Η Ιστορία της Mari Malek

Το VICE του Απριλίου περιείχε ένα και μόνο άρθρο στις 130 σελίδες του. Το αποκλειστικό θέμα Saving South Sudan του Robert Young Pelton αποτελεί μια υποκειμενική κατάδυση στη φυλετική διαμάχη που ταλανίζει το νεότερο έθνος στον κόσμο, αυτό που είναι αντιμέτωπο με το συνεχιζόμενο πόλεμο-με ελάχιστες ημέρες κατάπαυσης- από το 1955. Τον Απρίλιο λάβαμε μια πρόσκληση από τον φωτογράφο Mike Mellia για την έκθεση Our Side of The Story: South Sudan (Η Δική Μας Πλευρά για το Θέμα: Νότιο Σουδάν), σε γκαλερί της Νέα Υόρκης. Το πρότζεκτ περιλαμβάνει μια σειρά πορτρέτων προσφύγων από το Νότιο Σουδάν που έγιναν καλλιτέχνες.

Οι πρωταγωνιστές, ανάμεσα τους τοπ μόντελ που έχουν περπατήσει στην πασαρέλα φορώντας ρούχα μεγάλων οίκων μόδας όπως ο Louis Vuitton και έχουν εμφανιστεί σε βιντεοκλίπ του KanyeWest, ένας ηθοποιός που πρωταγωνιστεί σε μια κινηματογραφική ταινία της Ρις Γουίδερσπουν που θα προβληθεί προσεχώς και ένας ποιητής ο οποίος σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Σχεδόν όλοι όσοι συμμετείχαν στο πρότζεκτ ακόμα έχουν αγαπημένα πρόσωπα στο Νότιο Σουδάν ή σε κάποιο γειτονικό στρατόπεδο προσφύγων και πολλές από τις οικογένειες αυτών των ανθρώπων δεν γνωρίζουν την εύρος της σημερινής καλλιτεχνικής ζωής τους.

Επικοινωνήσαμε με αρκετά από τα πρόσωπα της φωτογραφικής συλλογής Our Side of The Story, με την ελπίδα να τους δώσουμε βήμα να μιλήσουν για τα σχεδόν αδιανόητα ταξίδια τους από το Σουδάν έως την Αμερική, από τα στρατόπεδα προσφύγων στις επιδείξεις μόδας και τα κορυφαία πανεπιστήμια.

Κι αυτή είναι η ιστορία της Mari "DJ Stiletto" Malek.

Η Mari Malek γεννήθηκε στο Wau του Νοτίου Σουδάν, σε μια οικογένεια με περίπου 20 παιδιά. Ο πατέρας της ήταν υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση και η μητέρα της νοσοκόμα. Καθώς ο πόλεμος επιδεινωνόταν, η μητέρα της μετέτρεψε το σπίτι σε χώρο υποδοχής εκτοπισμένων από τα σπίτια τους ανθρώπων. Όταν η βία μεταφέρθηκε στην περιοχή, η μητέρα της γρήγορα και αθόρυβα έφερε την Mari και τις δυο αδερφές της σε ένα στρατόπεδο προσφύγων στην Αίγυπτο με την ελπίδα να τις βγάλει από την ήπειρο.

Τελικά, Mari μετανάστευσε στο Νιούαρκ του Νιού Τζέρσεϊ. Έμενε σε ένα συγκρότημα κατοικιών για άτομα με χαμηλό εισόδημα, όπου τα ναρκωτικά, η βία, η πορνεία και άλλα προβλήματα ήταν παντού, κάνοντας την μετάβαση να μοιάζει «ακόμα πιο τρομακτικό από το σπίτι μας στο Σουδάν». Στο Σαν Ντιέγκο εντόπισε κάποιους συγγενείς, οπότε μετακόμισε εκεί. Η Malek πήγε σχολείο στη Καλιφόρνια και απέκτησε παιδί σε ηλικία 20 ετών. Κάποια στιγμή της ζήτησαν να γίνει μοντέλο και στη συνέχεια ξαφνικά μετακόμισε στη Νέα Υόρκη για να κυνηγήσει την καριέρα της. Από τότε έχει δουλέψει για τον οίκο Lanvin, έχει φωτογραφηθεί για την Vogue και έχει εμφανιστεί στα βιντεοκλίπ “Power” του Kanye West και “Born This Way” της Lady Gaga. Τώρα είναι DJ στο κλαμπ-μαμούθ Lavo του Μανχάταν με το ψευδώνυμο "DJ Stiletto". Μας μίλησε για το πώς είναι να δουλεύει σε έναν κόσμο τόσο διαφορετικό από εκείνο της παιδικής της ηλικίας, γιατί η δυναμική του εμφύλιου πολέμου σχετίζεται με τα ‘εγώ’ των ανδρών και πως η ΜΚΟ Stand for Education που έχει ιδρύσει εργάζεται προς την κατεύθυνση της αύξησης των ευκαιριών εκπαίδευσης στο Νότιο Σουδάν μια και όπως πιστεύει είναι ο μόνος τρόπος να τελειώσει ο πόλεμος.

