Πρέπει να μείνεις μακριά από το Ίντερνετ για έξι εβδομάδες – το ίδιο και εγώ. Δεν έχει νόημα να το κουβεντιάζουμε -ξέρω ότι φοβάσαι- αλλά είναι η αλήθεια, πρέπει να το κάνουμε. Μην το κοιτάξεις, σε παρακαλώ. Δώσε μου ένα ακόμη λεπτό από τον χρόνο σου. Ξέρω ότι μόλις είχες μια ειδοποίηση το κινητό σου και θέλεις να το κοιτάξεις. Μην κοιτάξεις το κινητό σου. Είναι απλώς ένα like στο Instagram. Πίσω σε εμένα: Είναι απλώς ένα like στο Instagram. Κοίτα αυτήν την πρόταση. Στερέωσε το βλέμμα σου πάνω της. Απλώς κράτα το βλέμμα σου εδώ. Έχεις μια ακαταμάχητη επιθυμία να τσεκάρεις τα mail σου τώρα, έτσι; Νιώθεις την ένταση στα γόνατά σου και φτάνει μέχρι το στομάχι σου και μετά το στέρνο σου. Ντιν. Δεν έχεις λάβει κανένα σημαντικό e-mail τα τελευταία 40 λεπτά. Βασικά, δεν έχεις λάβει κανένα σημαντικό e-mail όλη την εβδομάδα. Έξι εβδομάδες χωρίς Ίντερνετ. Μόνο αυτό ζητάω. Έξι εβδομάδες. Κλεισ’ το.
Θέλεις να μου πεις ότι η δουλειά σου εξαρτάται από το Ίντερνετ, αλλά δεν είναι έτσι. Τις περισσότερες φορές, το Ίντερνετ σε αποσπά από τη δουλειά σου. Παριστάνεις ότι μπορείς συγκεντρωθείς πολύ περισσότερο από τους συναδέλφους σου και ότι εσύ και μόνο εσύ είσαι σε θέση να κρατήσεις μια ισορροπία δουλειάς-Ίντερνετ, μέχρι που θα υποκύψεις και θα καταλήξεις να κοιτάζεις ένα καλάθι αγορών και να αναρωτιέσαι αν χρειάζεσαι πραγματικά αυτά τα παπούτσια (τα χρειάζεσαι πραγματικά αυτά τα παπούτσια; Όχι, δεν χρειάζεσαι αυτά τα παπούτσια, κράτα τα στο καλάθι, όσο σκέφτεσαι αν θα τα αγοράσεις). Νομίζεις ότι έχεις αυτοπειθαρχία, αλλά δεν έχεις. Μπορείς να δουλέψεις χωρίς Ίντερνετ, απλώς δεν θέλεις. «Τι θα γίνει με τα email μου, όμως;». Αν είναι κάτι σημαντικό, θα σε πάρουν τηλέφωνο. «Ναι αλλά πρέπει να διατηρούμε μια παρουσία στα social media». Εσύ προθυμοποιήθηκες να ανοίξεις έναν επιπλέον λογαριασμό στο Instagram για το brand του γραφείου σου, επειδή δεν σου αρκούσε να έχεις έναν λογαριασμό συνδεδεμένο στο κινητό σου και τώρα κάθε βράδυ, αφού φας, φορέσεις τις πιτζάμες και βάλεις την τηλεόραση να παίζει στο background, σκρολάρεις μέχρι να δεις κάθε φωτογραφία από τον προσωπικό σου λογαριασμό στο Instagram, ώσπου να βαρεθείς και στη συνέχεια αποσυνδέεσαι και συνδέεσαι ξανά με τον λογαριασμό του γραφείου σου –το feed του γραφείου είναι γεμάτο με φωτογραφίες από Παρασκευές βράδια που βγαίνετε για ποτό, έχει όποιον σκύλο έχει επισκεφτεί ποτέ το γραφείοκαι μόλις 140 followers που εργάζονται στην εταιρεία- και τσεκάρεις και αυτό. Το Instagram του γραφείου δεν είναι σημαντικό για κανέναν άλλο πέρα από εσένα. Η Γη θα συνεχίσει να γυρίζει ακόμη και αν σταματήσεις να το κάνεις αυτό. Μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου και χωρίς το Ίντερνετ (εγώ μπορώ να κάνω τη δουλειά μου χωρίς το Ίντερνετ και να που τώρα διαβάζεις αυτό το άρθρο). Πιθανότατα θα το κάνεις καλύτερα. Στα παλιά τα χρόνια τα κατάφερναν. Έξι εβδομάδες, κλείσ’ το.
