Όταν υπάρχει κάποιο θανατηφόρο περιστατικό σε σιδηροδρομικές γραμμές στη Γερμανία, ο ΟΣΕ της χώρας, που λέγεται Deutsche Bahn, το αποκαλεί «personeschaden», δηλαδή «ζημιά σε άνθρωπο». Είναι ένας κάπως ξερός και γραφειοκρατικός τρόπος για να περιγραφεί μια αιματηρή και σοκαριστική πραγματικότητα. Ο οδηγός του τρένου που εμπλέκεται στο συμβάν συνήθως καταλήγει να κουβαλά τις τραυματικές εικόνες μαζί του για το υπόλοιπο της ζωής του.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
O Μίκαελ Ντίτμαν, Πρόεδρος του Σωματείου Οδηγών Τρένων της Κολωνίας, μου είπε πως στη Γερμανία οι οδηγοί των τρένων έχουν κατά μέσο όρο δύο θανατηφόρα συμβάντα στη διάρκεια της καριέρας τους, με κάποια από αυτά να αφορούν δυστυχήματα και κάποια αυτοκτονίες.
«Η χειρότερη εμπειρία που βίωσα ποτέ ήταν όταν χτύπησα μαζί δύο παιδιά, τον Οκτώβριο του 1996», λέει. «Ήταν δύο αγοράκια, τριών και έξι ετών».
Ο 54χρονος Πέτερ Γκουτβάσερ οδηγούσε για 20 χρόνια στον Προαστιακό του Βερολίνου και είχε ανάμειξη σε τρία τέτοια θανατηφόρα περιστατικά. Σήμερα, εργάζεται ως ψυχολόγος και ζει με τη γυναίκα του και τις δύο γάτες τους λίγο έξω από το Βερολίνο. Τον επισκέφτηκα για να τον ρωτήσω για το πώς αισθάνεται κάποιος όταν πατάει κάποιον με τρένο.
O Πέτερ Γκουτβάσερ στο σπίτι του με την γάτα του. Φωτογραφίες: Grey Hutton
«Η χειρότερη εμπειρία που βίωσα ποτέ ήταν όταν χτύπησα μαζί δύο παιδιά, τον Οκτώβριο του 1996», λέει. «Ήταν δύο αγοράκια, τριών και έξι ετών. Η ώρα ήταν λίγο μετά τη μία το μεσημέρι, στην τελευταία διαδρομή της βάρδιάς μου, όταν ξαφνικά τα δύο αγοράκια μπήκαν τρέχοντας στις ράγες για να παίξουν. Τράβηξα τα φρένα και άναψα το προειδοποιητικό σήμα αλλά ήταν πολύ αργά. Όταν τα αγοράκια είδαν το τρένο, σοκαρίστηκαν και πάγωσαν. Άκουσα έναν δυνατό κρότο και μετά από μερικά δευτερόλεπτα που μου φάνηκαν ατελείωτα το τρένο σταμάτησε. Βγήκα έξω και αρχικά δεν είδα τίποτα, αλλά όταν περπάτησα προς τα πίσω παρατήρησα μια τεράστια λίμνη αίματος και άκουσα ένα κλαψούρισμα. Τα δύο παιδιά ήταν άσχημα χτυπημένα. Το μεγαλύτερο με ρώτησε αν είχα έναν επίδεσμο για το αδερφάκι του. Γύρισα πίσω στην καμπίνα μου για να φέρω το κουτί πρώτων βοηθειών και να καλέσω τα επείγοντα, αλλά όταν γύρισα εκείνα προσπάθησαν να φύγουν τρέχοντας, αν και βαριά τραυματισμένα. Τελικά κατάφερε να τα μαζέψει το ασθενοφόρο. Αργότερα έμαθα ότι το μικρότερο παιδί είχε πεθάνει από τα τραύματά του. Είχε παρασυρθεί κάτω από το τρένο τραβώντας μαζί του και τον μεγαλύτερο αδερφό του. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος τι απέγινε ο μεγαλύτερος, μιας και πρέπει να είχε πολλά εσωτερικά τραύματα».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Είχε σκαρφαλώσει στην οροφή του τρένου. Χτύπησε σε μια πινακίδα και σκοτώθηκε».
