Μπορείς να Παρατήσεις τη Δουλειά σου και να Γυρίσεις τον Κόσμο;

Kοινοποίηση

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο i-D.

«Παράτα την δουλειά σου, πάρε ένα εισιτήριο, κοίτα να μαυρίσεις, να ερωτευτείς και μην γυρίσεις ποτέ». Αυτό μπορεί να είναι εύκολο για την Kendall και την Kylie Jenner. Ζουν σε μια πραγματικότητα όπου βγάζουν δέκα φορές τον μισθό μου για ένα μονάχα ποστάρισμα στο Instagram, σε μια πραγματικότητα όπου μπορούν να πληρώσουν έναν πιλότο για το ιδιωτικό τους τζετ και εκείνος να τους πάει όπου διάολο θελήσουν, σε μια πραγματικότητα η οποία ποτέ δεν θα τις αφήσει άφραγκες κάπου στην Ταϋλάνδη, να ψάχνουν ένα ίντερνετ καφέ, ώστε να παρακαλέσουν τους γονείς τους για λίγα ακόμα χρήματα και ένα εισιτήριο επιστροφής. Για το μέσο άτομο στα 20κάτι του που ζει στο Λονδίνο, το να παρατάς την καριέρα σου για να κάνεις έναν χρόνο διακοπές, δεν είναι τόσο εύκολο όσο υπονοεί το τσιτάτο το οποίο άνοιξε αυτό το κείμενο. Από την άλλη βέβαια, δεν χρειάζεται και να είναι ένα απλησίαστο όνειρο.

Videos by VICE

Εδώ και πέντε χρόνια, ζω στα όρια του τραπεζικού μου λογαριασμού, διαρκώς στα κόκκινα, αλλά δεν με πειράζει επειδή κάπως έτσι είναι και όλος ο κόσμος που ξέρω. Συνεχίζουμε όμως να τα περνάμε τέλεια. Σε αντίθεση με αυτά που λέει πολύς κόσμος και ακόμα περισσότερα άρθρα, είναι απόλυτα εφικτό να ζεις στο Λονδίνο, να τρως τον μισό σου μισθό στο ενοίκιο, αλλά να μπορείς και να περνάς καλά. Είναι απόλυτα εφικτό βέβαια αν δεν σε πειράζει το φτηνό κρασί και ΟΛΑ σου τα τρόφιμα να αγοράζονται από φτηνά σούπερ μάρκετ. Αυτό που οι περισσότεροι από εμάς ΔΕΝ μπορούμε να κάνουμε, είναι να βάλουμε πέντε φράγκα στην άκρη.

Το πρόβλημα με το να μην έχεις λεφτά, είναι πως αν συμβεί κάποια χοντρή μαλακία – όπως έγινε με την παλιά μου συγκάτοικο, η οποία δούλευε στην αποθήκη του ASOS και όταν αυτή κάηκε η εταιρία απέλυσε όλο το τμήμα – δεν έχεις τίποτα να σε κρατήσει. Αν είσαι τυχερός ή τυχερή, η ζωή σου γίνεται ένας αέναος κύκλος από αυξήσεις μισθού που τρέχουν να προλάβουν τις αυξήσεις στις τιμές των σπιτιών και στα ενοίκια, μια διαδικασία που (σχεδόν) επισκιάζεται από όλα τα απίθανα πράγματα που μπορεί να σου προσφέρει το Λονδίνο, γιατί όντως έχει ΠΟΛΛΑ απίθανα πράγματα. Περιμένοντας να ξεκινήσει αυτός ο κύκλος λοιπόν, ίσως να μην σε πειράξει και τόσο μια μικρή περίοδος ασύλληπτης αφραγκίας. Για μένα, όλο αυτό άρχισε να με πειράζει όταν συνειδητοποίησα πως δεν ήθελα να δουλεύω μόνο και μόνο για να μπορώ να μένω στο Λονδίνο. Ήθελα να δουλεύω για να μπορώ να κάνω κάτι που πάντα ήθελα: να ταξιδεύω.

