Ο χρόνος μετρά αντίστροφα. Έξω από τη Θύρα 5 έχει σχηματιστεί μπούγιο από κόσμο που περιμένει καρτερικά να περάσει μέσα. Μία ώρα πριν τον «τελικό» που θα καθορίσει ποια ομάδα θα περάσει στο Final Four της Σερβίας, το γήπεδο έχει γεμίσει ασφυκτικά. Κάθομαι κάπου ανάμεσα στο πυκνό πλήθος των οργανωμένων, στο κάτω διάζωμα του πετάλου. Μέχρι να ξεκινήσει το παιχνίδι, μερικοί βλέπουν στα κινητά τους το ματς που εκτιλύσσεται στην Τούμπα για το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Μετά από λίγα λεπτά, ο ήχος των τυμπάνων ξεκινά να δονεί το ΣΕΦ και αμέσως γίνομαι ένα με τον παλμό και τα συνθήματα που με διαπερνούν και με τραντάζουν. Φωνάζουμε όλοι μαζί, δυνατά, με όσο αέρα έχουμε στα πνευμόνια μας.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Κοιτάζω τριγύρω. Δεν υπάρχει ούτε σπιθαμή άδεια. Πάνω στις θέσεις αλλά και στους διαδρόμους είναι στριμωγμένοι όσοι μπορούν να χωρέσουν. Το γήπεδο είναι καμίνι, χιλιάδες κόκκινες μπλούζες και κασκόλ ανεμίζουν στον αέρα. Τα κορμιά μας έχουν ενωθεί, ακουμπούν μεταξύ τους, είμαστε κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλον. Νιώθουμε τον ιδρώτα των διπλανών μας. Η αγωνία μας έχει κατακλύσει. Η ατμόσφαιρα είναι σχεδόν αποπνικτική, η οσμή του καπνού από τα τσιγάρα γεμίζει τα ρουθούνια μας και μας δημιουργεί μια ελαφριά θολούρα.Ο οργανωτής της θύρας μάς συντονίζει. Οι φωνές μας σκεπάζουν τα πάντα, οι τεράστιες σημαίες κυματίζουν συντονισμένα, τα χέρια μας υψώνονται στον αέρα, σχηματίζοντας σφιχτές γροθιές. Η μία πλευρά του πετάλου ξεκινά να λέει το σύνθημα και την διαδέχεται η άλλη. Η ένταση είναι υπέρμετρη και μας κρατά όρθιους. Τα πόδια μας είναι σε ένα διαρκές τρέμουλο. Η γιγαντοοθόνη ζουμάρει σε μεμονωμένα πρόσωπα που έχουν έρθει να δουν το ματς. Η Ema Stone βρίσκεται εκεί φορώντας μία μάσκα του Ολυμπιακού και ακριβώς δίπλα της κάθεται ο Γιώργος Λάνθιμος. Αμέσως μετά η κάμερα δείχνει τον Kevin Durant και το πλήθος τον «υποδέχεται» με γιουχαρίσματα. Το παιχνίδι ξεκινά. Σε κάθε φάση, οι πανηγυρισμοί είναι ακόμη πιο έξαλλοι. Διψάμε για αυτή την αδρεναλίνη που κυλά εκείνη τη στιγμή μέσα μας και αδημονούμε για τη νίκη. «Πιαστείτε όλοι αγκαλιά τώρα» αναφωνούν οι γύρω μου και αμέσως, όλες οι σειρές πιανόμαστε από τους ώμους, σαν ανθρώπινες αλυσίδες και ταυτόχρονα χοροπηδάμε μαζί, σαν παφλασμοί από κατακόκκινα κύματα, τραγουδώντας «είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τα μπουφάν και τα φούτερ βγαίνουν, τα δένουμε στη μέση. Μένουμε με τα κοντομάνικα. Ο ιδρώτας κυλά στα μέτωπα, καθώς η ζέστη μοιάζει αφόρητη. Τα στήθη μας κοντεύουν να σπάσουν από την έντονη ταχυπαλμία. Κόρνες, τύμπανα, έξαψη. Ένα αγόρι που έχει έρθει με πατερίτσες, σε κάθε ξέσπασμα αγανάκτησης τις σηκώνει στον αέρα και ξεφυσά. Κάθε φορά που υψώνονται τα χέρια, πασχίζω -στηριζόμενη στις μύτες των ποδιών μου- να καταλάβω τι συμβαίνει, αλλά είναι σχεδόν αδύνατο. Το ύψος μου δεν μου επιτρέπει να δω λεπτομερώς όλες τις φάσεις. Άλλωστε είμαι ένας άνθρωπος 1.60, ανάμεσα σε οργανωμένους οπαδούς. Όλοι είναι πολύ ψηλότεροι από μένα και αρκετά μυώδεις. Όμως δεν με νοιάζει πολύ. Περνάω υπέροχα ακόμη και αν δεν μπορώ να δω καθαρά τα πάντα.