Πώς Είναι να Παίρνεις Οπιοειδή για τον Πόνο;

Η Βόρεια Αμερική είναι στο έλεος επιδημίας οπιούχων, που σήμερα σκοτώνουν περισσότερους ανθρώπους από όσους τα τροχαία δυστυχήματα. Ωστόσο, παρά όλους τους κίνδυνους υπερβολικής δόσης και εθισμού, τα οπιοειδή εξακολουθούν να είναι η πλέον συνταγογραφούμενη θεραπεία για τον μακροχρόνιο πόνο.

Όταν η νέα μητέρα και συγγραφέας Carlyn Zwarenstein, από το Τορόντο, διαγνώστηκε με φλεγμονώδη νόσο της σπονδυλικής στήλης, στράφηκε προσεκτικά στο συνθετικό οπιοειδές τραμαδόλη για να κρατηθεί στη ζωή και να κρατήσει ενωμένη την οικογένειά της. Στο νέο αυτοβιογραφικό βιβλίο της πραγματεύεται τους κινδύνους των ναρκωτικών και τα ταμπού, συμπεριλαμβανομένων των ψυχοτρόπων αποτελεσμάτων που διερευνήθηκαν από τον φημισμένο χρήστη οπίου Thomas de Quincey. Το παρακάτω είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Opium Eater: The New Confessions», που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο από τη Nonvella.

Σαν κορίτσι, αγάπησα τις ιστορίες του Σέρλοκ Χολμς. Διάβαζα και ξαναδιάβαζα τις ερωτικά μετρημένες γραμμές του Arthur Conan Doyle για το περίφημο διάλυμα κοκαΐνης του 7%:

Όπως εκείνος, απολαμβάνω την αναμονή.

Μόλις αποφασίσω ότι σήμερα θα είναι μέρα τραμαδόλης και ορίζω στον εαυτό μου καταληκτική στιγμή πριν από την οποία δεν μπορώ να υποχωρήσω και να την πάρω, η εμπειρία που έχω από τον πόνο αλλάζει εντελώς. Αντί να είναι εξουθενωτική και χωρίς ελπίδα, με φορτίζει σαν να με διαπερνά ηλεκτρικό. Η δυσκολία που έχω να σηκώνομαι όρθια ή να κάθομαι κάτω αρχίζει να μοιάζει ευγενής. Το συνεχές, άθλιο και εξαντλητικό τέντωμα που κάνω για να ανακουφιστώ από τον πόνο και τη δυσκαμψία στις αρθρώσεις μου αποκτά ποιότητα προθέρμανσης.

Ήδη έχω αποστασιοποιηθεί εν μέρει από την ίδια την εμπειρία μου και είναι λίγο πιο αισθητή, λίγο πιο ενδιαφέρουσα. Ξέρω ότι σε λίγο, ύστερα από κάποια επίπονη αλλά ωραία αναμονή, θα διαλυθεί με εξαιρετικά προοδευτικό και αισθητό τρόπο. Και έπειτα, θα νιώθω διαχυτική και ευτυχισμένη. Οι ώρες που θα ακολουθήσουν δεν θα είναι πλέον της υπομονής αλλά της απόλαυσης και αυτή η γνώση με αναζωογονεί, επαναπροσδιορίζει τη μέρα μου.

Έπειτα είναι η ώρα της λήψης του ναρκωτικού. Εάν δεν φτιάχνεσαι με οποιοδήποτε φάρμακο παίρνεις, υποθέτω ότι τότε είναι απλώς ένα φάρμακο. Κανένας δεν ποθεί το Tylenol ή το ibuprofen, ή το Lipitor. Εάν, ωστόσο, το σκεύασμα που παίρνεις είναι πραγματικά στο μυαλό καταγεγραμμένο ως ναρκωτικό, η όλη προετοιμασία είναι μέρος ενός υπέροχου τελετουργικού προσδοκίας. Μια ζωή μη καπνίστρια, προσεκτική έφηβη και η πιο νηφάλια ενήλικη σε οποιοδήποτε πάρτι, όμως παρ' όλα αυτά γοητευμένη από τη νάρκωση, τον εθισμό και το πώς μεταβάλλεται η νοητική κατάσταση του ατόμου από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου.

Δεν νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που γνωρίζουν για μένα όλοι όσοι ξέρω.

Η φλόγα που γλείφει το κουτάλι. Το σφίξιμο του λαστιχένιου ιμάντα και το κλινικό χτύπημα του σωλήνα με τα νύχια του δείκτη και του αντίχειρα. Ο τρόπος που κρατάς το τσιγάρο, ακόμα και το πώς τεντώνεις τα δάχτυλά σου, αγγίζοντας τα χείλη σου καθώς εισπνέεις. Αποτελεί μια προσωπική ερωτική στιγμή.