Μετά από 20 χρόνια, οι ήχοι και οι μυρωδιές εκείνης της ημέρας έχουν μείνει με τον Πέτερ. «Ακόμα μπορώ να ακούσω τον θόρυβο της πρόσκρουσης και να δω το αίμα. Θα το κουβαλάω μαζί μου για το υπόλοιπο της ζωής μου, αλλά έμαθα να το ελέγχω. Έδωσα στο αγόρι ένα όνομα, έτσι ώστε να μπορέσω να το βάλω κάπου μέσα μου μαζί με τα υπόλοιπα και να μπορέσω να προχωρήσω».Το πρώτο θανατηφόρο περιστατικό στο οποίο ενεπλάκη ο Πέτερ ήταν τον Ιούνιο του 1990, όταν μια γυναίκα προσπάθησε να ανοίξει μια πόρτα αφού το τρένο είχε ξεκινήσει να κινείται και εγκλωβίστηκε ανάμεσα στην πλατφόρμα και την αμαξοστοιχία. «Βασικά συνεθλίβη», λέει ο Πέτερ. «Σοκαρίστηκα. Το μυαλό μου προσπαθούσε να μου πει τι είχε συμβεί, αλλά τα συναισθήματά μου μπλόκαραν την πληροφορία. Είχα μιλήσει με αυτήν τη γυναίκα ελάχιστες στιγμές προτού σκοτωθεί».
Ενας άνδρας πήδηξε μπροστά σε ένα τρένο που βρισκόταν στην άλλη μεριά των ραγών. Το σώμα του εκσφενδονίστηκε και χτύπησε πάνω στην αμαξοστοιχία που οδηγούσε ο Πέτερ.
Υπήρξε και μια άλλη φορά που κάποιος πέθανε σε βάρδιά του, αλλά ο Πέτερ το κατάλαβε αργότερα. «Ήταν ένας σέρφερ του Προαστιακού, ο οποίος είχε σκαρφαλώσει στην οροφή του τρένου. Χτύπησε σε μια πινακίδα και σκοτώθηκε. Εγώ δεν είχα ιδέα. Όταν έφτασα στον επόμενο σταθμό, κάποιος από την ομοσπονδιακή αστυνομία με ρώτησε αν είχα παρατηρήσει κάτι. Ο τύπος ήταν 22 ετών, σε ηλικία δηλαδή που θα έπρεπε να ξέρεις τι κάνεις. Εξοργίστηκα. Δεν μπορώ να σου πω ότι τον λυπήθηκα και πολύ, για να είμαι ειλικρινής».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Οι θάνατοι στους οποίους ενεπλάκη ο Πέτερ ήταν αποτέλεσμα δυστυχημάτων, όμως έζησε από κοντά και μια αυτοκτονία στις ράγες σε μια από τις βάρδιές του, όταν ένας άνδρας πήδηξε μπροστά σε ένα τρένο που βρισκόταν στην άλλη μεριά των ραγών. Το σώμα του εκσφενδονίστηκε και χτύπησε πάνω στην αμαξοστοιχία που οδηγούσε ο Πέτερ. «'Ο,τι απέμεινε από εκείνον κατέληξε στο παράθυρό μου», λέει. «Ήταν εφιαλτικό. Το πρώτο που έκανα ενστικτωδώς ήταν να ενεργοποιήσω τους υαλοκαθαριστήρες. Πρέπει να είσαι πραγματιστής σε τέτοιες καταστάσεις. Οι άνθρωποι που αυτοκτονούν στις ράγες του τρένου πραγματικά με εκνευρίζουν. Γιατί να παρασέρνεις και άλλους στη μιζέρια σου;».