Τι Παρίσια, τι Πατήσια: Η Παράνοια της Αναζήτησης Σπιτιού στην Αθήνα

«Τριάντα τετραγωνικά στου Γκύζη, 390 ευρώ, δεκαετίας ‘70. Σε λίγο, όλα εκεί μέσα θα αρχίσουν να χαλάνε. Δεν βρίσκω κάτι καλύτερο με αυτά τα λεφτά. Εγώ, εν τω μεταξύ, όταν βρω δουλειά –έχω στείλει πενήντα βιογραφικά, καμία απάντηση- θα παίρνω στην καλύτερη περίπτωση 560 ευρώ, τον βασικό». Αυτά μου έλεγε, χθες το βράδυ, 25χρονη φίλη που μόλις τελείωσε τη σχολή της σε άλλη πόλη και τώρα ψάχνει σπίτι στην Αθήνα. Η Άννα είναι από την Καλαμάτα – αν ήταν Αθηναία αυτή η συζήτηση δεν θα γινόταν ποτέ. Θα ήταν δεδομένο ότι θα συνέχιζε να μένει με τους γονείς της.

Για του λόγου το αληθές, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat για το 2019, η μέση ηλικία αποχώρησης από το σπίτι της οικογένειας είναι τα 29 χρόνια, τη στιγμή που ο μέσος όρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι τα 25. Με βασικό μισθό 558 ευρώ καθαρά -από τον Ιανουάριο του 2022 θα αυξηθεί μόλις κατά 2% και θα ανέρχεται στα 569- είναι φυσικά αδύνατο να μείνεις μόνος/η, χωρίς οικονομική βοήθεια από τους γονείς.

Μιλώντας με αρκετούς μεσίτες, διαπιστώσαμε ότι ειδικά με τα μικρά διαμερίσματα, που απευθύνονται σε φοιτητές ή νέους που θέλουν να μείνουν πρώτη φορά μόνοι τους, οι τιμές είναι κυριολεκτικά πιο υψηλές από ποτέ. Σε σχέση με τον Σεπτέμβριο του 2019, έχουν παρατηρήσει ότι τα ενοίκια έχουν ανέβει τουλάχιστον κατά 20%. Όπως μας είπαν, η μέση τιμή ενός μικρού επιπλωμένου σπιτιού, σχετικά κοντά σε πανεπιστήμιο, αγγίζει πια τα 500 ευρώ. Ένα αντίστοιχο διαμέρισμα, χωρίς επίπλωση, κοστίζει κατά μέσο όρο 350-400 ευρώ.

Οι επαγγελματίες του μεσιτικού κλάδου δεν προβλέπουν ότι η κατάσταση θα βελτιωθεί στο προσεχές μέλλον. Όπως λένε, δεν υπάρχουν αρκετά διαθέσιμα σπίτια, καθώς για πολλά χρόνια δεν χτίζονταν καινούριες πολυκατοικίες. Οι δρόμοι για τους περισσότερους νέους είναι δύο: ή δεν θα έχεις τον προσωπικό σου χώρο, αλλά θα έχεις ένα καλύτερο επίπεδο ζωής ή θα νοικιάσεις ένα πολύ μικρό σπίτι, συνήθως σε κακή κατάσταση, μακριά απ’ τη σχολή ή τη δουλειά σου και θα κόψεις κάθε άλλο πιθανό έξοδο, κάνοντας οικονομία ακόμη και στα βασικά.

Υπάρχουν κι εκείνοι που είχαν κάνει το βήμα να φύγουν από το οικογενειακό σπίτι και τώρα αναγκάζονται να επιστρέψουν. Καθημερινά, σε συζητήσεις φίλων στα late 20s ή στα early 30s, πέφτει σαν «βόμβα» η ανακοίνωση: «Δεν την παλεύω οικονομικά. Θα γυρίσω στο πατρικό». Για τους περισσότερους, δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να κάνουν μια στοιχειώδη αποταμίευση ή τουλάχιστον να μην σκέφτονται και το παραμικρό έξοδο.

