Ο θρύλος θέλει το νησί να πρωτοκατοικείται από μια χούφτα βοσκούς της Δυτικής Ελλάδας που αναζητούσαν ελεύθερα βοσκοτόπια για τα ζώα τους. Αρχικά πήρε το όνομα Πολύανδρος λόγω της παντελούς έλλειψης γυναικών, ενώ οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν τη Φολέγανδρο «Σιδηρά Γη» εξαιτίας της τραχύτητας του εδάφους. Τη σημερινή ονομασία της την οφείλει κατά μία εκδοχή στο γιο του βασιλιά της Κρήτης Μίνωα, τον Φολέγανδρο, ενώ άλλοι μελετητές υποστηρίζουν πως τα «βαφτίσια» τέλεσαν οι Φοίνικες, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν αυτό το γυμνό και άνυδρο κομμάτι στεριάς ως αγκυροβόλιο για τις εμπορικές τους εξορμήσεις στην αχανή Μεσόγειο.

Σήμερα ο υπέροχος σκουρόχρωμος βράχος, καταμεσής του Αιγαίου, με τα γαλαζοπράσινα νερά, τα ανεμοδαρμένα ακρωτήρια, τους καταβροχθιστικούς όρμους και τις μαγευτικές νησίδες, κερδίζει χρόνο με το χρόνο ολοένα και περισσότερους «πιστούς». Ανθρώπους που παραδόθηκαν στους δυνατούς βοριάδες και τις μοναχικές αμμουδιές του, που χάθηκαν ανέμελοι στην πανέμορφη Χώρα, βαδίζοντας χωρίς πυξίδα στα λιθόστρωτα στενοσόκακα με τα πάλλευκα σπίτια και τις παραδοσιακές αυλές, που πρωτοφλέρταραν δίπλα στις ξερολιθιές και τους ανεμόμυλους στην Άνω Μερά. Πολλοί λένε πως αρκεί ένα καλοκαίρι στη Φολέγανδρο για να επιστρέψεις ξανά…

Να βολτάρεις στο «Κάστρο» ακουμπώντας τα ακροδάχτυλα στον κοφτό μεσαιωνικό βράχο που πριν από αιώνες προστάτευε τους ντόπιους από τις επιδρομές των πειρατών. Ιδανικό μέρος για ενδοσκόπηση, περισυλλογή και ζεν ξύσιμο γενικώς.

Να «σκαρφαλώνεις» στην εκκλησία της Παναγίας ακόμα και αν δεν πιστεύεις σε τίποτα. Χτισμένη ψηλά στον μεγάλο βράχο της Φολεγάνδρου έχεις όλο το νησί στο πιάτο. Εξαιρετική θέα για αιγαιοπελαγίτικο «τριπάρισμα».

Να «χτυπάς» τη μία ματσάτα (σ.σ είναι τοπικό ζυμαρικό) μετά την άλλη στη «Συνάντηση», το μαγαζί της κυρά-Μαρίας, στην Άνω Μερά, ρίχνοντας μπόλικη μυζήθρα και περιμένοντας στο φινάλε bonus πορτοκαλόπιτα.

Να «λιώνεις» με το πεντανόστιμο λεμονάτο κατσικάκι και τις -γεμιστές με φακές- μελιτζάνες στη δροσερή βεραντούλα του «Σικ». Όλα από τη φάρμα.

Να «χάνεσαι» στη μυστηριώδη γοητεία της «Χρυσοσπηλιάς» -ένα δυσπρόσιτο σπήλαιο στο βορειοανατολικό κομμάτι του νησιού με πρόσβαση αποκλειστικά από τη θάλασσα. Στα τοιχώματά του, εκτός από σταλαγμίτες και σταλακτίτες, υπάρχουν γραμμένα με άργιλο ονόματα εφήβων καθώς κατά πως λέγεται τον 4ο αιώνα π.Χ. ήταν χώρος τελετών ενηλικίωσης.

Να φτάνεις στην Άνω Μερά για να δεις από κοντά τα λεμονόσπιτα και τους πέτρινους κυλινδρικούς τοίχους -κυρίως όμως το υπαίθριο λαογραφικό μουσείο που διασώζει την πολιτιστική κληρονομιά του νησιού.

Να αράζεις στην πανέμορφη παραλία «Κάτεργο» που είναι πράγματι κάτεργο μέχρι να φτάσεις, όμως σε αποζημιώνει και με το παραπάνω μόλις βάλεις το πόδι σου στα γαλανά νερά.

