Έκανα Ελεύθερη Πτώση και Δεν Άνοιξε το Αλεξίπτωτό μου, Όμως Επέζησα

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο VICE UK.

Φαντάσου να πηδάς από αεροπλάνο από τα 15.000 πόδια (4.572 μέτρα) και να μην ανοίγει το αλεξίπτωτό σου, αφήνοντάς σε να συναντήσεις το κρύο και σκληρό έδαφος με ταχύτητα 80 χλμ/ώρα. Ο θάνατος θα ήταν βέβαιος. Με βάση όλους τους νόμους της Φυσικής και της ανθρώπινης βιολογίας θα έπαυες να υπάρχεις, σχεδόν άμεσα. Όχι όμως ο Brad Guy, ο οποίος κατάφερε να γλιτώσει, όταν το αλεξίπτωτο του εκπαιδευτή του, καθώς και το εφεδρικό αλεξίπτωτο έκτακτης ανάγκης δεν κατάφεραν να ανοίξουν στο tandem άλμα που έκαναν μαζί, το 2013.

Συναντήθηκα με τον Brad για να τα πούμε.

VICE: Γεια σου Brad. Επέζησες μετά από ελεύθερη πτώση που πήγε στραβά.
Brad Guy: Ναι. Ήταν περίπου πριν από τέσσερα χρόνια, την 1 η Αυγούστου του 2013. Ήμουν στη Μελβούρνη, σε μια περιοχή που λέγεται Λίλιντεϊλ. Ήταν μια πολύ όμορφη μέρα – είχε 25 βαθμούς, ο καιρός ήταν υπέροχος και δεν υπήρχε ούτε ένα σύννεφο στον ουρανό. Οι ιδανικές συνθήκες, για να πετάξει ένα αεροπλάνο και να κάνεις ένα άλμα.

Πόσο ψηλά πετούσε το αεροπλάνο, όταν πήδηξες;
Βρισκόταν στα 15.000 πόδια. Από όσο θυμάμαι, μπορούσες να επιλέξεις το ύψος που ήθελες και εγώ επέλεξα το μεγαλύτερο. Κάναμε πολλές πλάκες. Ο εκπαιδευτής με ρώτησε, αστειευόμενος, ποια ήταν τα τελευταία μου λόγια. Μου αρέσει το μαύρο χιούμορ, οπότε είπα, «Ελπίζω να ανοίξει το αλεξίπτωτό μου». Νομίζω ότι το γρουσούζεψα από μόνος μου. Αυτό το έχω σκεφτεί πολλές φορές – μήπως το προκάλεσα εγώ αυτό στον εαυτό μου;

Καθώς ο εκπαιδευτής με έσπρωχνε όλο και πιο κοντά στην άκρη, θυμάμαι να γαντζώνομαι όσο πιο δυνατά μπορούσα από όπου έβρισκα. Δεν ήμουν σε φάση, «Δεν θέλω να το κάνω», πιο πολύ σκεφτόμουν, «Θεέ μου, είναι τεράστια πρόκληση». Και μετά πηδήξαμε. Τα πρώτα έξι-επτά δευτερόλεπτα ήταν απίστευτα. Είναι ένα εκπληκτικό συναίσθημα. Δεν υπήρχε κανένας φόβος εκείνη τη στιγμή.

Πότε άνοιξε το πρώτο αλεξίπτωτο;
Περίπου εκείνη τη στιγμή. Περίμενα να νιώσω ένα μεγάλο τράβηγμα, για το οποίο υποτίθεται ότι σε προετοιμάζει όλη η εκπαίδευση που κάνεις προτού πηδήξεις. Προφανώς, δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Τότε ξεκίνησα να ανησυχώ. Ο Bill, ο εκπαιδευτής μου, ο οποίος ήταν από πίσω μου, φαινόταν να προσπαθεί να κάνει ελιγμούς και να κουνήσει τα σχοινιά, για να ανοίξει το αλεξίπτωτο. Εγώ απλώς κρεμόμουν στον αέρα. Τότε ήταν που με κυρίευσε ο φόβος και άρχισα να φρικάρω. Τα πράγματα είχαν πάρει άσχημη τροπή και αυτή η άσχημη τροπή είχε τεράστια ταχύτητα.