Ένας άλλος παράγοντας, για τον οποίο έχει χυθεί πολύ μελάνι και κάνει πάρα πολύ δύσκολη την αναζήτηση σπιτιού, ειδικά στο κέντρο των μεγάλων πόλεων, είναι φυσικά το Airbnb. Λόγω της πανδημίας και της κάθετης μείωσης που υπέστη ο τουρισμός, θα περίμενε κανείς ότι αρκετοί ιδιοκτήτες θα είχαν στραφεί στη λύση της μακροχρόνιας ή μεσοχρόνιας μίσθωσης (σχετικά καινούριος όρος που περιγράφει το μοντέλο ενοικίασης με τη σεζόν, κατά μέσο όρο 6-9 μήνες, π.χ. για τηλεργαζόμενους).

Ωστόσο, όπως μας λέει ιδιοκτήτης μεγάλου μεσιτικού γραφείου στην Αττική, πολλοί ιδιοκτήτες που είχαν τα ακίνητά τους στο Airbnb, το διάστημα της πανδημίας προτίμησαν να τα έχουν ξενοίκιαστα, παρά να τα νοικιάσουν π.χ. σε φοιτητές, καθώς φοβούνται τις φθορές. Φαίνεται ότι έχουν επενδύσει αρκετά χρήματα σε ακριβότερα έπιπλα και εξοπλισμό και περιμένουν την επιστροφή των τουριστών.

Πάντως, στο κέντρο της Αθήνας, το Airbnb καλά κρατεί, εκτοξεύοντας τις τιμές και κάνοντας «όνειρο θερινής νυκτός» την εύρεση σπιτιού εκεί. Στις περιοχές του κέντρου, βλέπουμε μια πολύ μικρή μείωση: το 2019 υπήρχαν 1.092 ακίνητα στο Airbnb και το 2021, 1.015.

«Είναι επιπλωμένο, 400 ευρώ, στη Βικτώρια, μπορείτε να μπείτε μέσα άμεσα, αλλά τον Ιούνιο πρέπει να φύγετε, γιατί τα καλοκαίρια το κάνω Airbnb.  Από τον επόμενο Σεπτέμβριο, μπορείτε να ξαναμπείτε. Εντάξει, δεν είναι κάτι, μόνο τις βαλίτσες σας θα έχετε να μεταφέρετε».

Αυτή είναι μια πραγματική συζήτηση που έκανε η 25χρονη Μαργαρίτα με ιδιοκτήτη σπιτιού, ο οποίος θέλει να έχει και τα κέρδη της βραχυχρόνιας μίσθωσης, κατά την τουριστική περίοδο αλλά και τη σταθερότητα της μεσοχρόνιας μίσθωσης.

Όποιος ψάχνει σπίτι το τελευταίο διάστημα στην Αθήνα, σίγουρα έχει ζήσει αρκετά τραγελαφικά σκηνικά. Άπειρα ραντεβού για σπίτια που δεν θα ευχόσουν ούτε στον εχθρό σου, χαμένος χρόνος, σπασμένα νεύρα, τιμές χωρίς λόγο στον θεό. Μάλιστα, αρκετοί μου είπαν ότι ορισμένοι ιδιοκτήτες τους έκαναν κανονική ανάκριση για την επαγγελματική και προσωπική τους ζωή - «γιατί είστε τόσο καιρό μαζί και δεν είστε παντρεμένοι;».

Έξι “survivors” της αναζήτησης σπιτιού προς ενοικίαση στην Αθήνα, το τελευταίο διάστημα, μιλάνε στο VICE για τις εμπειρίες τους. Ένα μοβ, μουχλιασμένο σπίτι που ο ιδιοκτήτης αρνείται να βάψει, μια εσωτερική γκαρσονιέρα 25τ.μ. στο Παγκράτι χωρίς παράθυρα στα 390 ευρώ, υμιυπόγεια «με θέα» είναι μερικές μόνο από τις περιπτώσεις που συνάντησαν.