Δυστυχώς για τη δική μου αίσθηση της περίστασης και αισθητική, το μόνο που κάνω είναι να καταπιώ ένα μεσαίου μεγέθους κιτρινωπό χάπι, με λίγο νερό ή –πιο λογικό, με δεδομένη την υπνηλία που προκαλεί– καφέ.

Τα τελευταία οκτώ χρόνια μου έχει ζητηθεί πολλές φορές να αξιολογήσω τις διαφορετικές διαστάσεις του πόνου μου –μαζί με την κούραση και την προκύπτουσα ψυχολογική δυσφορία– χρησιμοποιώντας την κλίμακα από το 1-10 (σε μια τέτοια κλίμακα –υπάρχουν πολλές– το δέκα αντιπροσωπεύει τον αφόρητο, αφάνταστο πόνο, το είδος που γρήγορα θα μπορούσε να προκαλέσει μπλακ άουτ στο άτομο, και το ένα αντιστοιχεί σε καθόλου πόνο, «το αίσθημα να νιώθεις απολύτως φυσιολογικά»). Είναι μια εκνευριστική άσκηση. Τόσο ο ψυχικός όσο και ο σωματικός πόνος είναι δύσκολο να ποσοτικοποιηθούν.

Εκφράζονται καλύτερα με μεταφορές: η μαύρη τρύπα, ο γκρεμός, η μέγγενη, το καυτό πόκερ, τα μαύρα σκυλιά. Ή με διφορούμενες φράσεις που φέρνουν στον νου τις αισθήσεις: βαρύ, λεπτό και σαν βελόνα, μεγάλο ή πολύ φωτεινό. Δυνατός και μεταλλικός. Ηλεκτρικός. Μαλακός και αναρριχητικός. Ή περισσότερο σαν τσιμέντο, μόλυβδος, αράχνες.

Οι μελέτες για τον πόνο θα μπορούσαν να είναι σαν τη γευσιγνωσία του κρασιού: «Ξεκίνησε με ένα μπουκέτο υφέρπουσας ανησυχίας, έπειτα ήρθε μια ολοκληρωμένη, έντονη αίσθηση που την ακολούθησε ένας παρατεταμένος πόνος».

Οπότε, το γράφω αυτό ξανά, όντας υπό επήρεια.

Είναι μια ανακούφιση που έχω κερδίσει λόγω της τεράστιας προσπάθειάς μου να περιμένω γι' αυτό όλη την ημέρα. Επιτέλους παίρνω το χάπι και αρχίζω να εστιάζω επίμονα στον πόνο στον λαιμό μου και από την πλάτη μου και κάτω – περιμένοντας τη μαγική στιγμή που το φάρμακο θα αρχίσει να διαλύεται στο σώμα μου. Παρατηρώ, νιώθω και περιμένω. Τα λεπτά περνούν. Έφυγε; Νομίζω ότι το νιώθω να φεύγει. Αλλά όχι. Ο πόνος είναι ακόμα εκεί.

Έπειτα, όπως γίνεται πάντα, σχεδόν ακριβώς στη μία ώρα, κάτι αλλάζει. Οι ινώδεις μύες του λαιμού που τραβούν το κεφάλι μου προς τα εμπρός, οι σφιχτοί μύες γύρω από τους γοφούς μου, η θωρακική μοίρα της σπονδυλικής στήλης και οι ιερολαγόνιες αρθρώσεις (με μια ακτινογραφία Χ μπορείς να δεις τη διάβρωση) –επιτέλους φαίνονται να χαλαρώνουν. Αναστενάζω δυνατά, αφήνοντας τους ώμους μου να πέσουν. Σηκώνομαι με πιο ίσιο το σώμα μου. Η βαρύτητα σταματά να με χτυπά για να υποταχθώ. Μονομιάς, φαίνεται να είμαι σε θέση να αναπνεύσω περισσότερο οξυγόνο απ' ό,τι συνήθως. Αυτή η ανάσα είναι πλούσια και βαθιά. Επίσης, αναπνέω πιο σιγά απ' ό,τι συνήθως.

