Ένα Πρώην Μέλος Αίρεσης μας Μίλησε για τον Θεό

O Πέτρος Μπιρμπίλης είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Δέχτηκε να μου μιλήσει για ένα θέμα που πολλοί θεωρούν κλισέ. Τον Θεό. Δέχτηκε,  γιατί όπως είπε «και η αγάπη είναι κλισέ παρόλα αυτά όλοι ψάχνουμε κάποιον να μας αγαπήσει». Στα 15 του έγινε μέλος μια αίρεσης. Της «οικογένειας του Μο». Ποιος περισσότερο κατάλληλος να απαντήσει στην ερώτηση τι είναι Θεός από έναν άνθρωπο που τον ψάχνει από έφηβος;

«Θεωρούμε ως δεδομένο ότι ο Θεός είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από εμάς. Και υπάρχει μέσα στο μυαλό μας ως ένα "μετά" ή "ένα πριν". Αυτό το "μετά" είναι ο θάνατος. Στον θάνατο, για κάποιους υπάρχει ο Θεός για κάποιους τα σκουλήκια»…  λέει ο Πέτρος και δεν δείχνει να καταλαβαίνει γιατί με την ίδια έννοια και τα σκουλήκια δεν είναι κλισέ.

«Η ανάγκη να πιστέψουμε σε κάτι όσο μεγαλώνουμε είναι ανθρώπινη. Νιώθουμε περισσότερο ευάλωτοι… Θέλουμε να πάμε κάπου,  όχι απλά να εξαφανιστούμε. Όχι ότι πηγαίνουμε από συμφέρον στον Θεό, απλώς θέλουμε να φανταζόμαστε ίσως, ότι η "ζωή" είναι μέρος μιας μεγαλύτερης διαδρομής. Η λέξη "Θεός" άλλωστε, είναι πολύ βασική. "Θεός", το λέμε για να συνεννοούμαστε νομίζω.  Η εικόνα του Θεού με το περιστέρι ας πούμε. Τα έχουμε μάθει τόσο λάθος. Καταλαβαίνω πολύ την αντίδραση και την άρνηση. Ο Θεός δεν είναι η θρησκεία. Άλλο το ένα κι άλλο το άλλο».

Στα 15 του λοιπόν ήταν ένα δυστυχισμένο παιδάκι, όπως ο ίδιος λέει, μέσα σε ένα σχετικά δύσκολο οικογενειακό περιβάλλον. Σε μια από τις βόλτες του συναντήθηκε με την «οικογένεια» ή αλλιώς, «Τα παιδιά του Μο».

Η θρησκευτική αυτή αίρεση εμφανίστηκε στην Καλιφόρνια στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Ο ιδρυτής της, ο Ντέιβιντ Μπεργκ, που αυτοαποκαλείται Μο ή Μωυσής, δεν έμεινε όμως στην Αμερική, αντίθετα άπλωσε τα πλοκάμια του και στην Ευρώπη.

«Μετά τη χούντα, η Ελλάδα ήταν μια καινούρια αγορά γι αυτούς. Ο ιδρυτής της αίρεσης, ο Μο, ήταν ένας πάστορας που μάζεψε από τα κοινόβια των χίπις απογοητευμένα πλάσματα και τους έδωσε ένα σπίτι. Ήταν ένας συνδυασμός χριστιανισμού και χιπισμού. Στον Χριστό πίστευαν. Μόνο που αυτό το πράγμα, η "οικογένεια" τότε εγώ δεν το ήξερα, γιατί ήμουν ανήλικος και δεν μας έλεγαν τέτοια πράγματα, λειτουργούσε παράλληλα σαν ένα κύκλωμα πορνείας. Αποδείχτηκαν αυτά».

Βασικός κανόνας της αίρεσης, ο κανόνας της αγάπης. «Ο Θεός είναι αγάπη και αγάπη ίσον σεξ. Το να μοιραστείς το σώμα σου με κάποιον είναι η ύψιστη έκφραση αγάπης».

