Πέρασα μια Μέρα με τον Αδερφό του Pablo Escobar

«Αυτό ήταν από μια φορά που πήγαν να μας σκοτώσουν», είπε ο αδερφός του Pablo Escobar δείχνοντάς μας μια τρύπα σε ένα παράθυρο πλαισιωμένο από βαριά κάγκελα. Έδειχνε κουρασμένος, με το ένα καλό του μάτι να κινείται αβέβαια πίσω από τα γυαλιά του. Κάποτε υπήρξε ένας από τους πιο γνωστούς καταζητούμενους κακοποιούς του κόσμου, ένα καίριο κομμάτι μιας οργάνωσης που σκότωσε χιλιάδες άτομα και έβγαλε δισεκατομμύρια δολάρια από το εμπόριο ναρκωτικών. Μπροστά μας τώρα βρισκόταν ένας ηλικιωμένος κύριος, που στεκόταν άβολα στο σαλόνι του.

«Ελάτε, ας πιούμε λίγο καφέ και με ρωτάτε ό,τι θέλετε», μουρμούρισε και τον ακολουθήσαμε στην βεράντα, με την πόλη του Medellin να απλώνεται στην κοιλάδα από κάτω μας.

Όλοι ξέρουν την ιστορία του Pablo Escobar, του Medellin cartel και της αιματηρής και αδυσώπητης πορεία τους προς την κορυφή και την απόλυτη εξουσία. Μέχρι να φτάσουμε στα τέλη της δεκαετίας του 80, ο Escobar είχε μαζέψει δισεκατομμύρια δολάρια και είχε αρπάξει τον τίτλο του λαϊκού ήρωα στο Medellin, χτίζοντας διαμερίσματα και νοσοκομεία για τους φτωχούς, βγάζοντας μια εφημερίδα και ανοίγοντας ακόμα και έναν ζωολογικό κήπο για το κοινό της πόλης. Μπορεί να σκότωνε χιλιάδες ανθρώπους με φρικτούς τρόπους (θέλοντας να σιγουρευτεί για τον θάνατο ενός εχθρού του, είχε ανατινάξει κάποτε ένα ολόκληρο επιβατικό αεροπλάνο), αλλά για τους φτωχούς και κατατρεγμένους του Medellin ήταν ένας ήρωας, ο άνθρωπός τους. Όταν πέθανε σε μια ταράτσα το 1993, άφησε πίσω του χιλιάδες ανθρώπους που έκλαψαν για τον χαμό του, μια πόλη διαλυμένη και κατεστραμμένη από την βία και τον λογιστή του. Τον αδερφό του, Roberto Escobar.

Είχα πέντε μέρες για να εξερευνήσω το Medellin πριν χρειαστεί να επιβιβαστώ στη πτήση μου για την Αργεντινή και μετά από τις διακοπές μου στην παραθαλάσσια πλευρά της χώρας, ήθελα απλά να απλώσω αλόη στην πλάτη μου, να αράξω και να πάω στο μουσείο Botero. Αλλά καθώς καθόμουν στο μπαρ του hostel που έμενα, κραδαίνοντας μια μπύρα και ακούγοντας μια παρέα Αυστραλών να παίζει ένα παιχνίδι με ποτά που περιλάμβανε χαστούκια, είδα κάτι στον πίνακα ανακοινώσεων που μου κέντρισε το ενδιαφέρον: μια εκδρομή με θέμα τον Pablo Escobar.

Ρώτησα την εικοσάχρονη Κολομβιανή ρεσεψιονίστ να μου πει κάποια πράγματα για αυτήν την εκδρομή.

«Α, πρέπει οπωσδήποτε να πας», μου είπε. «Σε φάση, σε βάζουν σε ένα βαν και σε πάνε βόλτα και σου λένε πράγματα για τον Pablο Escobar ξέρω 'γω».

Προφανώς όταν σου «πουλάνε» τόσο εκπληκτικά ένα πακέτο, δεν μπορείς να πεις όχι.

Το επόμενο πρωινό λοιπόν, μπήκαμε όλοι σε ένα στραπατσαρισμένο βαν το οποίο μας περίμενε έξω από το hostel στις 8 το πρωί. Ήμασταν κουρασμένοι, με μάτια θολά από την προηγούμενη βραδιά που είχε πολλές μπύρες, ηλεκτρονική μουσική και Αυστραλούς να γκαρίζουν φράσεις όπως «argey-bargey». Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν η ξεναγός μας, μια συμπαθητική Κολομβιανή κυρία που μιλούσε ελάχιστα Αγγλικά. Φαινόταν παθιασμένη με το Medellin και ιδιαίτερα διαβασμένη γύρω από την ζωή του Pablo Escobar, αλλά μη μπορώντας να το εκφράσει σε μια γλώσσα που θα μπορούσαμε να καταλάβουμε, σε κάποιο σημείο βαρέθηκε, μας έβαλε να δούμε ένα DVD και αφοσιώθηκε στο κινητό της.