VICE: Σε ποιο μέρος του Νότιου Σουδάν γεννήθηκες;

Mari Malek: Γεννήθηκα στο Wau, στη διάρκεια του Δεύτερου Εμφυλίου Πολέμου. Προέρχομαι από μια μορφωμένη και εργαζόμενη οικογένεια. Η οικογένεια μου ήταν και πολύ μεγάλη. Έχω περίπου 20 αδερφές και αδερφούς. Πέντε από εμάς είχαμε τους ίδιους γονείς και τα υπόλοιπα παιδιά είναι ετεροθαλείς αδερφές και αδερφοί. Ο μπαμπάς μου είχε τέσσερις συζύγους και η μαμά μου ήταν η τρίτη σύζυγός του, εκείνη που φρόντιζε όλα τα παιδιά του.

Εκείνη την περίοδο η μητέρα μου ήταν νοσοκόμα και ο πατέρας μου εργαζόταν στην κυβέρνηση ως υπουργός Οικονομικών και πάντα ταξίδευε από το Νότιο Σουδάν στο Βόρειο και το αντίστροφο. Ο Νότος γινόταν πολύ επικίνδυνος για να ζήσουμε, οπότε μετακομίσαμε στο Χαρτούμ (η πρωτεύουσα του Σουδάν όταν ακόμα ήταν μία χώρα).

Αφού μεγάλωσα σε μια εύπορη οικογένεια, πήγαινα σχολείο, είχα άφθονη τροφή και ήμουν ένα ευτυχισμένο παιδί επειδή είχα τον πατέρα, την μητέρα, την οικογένεια μου κι ένα σπίτι. Τα πράγματα χειροτέρεψαν και η οικογένεια μου έχασε τα πάντα. Θυμάμαι ότι όταν ήμουν περίπου 5 ετών, ένα σωρό Άραβες στρατιώτες από το βορρά εισέβαλαν στο σπίτι μας και μας πήραν τα πάντα. Και τον πατέρα μου. Λίγες εβδομάδες αργότερα ο πατέρας μου επέστρεψε στο σπίτι τραυματισμένος και άνεργος. Ήμουν μπερδεμένη και δεν ήξερα τι συνέβαινε τότε (οι γονείς μας δεν έλεγαν σε εμάς τι ακριβώς συνέβαινε). Αυτή ήταν η τελευταία φορά που η οικογένεια μας θα ήταν μαζί.

Η μητέρα μου μας φρόντιζε όπως και ένα σωρό εκτοπισμένους ανθρώπους οι οποίοι εξακολουθούσαν να έρχονται στο σπίτι μας. Είχαν καταφέρει να ξεφύγουν από το Νότο, όπου τα χωριά τους καίγονταν και ο κόσμος δολοφονούνταν. Το σπίτι μας μετατράπηκε σε νοσοκομείο γεμάτο με τραυματισμένους και άρρωστους άνδρες, γυναίκες και παιδιά.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, η μητέρα μου έκανε σχέδια για να δραπετεύσουμε από το Σουδάν. Ο πατέρας μου ποτέ δεν ήθελε να φύγουμε, οπότε το έκανε κρυφά. Πήρε εμένα και τις δυο αδερφές και πήγαμε να ζήσουμε ως πρόσφυγες στην Αίγυπτο μέχρι να βρεθεί κάποιος να χρηματοδοτήσει τη μετανάστευση μας στην Αμερική. Η μητέρα μου ήθελε να είναι βέβαιη ότι ήμασταν προστατευμένες και πως είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε τις ζωές μας σε καλύτερες συνθήκες.