Κλείνω τα μάτια μου σχεδόν ασυναίσθητα. Όταν τα αφήνω να κλείσουν, μόνο για μια στιγμή, υπάρχει ένα ευχάριστο βάρος στα βλέφαρά μου, σαν να έπεφτα σε αναζωογονητικό ύπνο χωρίς όνειρα. Την ίδια στιγμή, φαίνεται να επιπλέω, ίσως πάνω σε ένα φουσκωτό στρωματάκι θαλάσσης που παρασύρεται από κύματα θαλασσινού νερού με ένα είδος εσωτερικής άνωσης. Είναι υπέροχο.

Θα μπορούσα να παραμείνω σ' αυτό για πάντα, όπως εκείνοι οι κύριοι της βικτωριανής εποχής που εντοπίζονταν έπειτα από μέρες από τις οικογένειές τους που ανησυχούσαν, κατάκοιτοι σε καναπέδες από τη χρήση του οπίου, κρυμμένοι σε ένα σύννεφο αποπνικτικού καπνού.

Αλλά ανοίγω τα μάτια μου ύστερα από μια στιγμή διότι, μέσα στην απέραντη γαλήνη και σοφία στην οποία βρίσκομαι αυτήν τη στιγμή, βλέπω επίσης τον στόχο μου: να γράψω, να δημιουργήσω, με σαφήνεια και χωρίς στρες.

Πρώτα υποχωρεί ο σωματικός πόνος και έπειτα ο συναισθηματικός. Είχα κατάθλιψη και τώρα δεν έχω.

Τίποτα δεν είναι θολό ή παραμορφωμένο, ή αόριστο. Δεν υπάρχει μέθη, ούτε έλλειψη ισορροπίας ή θολούρα. Μπορώ και πάλι να δω όλες τις μικρές ανησυχίες μου και τα μεγάλα άγχη στη ζωή μου από υποφερτή απόσταση. Και τώρα, όντας σε μικρή απόσταση από τον εαυτό μου, μπορώ επίσης να δω και να νιώσω συμπόνια για τους αγώνες άλλων ανθρώπων, ενδιαφέρομαι και πάλι για τις ιστορίες τους. Γι' αυτές τις λίγες ώρες, ανακτώ το βασικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό κάποιου που είναι καλά και σε ακμάζουσα κατάσταση: μια υγιή περιέργεια για όλα όσα δεν είναι εγώ.

Αν μη τι άλλο, το νήμα της σκέψης που θέλω να εντοπίσω και να καταγράψω εγγράφως υπάρχει με ομαλό τρόπο και μπορώ να το ακολουθήσω. Η ήρεμη, συγκεντρωμένη δουλειά είναι η καλύτερη οπιοειδής παρενέργεια από όλες.

Κλείνω ξανά τα μάτια μου. Υπάρχουν ατελείωτες παραλλαγές στην υφή των καλών συναισθημάτων που με κρατούν εδώ, να δουλεύω χαρούμενη στο γραφείο μου. Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου –κάθε φορά που εισπνέω βαθιά και έπειτα εκπνέω–, αυτά τα συναισθήματα είναι εντονότερα. Αυτό το κλείσιμο των ματιών, αυτό το εσωτερικό κοίταγμα, είναι μια διακριτική ενέργεια που κάποιες φορές, προς ντροπή μου, έχω πιάσει φίλους να το παρατηρούν ενώ τρώμε βραδινό ή όταν πίνουμε καφέ.

Αλλά τότε, γιατί πρέπει να αισθάνομαι ντροπή;

Από τότε έμαθα, σε online φόρουμ όπου οι χρήστες ναρκωτικών και εκείνοι που τα υπερκαταναλώνουν μοιράζονται τις εμπειρίες τους, ότι αυτό ονομάζεται «nod» (νεύμα). Ο όρος χρησιμοποιείται επίσης για να περιγράψει τον ύπνο ή την υπνηλία που σχετίζεται με το ναρκωτικό και έχει εβραϊκή ρίζα από τη λέξη «περιπλανιέμαι». Ο όρος μπορεί επίσης να αναφέρεται στην ακούσια πτώση του σαγονιού, αλλά έχει σχέση και με τη βιβλική γη του Νοντ και όλα τα είδη ρεμιξαρισμένων πολιτιστικών εννοιών: περιπλάνηση, επιθυμίες, δημιουργικότητα, ύπνος, όνειρα.

Περισσότερα από το VICE

Νέα Μελέτη: Η Κάνναβη Ίσως Μπορεί να Εμποδίσει την Έναρξη του Αλτσχάιμερ

Άνθρωποι που τους Έχουν Κερατώσει Εξηγούν Γιατί Έμειναν με τους Συντρόφους που τους Απάτησαν

«Βουτήξαμε» στο πιο Δημοφιλές Λεσβιακό Pool Party του Κόσμου