Η πρώτη μας στάση ήταν ο τάφος του Pablo Escobar στην Gaviria, που βρισκόταν στις παρυφές της πόλης. Βρισκόταν σε άψογη κατάσταση, στολισμένος με λουλούδια και αφού φωτογραφήσαμε όλοι την ταφόπλακα, σταθήκαμε αμήχανα στο κοιμητήριο, μέχρι να μας πουν ότι ήταν ώρα να φύγουμε. Και κάπου εκεί τελείωσε η πρώτη μας στάση.

Στην δεύτερη στάση μας δεν χρειάστηκε να βγούμε καν από το βαν, μιας και απλά μας έδειξαν ένα κτίριο που το αντίπαλο Cali cartel είχε προσπαθήσει να ανατινάξει ώστε να σκοτώσει τον Pablo και τους συνεργάτες του. Ήταν ένα απλό κτίριο σε μια εμπορική περιοχή χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, που δεν έδειχνε πως κάποτε κάτι συνταρακτικό είχε γίνει εκεί. Ακόμα και η ξεναγός μας, παραδέχτηκε πως αυτό ήταν το χειρότερο σημείο της εκδρομής.  Το ηθικό μας είχε πάρει την κατιούσα και αν και κανείς δεν ήθελε να το θίξει, κάποιος είχε κλάσει μέσα στο βαν. Συνεχίσαμε.

Το συγκλονιστικό αποκορύφωμα της εκδρομής με θέμα τον Pablo Escobar ήταν η επίσκεψη στο παλιό του κρησφύγετο, εκεί που ζούσε με τον αδερφό του κατά τους τελευταίους μήνες της ζωής του, εκεί που φύλαγε οχήματα και χρήματα και εκεί που εν τέλει άφησε την τελευταία του πνοή. Το βαν ακολούθησε τον δρόμο που οδηγούσε στην κορυφή ενός λόφου, πέρασε την κεντρική είσοδο και σταμάτησε έξω από το γκαράζ μέσα στο οποίο μπορούσες να δεις ακόμα την μοτοσυκλέτα του Pablo και το παλιό μπλε φορτηγάκι με το οποίο είχε περάσει τα πρώτα του φορτία κοκαΐνη από τα σύνορα. Καθώς βγήκαμε επιτέλους στον καθαρό αέρα, η ξεναγός μας ενημέρωσε ότι εδώ θα γνωρίζαμε τον Roberto Escobar, τον αδερφό του Pablo, o οποίος μέσω μιας συμφωνίας που είχε συνάψει με την Κολομβιανό κράτος, είχε μετατρέψει το σπίτι σε μουσείο, με τα έσοδα του οποίου έστηνε την εκδρομή και στήριζε ένα ιατρικό ίδρυμα που είχε δημιουργήσει. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να του πω ότι η εκδρομή ήθελε λίγο δουλειά ακόμα, ή έστω ένα βαν με air condition, αλλά κράτησα τις σκέψεις μου για τον εαυτό μου και ακολούθησα το γκρουπ καθώς μπήκε στο σπίτι.

Εικόνες του νεαρού Pablo κρέμονταν στους τοίχους, δίπλα σε παλιά αποκόμματα εφημερίδων και μια αφίσα επικήρυξης που υποσχόταν δέκα εκατομμύρια δολάρια σε όποιον είχε πληροφορίες σχετικά με τον Pablo ή τον Roberto. H αφίσα ονόμαζε και τους βασικούς συνεργάτες τους, οι οποίοι φαίνονταν σε φωτογραφίες. Άντρες με σοβαρές ή χαμογελαστές φάτσες και ονόματα όπως Pitufo, El Pollo και La Garra. Κοινώς, το Στρουμφάκι, το Κοτόπουλο και η Δαγκάνα. Συνολικά, ήταν μια ζόρικη ομάδα από μπράβους, με τον επονομαζόμενο Δαγκάνα να φαίνεται ο πιο σκληρός από τα συγκεκριμένα πρωτοπαλίκαρα. Δεν καθόσουν να τσακωθείς μαζί του, σαν να λέμε.

Στο σαλόνι, καθισμένος ανάμεσα σε δεκάδες τρύπες από σφαίρες, συναντάμε τον Roberto Escobar, έναν κοντό ηλικιωμένο κύριο με ήρεμη φωνή, σχεδόν τυφλό και σχεδόν κουφό, «δώρο» ενός εκρηκτικού ταχυδρομικού πακέτου που εξερράγη στο πρόσωπό του πριν μερικά χρόνια. Μας προσέφερε καφέ και μετά έκατσε στην βεράντα και άκουσε τις ερωτήσεις μας. Μιλούσε μόνο Ισπανικά, οπότε τον ρόλο του διερμηνέα ανέλαβε ένας ενθουσιώδης Ιρλανδός από το γκρουπ μας. Ένας από τους Αυστραλούς δεν έχασε χρόνο.