Τι είναι αυτό που αφορά τη ζωή σε ένα προσφυγικό καταυλισμό και ο μέσος Αμερικανός δεν το γνωρίζει;

Μετακομίζοντας για να ζήσουμε στην Αίγυπτο, η μητέρα μου έπρεπε να ξαναρχίσει τη ζωή της από το μηδέν. Όλοι έπρεπε να αρχίσουμε από το μηδέν. Η μαμά μου βρήκε κάποιες δουλειές ως υπηρέτρια, έτσι ώστε να μπορεί να μας στηρίξει οικονομικά. Δούλευε συνεχώς. Έπρεπε να φροντίζω τις μικρότερες αδερφές μου και να γίνω η μητέρα τους σε ηλικία 8 ετών επειδή η μητέρα μου είχε επικεντρώσει τις προσπάθειες της στο να πάμε σχολείο, να έχουμε φαγητό και μια αξιοπρεπή ζωή.

Κάθε πρωί όταν ξυπνούσα και ετοίμαζα τις αδερφές μου για το σχολείο, προσευχόμουν για να έχουμε προστασία. Όταν περπατούσαμε στους δρόμους της Αιγύπτου, οι Αιγύπτιοι μας κορόιδευαν, μας πετούσαν πράγματα, μας έφτυναν. Έπρεπε να πάρουμε ένα τρένο για να πάμε στο σχολείο που ήταν 45 λεπτά μακριά και το μεσημέρι να επιστρέψουμε με τον ίδιο τρόπο. Κάθε μέρα μας κακομεταχειρίζονταν και βιώναμε τον ρατσισμό. Έπρεπε να πολεμήσουμε! Όλοι ήμασταν παιδιά, τα περισσότερα κάτω των 12 ετών, που δίναμε μάχη για τα δικαιώματα μας κάθε μέρα.

Μπορείς να περιγράψεις μια στιγμή από τα παιδικά σου χρόνια στο Νότιο Σουδάν που είναι σημαντική για σένα;

Στο Wau(το χωριό όπου γεννήθηκα), είχαμε πολλά δέντρα μάνγκο. Θυμάμαι όταν τα αδέρφια μου και εγώ πηγαίναμε να μαζέψουμε μάνγκο από την πίσω αυλή. Προκαλούσε ο ένας τον άλλον για το ποιος μπορούσε να σκαρφαλώσει ψηλότερα στα δέντρα και να κόψει τα πιο γευστικά μάνγκο. Αφού μαζέψαμε τα μάνγκο, τα πλύναμε, τα κόψαμε, καθίσαμε κάτω από το σκιερό δέντρο και κάναμε πικ νικ μάνγκο. Μουλείπειτόσοπολύαυτό! Κάθε φορά που σκέφτομαι αυτή τη στιγμή, είναι σα να κάνω ταξίδι στο χρόνο. Πηγαίνω πίσω ακριβώς σε αυτή τη στιγμή. Μπορώ να ακούσω το αεράκι, να νιώσω τη σκιά και γευτώ μάνγκο. Μου λείπει το σπίτι μου!

Πότε μετακομίσατε στην Αμερική;

Το 1997, επιτέλους χρηματοδότησαν τη μετανάστευση μας στις ΗΠΑ τα Catholic Charities. Ο σπόνσορας μας ζούσε στο Νιού Τζέρσεϊ. Ήταν Ασιάτης. Μας πήρε από το γραφείο των Catholic Charities και μας άφησε σε αυτό που τότε ήταν το νέο μας σπίτι.

