Ο Gary Salomon Είναι Ένας Πρώην Αναρχικός που Ζει στο «Τέλος του Χρόνου»

Ποιος δεν θα ήθελε να πιει ένα-δύο-τρία-δέκα ποτά στο μπαρ «Το Τέλος του Χρόνου», εκεί που το αν είναι μέρα ή νύχτα δεν έχει καμία σημασία; Ξύλινη μπάρα, ένα ξεκούρδιστο πιάνο, τραπέζι στρωμένο με τσόχα, χαρτιά και μάρκες. Ο Gary Salomon, μουσικός και ηθοποιός –αν και ακόμα δεν αποκαλεί τον εαυτό του ηθοποιό- της παράστασης «Ο Παγοπώλης έρχεται» του Ευγένιου Ο’ Νιλ, σε σκηνοθεσία Ακύλλα Καραζήση στο θέατρο Προσκήνιο, μου δείχνει με ενθουσιασμό το νέο σκηνογραφικό απόκτημα, έναν «κουλοχέρη» ή «ληστή», ένα μηχάνημα με «φρουτάκια» δηλαδή.

Είναι το νέο μας παιχνίδι, θα μου πει, που συνδέεται ευφάνταστα με τη μουσική της παράστασης, την οποία έχει γράψει ο ίδιος. Η μουσική συμπληρώνει το σκηνικό της απόλυτης κραιπάλης αυτών των αντιηρώων που νοικιάζουν δωμάτια πάνω από το μπαρ, αλλά στην πραγματικότητα κοιμούνται στο στέκι τους, διότι δεν αντέχουν στιγμή μακριά από την πηγή του αλκοόλ.

Ο Gary Salomon, γεννημένος και μεγαλωμένος στο Γκλόστερ, μια πόλη της δυτικής Αγγλίας, σχεδόν ποτέ δεν θα ηχογραφήσει μουσική για μια παράσταση και μετά θα τελειώσει εκεί ο ρόλος του. «Τόσο σ’ αυτό το έργο όσο και στα προηγούμενα, η μουσική είναι εντελώς ενσωματωμένη στη δράση και τη σκηνοθεσία της παράστασης. Αυτό συνήθως σημαίνει ότι εγώ που έχω γράψει τη μουσική και παίζω ένα μέρος της ζωντανά κάθε βράδυ, αναλαμβάνω έναν από τους ρόλους του έργου».

Στην παράσταση «Ο Παγοπώλης έρχεται», ο Gary υποδύεται τον Χιούγκο, έναν πρώην αναρχικό, τώρα μόνιμα μεθυσμένο, που ανά φάσεις ξυπνάει από τον λήθαργο και φωνάζει «η μέρα της επανάστασης έρχεται»! Πρώην φοιτητές, πρώην τζογαδόροι, πρώην πλασιέ, πρώην μπάρμαν, πρώην αναρχικοί συμπληρώνουν αυτό το εκκεντρικό κοινόβιο, στο οποίο ο χρόνος έχει παγώσει.

Σαν τις γάτες, οι ήρωες του Ο’ Νιλ κοιμούνται για λίγο στη θέση τους ή στο πάτωμα του μπαρ, ξυπνάνε, τσακώνονται, ζητούν λίγο ακόμα αλκοόλ που τους αναισθητοποιεί, ξεσπάνε σε γέλια, χορεύουν και τραγουδάνε, ως ονειροβάτες σε μια ατελείωτη λούπα που θα τους οδηγήσει σε δραματικά γεγονότα.

Πώς προσέγγισε ο Gary Salomon τη μουσική μιας τόσο ιδιαίτερης παράστασης; «Η μουσική που έχω γράψει, όπως και η παράσταση έχει επηρεαστεί από τα φιλμ νουάρ και τον ηχητικό τους κόσμο. Έχει αυτή την ατμόσφαιρα, δηλαδή, η προσέγγισή μας. Στο έργο έρχονται στο φως εγκλήματα που έχουν τελεστεί, προδοσίες, χαρακτήρες έχουν περάσει από τη φυλακή, κάποιος καταδίδει κάποιον άλλο στην αστυνομία.

