H Συμμορία Γκέι και Τρανς Κρατουμένων που Πολεμάει Νεοναζί σε μια Φυλακή

Όταν μπήκα για πρώτη φορά στη φυλακή, δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Ήμουν ένας γκέι άνδρας, που είχε καταδικαστεί για ένα έγκλημα σεξουαλικής φύσης. Όλοι έχουμε ακούσει τις ιστορίες φρίκης. Είχα, όμως, ένα πλεονέκτημα: Ήμουν τεράστιος και ζύγιζα 140 κιλά, τα περισσότερα εκ των οποίων ήταν μύες. Οι περισσότεροι κρατούμενοι με άφηναν στην ησυχία μου.

Μέχρι που έμαθαν για εμένα άλλα γκέι και τρανς άτομα. Εκείνη την εποχή, μια από τις συμμορίες, η οποία αυτοαποκαλούνταν «Άριοι Ιππότες», χρησιμοποιούσαν τη φράση «δέρνουμε πούστηδες και παιδέρες», για να προσελκύσουν νέα μέλη. Όπως είπα, εμένα με απέφευγαν - προτιμούσαν να την πέφτουν σε πιο μικρόσωμους και αδύναμους. Αλλά αυτό σήμαινε ότι αρκετοί γκέι άνδρες και τρανς γυναίκες ήθελαν ξαφνικά να τα φτιάξουμε, όχι επειδή τους άρεσα, αλλά επειδή πίστευαν ότι θα τους προστάτευα.

Για ένα διάστημα, πήγα με τα νερά τους. Σε κάποια στιγμή «τα είχα» με έξι διαφορετικά άτομα ταυτόχρονα. Αλλά είχα κουραστεί να με χρησιμοποιούν και ήθελα πραγματική συντροφιά, οπότε κατέληξα να «βγαίνω» μόνο με ένα χαριτωμένο αγοράκι που φαινόταν να με αγαπάει πραγματικά. Όταν τον είδα να φιλιέται με κάποιον στις τουαλέτες του γυμναστηρίου, καταρρακώθηκα.

Μετά από αυτό, απομονώθηκα τελείως. Οι κρατούμενοι με προσέγγιζαν ο ένας μετά τον άλλο: κάποιοι έλεγαν ότι ήθελαν «απλώς να είμαστε φίλοι», άλλοι ισχυρίζονταν ότι ήθελαν περισσότερα. Πολύ λίγοι ήταν ειλικρινείς μαζί μου και έλεγαν ότι με ήθελαν για προστασία. Όμως πάντα τους έλεγα, «Συγγνώμη, πρόβλημά σου». Γινόμουν σχεδόν κακός μαζί τους.

Μέχρι που γνώρισα τον Peter.

Ο Peter ήταν ένας νεαρός που έλεγαν ότι είχε κατηγορηθεί για πολλά εγκλήματα -ένα εκ των οποίων ήταν η σεξουαλική επαφή με ένα ανήλικο αγόρι- για τα οποία τελικά δεν καταδικάστηκε ποτέ. Παρόλα αυτά, όλοι τον θεωρούσαν «παιδέρα».

Γνώρισα τον Peter μέσω του φίλου μου Chancey, ο οποίος πάντα έβρισκε έναν τρόπο να μπλέκεται στις τραγωδίες άλλων ανθρώπων. Μου φάνηκε αξιολάτρευτος και ήθελα να περνάω χρόνο μαζί του. Όταν, όμως, άκουσα ότι κάποιοι τον «φορολογούσαν» για μένει στη μονάδα, έγινα πολύ επιφυλακτικός.

Όταν ο Peter ξεκίνησε να γίνεται τρυφερός μαζί μου, τον απομάκρυνα. Όπως είχα συνηθίσει, του είπα ότι δεν με αφορούσαν τα προβλήματά του και ότι δεν σκόπευα να τον ερωτευτώ και να τον αφήσω να με χρησιμοποιήσει.

Εκείνος επέμενε ότι πραγματικά του άρεσα. Αλλά δεν το έχαφτα.

Όμως, μια μέρα στο γυμναστήριο, εκεί που περπατούσαμε στο προαύλιο, δυο τύποι από μια συμμορία φώναξαν τον Peter και του είπαν ότι ήθελαν να του μιλήσουν στις τουαλέτες. Εκείνος με κοίταξε και μου ζήτησε να πάω μαζί του. Όμως και πάλι, είπα όχι. Τον συμβούλεψα να τους αγνοήσει, αλλά δεν έκανα κάτι άλλο πέρα από το να του δώσω αυτήν τη συμβουλή. Απλώς συνέχισα να περπατάω.

Είχα σχεδόν φτάσει στο μικρό γηπεδάκι, όπου άραζα συνήθως με τους φίλους μου, όταν συνειδητοποίησα ότι ο Peter δεν ήταν μαζί μας.