Το διαμέρισμα μας ήταν στο Νιούαρκ, στο Νιού Τζέρσεϊ. Ήταν τρομακτικό μέρος, ιδιαιτέρως εκείνη την εποχή. Φαινόταν πιο τρομακτικό κι από το σπίτι μας στο Σουδάν. Το κτίριο που μας έβαλαν ήταν γεμάτο με ναρκωτικό, βία, πυροβολισμούς, πόρνες και αρουραίους. Ήμασταν πολύ μόνοι μας και τρομοκρατημένοι. Δεν μιλούσαμε καθόλου αγγλικά και δεν γνωρίζαμε κανέναν. Έκανετόσοκρύο. Ποτέ δεν είχαμε βιώσει κάτι ανάλογο. Ήμασταν παιδιά και εκείνη την εποχή ήμουν περίπου 14 ή 15 ετών. Βλέπαμε τα πράγματα από την αθώα τους πλευρά. Πραγματικά δεν προσέχαμε όλα τα άσχημα πράγματα γύρω μας. Απλώς ήμασταν χαρούμενοι που είχαμε την μαμά μας και η μία την άλλη.

Στη μητέρα μου, από την άλλη πλευρά, δεν άρεσαν οι νέες συνθήκες διαβίωσης και προφανώς ήξερε καλύτερα από εμάς. Ως συνήθως, ήδη σχεδίαζε να μετακομίσουμε σε διαφορετικό περιβάλλον για τη δική μας ασφάλεια. Με λίγη βοήθεια από έναν υπέροχο άνθρωπο που συναντήσαμε, καταφέραμε να εντοπίσουμε κάποιους από τους συγγενείς μας στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας και μετακομίσαμε εκεί για να είμαστε μαζί τους. Εκεί άρχισε η καινούρια μας ζωή. Ξαναβρεθήκαμε με τους από καιρό χαμένους συγγενείς μας, πήγαμε σχολείο και αρχίσαμε να ριζώνουμε στις ΗΠΑ.

Πώς κατάληξες να κάνεις το μοντέλο και την DJ στη Νέα Υόρκη;

Μετά την αναχώρηση μας από το Σουδάν, ουσιαστικά ζήσαμε μια πολύ φτωχική ζωή. Βρήκα την πρώτη μου δουλειά όταν ήμουν 16 ετών για να βοηθήσω την μητέρα μου. Εξάλλου ήταν μια μητέρα που μας μεγάλωνε μόνη, ενώ ούτε η εκπαίδευση και η εργασιακή της εμπειρία είχαν καμία αξία εδώ στην Αμερική.

Βρεθήκαμε στη θέση να πρέπει να ξεκινάμε συνεχώς από την αρχή. Ήτανμεγάληπρόκληση. Μεγάλωσα γρήγορα. Δούλεψα, τελείωσα το σχολείο, πήγα στο κολέγιο, γνώριζα κάποιον, τον ερωτεύτηκα και έμεινα έγκυος στην ηλικία των 20 ετών. Γέννησα τον όμορφο άγγελο, την Malayka Malek. Ήμουν ανύπαντρη μητέρα, όπως η μητέρα μου. Έκανα αγώνα για να πηγαίνω στο σχολείο, να δουλεύω και να είμαι μητέρα συγχρόνως. Παρόλο που ήμουν ευλογημένη αφού απέκτησα το κοριτσάκι μου, αισθανόμουν κενή συναισθημάτων και σαν ρομπότ.

Τελικά αποφάσισα να πάρω το ρίσκο και να ακολουθήσω την καρδιά μου. Είπα στην μητέρα μου ότι θα πήγαινα στη Νέα Υόρκη για να κυνηγήσω κάποιες ευκαιρίες στο μόντελινγκ και να δω που θα μπορούσε να με οδηγήσει αυτό. Κάθε μέρα της ζωής μου, από τότε που ήρθα στην Αμερική, με πλησίαζαν για να κάνω το μοντέλο, αλλά δεν είχα ιδέα τι ήταν αυτό οπότε φοβόμουν λίγο.

Τώρα είμαι στο χώρο της διασκέδασης. Άρχισα ως μοντέλο εδώ στη Νέα Υόρκη, δουλειά που με έκανε να ανακαλύψω ότι μπορώ να δουλεύω ως DJ. Σήμερα παίζω ζωντανά με το ψευδώνυμο “DJ Stiletto", συχνά σε κλαμπ όπως το Lavoστο Μανχάταν. Είμαι η πρώτη σε εθνικό και διεθνές επίπεδο γνωστή DJ από το Νότιο Σουδάν και σχεδιάζω να επεκτείνω τη δραστηριότητα μου και στη μουσική παραγωγή. Δουλεύω με πελάτες στο χώρο της μόδας και της μουσικής βιομηχανίας, όπως οι Mercedes Benz Fashion Week, Rolls-Royce, Kenneth Cole, Indochine, Kanye West, Lady Gaga, Lacoste L!VE.  Έκανα μια διαφημιστική καμπάνια του οίκου Lanvinστο Παρίσι με τον θρυλικό φωτογράφο Steven Meisel. Τώρα καθιερώνομαι όλο και περισσότερο ως DJ, οπότε δεν χρειάζεται να έχω και δουλειά την ημέρα για να ζω.