»Για τη μουσική, εμπνεύστηκα από τις ταινίες του Ζαν Πιέρ Μελβίλ των 60s. Σε κάποιες φάσεις, οι ήρωες ξεσπάνε σε τραγούδια και χορούς. Κρατήσαμε αυτό το στοιχείο, αλλά αλλάξαμε τα τραγούδια του πρωτότυπου έργου. Επιλέξαμε κάποια φολκ και κάντρι κομμάτια που συνεισφέρουν στη δραματουργία», θα μου πει ο Gary.

Η άφιξη του λαμπρού Χίκυ, του παγοπώλη που υποδύεται η Έλενα Τοπαλίδου, είναι η μόνη σύνδεση των ενοίκων του μπαρ με τον έξω κόσμο και κάνει τον παγωμένο χρόνο να κινείται. Ο Χίκυ είναι ένας Γκοντό που τελικά έρχεται αργοπορημένος, διαφορετικός απ΄ ό,τι τον περίμεναν.

«Το αύριο είναι μια μεγάλη μέρα για όλους τους ανθρώπους εδώ». Αυτή είναι μία από τις πρώτες ατάκες του έργου, όπως θα μου πει ο Gary Salomon. «Τα άπιαστα όνειρα, οι χίμαιρες που στοιχειώνουν τους ήρωες είναι ένα από τα βασικά θέματα του έργου. Έχουν τρελά όνειρα και πιστεύουν ότι αύριο θα καταφέρουν αυτό που θέλουν. Όμως δεν κάνουν τίποτα για αυτό, περνάνε δέκα χρόνια και ζουν ακόμα στο μπαρ», παρατηρεί ο Gary που ζει και δουλεύει ως μουσικός, ηθοποιός και performer στην Αθήνα, μετά τις στάσεις που είχε κάνει σε Λίβερπουλ και Λονδίνο.

Εκτός από τις μουσικές που γράφει και τους ρόλους που αναλαμβάνει στο θέατρο, ο Gary Salomon έχει άλλα δύο μουσικά πρότζεκτ που τρέχουν με τους δικούς τους, άλλοτε πιο αργούς και άλλοτε πιο γρήγορους ρυθμούς, ανάλογα με την καθημερινότητα των μελών του. Είναι κιθαρίστας και ένας από τους τραγουδοποιούς της alternative ροκ μπάντας Shy Nature με έδρα την Αγγλία και μέλος του πρότζεκτ ηλεκτρονικής, ambient μουσικής με πειραματικό ήχο Capac.

Στην ερώτηση γιατί επέλεξε την Αθήνα όπου ζει επτά ολόκληρα χρόνια, μου απαντάει ότι απ’ όταν ήρθε εδώ και άρχισε να δουλεύει στο θέατρο, δεν σκέφτηκε ούτε μια στιγμή να γυρίσει πίσω στην Αγγλία. Δεν είχε λόγο να φύγει.

«Γίνονται φανταστικά πράγματα στις πιο πειραματικές θεατρικές σκηνές της Αθήνας - και στη mainstream σκηνή, απλώς εμένα δεν με αφορά το ίδιο. Δεν έχω ζήσεις σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, αλλά είμαι σίγουρος ότι η Αθήνα είναι ένα από τα πιο σημαντικά θεατρικά hub της Ευρώπης. Ξέρεις, αυτό που ακούγεται εδώ και πάρα πολλά χρόνια ότι είναι το νέο Βερολίνο. Δεν έχω ζήσει στη γερμανική πρωτεύουσα, την έχω επισκεφθεί, αλλά μ’ αρέσει πάρα πολύ εδώ.