Έτσι λοιπόν, μια ημέρα που με κατέλαβαν τα φουσκωμένα από αδρεναλίνη συναισθήματα τύπου «είμαι μια δυνατή, ανεξάρτητη γυναίκα και ξέρω τι πρέπει να κάνω» τα οποία ακολουθήθηκαν από το «δεν έχω ιδέα ποια είμαι ή τι θέλω να κάνω στην ζωή μου» και αναμείχθηκαν με τον όρκο που είχα δώσει στον εαυτό μου ότι δεν θα γύριζα ποτέ ξανά στο σπίτι των γονιών μου, στο τέλος γύρισα στο σπίτι των γονιών μου. Το καλό για μένα, είναι ότι το ίδιο έκαναν και διάφοροι γνωστοί και φίλοι με τα δικά τους πατρικά. Ήταν ξεκάθαρο. Χίλιες φορές ένα ταξίδι μιάμισης ώρας για την δουλειά και ένα κόστος travel card που άγγιζε τις 440 λίρες, παρά άλλος ένας μήνας στο ενοίκιο. Ευτυχώς για μένα, η μητέρα μου μένει στην Ζώνη 2, οπότε τα έξοδα μετακίνησης ήταν πολύ λιγότερα, αλλά σίγουρα, αν μένεις 200 μίλια μακριά από το Λονδίνο μια τέτοια επιλογή ίσως να μην υφίσταται. Σε αυτήν την περίπτωση μπορείς να βρεις μια δουλειά εκεί που βρίσκεσαι για μερικούς μήνες, ώστε να βάλεις και κάτι στην άκρη, κάτι που δεν είναι τελικά τόσο οδυνηρό όσο αρχικά ακούγεται.

Είτε το πιστεύετε είτε όχι, το να γυρίζεις στους γονείς σου δεν είναι το χειρότερο κομμάτι αυτής της διαδικασίας. Το χειρότερο είναι το να παρατήσεις την δουλειά σου. Η δουλειά σου. Αυτή που ονειρευόσουν να βρεις από την εφηβεία, η δουλειά για την οποία έχεις διαγράψει όλη σου την πορεία μέχρι τώρα, η δουλειά που δεν μπορούσες να πιστέψεις ότι σου έκατσε, η δουλειά για την οποία θα σκότωναν ένα εκατομμύριο κορίτσια. Το θέμα είναι πως αυτά που θες να κάνεις όταν έχεις πατήσει για τα καλά τα 20, δεν συνάδουν απαραίτητα με αυτά που ήθελες να κάνεις στην εφηβεία σου και είναι σημαντικό να μην αφήσει την ζωή σου να βρωμίσει από το σύνδρομο της Στοκχόλμης, ειδικά αν έχεις βρει κάτι άλλο που θες να κάνεις. Μπορεί να θες να γυρίσεις στο πανεπιστήμιο και να αρχίζεις να δουλεύεις προς έναν άλλο στόχο. Μπορείς να φύγεις για ένα χρόνο και να ταξιδέψεις. Μπορεί να αποφασίσεις να κάνεις ένα παιδί, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις μπορεί να θελήσεις να γυρίσεις πίσω στο μέρος που άφησες όταν ξεκίνησες να κάνεις όλα αυτά και πολύ πιθανόν να ανακαλύψεις ότι δεν έχει αλλάξει και τίποτα. Η επιλογή του να συνεχίσεις απλά αυτό που άφησες, μπορεί να μην είναι πλέον εκεί, αλλά το CV σου και η εμπειρία σου δεν έχουν πάει πουθενά και κατά πάσα πιθανότητα ο τομέας εργασίας που άφησες, δεν θα έχει αλλάξει και τόσο δραστικά.

Αφήνω λοιπόν πίσω μου μια δουλειά, στην οποία πέρασα υπέροχα, για να κάνω κάτι που αν δεν το κάνω δεν θα είμαι ποτέ πραγματικά ευτυχισμένη: να ταξιδέψω. Και όταν λέω να ταξιδέψω δεν εννοώ να πέσω στην λούπα των ατελείωτων selfies από τις παραλίες του κόσμου. Υπάρχουν εκεί έξω δουλειές που δεν ξέρετε καν ότι υπάρχουν, εμπειρίες που μπορούν να σας αλλάξουν την ζωή, καθώς και τρόποι ζωής που δεν φανταζόσασταν ποτέ ότι μπορεί να υπάρχουν στον «αληθινό κόσμο». Το ότι γεννηθήκατε μέσα σε έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, δεν σημαίνει ότι είναι αυτός που σίγουρα σας ταιριάζει. Πώς θα το μάθετε άλλωστε αυτό, αν δεν δοκιμάσετε τι υπάρχει εκεί έξω; Όπως σας είπα και πριν, η παλαιά σας ζωή πάντα θα είναι εκεί αν/όταν γυρίσετε πίσω.

Γιατί λοιπόν να μην κυνηγήσεις τα όνειρά σου, περνώντας όσο καλύτερα γίνεται;

Περισσότερα από το VICE

Θύτης και Κανών σε μια «Βρώμικη» Συνέντευξη

Μιλήσαμε με μια από τις πιο Γνωστές Ελληνίδες Instagramers

Ο David Bowie Ήθελε να Είναι Κάτι Περισσότερο από Άνθρωπος

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.