«Οπότε, ξέρω ΄γω, έχει σκοτώσει ποτέ κανέναν;», τον ρώτησε με κάπως υπερβολικό ενθουσιασμό.

«Δεν θα τον ρωτήσω αυτό ρε μαλάκες», απάντησε στα γρήγορα ο Ιρλανδός, κοιτώντας αμήχανα μεταξύ του Roberto και του υπόλοιπου γκρουπ μας, που με το ζόρι πλέον δεν ξεσπούσε σε γέλια.

Ο Escobar φάνηκε να καταλαβαίνει όμως και έγνεψε, προφανώς έχοντας ακούσει την ίδια ερώτηση από αναρίθμητους ενθουσιώδεις εικοσικάτηδες όλα αυτά τα χρόνια. Μας είπε ότι ήταν ο λογιστής του καρτέλ και ότι έμενε μακριά από τις βομβιστικές επιθέσεις, τις δολοφονίες και τα βασανιστήρια. «Ασκούσα συχνά κριτική στον αδερφό μου για την βία που δημιουργούσε», μας τόνισε, ξεχνώντας βέβαια να μας πει ότι μέσω αυτής ακριβώς της βίας διαχειρίστηκε τα δισεκατομμύρια δολάρια που του επέτρεψαν να κάνει την πλουσιοπάροχη ζωή που έκανε μέχρι ένα σημείο, πηγαίνοντας πάνω από τον νόμο.

«Όλα αυτά είναι πίσω μου πλέον, τώρα κάνω μόνο καλό», συνέχισε. Ξεκίνησε να μας λέει ότι από την ώρα που είχε βγει από την φυλακή το 2003, είχε φροντίσει να αποκτήσει πολύτιμες ιατρικές γνώσεις δουλεύοντας με άλογα και πως με αυτές του τις γνώσεις είχε βρει τη θεραπεία για τον ιό HIV.

Όλοι τον ακούγαμε με προσοχή, αν και που και που κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον μήπως και είχε γίνει κανένα λάθος στην μετάφραση. Κανένα λάθος. Μιλούσε απόλυτα σοβαρά. Είχε χρησιμοποιήσει την γνώση του πάνω στην ιατρική φροντίδα των αλόγων για να νικήσει το AIDS. Και αν υπάρχει κάτι πιο περίεργο από έναν σχεδόν τυφλό, σχεδόν κουφό πρώην λογιστή ενός καρτέλ να σου λέει πως έχει κάνει μια από τις μεγαλύτερες ιατρικές ανακαλύψεις όλων των εποχών, ε τότε αυτό σίγουρα είναι το να τα ακούς όλα αυτά μέσω των μεταφράσεων ενός κάπως μπερδεμένου 21χρονου Ιρλανδού πιτσιρικά.

Και χωρίς κάτι εξίσου εντυπωσιακό να έρχεται μετά το απίθανο «θεράπευσα το AIDS», πέρα από το να μας πει ότι όπου να 'ναι το φάρμακο θα βγει στην αγορά και θα σώσει τον κόσμο, η συνάντηση μας τελείωσε. Ο Roberto στάθηκε άβολα μπροστά από μια φωτογραφία της φάρμας του αδερφού του, έτσι ώστε να μπορέσουμε να τον αποθανατίσουμε και στην συνέχεια χωρίς ίχνος από χαμόγελο, μας έσφιξε το χέρι και μας αποχαιρέτησε, μια διαδικασία που είχε κάνει και θα ξαναέκανε χιλιάδες φορές. Καθώς φεύγαμε, τον είδαμε πια με την πλάτη γυρισμένη σε μας, να περπατά προς το δωμάτιό του, περνώντας δίπλα από χαμογελαστές φωτογραφίες του νεκρού αδερφού του και καρφιτσωμένα αποκόμματα εφημερίδων που εξιστορούσαν την καταστροφή που είχαν δημιουργήσει οι δύο τους, τα απομεινάρια μιας διαλυμένης αυτοκρατορίας.

Πίσω στο μπαρ του hostel που μέναμε, ένιωσα ένα χτύπημα στην πλάτη και γυρνώντας, αντίκρισα ένα μεθυσμένο Νοτιοαφρικανό που είχα γνωρίσει εκεί νωρίτερα. Στο χέρι του κρατούσε μια μπύρα.

«Πώς ήταν η εκδρομή κολλητέ; Τι έμαθες;».

«Βασικά ότι ο αδερφός του Pablo Escobar είναι ένας πολύ περίεργος τύπος».

«Και γαμώ ρε φίλε».

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.