Viajes

Το Mossless in America συναντά τον Morgan Ashcom

Kοινοποίηση

To Mossless in America, είναι μια νέα στήλη στην οποία θα δημοσιεύονται συνεντεύξεις με φωτογράφους ντοκιμαντέρ. Η σειρά παράγεται σε συνεργασία με το περιοδικό Mossless, μια πειραματική έκδοση φωτογραφίας που διευθύνεται από τον Romke Hoogwaerts και τη Grace Leigh. Ο Romke ξεκίνησε το Mossless το 2009 ως blog, όπου έπαιρνε συνέντευξη από έναν διαφορετικό φωτογράφο κάθε δύο ημέρες. Από το 2012 εκδόθηκαν δύο έντυπα τεύχη του περιοδικού Mossless, με το καθένα να ασχολείται με ένα διαφορετικό είδος φωτογραφίας. Το Mossless είχε εξέχουσα θέση στην έκθεση – ορόσημο Millenium Magazine στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης το 2012 και υποστηρίζεται από την Printed Matter, Inc. Η επικείμενη τρίτη έκδοση του, ένας τόμος – αφιέρωμα στην αμερικανική φωτογραφία-ντοκιμαντέρ κατά τα τελευταία δέκα χρόνια, με τίτλο Οι Ηνωμένες Πολιτείες (2003-2013), θα εκδοθεί αυτή την άνοιξη.

 

Ο Morgan Ashcom γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα αγρόκτημα στο Free Union της Βιρτζίνια. Από νεαρή ηλικία χρησιμοποιούσε μια βιντεοκάμερα για να καταγράψει τους φίλους του που έκαναν skateboarding, αλλά με την πάροδο του χρόνου το ενδιαφέρον του στράφηκε από την κινούμενη εικόνα στη φωτογραφία. Στη σειρά του, West of Megsico χρησιμοποιεί την Skatopia, μια μικρή αναρχική skateboarding κοινότητα στις αγροτικές περιοχές του Οχάιο, ως ένα χώρο για να συνδέσει τον φυσικό κόσμο με τη δική του φαντασία και εμπειρία.

Mossless: Κάνεις σκέιτ;

Videos by VICE

Morgan Ashcom: Όχι, όχι πια.  Έκανα σκέιτ από την εποχή που ήμουν περίπου 12 χρονών, μέχρι τα 26. Είχα σπάσει πολλά κόκκαλα και είχα αρχίσει να αισθάνομαι δύο φορές την ηλικία μου, οπότε σταμάτησα.

Τι εξέλαβες σπό την ατμόσφαιρα στη Skatopia;

Πραγματικά δεν μπορώ να δώσω μια σωστή περιγραφή της ατμόσφαιρας και είμαι βέβαιος ότι ούτε οι φωτογραφίες μου το κάνουν. Ενδιαφέρθηκα να φωτογραφίσω στην Skatopia όχι εξαιτίας μιας συνεκτικής ατμόσφαιρας που υπήρχε, αλλά γιατί ένιωθα ελεύθερος να πάρω το ρίσκο.

Πώς αντιλαμβάνονται την Skatopia οι γείτονές της;

Φαίνεται να υπάρχει ένα γενικό κλίμα «live and let live».

Έχεις παρακολουθήσει το πρόγραμμα φωτογραφίας MFA του Hartford. Μπορείς να μας πεις πώς λειτουργεί και ποια είναι η γνώμη σου γι’ αυτό;

Το πρόγραμμα έχει σχεδιαστεί ως limited residency, που σημαίνει ότι έχεις μεγάλο ποσοστό ελευθερίας να επιλέξεις πού θέλεις να ζήσεις και να παράξεις έργο. Η χρονιά μου ήταν ιδιαίτερα διεθνής: Υπήρχαν μαθητές που ζούσαν στην Ισλανδία, την Ιαπωνία, τη Γερμανία, την Αργεντινή, τη Βραζιλία και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Συναντιόμασταν όλοι μαζί τρεις φορές το χρόνο. Συναντηθήκαμε στο Πανεπιστήμιο του Ηartford για δύο εβδομάδες το καλοκαίρι, στη Νέα Υόρκη και το Σαν Φρανσίσκο το φθινόπωρο και στο Βερολίνο στη Γερμανία κατά τη διάρκεια της άνοιξης. Σε όποιο μέρος συναντιόμασταν, η σχολή οργάνωνε επισκέψεις σε στούντιο ή κριτικές με καλλιτέχνες και επιμελητές της περιοχής. Όταν δεν βρισκόμασταν όλοι μαζί, ο καθένας φωτογράφιζε και δούλευε μόνος του, ενώ κάναμε video conferencing για τις αξιολογήσεις ή συζητήσεις με τους συμβούλους για τη διατριβή μας.

Η εμπειρία που είχα στο Hartford θα παραμείνει αξεπέραστη για μεγάλο χρονικό διάστημα. Προσέφερε σχόλια που αποτέλεσαν πρόκληση για τον τρόπο που βλέπω τη δουλειά μου και τελικά με βοήθησαν να αλλάξω τον τρόπο που τραβάω φωτογραφίες.

Πιστεύεις ότι το έργο σου είναι φωτογραφία ντοκιμαντέρ;

Για μένα, η λέξη ντοκιμαντέρ συνεπάγεται μια κύρια ανησυχία με το καθεστώς των πραγμάτων: Μια ανησυχία με το κοινωνικό τοπίο, την ψυχολογία, την πολιτική, την ιστορία ή τον  ακτιβισμό. Δεν νομίζω ότι δουλεύω καθόλου με αυτό τον τρόπο. Είμαι ένας φωτογράφος και αυτό είναι όλο. Τα στοιχεία του σκηνικού στην Skatopia λειτούργησαν ως χρήσιμο δραματικό υλικό, αλλά εξυπηρετούν έναν διαφορετικό σκοπό στο West of Megsico απ’ ό, τι στην Skatopia. Οι φωτογραφίες που προέκυψαν, αλλά και η αλληλουχία τους προήλθαναπό ένα μίγμα φαντασίας, παρατηρητικότητας και προσωπικής μου εμπειρίας. Δουλεύω έτσι επειδή με ενδιαφέρει να αντιμετωπίζω τις φωτογραφίες με έναν τρόπο που να περιλαμβάνει περισσότερες δυνατότητες. Δηλαδή, μου αρέσει να φαίνεται πως παρουσιάζουν κάτι χειροπιαστό, αλλά και ότι υπονοούν ταυτόχρονα κάτι πέρα από τον ορατό κόσμο.

Ο Morgan Ashcom είναι φωτογράφος με βάση τη Νέα Υόρκη.