«Μήπως τελικά η λύση είναι να πάμε όντως στα Παρίσια, αντί στα Πατήσια»;

Έχω χάσει το μέτρημα με το πόσες μετακομίσεις έχω κάνει τα τελευταία χρόνια. Αυτήν τη στιγμή είμαι πάλι στη φάση να κοιτάζω σπίτια. Το να ψάχνεις σπίτι στην Αθήνα έχει γίνει σαν να ψάχνεις σπίτι στο Παρίσι.

Κοιτάζω σε όλες τις περιοχές από βόρεια προάστια, μέχρι κέντρο και Πειραιά και αλήθεια δεν μπορώ να καταλάβω την έπαρση των ιδιοκτητών που βάζουν ένα αχούρι προς ενοικίαση για 500 ευρώ. Αλήθεια δεν ντρέπονται; Είναι πραγματική η ερώτησή μου.

Έχεις ένα σπίτι σε μία παμπάλαια πολυκατοικία, ονομάζεις το κακής ποιότητας βάψιμο στους τοίχους «ανακαίνιση», τα ντουλάπια στην κουζίνα και το μπάνιο είναι από τον καιρό των σπηλαίων κι έχεις την έπαρση να θεωρείς ότι προσφέρεις την ευκαιρία του αιώνα; Ε όχι. Για να μη συζητήσουμε για τα νεόδμητα που θες ολόκληρο τον μισθό του manager για να τα πληρώσεις. Και μιλάμε για ισόγειο. Πού να πάμε σε ρετιρέ; Μήπως τελικά η λύση είναι να πάμε όντως στα Παρίσια, αντί για τα Πατήσια; 
- Αρετή, 32

«Η Αθήνα είναι αφιλόξενη, αν δεν είσαι πλούσιος» 

Τον Ιανουάριο του 2021 άρχισα να ψάχνω σπίτι, επειδή αυτό όπου έμενα το χρειάστηκαν για ιδιοκατοίκηση. Έλεγα ότι μέσα στη χειρότερη στιγμή της ανθρωπότητας, με το lockdown και με τον κορονοϊό, δεν θα είναι εύκολη διαδικασία. Τελικά, ήταν χειρότερα απ’ ό,τι νόμιζα - ήταν παράλογα.

Ψάχναμε με τον σύντροφό μου ένα τριάρι και στην αρχή αναζητούσαμε στην περιοχή μας, στο Ηράκλειο. Όσο περνούσε ο καιρός, κοιτούσαμε σε όλο και περισσότερες περιοχές, καθώς δεν υπήρχε τίποτα ανθρώπινο σε λογική τιμή. Τον Ιούνιο και μετά από premium λογαριασμούς σε ιστοσελίδες ενοικίασης που πληρώναμε πανάκριβα, πάρα πολλά τηλεφωνήματα και άλλα τόσα ραντεβού, καταλήξαμε ότι η Αθήνα είναι αφιλόξενη αν δεν είσαι πλούσιος. 

Οι τιμές ξεκινούσαν από 600 ευρώ για 67 τετραγωνικά, για ένα σπίτι που μέσα θα πάθαινες σίγουρα κατάθλιψη, αλλά σου έλεγαν ότι «έχει μεγάλη βεράντα». Άλλοι, απαιτούσαν να μην έχουμε κατοικίδια. Ακόμα κι όταν βρήκαμε ένα σχετικά καλό σπίτι αρνηθήκαμε, διότι αν και δεν έχουμε κατοικίδιο ακόμα ήταν απαραίτητο για εμάς οι ιδιοκτήτες να είναι λογικοί.

