Tο άρθρο είναι μέρος της σειράς «Νέοι Γείτονες», όπου νέοι πρόσφυγες απ’ όλη την Ευρώπη γράφουν την ιστορία τους στο VICE. Διαβάστε για τη σειρά εδώ.
*Ο Mahmoud Al-Abdallah είναι 18 χρόνων και κατάγεται από τη Δαμασκό της Συρίας. Σήμερα ζει στη Βιέννη.
Videos by VICE
Προέρχομαι από μια μεγάλη οικογένεια. Έχω οκτώ αδέρφια και από μικρός είχα πάντα γύρω μου συγγενείς, μεγαλώνοντας στη Συρία. Οι περισσότεροι από τους φίλους μου είτε έμειναν στη Δαμασκό είτε πήγαν στον Λίβανο, ενώ εγώ πήγα στην Αυστρία. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωσα μόνος. Μου έλειπε το σπίτι μου.
Όταν ξέσπασε ο πόλεμος στη Συρία, η οικογένειά μου ήθελε να σταματήσω να πηγαίνω σχολείο. Φοβούνταν, επειδή τα πιο δυνατά παιδιά στο σχολείο ήταν πιθανό να στρατολογηθούν και να πάνε στον πόλεμο. Έτσι, έφυγα από τη Δαμασκό και μετακόμισα σε μια μικρή πόλη της νότιας Συρίας, όπου έμεινα με έναν φίλο μου για μερικά χρόνια και πήγα σε καινούργιο σχολείο.
Στις αρχές του Δεκέμβρη του 2015, μου δόθηκε η ευκαιρία να πάω στην Αυστρία, όπου ζούσε ήδη για τρία χρόνια ο μεγάλος μου αδερφός. Μου είχε ήδη πει πολλά πράγματα για την αυστριακή κοινωνία και το σχολικό της σύστημα, τονίζοντάς μου πόσο ασφαλής είναι η χώρα.
Εξασκώ τη μουσουλμανική θρησκεία και δεν πίνω αλκοόλ, πράγμα με το οποίο δεν έχει πρόβλημα κανένας φίλος μου από την Αυστρία.
Όταν έφτασα, δεν ήξερα κανέναν άλλο πέρα από τον αδερφό μου. Σύντομα μου χορηγήθηκε άσυλο και ήθελα πολύ να μάθω γερμανικά για να έρθω πιο κοντά με τους Αυστριακούς. Οι δάσκαλοί μου στο μάθημα των γερμανικών ήταν όλοι εθελοντές φοιτητές, οι οποίοι δίδασκαν σε πρόσφυγες δωρεάν. Ήταν πολύ φιλικοί και περνούσαμε πολύ χρόνο μαζί – όχι μόνο την ώρα του μαθήματος, αλλά και στον ελεύθερό μας χρόνο. Σύντομα, το γκρουπ των γερμανικών έγινε η δεύτερη οικογένειά μου. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το ότι αυτοί οι άνθρωποι –οι οποίοι με ήξεραν μόλις λίγες εβδομάδες– ήταν τόσο πρόθυμοι να με βοηθήσουν να προσαρμοστώ και να αφομοιωθώ στην κοινωνία τους.
Οι δύο κολλητοί μου είναι από την Αυστρία. Γνωριστήκαμε στο μάθημα των γερμανικών και είμαι πολύ ευγνώμων για όσα μου έχουν μάθει για την αυστριακή κουλτούρα. Πέρυσι το καλοκαίρι πήγαμε στο μουσικό φεστιβάλ Donauinselfest όλοι μαζί – δεν είχα ξαναδεί ποτέ τόσο κόσμο συγκεντρωμένο σε ένα μέρος να χορεύει και να διασκεδάζει.
Οι φίλοι μου με προσκαλούν στα πάρτι τους. Μπορεί αυτό να μην ακούγεται κάτι το ιδιαίτερο, αλλά για εμένα είναι – όταν ήμουν ακόμα στη Συρία, ήμουν πολύ μικρός για να κάνω πάρτι με φίλους. Το μοναδικό «πάρτι» στο οποίο είχα πάει ήταν οι οικογενειακές συγκεντρώσεις. Τώρα, όταν με προσκαλούν σε ένα πάρτι όπου μπορώ να γνωρίσω και άλλο κόσμο, με κάνει να νιώθω αποδεκτός και αισθάνομαι ότι γίνομαι κομμάτι αυτού του κόσμου που είναι καινούργιος για εμένα.