Ο Πέτρος συνεχίζει: «έστελναν ας πούμε τις κοπέλες στα μαγαζιά της εποχής κι εκεί που χόρευε ο άλλος, του πιάνανε την κουβέντα, ξέρεις…  κι όταν τις ρώταγε αυτός πού μένουνε, ή πού μένει μια που του άρεσε, αυτή του έλεγε για το κοινόβιο και την οικογένεια. Κι αν αυτός γέλαγε ή κάτι του έλεγε:  Μα καλά, δεν πιστεύεις στον Θεό; Και του πρότεινε να έρθει μαζί της να δει πού μένει και τα σχετικά. Κι αυτός πήγαινε κι αν τσιμπούσε -γιατί πολλοί τσίμπαγαν αφού η οικογένεια τους πρόσφερε σεξ, πολύ σεξ- τον ανάγκαζαν να γίνει μέλος και να δίνει μια είδους συνεισφορά. Το αμάξι του, κάποια χρήματα τον μήνα και διάφορα άλλα. Το σεξ ήταν το μέσο του προσηλυτισμού, απίστευτο;  Άφθονο σεξ. Γιατί εκεί πέρα το έκαναν όλοι μεταξύ τους».

Στην πλατεία Αμερικής, σε ένα διαμερισματάκι. Οι πιο πολλοί ήταν ξένοι μέσα. Νέα παιδιά οι περισσότεροι, λέει ο Πέτρος.

«Πρώτα απ' όλα να σου πω τι κάναμε εμείς εκεί μέσα.  Μας βάζανε και βγαίναμε στους δρόμους και τραγουδούσαμε τα τραγούδια τους, που είχαν στίχους δικούς τους  και μαζεύαμε λεφτά για να τα πάμε πίσω. Τα δίναμε όλα, μέχρι τελευταία δραχμή σε αυτούς. Λειτουργούσε σε πολλά επίπεδα σαν επιχείρηση. Επαιτεία κανονική. Έχω βγει κι έχω τραγουδήσει, βέβαια. ;Eχω τραγουδήσει: "You 've got to be a baby to go to heaven"».

«Μετά βρισκόμασταν στο διαμερισματάκι και προσευχόμασταν. Πέφταμε σε ένα εκστατικό παραλήρημα, βγάζαμε κάτι άναρθρες κραυγές, σαν να λες "κύριε ελέησον" πολλές φορές, ξέρεις. Ε και μετά πέφτανε τα "καλά". Μετά την έκσταση.  Αλλά εμείς δεν συμμετείχαμε σ' αυτά, ήμασταν πιτσιρικάδες. Μας λέγανε μωρά. Και τα μωρά, μας λέγανε,  πίνουν γάλα, δεν μπορούν να φάνε μπριζόλα. Ότι θα μας έπεφτε βαριά η "μπριζόλα"».

Πάλι καλά, σκέφτομαι,  γιατί η «οικογένεια του Μο» είναι κυρίως γνωστή για την κακοποίηση ανηλίκων. Η ηλικία δυστυχώς δεν ήταν περιορισμός στον νόμο της αγάπης. Το σεξ μεταξύ ενήλικου και παιδιού δεν ήταν αμαρτία για τον Μο, εφόσον γινόταν με αγάπη. Πολλά παιδιά που γεννήθηκαν στα κοινόβια της αίρεσης- κυρίως στην Αμερική- απομακρύνθηκαν από τους γονείς τους, κακοποιήθηκαν σεξουαλικά και έπεσαν θύματα ψυχολογικής και σωματικής βίας.

Ο Πέτρος έφυγε μετά από έξι μήνες χωρίς να θυμάται  ακριβώς γιατί. Φύγανε τρεις-τέσσερις μαζί. Θυμάται πάντως ότι μετά έπαθε κατάθλιψη.

« Είναι απίστευτο, αλλά χρησιμοποιήσανε την αγάπη και το σεξ για να προσηλυτίσουν κόσμο. Περίεργα έξυπνο, δεν βρίσκεις; Σατανικά έξυπνο. Flirt fishing το έλεγα. Αυτό που με έσωσε ήταν η ανεξαρτησία μου νομίζω. Δεν μπορώ να ανήκω μ' αυτόν τον τρόπο κάπου. Από τη μια θέλω την ασφάλεια της αγέλης, από την άλλη έχω τρομαχτική ανάγκη την ελευθερία μου.  Για μένα,  η οικογένεια του Μο δεν διαφέρει από την οικογένεια του Ολυμπιακού ή ενός κόμματος… E, δεν μπορώ να κάνω τον μαλάκα για να νιώθω ασφαλής. Δεν μου πάνε οι συμβάσεις. Δεν με τρομάζει η μοναξιά ούτε ο θάνατος. Πιο πολύ με τρομάζει ο θάνατος εν ζωή».