Άλλοι μας έκαναν προσωπικές ερωτήσεις, του τύπου «γιατί είστε τόσο καιρό ζευγάρι και δεν έχετε παντρευτεί;». Ήθελαν παντρεμένους για να μην έχουν απρόοπτα χωρισμών και διάφορων συντρόφων στο διαμέρισμα, όπως μας είπαν. Μεγάλη απορία είχαν σχεδόν όλοι γιατί στην ηλικία μας -36 ετών- δεν έχουμε κάνει παιδιά. Ακόμη, μας ρωτούσαν αν από τις δουλειές μας πληρωνόμαστε τυπικά κάθε μήνα και αν είναι «καλά τα λεφτά».

Μία άλλη ιδιοκτήτρια μάς ζήτησε το εκκαθαριστικό της εφορίας, επειδή ήθελε να ελέγξει αν βγάζουμε αρκετά χρήματα ώστε το ενοίκιο και ο μέσος όρος εξόδων του σπιτιού τον μήνα να μην ξεπερνάει το 1/3 του μισθού μας. Μας έκανε χάρη, όπως μας τόνισε, ότι δεν θα συμπεριλάβει τα «λούσα», τα ταξίδια μας και τα ποτάκια μας. Της απαντήσαμε ότι πρέπει να μάθει για το GDPR και γενικώς να αρχίσει να συμπεριφέρεται ως άνθρωπος και φύγαμε.

Επιπλέον, ένα «πρόβλημα» που δεν είχαμε υπολογίσει ήταν ότι ο σύντροφός μου έχει μούσια μέχρι το στήθος και μακρύ μαλλί ξυρισμένο στο πλάι. Αυτό ήταν μεγάλο ζήτημα για ορισμένους ιδιοκτήτες. Από την άλλη, σκεφτήκαμε κι εμείς ότι είναι καλύτερα έτσι, ώστε να έχουμε μία δικλείδα ασφαλείας και να μην «πέσουμε» σε ιδιοκτήτες που ούτε εμείς θα θέλαμε. 

Οι φίλοι μας, μας συμβούλευαν ότι για να βρούμε σπίτι θα έπρεπε να πούμε ότι είμαστε παντρεμένοι και να ντυθούμε σαν να πηγαίνουμε εκκλησία. Στη περίπτωσή μας όμως, το μότο «ο επιμένων νικά» λειτούργησε. Τον Αύγουστο, μετά από δέκα μήνες, βρέθηκε ένα σπίτι που οι ιδιοκτήτες του είναι λογικοί άνθρωποι. Μετά από δεκάδες υποψήφια σπίτια που επισκεφτήκαμε, τα οποία ιδιοκτήτες και μεσίτες τα έδιναν για παλάτια, σκεφτόμασταν ότι όσα ζήσαμε θα μπορούσαν να γίνουν σίριαλ. 
- Μαρία, 36

«Αυτό είναι, άμα σ’ αρέσει. Έχω πέντε-έξι που περιμένουν, μη μου τρως τον χρόνο»

Όσο καιρό έψαχνα, τα σπίτια έφευγαν πάρα πολύ γρήγορα. Έβγαινε μια αγγελία το πρωί και το βράδυ μπορεί να μην υπήρχε. Μπορεί να έβλεπες ένα σπίτι, μέσα σε δύο ώρες να τηλεφωνούσες ότι το θέλεις και να το είχαν νοικιάσει. Μου είχε τύχει να κλείσω ραντεβού για να δούμε κάποιο σπίτι κι ενώ ήμασταν στον δρόμο, να μας ειδοποιήσουν ότι νοικιάστηκε.