Μπορείς να μου πεις οτιδήποτε έχεις ακούσεις ή έχεις δεις στο Νότιο Σουδάν, το οποίο να απεικονίζει πως τραυματίζεται ο κόσμος και χρειάζεται βοήθεια;

Λοιπόν, από τότε που ανεξαρτητοποιηθήκαμε στις 9 Ιουλίου του 2011, το Σουδάν δεν είναι πλέον απλώς Σουδάν. Τώρα η χώρα χωρίζεται σε δυο τμήματα, το Σουδάν και το ROSS (που είναι η Δημοκρατία του Νότιου Σουδάν). Τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης εστιάζουν σε μεγάλο βαθμό στα γενικά στατιστικά στοιχεία, τα οποία προσωπικά νιώθω πως δεν αποτυπώνουν ότι πρόκειται για ζήτημα της ανθρωπότητας και όχι απλώς του Νότιου Σουδάν. Θέλω ο κόσμος να αρχίσει να μας βλέπει ως δικό του κομμάτι. Ως όλον! Σαν η χώρα μας να μην είναι μια χώρα κάπου εκεί έξω, αλλά σαν ένα πραγματικό μέρος αυτού του πλανήτη.

Ποια νομίζεις ότι είναι η πηγή ή η ρίζα όλης αυτής της βίας στο Νότιο Σουδάν;

Οι πηγές βίας στη χώρα μου είναι αρκετές, αλλά πιστεύω ότι η μεγαλύτερη αιτία όλης αυτής της βίας στην περιοχή οφείλεται στην έλλειψη παιδείας. Οι περισσότεροι πολίτες της χώρας είναι αναλφάβητοι. Μόνο περίπου το 20% των ανθρώπων μπορεί να διαβάσει και να γράψει και από αυτούς που μπορούν να διαβάσουν μόνο το 1% είναι γυναίκες. Σκέψου, ότι το 64% της χώρας είναι γυναίκες στις οποίες δεν επιτρέπεται να μιλήσουν ή να έχουν οποιοδήποτε είδος φωνής. Σου φαίνεται λογικό αυτό;

Όπως είπε κάποτε ο Νέλσον Μαντέλα «Η εκπαίδευση είναι το πιο ισχυρό όπλο που μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να αλλάξεις τον κόσμο». Πως μπορούμε να πάρουμε μεγάλες πολιτικές αποφάσεις όταν οι περισσότεροι άνθρωποι στη χώρα δεν μπορούν να διαβάσουν ή να γράψουν; Ακριβώς για αυτό τον λόγο η ΜΚΟ μου, η Stand for Education, εστιάζει στην παροχή πρόσβασης στην εκπαίδευση. Θέλω να ρίξω φως σε αυτό το θέμα και να δημιουργήσω ευκαιρίες για τα παιδιά και τις γυναίκες στο Νότιο Σουδάν, έτσι ώστε να μπορούν να μάθουν πράγματα. Θέλω να εκπαιδεύσω τη νεότερη γενιά έτσι ώστε να καταλάβει ότι δεν έχει σημασία από ποια φυλή κατάγεσαι.

Η άλλη ρίζα του προβλήματος είναι οι «άνδρες με εγωισμό». Η χώρα μας είναι η νεότερη χώρα στον κόσμο. Οι ηγέτες μας είναι άπειροι και την κυβερνούν. Νιώθω ότι την κυβερνούν με την τεστοστερόνη και τα ‘εγώ’ τους. Η κρίση στο Νότιο Σουδάν έχει εκτεθεί από τα μέσα ενημέρωσης και από όσους εθελοτυφλούν ως «ένας πόλεμος μεταξύ φυλών», όταν στην πραγματικότητα είναι ο πόλεμος ανάμεσα σε δυο άνδρες που θέλουν την εξουσία για τους εαυτούς τους. Αυτοί οι άνδρες υποτίθεται ότι είναι οι ηγέτες και οι προστάτες μας.

