώρος αν μπορούσε θα βούλιαζε από καπνό, ιδρωτίλα και χυμένο ποτό ενώ αν εξαιρέσεις την αυλή, έμοιαζε με πανβρώμικο χώρο ανάπαυσης φυλακισμένων.

Παρόλα αυτά δεν θα άφηνα τη βραδιά να πάρει την κάτω βόλτα, παρά το γεγονός ότι εγώ και η φίλη μου ήμασταν οι μόνες αποκριάτικα ντυμένες από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Άρχισα βέβαια να υποψιάζομαι πως έκανα λάθος, πέντε λεπτά μετά, όταν η μόνη μου παρέα με παράτησε για το υπέρτατο γκομενάκι, που είχε γνωρίσει λίγες μέρες πριν και ήταν ένας απ’ τους διοργανωτές του φοβερού event. Δίνοντας της χρόνο για τσιλιμπούρδισμα -Υou Only Live Once κλπ, και μην ξέροντας κανέναν αποφάσισα να κατευθυνθώ προς το μπαρ, βρίσκοντάς το τελικά άδειο. Ο V for Vendetta μπάρμαν με άφησε σχεδόν κουφή απ’ το αριστερό αυτί για να μου πει, πως οι μπύρες και τα κρασιά έχουν τελειώσει και αν δε θέλω να περιμένω ξεροσφύρι τις ενισχύσεις , έπρεπε να δοκιμάσω απ’ το ουίσκι του. Σκέτο. Χωρίς πάγο. Απ’ το μπουκάλι.

Ελαφρά πηδηματάκια με οδήγησαν προς την άλλη πλευρά του πάρτι εκεί που νιώθεις ότι τα ηχεία βρίσκονται κάπου μέσα σου και αν κάτσεις πάνω από ώρα θα αρχίσεις να χοροπηδάς από τικ. Ο κόσμος χόρευε ξεβιδωμένος ώσπου μπουμπουνητά σήμαναν την καύση των ηχείων και οι trancίλες σταμάτησαν απότομα. Κάποιοι κοιτάζονται ιδρωμένοι και ξενερωμένοι, άλλοι συνέχισαν να τρίβουν τα κορμιά τους ή χόρευαν παράγοντας δικούς τους ήχους και όσοι είχαν το πιο πολύ αλκοόλ στο αίμα τους δεν το κατάλαβαν καν.

Ψάχνοντας για τη φίλη μου ή την έξοδο , έπεσα πάνω στη μοναδική παρέα που έτυχε να γνωρίσω και κατέληξα να ποτίζομαι σφηνάκια διαφόρων ειδών ενώ ενημερωνόμουν για τις πιο τρελές σεξουαλικές φαντασιώσεις ενός τύπου που είχε ντυθεί ματωμένη σερβιέτα. Ήμουν ανάμεσα στο να αξιοποιήσω τις δύο κινήσεις που ξέρω από πολεμικές τέχνες ή να αρχίσω να χορεύω λάτιν προς κάποια άλλη κατεύθυνση, αλλά εκείνη την ώρα επανήλθε η μουσική. Αν και το Firestarter ακουγόταν σε πολύ χαμηλή ένταση για τα δεδομένα του, όλοι κατευθύνθηκαν προς το κέντρο για mosh pit, ξέρετε αυτόν το γαμάτο χορευτικό καυγά σε μπουλούκια, που επιτρέπει να βγάλεις το δόντι και να σκίσεις τη μπλούζα του δίπλα γιατί εκείνη την ώρα το κομμάτι βαράει άσχημα.

Τα μικρά κενά στο χώρο δε με βοήθησαν να βρω την εξαφανισμένη φίλη μου που μου είχε πει να την περιμένω, οπότε αποφάσισα να σχεδιάσω τον εξάψαλμο της αλλά κάπου στη μέση τα παράτησα. Αφού είχα μείνει μόνη, απ’ το να περπατάω μεθυσμένη στη βροχερή αυλή, επέλεξα να κάτσω μέσα και να παρατηρώ αφηνιασμένους ανθρώπους να δείχνουν ότι περνάνε καλά ενώ γίνονται ένα με τις μάσκες τους. ‘Ηταν τρομακτικό το πόσο απελευθερωμένοι έδειχναν όλοι μαζί υπό αυτές τις συνθήκες και το αν τελικά αυτός ήταν ένας άλλος ή ο πραγματικός τους εαυτός.

Τη στροφή μου στη φιλοσοφία διέκοψε το αγόρι σερβιέτα που με έψαχνε σε όλο το πάρτι για να μου παραδώσει τη σουρωμένη κολλητή μου. Οι ωραίες μας στιγμές πέρασαν γρήγορα απ’ το μυαλό μου οπότε αποφάσισα να μην την αφήσω εκεί και να πάρουμε ταξί για το γυρισμό, αφού η ίδια θα μας οδηγούσε κατευθείαν στην άγνωστη μετά θάνατον ζωή. Μετά από τριάντα σπρωξίματα, είκοσι πατημένα κουτάκια μπύρας , δύο εμετούς και ένα ανοιγμένο προφυλακτικό είδαμε την έξοδο και παρά τα παρακάλια της «να καααααάτσουμεεε γιατί θα βάλει παλιά trash σε λιιιίγοοοο», την έσυρα απ΄το μαλλί στην πιάτσα με τα ταξί.

Φτάνοντας ξημερώματα σπίτι ένιωθα σαν ζόμπι μετά από αποκριάτικη ιεροτελεστία. Η βρόχα έπεφτε και εγώ σκεφτόμουν πόση παρακμή και σαπίλα μπορεί να πάρει κανείς από ένα πάρτι. Απ’ την άλλη, η διάλυση υπάρχει και μετά το πιο γαμάτο πάρτι και μάλιστα με περισσότερο hangover, οπότε αποφάσισα να μη σκάω για το τίποτα. Έκλεισα στην ντουλάπα την αποκριάτικη στολή της αποτυχίας και ξεράθηκα με τον ήχο της βροχής και των καμμένων ηχείων που έπαιζαν ακόμη στο μυαλό μου να με νανουρίζουν.