Το παράλογο της υπόθεσης είναι ότι οι τιμές έχουν εκτοξευθεί ακόμη και σε φθηνές περιοχές, με πολύ παλιές πολυκατοικίες. Ακόμα και σπίτια 30-40 χρόνων, κάποια σε απαράδεκτη κατάσταση, βρόμικα, άβαφα ήταν πανάκριβα. Είχα δει ένα σπίτι κοντά στο Λαϊκό, το οποίο ήταν μοβ – βέβαια από τη βρώμα σε σημεία είχε αρχίσει να γίνεται γκρι. Όταν ρώτησα την ιδιοκτήτρια αν θα το βάψει μου είπε «όχι, η κοπέλα που έμενε ήταν πολύ καθαρή».

Εκτός του ότι κανείς δεν μπορεί να μείνει σε ένα μοβ σπίτι, είχε και μούχλα. Η απάντηση που πήρα είναι «Τέλος πάντων, δεν θα το βάψω. Έχω πολλές προσφορές». Για να δούμε το μπάνιο σε αυτό το σπίτι χρειάστηκε να βγει πρώτα η φίλη μου και να μπω εγώ μετά, διότι δεν χωρούσαν δύο άτομα. Αυτό το σπίτι ήταν 28τ.μ. και το νοίκιαζαν 400 ευρώ.

Έχω πάρα πολλές τέτοιες παρόμοιες ιστορίες απ΄ όλες τις περιοχές της Αθήνας, κυρίως με πιο μικρά, επιπλωμένα σπίτια που είναι τα πιο περιζήτητα. Στην αρχή, ξεκίνησα να ψάχνω για κάτι στα 300 ευρώ - δεν υπήρχε τίποτα. Προσπαθούσα να κάνω παζάρι, αλλά δεν το δεχόταν κανείς. Τσακώθηκα με δυο-τρεις ιδιοκτήτες που μου είπαν «αυτό είναι, άμα σ’ αρέσει. Έχω 5-6 που περιμένουν, μην μου τρως τον χρόνο μου».

Επειδή έχω περάσει την ίδια διαδικασία πριν από πέντε χρόνια που έψαχνα πάλι για σπίτι, η κατάσταση τότε ήταν εντελώς διαφορετική. Τα ενοίκια ήταν πολύ πιο φυσιολογικά και οι ιδιοκτήτες πολύ πιο διαλλακτικοί. Είμαι δάσκαλος και ως αναπληρωτής διορίστηκα στην Αθήνα. Ακόμα και όταν έβρισκα ένα φυσιολογικό σπίτι, μόλις έλεγα τι δουλειά κάνω μου έλεγαν «όχι, δεν το δίνω σε εκπαιδευτικό, το δίνω μόνο σε φοιτητή ή σε κάποιον που θα μείνει για πολλά χρόνια».  

Ρώτησα αρκετούς μεσίτες γιατί, ειδικά φέτος, η κατάσταση έχει δυσκολέψει τόσο πολύ. Όλοι μου είπαν ότι σε μεγάλο βαθμό έχει να κάνει με τον κορονοϊό. Οι περσινοί πρωτοετείς φοιτητές ήρθαν φέτος στην Αθήνα, μαζί με τους καινούριους κι έτσι η ζήτηση υπερδιπλασιάστηκε και οι τιμές ανέβηκαν πάρα πολύ. Πολλοί ιδιοκτήτες πια σκέφτονται ότι «όλο και κάποιος απελπισμένος θα νοικιάσει το χρέπι μου» και δεν κάνουν ούτε τα βασικά της συντήρησης. Έτσι, και βγάζουν τα σπασμένα του κορονοϊού και νοικιάζουν το σπίτι τους, χωρίς να το φτιάξουν, σε εξωφρενική τιμή.
- Πάνος, 31

«Και οι singles χρειάζονται στέγη»

Μετά από έναν χρόνο στη Βόρεια Ευρώπη -που το να βρεις σπίτι για πάνω από έναν μήνα είναι απίθανο- πίστεψα ότι τουλάχιστον γυρνώντας στην Ελλάδα θα μπορέσω να ανοίξω το σπιτικό μου με περισσότερη άνεση. Είχα δηλαδή το τρελό όνειρο να βρώ ένα διαμερισματάκι πάνω από 30 τ.μ., να μην είναι υπόγειο, να έχει μπάνιο που να κατασκευάστηκε μετά το 1821 και να μη κοστίζει τον μισό μου μισθό και παραπάνω.