Υπάρχουν πολλά πράγματα για τα οποία μπορείς να γιορτάσεις, όταν τιμάς γιορτές από διαφορετικούς πολιτισμούς.
Παρεμπιπτόντως, εξασκώ τη μουσουλμανική θρησκεία και δεν πίνω αλκοόλ, πράγμα με το οποίο δεν έχει πρόβλημα κανένας φίλος μου από την Αυστρία. Κανείς δεν έχει προσπαθήσει να μου επιβάλει το αλκοόλ, ούτε έχω νιώσει ποτέ αποκλεισμένος από τους υπόλοιπους επειδή δεν πίνω. Το αντίθετο μάλιστα – νομίζω ότι οι διαφορές μας δυναμώνουν τη σχέση μας. Όταν μαγειρεύουμε κάτι όλοι μαζί, φροντίζουμε να μην υπάρχει χοιρινό στο τραπέζι. Και σε αντάλλαγμα, έχω μυήσει τους φίλους μου στις συριακές σπεσιαλιτέ.
Διαβάστε εδώ και άλλες ιστορίες προσφύγων από τη σειρά «Νέοι Γείτονες»
Πέρυσι το Πάσχα, ένας από τους φίλους μου με προσκάλεσε στο σπίτι των γονιών του. Μου έδωσαν ένα γερμανικό παντελόνι «lederhosen» και ένα καρό πουκάμισο, και με έφεραν σε επαφή με τους αυστριακούς παραδοσιακούς χορούς. Όπως ήταν αναμενόμενο, ήταν η πρώτη φορά που φορούσα την παραδοσιακή αυστριακή ενδυμασία και πέρασα υπέροχα. Κρύψαμε μέχρι και αυγά στον κήπο και βγήκαμε για το «κυνήγι του Πασχαλινού αυγού» αργότερα.
Από την πλευρά μου, εγώ τους έχω δείξει τους εορτασμούς της δικής μου κουλτούρας –το Eid al Fitr και το Eid al Adha-, τα οποία στη Συρία είναι εξίσου σημαντικά με τα Χριστούγεννα και το Πάσχα στην Αυστρία. Τα γιορτάσαμε όλοι μαζί και ήταν πολύ συναρπαστικό να τους βλέπω όλους να είναι τόσο πρόθυμοι να συμμετάσχουν – όταν τιμάς γιορτές από διαφορετικούς πολιτισμούς, τότε γιορτάζεις συνέχεια.
Η ζωή μου έχει αλλάξει δραματικά από τότε που ήρθα στην Αυστρία. Τα πράγματα δεν ήταν εύκολα τα τελευταία χρόνια και συνεχώς ανησυχώ για την οικογένεια και τους παλιούς μου φίλους. Όμως οι νέοι μου φίλοι έκαναν πολύ πιο όμορφη τη διαμονή σ’ αυτήν την ξένη χώρα, η οποία χάρη σ’ αυτούς δε μου φαίνεται τόσο παράξενη. Ό,τι και να πω για να τους ευχαριστήσω θα είναι λίγο.
Πρόσθεσε κι εσύ το όνομά σου στη λίστα με τις υπογραφές της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες (UNHCR), καλώντας τις κυβερνήσεις να εξασφαλίσουν ένα ασφαλές μέλλον για όλους τους πρόσφυγες.
Eπίσης, επισκέψου το site της PRAKSIS, μιας ανεξάρτητης Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα και έχει σαν κύριο στόχο τη δημιουργία, εφαρμογή και υλοποίηση προγραμμάτων ανθρωπιστικής και ιατρικής δράσης.
Περισσότερα από το VICE
Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα: Κάνε το Κουίζ του VICE και Μάθε Πόσο Καλά Γνωρίζεις τα Ελληνικά 80’s
«Από τη Ζωή Μέχρι τον Θάνατο, ένα Τσιγάρο Δρόμος» – Σαν Σήμερα Πέθανε η Μελίνα Μερκούρη
Ελληνίδες που Διαλύουν (με Μπουνιές) το Κλισέ του Αδύναμου Φύλου