Ανησύχησα, αλλά αποφάσισα να το αγνοήσω και κάθισα στο χορτάρι, σε ένα μικρό λοφάκι στην άκρη του γηπέδου. Μιλούσα με άλλους δυο φίλους για διάφορα νέα και ό,τι άλλο μας ερχόταν στο μυαλό και προτού καλά-καλά το καταλάβω, είχα ξεχάσει τον Peter.

Ξαφνικά, σήμανε ο συναγερμός.

Όταν συμβαίνει αυτό, οι κρατούμενοι πρέπει να παραμείνουν καθισμένοι με τα χέρια στο κεφάλι, μέχρις να δοθεί το πράσινο φως. Δεν δόθηκε ποτέ, όμως. Αντ’ αυτού, λίγους-λίγους, μας συνόδευσαν πίσω στις μονάδες μας και μας κλείδωσαν στα κελιά μας. Αργότερα εκείνο το βράδυ, μας άφησαν να βγούμε έξω και να πάμε στον κοινόχρηστο χώρο. Εκεί έμαθα τι είχε συμβεί. Είχαν ξυλοκοπήσει τον Peter, ώσπου έπεσε κάτω και έσπασε το κεφάλι του. Πέθανε σχεδόν ακαριαία.

Το έχασα τελείως. Επέστρεψα στο δωμάτιό μου και έκλαψα για πολλή ώρα. Εγώ έφταιγα που ο Peter ήταν νεκρός, σκεφτόμουν. Θα μπορούσα να το έχω εμποδίσει. Θα μπορούσα είτε να έχω πάει μαζί του, είτε να τον έχω κρατήσει από το χέρι επιμένοντας να μείνει μαζί μας. Για κάποιες μέρες, δεν έκανα τίποτα. Δεν έτρωγα. Δεν πήγαινα για δουλειά, τίποτα. Είχα απλώς στον νου μου την εικόνα αυτού του πανέμορφου μικρού αγοριού να κείτεται νεκρό – και όλα αυτά, επειδή δεν ήταν «πρόβλημά μου».

Τελικά, το πήρα απόφαση. Όσο περνούσε από το χέρι μου, τίποτα τέτοιο δεν θα γινόταν ξανά.

VICE Video: Η Ημέρα που η Ελλάδα Αναγνώρισε το Σύμφωνο Συμβίωσης για Ομόφυλα Ζευγάρια

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Με τη βοήθεια δύο φίλων, ξεκίνησα να σχηματίζω μια συμμορία με πολλούς από τους γκέι και τους τρανς κρατούμενους. Έχουμε γράψει ακόμη και ένα σύνολο «κανόνων» (ουσιαστικά είναι απλώς συμβουλές κοινής λογικής), όπως «ποτέ μην περπατάτε οπουδήποτε μόνοι σας».

Ο πρωταρχικός μας στόχος ήταν να καταπολεμήσουμε το πρόγραμμα «την πέφτουμε στους νέους» των Αρίων, οι οποίοι έδερναν τους γκέι και τους δράστες σεξουαλικών αδικημάτων. Κάθε φορά, λοιπόν, που το επιχειρούσαν, εμείς μαζευόμασταν και τους αντιμετωπίζαμε και όταν κάποιες από τις «τελετές μύησής» τους πήγαν στραβά, ξεκίνησαν να μας αποκαλούν κοροϊδευτικά «Rainbow Warriors» (Πολεμιστές του Ουράνιου Τόξου).

Το ενδιαφέρον είναι ότι η διοίκηση της φυλακής ξεκίνησε να μας προσέχει. Ο αξιωματικός των ερευνών, ο υπαστυνόμος Higgins, με χαρακτήρισε αργότερα ως αρχηγό των Rainbow Warriors.

Αλλά δεν με νοιάζει πια τι λένε. Όταν ένα άτομο διώκεται ή κακοποιείται και υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω γι’ αυτό, ειδικά αν πρόκειται για έναν γκέι αδερφό ή αδερφή μου, τότε το πρόβλημά τους είναι και δικό μου.

Ο 56χρονος Dennis Mintun είναι κρατούμενος στο Πολιτειακό Σωφρονιστικό Κατάστημα στο Μπόιζ του Αϊντάχο, όπου εκτίει ποινή φυλάκισης 45 ετών για τρεις κατηγορίες σεξουαλικής κακοποίησης παιδιού κάτω των 16 ετών.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο VICE US.

Περισσότερα από το VICE

George Jung: Η Έμπνευση Πίσω από το «Blow» Λέει Ότι η Φυλακή του Έσωσε τη Ζωή

Τι Συμβαίνει στον Εγκέφαλο και το Σώμα σου Όταν Είσαι με Κατοικίδια

Η Ιστορία των Καθόλου Διαβόητων Ληστών της Εθνικής Τράπεζας στο Φάληρο και η Απόδραση από τον Κορυδαλλό