Ο Πέτερ δεν έλαβε κάποια ψυχολογική βοήθεια μετά από όλα αυτά τα συμβάντα. «Κάθε φορά έπρεπε να οδηγήσω το τρένο στο αμαξοστάσιο και να το καθαρίσω ο ίδιος», λέει, κάτι που τον έσπρωξε να δημιουργήσει μια ομάδα ψυχολογικής στήριξης για τους οδηγούς τρένων μαζί με έναν άλλο συνάδελφό του, τη δεκαετία του '90. Σήμερα, υπάρχει πολύ περισσότερη φροντίδα για τους οδηγούς που εμπλέκονται σε τέτοια συμβάντα, καθώς οι συνάδελφοί τους αναλαμβάνουν τη βάρδιά τους και τους παρέχεται ψυχολογική στήριξη.Ο ψυχολόγος Βίλφριντ Έχτερχοφ φροντίζει άτομα που έχουν αντιμετωπίσει τον θάνατο άλλων στις δουλειές τους και γνωρίζει πως μια τέτοια εμπειρία μπορεί να δημιουργήσει ιδιαίτερα έντονα ψυχολογικά τραύματα. «Κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν αντιμετωπίσει ποτέ τους τον θάνατο», εξηγεί. «Το να τον αντιμετωπίζεις ξαφνικά με τόσο βίαιο τρόπο μπορεί να οδηγήσει σε μετατραυματικό στρες ή και σοβαρή κατάθλιψη». Ο Έχτερχοφ θεωρεί πως το να παρέχεται η δυνατότητα στα άτομα αυτά να μιλούν για το δυστύχημα που έχουν βιώσει τους βοηθά να προχωρήσουν.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αυτό ακριβώς συνέβη και στον Πέτερ Γκουτβάσερ. Αποδέχτηκε τον θάνατο ως κομμάτι της ζωής του. «Αν είσαι οδηγός τρένου, τότε πρέπει απλά να αποδεχτείς ότι μπορεί να πηδήξει κάποιος μπροστά σου. Αλλά πρέπει να αποστασιοποιείσαι από τα δυστυχήματα, για να προστατέψεις τον εαυτό σου. Αυτοί οι άνθρωποι πέθαναν και δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να το αλλάξεις. Το να διαχειρίζεσαι έναν θάνατο είναι μια μακρά διαδικασία. Δούλεψα πολύ πάνω σε αυτό και νομίζω πως με βοήθησε το ότι με ενδιέφεραν διάφορα φιλοσοφικά θέματα από μικρή ηλικία. Επιπλέον, χρειάζεσαι και λίγο χιούμορ για να αντιμετωπίσεις τον θάνατο. Όσο δύσκολη και αν είναι μια κατάσταση, πρέπει να μπορείς και να γελάς με κάποιον τρόπο».
Η πραγματικότητα όπως είναι, μέσα από τοNewsletterτου VICE Greece
Τo γεγονός ότι ο Πέτερ παραιτήθηκε από τη δουλειά του ως οδηγός αμαξοστοιχίας για να δουλέψει ως ψυχολόγος, δεν έχει σχέση με τα περιστατικά που βίωσε στη δουλειά. «Άρχισα να δουλεύω ως οδηγός για οικονομικούς λόγους και επειδή μου έδινε μια αίσθηση ελευθερίας. Ήταν συναρπαστικό», μου λέει. «Οι ώρες εργασίας όμως ήταν πολλές και δεν ήταν μια δουλειά ιδιαίτερα καλή για να κάνεις οικογένεια. Πάντα ήθελα να γίνω ψυχολόγος, μου αρέσει να βοηθάω τους ανθρώπους. Εξακολουθώ να σκέφτομαι τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους στις ράγες, αλλά δεν αισθάνομαι ενοχές. Δεν έκανα κάτι λάθος, απλώς έκανα την δουλειά μου».Το άρθρο εμφανίστηκε αρχικά στοVICE Germany
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