Να παίζεις μπαλίτσα με τα πιτσιρίκια των κολλητών σου στην πολυσύχναστη παραλία της «Αγκάλης».

Να διαβάζεις χαλαρός το βιβλίο σου στο «Λιβάδι», στο «Αμπέλι», στον «Αγ. Γεώργιος» ή στη «Λυγαριά» μακριά από ρακέτες, φασαρία και αστικές νευρώσεις.

Να πεζοπορείς και να απορείς πότε θα φτάσεις στα «Βορινά» ή το «Σερφιώτικο» που 'χεις ακούσει τόσα και τόσα για τα νερά τους.

Να φιλοξενείσαι σε μια σκηνή στο «Λιβάδι» μόλις 50 μέτρα μακριά από τη θάλασσα, στο μοναδικό οργανωμένο camping στο νησιού.

Να κάνεις scuba diving σε γραφικούς κολπίσκους με κρυστάλλινα νερά, σπηλιές και πολύχρωμους υφάλους παρέα με τα παιδιά από το diving center Sea U και μετά να τριγυρίζεις με τις «γουρούνες» του Donkey Scooters σε απρόσιτα σημεία του νησιού.

Να καταβροχθίζεις πεντανόστιμο χταποδάκι στα κάρβουνα, καλαμαράκια, φαβατοκεφτέδες και κάπαρη στιφάδο στο κορυφαίο ουζερί «Γουπί» μιλώντας για moto-ταξίδια με τον Άκη που μπορεί να 'χει παροπλισμένο το ΚΤΜ τα καλοκαίρια, αλλά παραμένει αμετανόητος ταξιδευτής.

Να απολαμβάνεις αμπελοφάσουλα και ζουμερό χοιρινό κρέας στη δροσιά της Μέλισσας ενώ η ακούραστη Γαρυφαλλιά δεν σταματάει να φέρνει κρασί.

Να περιμένεις να βγάλει τραπέζια στην πλατεία ο «Κρητικός» -ο οποίος φημίζεται για το φρέσκο κρέας του- για να αρχίσει η ρακοποσία μαζί με αρνιά, μπριζόλες, μπιφτέκια, κοντοσούβλια κι αν έχει κέφια το «αφεντικό» κανά γαμοπίλαφο.

Να παίζεις μπάλα με τους ντόπιους στο γηπεδάκι του νησιού και να μην πετυχαίνεις ελέφαντα στα δυο μέτρα από το πολύ φαΐ.

Να πίνεις κορυφαίο πρωινό καφεδάκι στο Posto, ενώ ο Κωστάκης (μαγαζάτορας και μέγας θεωρητικός του dolce far niente και της μπάλας) ετοιμάζει ομελέτα σπανάκι με φρέσκια ντομάτα και φέτα, εξηγώντας σου ταυτόχρονα γιατί ο Ιμπάρμπο θα βγάλει μάτια φέτος με τη φανέλα του Τριφυλλιού.

Να παίρνεις σβάρνα τα μπαράκια του νησιού ξεκινώντας με ένα old cuban στο «Beez» ή στο «Laoumi» και στη συνέχεια ρακόμελα στην «Αστάρτη» με μουσικές για όλα τα γούστα και τον Λευτέρη πάντα σε ξέφρενα κέφια.

Να συνέχιζεις τη νύχτα στο υπέροχο «Μικρό Κελάρι» του γίγαντα Χριστόφορου μέχρι να καταλήξεις χορεύοντας στο μισοσκόταδο σε πιο up tempo φάσεις στο «Patitiri» και στο «BaRaki» του ακούραστου εργάτη της νύχτας Μπίλι για μεθυσμένες αναλύσεις επί παντός επιστητού.

Να παραπατάς στο δρόμο της επιστροφής για το δωμάτιο και να χαμογελάς χωρίς να έχεις ιδέα γιατί.

Να περιμένεις το πλοίο στο Λιμάνι και να σου λένε όλοι «ραντεβού του χρόνου»…

Περισσότερα από το VICE

Αντικείμενα από την Παιδική Ηλικία που Κάποιοι Άνθρωποι δεν Μπορούν να Πετάξουν

H Ξένια Γκάλι δεν Είναι Απλώς η Καλύτερη Ελληνίδα DJ

Oι Celebrities που Πιστεύουν στους Εξωγήινους