»Επίσης, είναι πολύ σημαντικό για μένα το γεγονός ότι η τιμή του εισιτηρίου στην Αθήνα κάνει το θέατρο ακόμα προσβάσιμο. Το ακριβότερο εισιτήριο θεάτρου εδώ κοστίζει λιγότερο από το φθηνότερο στο Λονδίνο». Gary, πες την αλήθεια. Τι δεν αντέχεις στην Ελλάδα; «Την κίνηση, κυκλοφορώ με ποδήλατο και αποφεύγω να παίρνω αμάξι όσο περισσότερο γίνεται. Και τη γραφειοκρατία. Πάντα, χρειάζεται ένα έγγραφο ακόμα που δεν το έχεις».

Ένα μεσημέρι καθημερινής, πριν την πρόβα στο θέατρο Προσκήνιο, κάτσαμε με τον Gary Salomon μπροστά στο σχεδόν έτοιμο, στημένο σκηνικό του μπαρ «Τέλος του Χρόνου» και συζητήσαμε για το παρελθόν του ως κιθαρίστα ροκ μπάντας σε τουρ, το παρόν των θεατρικών συνεργασιών στην Αθήνα και τα εφικτά ή ανέφικτα όνειρα του μέλλοντος.  

VICE: Πώς ένας μουσικός έμπλεξε τόσο πολύ με το θέατρο;
Gary Salomon: Στο Γυμνάσιο έκανα μαθήματα θέατρου και σκεφτόμουν να το σπουδάσω. Η μαμά μου έχει ακόμα ένα βίντεο όπου παίζω θέατρο, όταν ήμουν δέκα χρονών. Για διάφορους λόγους, αργότερα επέλεξα να κάνω σπουδές πάνω στη μουσική. Στη συνέχεια, σπούδασα σύνθεση για τον κινηματογράφο και άρχισα να γράφω μουσική για θεατρικές παραστάσεις.

Η πρώτη παράσταση που έπαιξα στην Αθήνα ήταν «Το πεπρωμένο ονομάζεται Κλοτίλδη», σε σκηνοθεσία Αμαλίας Καβάλη – Γιάννη Σοφολόγη, παράσταση που χρειαζόταν τον μουσικό να είναι επί σκηνής και να αλληλεπιδρά με τους πρωταγωνιστές .

Δεν ήμουν πολύ καιρό στην Ελλάδα και τα ελληνικά μου ήταν ανύπαρκτα. Το γεγονός ότι δεν καταλάβαινα τίποτα χρησιμοποιήθηκε στην παράσταση με κωμικό τρόπο. Έτσι ξεκίνησαν όλα για μένα στο ελληνικό θέατρο. Λίγες φορές έχω γράψει μουσική για παράσταση και δεν είμαι πάνω στη σκηνή. Όπως είπα, προσπαθώ να ενσωματώσω τη μουσική στη σκηνική δράση.

Τι θυμάσαι από τις μέρες σου σε περιοδεία στον δρόμο με τους Shy Nature; Υπάρχει κάποιο τρελό σκηνικό;
Η πραγματικότητα αυτών των τουρ συνήθως είναι κωμικοτραγική. Κάναμε περιοδεία στη Βρετανία αρκετές φορές και είχαμε την τύχη να γυρίσουμε διάφορα μέρη του κόσμου, όπως τα δύο ταξίδια που κάναμε στην Ασία.

Διασχίζαμε τη Βρετανία, τέσσερα άτομα και όλος ο εξοπλισμός μας στο Ford Fiesta μου. Τρεις κιθάρες, μπάσο, ντραμς, ενισχυτές, πετάλια συν τα σακίδιά μας, συν τέσσερα άτομα. Ήταν λες και παίζαμε Tetris, όταν προσπαθούσαμε να τα χωρέσουμε όλα. Είχε τις δυσκολίες του αλλά γελούσαμε, δεν γίνεται αλλιώς. Σε άλλα τουρ, νοικιάζαμε βανάκι και η ζωή γινόταν αμέσως καλύτερη.