Ήρθε, όμως, η σκληρή πραγματικότητα να με ταρακουνήσει, καθώς κατάλαβα πως όποιος έτυχε να κληρονομήσει μια τρύπα στο κέντρο της Αθήνας νομίζει ότι σου νοικιάζει κάποιο παλατάκι. Αφού είδα ένα σωρό σπίτια που με το ζόρι χωράει ένα κρεβάτι και η εξώπορτα τους παραβιάζεται μόνο με το βλέμμα και χωρίς καμία προσπάθεια, αποφάσισα να τα παρατήσω και να ζω νομαδικά, υπενοικιάζοντας δωμάτια κάθε φορά που κάποιος φίλος φεύγει για δυο-τρεις μήνες από την Αθήνα για δουλειά. Δεν είναι ότι καλύτερο, αλλά συμφέρει οικονομικά.

Φυσικά όλο αυτό το μαρτύριο δε θα το περνούσα, αν είχα «σοβαρή σχέση» και έψαχνα σπίτι με το γκόμενο, καθώς τα σπίτια για δύο άτομα είναι πολύ πιο οικονομικά. Θα μου πεις «οκ, μείνε με φίλο/η». Το θέμα είναι ότι η ζωή είναι φτιαγμένη για δυάδες ακόμα και στο real estate market. Δηλαδή εμείς που θέλουμε να γυρνάμε από τη δουλειά και να αράζουμε με τον εαυτό μας δεν έχουμε ελπίδα; Και οι singles χρειάζονται στέγη.
- Μαργαρίτα, 25

«Μακάρι να σκάσει η “φούσκα” των εξωφρενικά ακριβών ακινήτων»

Ίσως ήταν κακή εποχή ο Σεπτέμβρης να ψάξει κανείς σπίτι, με τόσους φοιτητές να ψάχνουν παράλληλα. Δεν ήταν μόνο η φετινή φουρνιά πρωτοετών, αλλά και όσοι πέρσι δεν είχαν έρθει στην Αθήνα λόγω πανδημίας. Τα ενοίκια είναι εξωφρενικά υψηλά για την πραγματική αξία του ακινήτου, αλλά και σε σχέση με τον μέσο μισθό. 

Τα σπίτια είναι κατά κύριο λόγο παλιά και όταν οι αγγελίες αναφέρουν ανακαίνιση, αυτό σημαίνει ότι απλώς έχουν αλλαχθεί τα ντουλάπια της κουζίνας. Τα μπάνια έρχονται κατευθείαν από τη δεκαετία του 1970 και έτσι έχουν και οι millenials μερτικό από «τα καλύτερά μας χρόνια». Βέβαια, κανένα πρόβλημα δεν υπάρχει με το παλιό, αν είναι καλοδιατηρημένο. Το πρόβλημα είναι οι ελαφρώς παραπλανητικές αγγελίες περί ανακαινισμένου ακινήτου και η υπερβολική τιμή - για ένα σχετικά αξιοπρεπές σπίτι, το νοίκι ξεπερνά τα 400 ευρώ. 

Η διαδικασία εύρεσης σπιτιού είναι φοβερά ψυχοφθόρα. Βλέπεις συνήθως το σπίτι με άλλους δεκαπέντε και αν είναι καλό, η φάση είναι όποιος προλάβει. Αγγελίες για καλά σπίτια σε νορμάλ τιμή έχουν εξαφανιστεί κυριολεκτικά την επόμενη μέρα.  Τελικά, μετά από μήνες αναζήτησης, κατάφερα να βρω ένα σπίτι που για να ρίξω την τιμή του διαπραγματεύτηκα με τον ιδιοκτήτη να δώσω αρκετά ενοίκια μπροστά αλλά και να γραφτεί στο συμφωνητικό χαμηλότερη νοίκι από το πραγματικό, για να γλιτώσει ο ιδιοκτήτης μέρος του φόρου.