Μετά από λίγη ώρα, βγήκε το δεύτερο αλεξίπτωτο. Κοίταξα πάνω και είδα ένα λευκό αλεξίπτωτο να έχει μπλεχτεί με ένα κίτρινο, χωρίς να μπορεί να ανοίξει κανένα από τα δύο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν είχαμε κόψει καθόλου ταχύτητα. Δεν μπορούσα να επεξεργαστώ τίποτα από αυτά που γίνονταν και άκουγα απλώς τον Bill να ουρλιάζει –κυριολεκτικά να ουρλιάζει, με όλη του τη δύναμη- λέγοντάς μου να κρατήσω κάθετα τα πόδια μου και να έχω στην ευθεία το κορμί μου, επειδή είχαμε ξεκινήσει να στροβιλιζόμαστε και να τρανταζόμαστε.

Τι έβλεπες στο έδαφος εκείνη τη στιγμή;
Τα πάντα είχαν φαινόταν όλο και πιο καθαρά. Όλα συνέβαιναν πολύ γρήγορα. Εκείνη τη στιγμή, όταν είδα ότι είχαν βγει και τα δύο αλεξίπτωτα, αποδέχτηκα πλήρως τον θάνατο και ήξερα ότι έρχεται. Ένιωθα μια περίεργη ηρεμία και ήμουν σε φάση, «Εντάξει, συμβαίνει. Θα είναι ο μεγαλύτερος πόνος που έχω ζήσει ποτέ, όμως μόλις τον νιώσω, θα πεθάνω». Οπότε το δέχτηκα. Το κυρίαρχο συναίσθημα θυμάμαι να είναι οι τύψεις. Ένιωσα τρομερές τύψεις που είχα φέρει την οικογένειά μου εκεί, για να με δει να πεθαίνω. Τους έφερνα στο μυαλό μου και στεναχωριόμουν απίστευτα για τη φρίκη που θα ένιωθαν και το τραύμα που θα τους προκαλούσε το να με βλέπουν να πεθαίνω.

Δεν πίστευες ότι θα πεθάνεις ακαριαία;
Ήξερα ότι θα πονούσα και ότι μετά θα πέθαινα. Το έβλεπα σαν ένα συνδυασμό. Θα πήγαιναν μαζί αυτά τα δύο. Είναι πολύ δύσκολο να ξετυλίξω όλες τις σκέψεις που περνούσαν από το μυαλό μου, επειδή ένιωθα να έχω άπειρες σκέψεις, χωρίς να μπορώ να επεξεργαστώ καμιά τους. Ήξερα μόνο ότι ο θάνατος ήταν βέβαιος και ήταν ακριβώς μπροστά μου. Με κάποιον τρόπο, το σώμα και το μυαλό σου προετοιμάζονται για τον θάνατο – ο οργανισμός κατεβάζει ρολά και μουδιάζεις συναισθηματικά. Ήμουν έτοιμος για την πρόσκρουση και ήξερα ότι θα νιώσω τον χειρότερο πόνο που μπορώ να φανταστώ και μετά θα πεθάνω.

Πώς ήταν εκείνα τα κλάσματα του δευτερολέπτου, όταν είδες το έδαφος να έρχεται κατά πάνω σου;
Θυμάμαι ότι όταν προσέκρουσα, ένιωσα πολλαπλά χτυπήματα και όχι ένα τεράστιο χτύπημα, επειδή κάναμε γκελ και αναπηδήσαμε στο ανάχωμα μιας λίμνης, σε ένα γήπεδο του γκολφ. Οπότε βρεθήκαμε στην όχθη της λίμνης, ημιβυθισμένοι. Θυμάμαι να ανοίγω τα μάτια μου, να βλέπω τον ουρανό, να αγγίζω τη γη και να είμαι τόσο σοκαρισμένος, που ήθελα να αρχίσω να ουρλιάζω, όμως ήμουν απίστευτα λαχανιασμένος και προσπαθούσα με δυσκολία να αναπνεύσω.Έπεσα πάνω στον εκπαιδευτή μου, ουσιαστικά, όμως προσγειωθήκαμε σε ορθή γωνία, οπότε μπλεχτήκαμε – εγώ προσγειώθηκα περισσότερο με την πλάτη και εκείνος με τα πόδια. Έπεσα στη λίμνη με το κάτω μέρος του κορμιού μου, ενώ εκείνος με την αριστερή πλευρά του σώματός του.

Πονούσες εκείνη τη στιγμή;
Ναι, θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά να νιώθω πόνο. Το πρώτο πράγμα που ένιωσα ήταν η δύσπνοια και μετά ξεκίνησα να πονάω παντού, χωρίς να μπορώ να νιώσω το σώμα μου. Πονούσα τόσο που τα πάντα είχαν μουδιάσει και ένιωθα να έχει πάρει φωτιά η σπονδυλική μου στήλη. Ήταν ό,τι πιο έντονο… βασικά δεν μπορώ να το περιγράψω. Νομίζω ότι ήταν ο μεγαλύτερος πόνος που μπορεί να υπομείνει ένας άνθρωπος. Προσέκρουσα στη γη πέφτοντας από τα 15.000 πόδια και πηγαίνοντας με 80 χιλιόμετρα την ώρα.