Ποια είναι τα μελλοντικά πρότζεκτ στα οποία δουλεύεις;

Τώρα εργάζομαι στη [ΜΚΟ](http:// http://www.stand4education.org) μου, όπου εστιάζουμε τις προσπάθειες μας στο να παρέχουμε πρόσβαση στην εκπαίδευση στο Νότιο Σουδάν και να ενισχύσουμε τις γυναίκες/κορίτσια να ανακαλύψουν τη δύναμη τους και να την χρησιμοποιήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Χρειάζεται να προστατεύουμε τα παιδιά, να τα τρέφουμε, να τα διδάσκουμε και να τους δίνουμε τις βάσεις έτσι ώστε να έχουν ένα λαμπρό μέλλον. Ένα παιδί στο Νότιο Σουδάν έχει λίγες επιλογές όσο αφορά στη μάθηση. Αυτές οι επιλογές είναι κάτω από τα δέντρα, σε μια υπερπλήρη τάξη με ένα δάσκαλο που έχει πάει δημοτικό ή να πάει στο εξωτερικό(και αυτό εάν η οικογένεια του μπορεί να το στηρίξει οικονομικά, πράγμα σχετικά απίθανο να συμβεί).

Το Νότιο Σουδάν, αυτή τη στιγμή, βρίσκεται παγκοσμίως σε μία από τις χαμηλότερες θέσεις στην κατάταξη όσο αφορά στην ισότητα των δύο φύλων στον κόσμο. Γυναίκες και κορίτσια υποτίθεται ότι απλώς πρέπει να παντρεύονται, να κάνουν παιδιά και να φροντίζουν τον άνδρα τους. Τα περισσότερα κορίτσια στο Νότιο Σουδάν χρησιμοποιούνται ως πηγή εσόδων. Πωλούνται. Ένα κορίτσι μπορεί να χρησιμοποιηθεί και να παντρευτεί σε ηλικία 12 ετών με ένα ηλικιωμένο πλούσιο άνδρα, έτσι ώστε η οικογένεια να πάρει προίκα (σε χρήμα ή αγελάδες). Μόλις και μετά βίας έχουν ευκαιρία να φοιτήσουν σε σχολείο ή να ζήσουν την παιδική τους ηλικία. Εάν ένα κορίτσι έχει την ευκαιρία να πάει σχολείο, είναι πολύ πιθανό να το παρατήσει επειδή θα παντρευτεί νωρίς και θα μείνει έγκυος. Αυτός είναι ο λόγος που θέλω να βοηθήσω αυτά τα παιδιά και τις γυναίκες.

Είσαι αισιόδοξη για το μέλλον του Σουδάν; Τι θα χρειαστεί για να σταματήσει η βία;

Είμαι πολύ αισιόδοξη για το μέλλον του Νότιου Σουδάν. Πιστεύω σε εμάς. Πιστεύω ότι μπορούμε να ανέβουμε πάνω από αυτό το επίπεδο. Μερικές φορές χρειάζεται πρώτα να καταρρεύσουν όλα, έτσι ώστε να ξαναμπούν στη θέση τους. Σε κάποιο βαθμό θα πρέπει όλοι να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να κοιτάξουμε πέρα από τα εγώ μας για να διορθώσουμε αυτή την ασταμάτητη βία και αρνητικότητα.

Επισκεφθείτε τη φιλανθρωπική οργάνωση της Mari, το Stand for Education, στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.stand4education.org. Η οργάνωση έχει στόχο να δώσει σε λιγότερο τυχερούς ανθρώπους τη δυνατότητα πρόσβασης σε εκπαιδευτικές ευκαιρίες, ενώ βοηθάει τις νέες γυναίκες ιδιαιτέρως.

Μάθετε περισσότερα για τη συλλογή πορτρέτων Our Side of the Story του Mike Mellia για το Νότιο Σουδάν στην ιστοσελίδα του.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.