Στην ερώτηση τι έχει ζητήσει από τον Θεό και του το 'χει δώσει, ο Πέτρος μου απαντά πως για κάποιο λόγο δεν έχει «τολμήσει» να πέσει στα γόνατα και να αιτηθεί  κάτι. Του φαίνεται και λίγο αστείο να φαντάζεται την εικόνα. Πιστεύει όμως πως η σκέψη μας είναι ένα είδος προσευχής. Χαίρεται λοιπόν που κατάφερε να ταξιδέψει πολύ στην ζωή του, που αγάπησε και αγαπήθηκε -θεωρώντας πιο σημαντικό ότι αγάπησε- και τέλος που υπάρχουν αρκετοί άγνωστοι άνθρωποι που πια, μέσω Facebook,  μπορεί να επικοινωνεί και να γνωρίζει.

«Δεν έπεσα όμως στα γόνατα και είπα, "Θεούλη μου… δώσε μου χιλίους φίλους στο Fbνα μπορώ να επικοινωνώ". Θα γέλαγε αυτός εκεί πάνω».

Ο Θεός έχει χιούμορ ναι, είναι σίγουρος γι αυτό, μου λέει και χαμογελάει - όπως και για το ότι είναι επαναστάτης.

«Τι σου λέει ο Θεός; Κοίτα τον ουρανό σου λέει… Δεν είναι επαναστατικό αυτό; Μην σε απασχολεί η ύλη. Δεν χρειάζεσαι το καινούριο γαμημένο αυτοκίνητο ή πλυντήριο. Είμαστε όλοι ίδιοι! Αν είχα τώρα λεφτά, θα έδινα πολλά από αυτά. Μου δίνει χαρά το να μπορώ να βοηθήσω. Και το κάνω και για την πάρτη μου, πειράζει; Πειράζει να πάρω λίγη χαρά επειδή βοηθάω κάποιον; Δεν είμαι άγιος. Ούτε θα τα έδινα όλα και θα πήγαινα να ζήσω κάτω από μια γέφυρα. Αλλά σίγουρα δεν θα κράταγα για μένα όσα κράταγα πριν από δέκα χρόνια».

Και ο φόβος; Γιατί τον φοβόμαστε τον Θεό, ρωτάω. Ακόμα κι αν δεν πιστεύουμε σε αυτόν, με κάποιον τρόπο τον φοβόμαστε,  έτσι δεν είναι;

 «Φόβος Θεού είναι να φοβάσαι τον εαυτό σου. Δεν είμαστε μαριονέτες. Ο Θεός είναι μέσα μας. Εμείς οι ίδιοι είμαστε ένας μικρός Θεός… κι ένας μικρός διαβολάκος. Δεν γίνεσαι διάβολος σε μια μέρα, ξέρεις. Είναι και τι ποτίζεις μέσα σου. Λουλουδάκια είμαστε».

Σκέφτομαι λιβάδια απέραντα και μια άνοιξη που καραδοκεί. Κι ο Πέτρος λέει, μπορεί να τον ξεχνάμε τον Θεό αλλά πάντα έρχεται εκείνη η στιγμή που βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού και τότε όχι μόνο τον θυμόμαστε αλλά βλέπουμε κι ένα κλαδάκι να εμφανίζεται για να πιαστούμε.

«Τα παιδιά του Μο» με την ονομασία  «Family International» πια, εξακολουθούν να υπάρχουν, έχοντας όμως αποκηρύξει τον «νόμο της αγάπης», τουλάχιστον όσον αφορά το σεξ με παιδιά. Η αίρεση αριθμεί ακόμα χιλιάδες  μέλη.

O Πέτρος Μπιρμπίλης είναι συγγραφέας. Η πρώτη του ποιητική συλλογή έχει τον τίτλο «Η μέρα που χάθηκε μέσα σε μια άλλη», και κυκλοφόρησε πρόσφατα στη σειρά «Ποίηση Γυμνή» των εκδόσεων Bibliothèque. Είναι το τρίτο του βιβλίο. Πριν ασχοληθεί με τη συγγραφή ασχολήθηκε με  τη σκηνοθεσία και τη δημοσιογραφία σε εφημερίδες και έντυπα. Μεταξύ αυτών και το ιστορικό "Symbol" όπου και ξεκίνησε. Έχει σκηνοθετήσει ταινίες μικρού μήκους και τα βίντεο κλιπ των Stereo Nova. Επίσης είναι ο δημιουργός του αφιερώματος στη Μαλβίνα Κάραλη στο λογοτεχνικό περιοδικό «Οδός Πανός».  Ζει στην Αθήνα.