Δεν μπορούσα να κινήσω το σώμα μου, ούτε να το νιώσω, όμως με τη λίγη δύναμη που είχα, κοίταξα τον Bill, ο οποίος ήταν αναίσθητος. Είχε μελανιάσει, ήταν σωριασμένος από κάτω μου και έβαλα όση δύναμη είχα, τον άρπαξα, του έσφιξα το χέρι και προσπάθησα να τον συνεφέρω. Θυμάμαι να του λέω, «Σε παρακαλώ, Bill, πρέπει να συνέλθεις, πρέπει να τα καταφέρεις, χίλια συγγνώμη» και του ζητούσα συγγνώμη, επειδή ένιωθα υπεύθυνος. Μου φάνηκε ότι πέρασε ένας αιώνας, μέχρι να βρει τις αισθήσεις του, όμως έως ότου να γίνει αυτό, πίστευα ότι τον είχα σκοτώσει και ότι ήμουν ξαπλωμένος πάνω σε έναν νεκρό.

Τι είπε όταν βρήκε τις αισθήσεις του;
Ξεκίνησε να ουρλιάζει. Πονούσε πάρα πολύ – είχε σπάσει τα πόδια και τη λεκάνη του και δεν μπορούσε να κουνηθεί. Εγώ ένιωθα ότι του ήμουν βάρος, επειδή ήμουν δεμένος πάνω του και του προκαλούσα ακόμη μεγαλύτερο πόνο. Ουρλιάζαμε και οι δύο, βγάζοντας πρωτόγονες κραυγές. Τελικά, τρεις τύποι που έπαιζαν γκολφ και που μας είχαν δει να πέφτουμε, έφτασαν στο μέρος μας, μας απελευθέρωσαν και μας έβγαλαν από το νερό. Εγώ έκλαιγα ακόμη με αναφιλητά. Ένας από αυτούς μας είπε, «Εντάξει, μια χαρά είστε, θα τα καταφέρετε, όλα καλά θα πάνε». Κοίταξα τον Bill, ο οποίος εξακολουθούσε να ουρλιάζει. Προσπαθούσαν να κρατήσουν ίσια την πλάτη και τον λαιμό μου και να με παρηγορήσουν. Τότε, έφτασε το ασθενοφόρο. Ο Bill μεταφέρθηκε με ελικόπτερο και εμένα με έβαλαν στο ασθενοφόρο και είδα την οικογένειά μου να τρέχει από τον λόφο, για να με βρει. Μου είπαν, «Σ' αγαπάμε, θα γίνεις καλά, θα σε δούμε στο νοσοκομείο». Ήταν και αυτοί καταρρακωμένοι. Εγώ ζητούσα ακόμη συγγνώμη. Ένιωθα απίστευτες τύψεις. Μου έκαναν ενέσεις μορφίνης, μου έκοβαν τα ρούχα και εγώ έκλαιγα. Ήταν τεράστια η συναισθηματική φόρτιση.

Το φαντάζομαι. Απορώ που είχατε βρει και οι δυο τις αισθήσεις σας.
Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές για το ίδιο πράγμα. Πάντα υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείς να εξηγήσεις. Όλα όσα χρειάστηκαν να γίνουν, για να σωθούμε – όλες αυτές οι συνθήκες που έπρεπε να είναι υπέρ μας, για να έχουμε μια ελάχιστη πιθανότητα να σωθούμε, ήταν ευτυχώς υπέρ μας.

Υποθέτω ότι εννοείς ότι το αλεξίπτωτο σας έκοψε αρκετή ταχύτητα και προσγειωθήκατε στο έδαφος, έχοντας μια γωνία που έκανε πιο ήπια την πρόσκρουση.
Ναι, αυτό νομίζω. Επίσης, προσγειωθήκαμε στην όχθη μιας λίμνης, όπου το έδαφος ήταν πιο μαλακό και ίσως να βοήθησαν οι περιστροφές μας. Το σημείο που προσγειωθήκαμε, ο τρόπος που προσγειωθήκαμε, ακόμη και ο καιρός, ο τρόπος που ήμασταν δεμένοι μαζί. Υπήρχαν πάρα πολλά στοιχεία τα οποία, με έναν μαγικό τρόπο, ήταν ακριβώς όπως έπρεπε.