Το θέμα είναι ότι μια εβδομάδα δεν αρκεί. Μπορείς εύκολα να το κόψεις μια βδομάδα, γι’ αυτό σου λέω ότι δεν πρέπει να σταματήσεις εκεί. Στη μια βδομάδα θα ξεκινήσεις να κουβαλάς μαζί σου ένα μικρό σημειωματάριο όπου θα γράφεις πράγματα που θέλεις να ψάξεις στο Google, θα σημειώνεις email που θέλεις να στείλεις σε κόσμο με το που επιστρέψεις online, θα έχεις στα πρόχειρα selfies για το Instagram με το πρόσωπό σου να προσπαθεί απεγνωσμένα να δείξει γαλήνιο και θα τις ανεβάσεις με το που συνδεθείς και πάλι. Οι δυο βδομάδες είναι απλώς σαν διακοπές. Οι τέσσερις βδομάδες, όπως είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσεις, είναι ένα στοίχημα, μιας και είναι ζόρικο, αλλά εφικτό. Ακόμη και τώρα θα συμφωνούσες να ξεκόψεις για τέσσερις εβδομάδες, αν τα λεφτά ήταν καλά (ας πούμε, για 500 ευρώ. Μπορείς να κλείσεις το Ίντερνετ για 500 ευρώ). Με τις πέντε εβδομάδες μπαίνουμε σε επικίνδυνα νερά. Οι πέντε εβδομάδες είναι σημαντικές. Στις πέντε εβδομάδες έχεις παραιτηθεί πλήρως, νιώθεις να έχεις αποκοπεί εντελώς και δεν έχεις αντέξει ποτέ τόσο χωρίς Ίντερνετ. Ξεκινάς να μασουλάς τα κάγκελα του κλουβιού σου. Μιλάς με ανθρώπους στο λεωφορείο. Ψάχνεις νούμερα στον τηλεφωνικό κατάλογο και παίρνεις κόσμο τηλέφωνο (μέχρι και τηλεφωνική κράτηση έκανες σε εστιατόριο). Δεν διάβασες ένα ολόκληρο βιβλίο, αλλά έκανες μια καλή προσπάθεια. Από βαρεμάρα, πήγες για ένα γρήγορο τρέξιμο (έτρεμες να το κάνεις χωρίς μια εφαρμογή για τρέξιμο, γι’ αυτό και καθυστέρησες το τζόγκινγκ για έξι με οκτώ μέρες, για να μη φρικάρεις). Δεν σου λέω ότι θα διορθωθείς. Δεν σου λέω ότι θα γίνεις άλλος άνθρωπος. Νομίζω ότι χωρίς Ίντερνετ για έξι εβδομάδες θα καταλήξεις να κάνεις πολλά περίεργα, άχρηστα πράγματα, παρόμοια με αυτά που κάνουμε όταν ο νους μας ταξιδεύει: θα διαβάσεις τι γράφει πίσω από τη συσκευασία της οδοντόπαστας, θα αυνανιστείς σε άκυρα μέρη. Δεν θα μεταμορφωθείς σε άγιο άνθρωπο ως δια μαγείας μετά από αυτήν την εμπειρία. Όμως την Ημέρα #55 θα νιώσεις λες και ο εγκέφαλός σου εκπνέει, μετά από μια εισπνοή που πήρε πριν από μια δεκαετία και θα βιώσεις μια σύντομη, όμως σπάνια ηρεμία. Το χρειάζεσαι αυτό. Όλοι το χρειαζόμαστε. Έξι εβδομάδες, κλείσ’ το.
Videos by VICE
VICE Video: Μπήκαμε σε μια Δεξαμενή Επίπλευσης για Πέντε Ώρες
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.
Θυμάσαι, πριν από το Facebook, πόσα Flash παιχνίδια υπήρχαν, όπου μπορούσες να δολοφονήσεις τον Osama Bin Laden; Υπήρχαν άπειρα παιχνίδια με τη δολοφονία του Osama Bin Laden. Δεν θυμάμαι πώς μοιραζόμασταν τα link. Έπαιρνα ένα e-mail κάθε δύο μέρες (και απαντούσα με επιμέλεια σε όλα). Βασικά, χάζευα από εδώ και από εκεί: το πρώιμο Ίντερνετ έμοιαζε με έναν νωχελικό περίπατο δίπλα σε ένα ιδιαίτερα περίεργο ρέμα -ήταν εύκολο να βουτήξεις μέσα και να βγεις έξω-, ενώ το σύγχρονο Ίντερνετ μοιάζει με σπριντ κόντρα στην ορμή ενός ποταμού. Το Διαδίκτυο είναι μια περιστρεφόμενη καταιγίδα προσοχής, πλέον. Το Διαδίκτυο ως χάος αρχιτεκτονικής, το διαδίκτυο ως δηλητήριο, ως ειδοποιήσεις με κόκκινες βουλίτσες και ένα τεράστιο παράθυρο που σου λέει για τα cookies, ναι, ναι, τα cookies, δείξε μου επιτέλους το περιεχόμενο. Tο Ίντερνετ πλέον είναι ειδήσεις, ειδήσεις, ειδήσεις, ειδήσεις, ειδήσεις και πάλι ειδήσεις. Το Ίντερνετ έχει γίνει αμείλικτο και έχεις δίκιο που αισθάνεσαι ότι σε συνθλίβει. Έξι εβδομάδες, κλείσ’ το.