Από ένα σημείο και έπειτα ανεβαίνω πάνω στην καρέκλα. Είναι μια έξαψη σχεδόν εθιστική, που όσες φορές και να τη ζήσεις, πάντα θα θέλεις περισσότερη. Είτε πας πρώτη φορά στο γήπεδο είτε πηγαίνεις συχνά, αυτό είναι τόσο έντονο, αφού μέσα σου νιώθεις τους ήχους και τις ιαχές. Και διαρκεί για ώρες ακόμα και μετά τη λήξη του παιχνιδιού. Και στο μυαλό σου προσπαθείς συνεχώς να το επαναφέρεις σαν λούπα, για να γευτείς πάλι και να ενσαρκώσεις αυτό που σου συνέβαινε.Αδρεναλίνη, σάστισμα, παλαμάκια, συνθήματα, γιουχαρίσματα, χειρονομίες. Είμαστε σε μια διαρκή έκσταση. Ένα συναίσθημα τόσο δυνατό και παράλληλα τόσο πρωτόγνωρο, που παραμένει άσβηστο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό του αγώνα και συμπαρασύρει σαν χείμαρρος όλους όσους βρισκόμαστε εκεί. Τραγουδώ στον ρυθμό του γηπέδου. Δεν είναι εφικτό να παραμείνω ψύχραιμη. Ουρλιάζω με όση δύναμη μου είχε απομείνει, καθώς η φωνή μου έχει ήδη βραχνιάσει. Χοροπηδάμε ρυθμικά. Έχουμε μείνει σχεδόν χωρίς ανάσα. Πανηγυρίζουμε αγκαλιά με αγνώστους, βρίζουμε παρέα, σχολιάζουμε τις φάσεις του αγώνα. Βγάζω το κινητό για να τραβήξω βίντεο και η οθόνη πιτσιλιέται από τις στάλες του ιδρώτα των διπλανών μου.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τα τελευταία δευτερόλεπτα δεν μπορούμε να δούμε τι συμβαίνει στο γήπεδο, καθώς όλα τα χέρια είναι υψωμένα, όλα τα πρόσωπα αναψοκοκκινισμένα και η αγωνία έχει κορυφωθεί. Ένα αγόρι που κάθεται λίγες σειρές πιο πάνω γυρνά κυκλικά ένα μπουκάλι μπίρας και μας καταβρέχει. Μένουν εννέα δευτερόλεπτα για τη λήξη. Δεκάδες καπνογόνα ανάβουν το ένα μετά το άλλο, από παντού, οι σπίθες τους ξεπετάγονται, τα πάντα κοκκινίζουν, οι πυκνοί καπνοί κάνουν την ατμόσφαιρα ακόμα πιο αποπνικτική. Ο ήχος από τος κροτίδες κάνει μερικούς να αναπηδήσουν. Το ταμπλό δείχνει το τελικό σκορ: 94-88. Το πλήθος ξεχύνεται στο παρκέ που γεμίζει σε δευτερόλεπτα. Παίχτες, προπονητές, πρόεδροι και κόσμος γίνονται ένα. Τα χαμόγελα και τα δάκρυα είναι σε κάθε πρόσωπο, το σώμα και το μυαλό μας έχει κατακλυστεί από αυτή την απροσδιόριστη αίσθηση της ευφορίας, λες και έχουμε πάρει ναρκωτικά. Κρατάμε με τα δυο μας χέρια τα μέτωπά μας, τρέμουμε από την υπερένταση. Το τελευταίο σύνθημα αφήνει μια βοή, τόσο δυνατή, που ακόμα ηχεί μέσα μου.Βγαίνουμε έξω από το γήπεδο σαν ποτάμι. Άλλοι βγαίνουν χοροπηδώντας, άλλοι σπρώχνοντας τους φίλους τους. Μηχανάκια και αυτοκίνητα κορνάρουν σε ρυθμό πανηγυρικό. Επικρατεί μποτιλιάρισμα. Δύο νεαροί σε ένα μηχανάκι έχουν πάρει μαζί μια κόκκινη καρέκλα από το γήπεδο για ενθύμιο. «Πάμε Σερβία ρε» ακούγεται από τα στόματα τριγύρω. Είμαστε σε κατάσταση μέθης. Καθώς απομακρύνομαι και το ΣΕΦ γίνεται όλο και μικρότερο πίσω μου, αναλογίζομαι πως το αποτέλεσμα δεν έχει τόση σημασία, όση ο αγώνας και οι στιγμές που ζεις, χαμένη ανάμεσα στα πέταλα. Εκεί δεν υπάρχουν κανόνες, ούτε όρια στην έκφραση. Βιώνεις τα πάντα στο έπακρο, χωρίς να σε νοιάζει τίποτα. Θα μπορούσε να είναι όπως ένα ταξίδι, που όταν τελειώνει, ανυπομονείς για το επόμενο. Και θες να βρεθείς ξανά ανάμεσα στις θύρες, να φωνάξεις, να ξεσπάσεις, να κλάψεις, να γελάσεις, να βρίσεις, να εκτονωθείς.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