Πώς ήταν στο νοσοκομείο;
Το πρώτο βράδυ στο νοσοκομείο ήταν σκέτο βασανιστήριο. Δεν έκλεισα μάτι εκείνη τη νύχτα. Φώναζα συνεχώς τη νοσοκόμα, για να μου κάνει αναισθησία, όμως δεν μπορούσα να κάνω το μυαλό μου να ηρεμήσει. Βρισκόμουν ακόμη σε κατάσταση υστερίας. Κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου, ένιωθα να πέφτω. Ξεκίνησα να έχω διαύγεια την επόμενη ημέρα. Σε εκείνη τη φάση ένιωθα πάλι σιγά-σιγά τα άκρα μου. Μου είπαν ότι είχα σπάσει τη σπονδυλική μου στήλη και ότι θα ανάρρωνα, όμως εξακολουθούσα να πιστεύω ότι δεν θα κατάφερνα να περπατήσω ξανά κανονικά ή ότι θα μείνω ανάπηρος για την υπόλοιπη ζωή μου.

Ένιωθες τυχερός που δεν τραυματίστηκες πιο σοβαρά;
Δεν ένιωθα καθόλου τυχερός. Δεν ήμουν καθόλου θετικός. Όλα μου φαίνονταν μαύρα. Ήταν μια θλιβερή και οδυνηρή κατάσταση. Δεν έβλεπα κανένα φως. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν, «Καταστράφηκε το σώμα μου, καταστράφηκε το μυαλό μου και έτσι θα είναι η υπόλοιπη ζωή μου». Τα κλασικά σημάδια της κατάθλιψης έκαναν αργότερα την εμφάνισή τους. Δεν μπορούσα να δω τίποτα το θετικό σε όλο αυτό.

Πώς ήταν οι επόμενοι μήνες;
Ουσιαστικά, κλειδώθηκα στο δωμάτιό μου για τέσσερις μήνες και δεν μιλούσα σε κανέναν. Καθόμουν σε έναν σκοτεινό χώρο και με το ζόρι έβλεπα τηλεόραση. Είχα κατάθλιψη. Δεν έτρωγα, δεν έκανα μπάνιο και έβαζα τις φωνές στους γονείς μου κάθε φορά που με πλησίαζαν, επειδή ένιωθα σαν ένα τέρας. Το σύνδρομο μετατραυματικού στρες είχε ξεκινήσει να κάνει την εμφάνισή του. Έβλεπα συνεχώς εφιάλτες, είχα αναδρομές, ξυπνούσα μέσα στη νύχτα ουρλιάζοντας, πετούσα τα μαξιλάρια στον τοίχο και φώναζα - η μάνα μου αναγκαζόταν να με κρατάει ακίνητο και να με παρηγορεί. Τελικά όμως, τα πράγματα βελτιώθηκαν. Μιλώντας πιο ανοιχτά για όλο αυτό, μπορώ να επηρεάσω ανθρώπους που υποφέρουν και να τους βοηθήσω να αναζητήσουν βοήθεια.

Πόσο καιρό σου είπαν ότι θα πάρει, μέχρι να αναρρώσεις πλήρως;
Είπαν τρεις μήνες, όμως τελικά ήταν τέσσερις. Τώρα, μπορώ να περπατήσω και να λειτουργήσω. Μέχρι και σήμερα, κάνω πολλές φυσιοθεραπείες και ψυχοθεραπεία, κυρίως για να αντιμετωπίσω τα σωματικά μου τραύματα. Είμαι πιο περιορισμένος. Δεν μπορώ να κάνω τα αθλήματα που έκανα παλιά. Σιγά-σιγά, όμως, επανέρχομαι και ελπίζω να επιστρέψω στην παλιά μου ζωή. Δεν μπορώ να πάω στο γυμναστήριο, δεν μπορώ να κάνω ποδήλατο, έχω καθημερινούς πόνους στη μέση και τον αυχένα και χρειάζομαι ειδική καρέκλα στη δουλειά. Όμως δεν θα το καταλάβαινες, αν απλώς με έβλεπες. Μπορώ να περπατήσω και να οδηγήσω. Έχυσα πολύ αίμα, δάκρυα και ιδρώτα, όμως ευελπιστώ ότι κάνοντας λίγο περισσότερη φυσιοθεραπεία θα καταφέρω να κάνω όλο και περισσότερα πράγματα.

Περισσότερα από το VICE

Η Υπέροχη Ζωή του Επαναστάτη Δημάρχου της Τήλου που Άλλαξε την Ιστορία του Νησιού

O Chester Bennington των «Linkin Park» Ήταν από τους Καλύτερους Ροκ Τραγουδιστές που Γνωρίσαμε

Μιλήσαμε με Έναν Προαγωγό που Πουλά Σεξ σε Δισεκατομμυριούχους στο Ντουμπάι