Τις περισσότερες φορές δεν ξέραμε πού θα κοιμηθούμε το βράδυ. Συνήθως ήταν το πάτωμα του σπιτιού κάποιου φίλου. Μερικές φορές κλείναμε δωμάτιο στο πιο φτηνό ξενοδοχείο που μπορούσαμε να βρούμε, οπότε κοιμόμασταν τρία άτομα στο πλάι για να χωράμε και ο τέταρτος στο ράντζο. Επειδή το δωμάτιο ήταν συνήθως για τρεις, κρύβαμε τον έναν και έπρεπε να μπει κρυφά στα δωμάτιο.

Ό,τι ξέραμε το ξεχάσαμε όταν παίξαμε σε ένα event του οίκου Burberry στην Κίνα. Πετάξαμε με ένα από αυτά τα τεράστια αεροπλάνα όπου οι θέσεις στην business class πέφτουν και γίνονται κρεβάτια. Μέναμε στο Ritz, που είναι το πιο εξωφρενικά πολυτελές ξενοδοχείο που είχαμε δει ποτέ, πηγαίναμε για φαγητό και παραγγέλναμε θαλασσινά. Υπήρξε λοιπόν αυτή η στιγμή που μπορούσαμε να κοροϊδέψουμε τον εαυτό μας ότι ήμασταν πιο πετυχημένοι απ΄ ό,τι ήμασταν (γελάει).

Τι σου δίνει το θέατρο που δεν στο έδινε αυτή η ζωή;  
Το θέατρο με σπρώχνει να μελετήσω και να ψάξω πράγματα που αλλιώς δεν θα είχα την ευκαιρία να το κάνω. Κάθε μέρα ζω κάτι διαφορετικό, είναι πολύ ανανεωτική συνθήκη. Μιλάω με τον σκηνοθέτη και με αυτή την αφετηρία, βρίσκω πώς η μουσική μπορεί να συνεισφέρει στη δραματουργία και με τι τρόπο. Έχω δουλέψει κατά κύριο λόγο σε devised παραστάσεις, όπου δεν υπάρχει κείμενο στην αρχή. Οπότε σε αυτές τις περιπτώσεις, έχω μια ακόμα μεγαλύτερη ευκαιρία να εξερευνήσω τον ρόλο της μουσικής στο έργο.

Ποιος είναι ο παγοπώλης που έρχεται στο θέατρο Προσκήνιο;
Αυτό είναι ένα κεντρικό ερώτημα για το έργο. Ο παγοπώλης θα μπορούσε και να μην έρθει ποτέ. Είναι ήρωας για αυτούς τους χαμένους, αυτούς τους ανθρώπους χωρίς καμία ελπίδα, που όμως έχουν μεγάλα όνειρα για το μέλλον.

Ο Χίκυ, ο παγοπώλης της Έλενας Τοπαλίδου, είναι ένας επιτυχημένος πλασιέ που έρχεται δυο φορές τον χρόνο φορτωμένος με λεφτά, κερνάει όλο το μαγαζί ποτά και γίνεται ένα απίστευτο γλέντι. Οι θαμώνες του μπαρ τον λατρεύουν.

Φέτος, για κάποιο λόγο έχει αργήσει. Η άφιξή του είναι το μόνο πράγμα που υποδεικνύει στους ήρωες το πέρασμα του χρόνου και την εναλλαγή των εποχών. Φτάνει αργοπορημένος και αυτή τη φορά είναι εντελώς διαφορετικός.

Έχει κόψει τις καταχρήσεις, έχει βρει, όπως τους λέει, την εσωτερική του γαλήνη και έρχεται –ως ένα είδος Μεσσία– για να τους δείξει πώς θα την κατακτήσουν κι εκείνοι και πώς θα σταματήσουν να κυνηγάνε άπιαστα όνειρα. Επίσης, ο πρωτότυπος τίτλος του έργου ‘’The iceman cometh’’ έχει βιβλική αναφορά στον ερχομό του Μεσσία.