Έχουμε άραγε τις υποδομές, για να το κάνουμε αυτό; Έχω την αίσθηση ότι τα ανώτερα κλιμάκια του Αμερικανικού Στρατού πρέπει να έχουν έναν διακόπτη τερματισμού. Πρέπει να υπάρχει ένας είδος δωμάτιο πανικού, με κόκκινες σειρήνες και οθόνες και με τρία πλήκτρα που αν πατηθούν ταυτόχρονα, μπορούμε να κλείσουμε το ρημάδι το Ίντερνετ. Σωστά; Το υποθετικό ερώτημα που θέλω να θέσω είναι το εξής: Πιστεύεις ότι όλοι μας, συλλογικά, θα στρεφόμασταν στη βία; Ή θα ανέβαιναν απλώς στο δωμάτιό τους, ελαφρώς ζαλισμένοι (όλοι θα πάρουν άδεια από τη δουλειά την ημέρα που θα το κάνουμε: αυτό είναι το τέλειο) και απλώς θα τσίμπαγαν κάτι και θα έβλεπαν λίγη τηλεόραση; Μας επιτρέπω να βλέπουμε τηλεόραση. Είχαμε τηλεόραση και πριν από το Ίντερνετ. Μπορούμε να συνεχίσουμε να βλέπουμε τηλεόραση. Απλώς δεν θα γράφουμε εκθέσεις ιδεών μετά από κάθε επεισόδιο που παρακολουθούμε. Δεν θα μπαίνουμε στα φόρουμ που αναλύουν ακόμη και τον τελευταίο κομπάρσο, κάθε αφίσα, κάθε ατάκα και διασταυρώνουν πηγές: Αυτοί οι άνθρωποι απλά θα έπεφταν για ύπνο. Τι νομίζεις ότι θα έκανες εσύ στις έξι εβδομάδες; Δεν ξέρω. Εγώ πάντως θα έπαιζα μερικά video games, απλώς δεν θα το έκανα online. Πολύ πιθανό να διάβαζα λίγο παραπάνω, από πραγματικά βιβλία. Μπορεί να μαγείρευα και λίγο. Δεν θα ήταν καμιά ιδιαίτερη αποκάλυψη. Με το που θα ξυπνούσα, αντί να χαζεύω memes για 40 λεπτά σερί μέχρι να μπω για μπάνιο, μπορεί να κοιμόμουν λίγο ακόμη. Ή μπορεί να σηκωνόμουν κατευθείαν και να πήγαινα στη δουλειά στην ώρα μου. Ίσως να πήγαινα στο γυμναστήριο. Τι είδους άνθρωπος θα ήμουν, αν δεν μου είχε δοθεί άμεση πρόσβαση σε όλες τις πληροφορίες του κόσμου, όταν ήμουν 11-12 χρονών; Τι είδους άνθρωπος θα ήθελες να είσαι; Κλείσε τα μάτια σου και φαντάσου το τώρα. Έχεις ξεκινήσει να συμφιλιώνεσαι με την ιδέα. Βλέπεις τον εαυτό σου να περπατάει στο πάρκο μια ηλιόλουστη μέρα. Τα λουλούδια ανθίζουν πιο πολύ και τα πουλιά κελαηδούν πιο γλυκά. Ή μπορεί απλά να τα παρατηρείς για πρώτη φορά, ακριβώς επειδή δεν έχεις λάβει καμία ειδοποίηση στο κινητό σου, για να σε αποσπάσει. Κοίτα γύρω σου: τόσοι άνθρωποι, έξω, ακμάζουν. Είναι ευτυχισμένοι; Δεν είναι εύκολο να καταλάβεις. Εσύ είσαι; Σίγουρα τα πράγματα δεν είναι άσπρα και μαύρα. Αλλά δεν νιώθεις χειρότερα, έτσι δεν είναι; Αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που δεν έχει συμβεί καθόλου. Έξι εβδομάδες, μόνο αυτό ζητάω. Έξι εβδομάδες, κλείσ’ τα όλα.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.
Περισσότερα από το VICE
Δεν Είναι η Πρώτη Φορά που Ακραίοι Πυροδότησαν Επεισόδια σε Ελλάδα και Αλβανία
Η Πορεία του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού Προς την Έξοδο
Αυτός ο Καλλιτέχνης Μετέτρεψε Μέρος του Σώματός του σε Μηχάνημα