Το συμφωνητικό που μου έδωσε να υπογράψω έλεγε ότι αναλαμβάνω εγώ όποια ζημιά προκύψει -ακόμη και από κατασκευής του κτιρίου- αλλά και ότι πρέπει να έχω την έγγραφη συγκατάθεσή του για να φιλοξενήσω κάποιον. Σε τελική ανάλυση, σκέφτηκα ότι κάποτε και από αυτό το σπίτι θα φύγω. Μακάρι μέχρι την επόμενη φορά που θα ψάξω για σπίτι, να έχει σκάσει η «φούσκα» των εξωφρενικά ακριβών ακινήτων.
- Κωνσταντίνα, 28

«Είναι τραγικό με τον κατώτατο μισθό στα 558 ευρώ, το μέσο νοίκι να είναι 400 ευρώ»

Αυτή την περίοδο βρίσκομαι σε αναζήτηση νέου σπιτιού στην περιοχή της Καισαριανής, δηλαδή, σύμφωνα με τον τρόπο σκέψης των περισσότερων ιδιοκτητών της περιοχής, το αντίστοιχο 6ο Δημοτικό Διαμέρισμα του Παρισιού (St. Germaine), το οποίο συνορεύει με το 7ο Διαμέρισμα της Πόλης του Φωτός, δηλαδή το Παγκράτι.

Εξωφρενικές τιμές για σπίτια-αχούρια, απαράδεκτες απαιτήσεις μεσιτών, οι οποίοι, με ύφος Μαρίας Αντουανέτας από -γνωστή αλυσίδα supermarket με φθηνά προϊόντα- ζητούν από ΑΦΜ μέχρι αστυνομική ταυτότητα, απλώς για να σου δείξουν το σπίτι.

Ανακρίσεις σχετικά με την επαγγελματική και προσωπική σου ζωή που θα ζήλευε η γιαγιά σου και όλα αυτά για να τους δίνεις το μηνιάτικό που ζητούν. Από την άλλη έχεις και τους Αirbnb-ήδες, οι οποίοι στα διαδικτυακά «πηγαδάκια» τους λανσάρουν ατάκες του στιλ «Ο Έλληνας πρέπει να μάθει τη συγκατοίκηση, όπως γίνεται στο Λονδίνο, το Βερολίνο και σε τόσες άλλες ευρωπαϊκές πόλεις».

Βέβαια, τους διαφεύγει μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια. Η ποιότητα ζωής και οι επαγγελματικές ευκαιρίες που προσφέρουν αυτές οι πόλεις, η Αθήνα δεν μπορεί ούτε καν να τις ονειρευτεί. Συγγνώμη που σας το χαλάω παιδιά, ελπίζω να μη χύσατε από την ταραχή σας κόκκινο κρασί πάνω στα βέλγικα σοκολατάκια.  

Σε μια χώρα όπου ο κατώτατος μισθός είναι στα 546 ευρώ, δεν νοείται το μέσο ενοίκιο ενός μικρού διαμερίσματος στην πόλη να ανέρχεται στα 400 ευρώ. Είναι απλά τραγικό.
- Νίκος, 33

«Διατίθεται Μόνο σε Αξιοπρεπή Άτομα» - Ψάχνοντας Σπίτι στο Κέντρο της Αθήνας

Το «Κομάντα και Δράκοι» Δεν Είναι το Ελληνικό "Stranger Things" - και Αυτό Είναι Καλό

Τα Εντυπωσιακά Σπίτια-Καρφιά Μες στη Μέση των Δρόμων στην Κίνα

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.