Εσύ έχεις πιάσει ποτέ τον εαυτό σου να περιμένει κάτι ή κάποιον να σε σώσει, έναν «Μεσσία» μεταφορικά μιλώντας;
Ενδιαφέρουσα ερώτηση. Δεν ξέρω. Στο δικό μας το επάγγελμα, μερικές φορές δεν έχεις δουλειά και περιμένεις απελπισμένα να χτυπήσει το τηλέφωνο και κάποιος να σε ρωτήσει αν μπορείς να συμμετάσχεις στο επόμενο πρότζεκτ του. Οπότε με έναν παράξενο τρόπο, περιμένουμε τον «μεσσία», με την ελπίδα ότι θα έρθει η επόμενη δουλειά.

Αναβάλλεις κι εσύ συνεχώς κάποιο όνειρό σου, όπως οι ήρωες του έργου; Ποιος είναι ένας μεγάλος στόχος σου για το μέλλον;
Αναρωτιέμαι αν έχω κάποιο άπιαστο όνειρο. Κοίτα, έχω κυκλοφορήσει πολλά μουσικά πρότζεκτ και με τους Shy Nature και με τους Capac, έχω γράψει και παίξει πολλή μουσική για θέατρο, αλλά δεν έχω κυκλοφορήσει τίποτα με το δικό μου όνομα, ως Gary Salomon.

Ηχογραφώ solo κομμάτια, τα βελτιώνω, τα αλλάζω, με μερικά είμαι ικανοποιημένος. Έχω και πολλά τραγούδια στα συρτάρια που θέλω να ηχογραφήσω, αλλά και αρκετά κομμάτια που έχω γράψει για θεατρικές παραστάσεις.

Στην πραγματικότητα, θέλω να κυκλοφορήσω με το όνομά μου τρία long form κομμάτια, τα οποία βγαίνουν περίπου 55 λεπτά συνολικά, αλλά δεν έχω προγραμματίσει ακόμα το πώς και το πότε. Είναι μια μορφή άπιαστου ονείρου αυτό για μένα, διότι παρ’ όλο που είναι δική μου απόφαση το πότε θα γίνει, πάντα κάτι άλλο προκύπτει και δεν συμβαίνει.

Είμαι πολύ τυχερός φυσικά που οι δουλειές που προκύπτουν και πάλι αφορούν τη μουσική. Όμως είναι αλήθεια ότι θέλω να κάνω και κάποια άλλα πράγματα καλλιτεχνικά και τα αναβάλω για αύριο, όπως οι ήρωες του έργου.

Σε ό,τι αφορά τον μελλοντικό στόχο που με ρώτησες, σίγουρα θα ήταν φανταστικά να παίξω μουσική για μια παράσταση στην Επίδαυρο. Θα χαιρόμουν πάρα πολύ αν ένας σκηνοθέτης μού ζητούσε να γράψω μουσική για αυτό - αν είμαι και στη σκηνή, ακόμα καλύτερα. Διστάζω να πω ότι αυτό είναι το μεγαλύτερό μου όνειρο και είμαι τυχερός με τις δουλειές που έρχονται, αλλά το να βρεθώ στην Επίδαυρο θα ήταν υπέροχο.

* Η παράσταση «Ο Παγοπώλης έρχεται» ξεκινάει στις 25/02 στο θέατρο Προσκήνιο

• Ακολουθήστε την Ντιάννα Βασιλείου στο Instagram.

Περισσότερα από το VICE

Υπάρχει Λόγος που Καταναλώνουμε Τόσο Πολύ Μπισμπίκη;

Οι Άνθρωποι που Χαράσσουν τα Μονοπάτια στα Τζουμέρκα Είναι Case Study

«Δεν την Απατούσε, Πήγαινε στο Σουβλατζίδικο» - Μία Ιδιωτική Ντετέκτιβ Θυμάται Παρακολουθήσεις

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.