Είμαι Φίλος Δι'Αλληλογραφίας με 50 Φονιάδες και Serial Killers

Το θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Ο πρώτος που μπορώ να θυμηθώ είναι ο Ted Bundy. Ήμουν 5 ετών, ζούσα στη Φλόριντα και θυμάμαι τους γονείς μου να παρακολουθούν την τηλεοπτική κάλυψη της εκτέλεσής του. Λίγα χρόνια αργότερα, όταν ήμουν 7, δραπέτευσε ο Danny Rolling. Θυμάμαι τη μητέρα μου να μού λέει ότι ήταν κατά συρροή δολοφόνος - σκότωσε ανθρώπους και σε κάποιες περιπτώσεις «έδειξε μερικούς από τους ανθρώπους που σκότωσε, για να σοκάρει».

Είναι δύσκολο να πω γιατί εκείνες οι αναμνήσεις μού έκαναν τόσο εντύπωση, αλλά άρχισα να γοητεύομαι από τους δολοφόνους. Μου έκανε εντύπωση ότι, ενώ είχαν γίνει εθνικό θέαμα - οι περιγραφές του τρόπου που σκότωσαν ανθρώπους «πλημμύριζαν» τα δελτία ειδήσεων, δεν γνώριζα πραγματικά τίποτα για αυτούς. Έτσι, από ένα καπρίτσιο, το 2009 έγραψα γράμμα στον Richard Ramirez.

Το ξέχασα, σχεδόν αμέσως, αφού το έστειλα. Αυτό μέχρι 3 εβδομάδες μετά, που έλαβα έναν φάκελο ο οποίος απευθυνόταν σε μένα. Η διεύθυνση του αποστολέα είχε σβηστεί ώστε να μη διαβάζεται, αλλά μπορούσα να καταλάβω ότι ήταν από την πολιτειακή φυλακή του Σαν Κουέντιν.

Το ίδιο το γράμμα ήταν στην πραγματικότητα μάλλον βαρετό. Ήταν ευγενικό και αρκετά συνηθισμένο, εκτός από ένα σημείο όπου μου ζητούσε να του στείλω φωτογραφίες από γυναίκες στην παραλία. Με ρώτησε τι είδους αυτοκίνητα μου άρεσαν και τι είδους μουσική άκουγα. Αν δεν τον ήξερα ήδη ως Night Stalker, θα ήταν αδύνατο να καταλάβω εάν ήταν στη φυλακή για μικροκολοπές ή για κατά συρροή δολοφονίες. Έγραψε ότι του άρεσαν οι AC/DC και το στομάχι μου ανακατεύτηκε καθώς θυμήθηκα το καπέλο των AC/DC που λέγεται ότι φορούσε όταν σκότωσε.

Από τότε, έχω γράψει σε περισσότερους από 50 κατά συρροή δολοφόνους, σε άτομα που έχουν επιτεθεί με όπλα σε σχολείο και άτομα που έχουν διαπράξει μαζικές δολοφονίες.

Από όλους τους δολοφόνους με τους οποίους έχω αλληλογραφήσει, υπάρχει μόνο ένας τον οποίον μπορώ ειλικρινά να θεωρήσω «φίλο». Ο Barry Loukaitis ήταν 14 ετών το 1996, όταν μπήκε οπλισμένος με μια κυνηγετική καραμπίνα και δυο περίστροφα στην τάξη της Άλγεβρας στο γυμνάσιο Frontier. Άνοιξε πυρ κατά των μαθητών και ενός καθηγητή, με αποτέλεσμα να σκοτώσει τρία άτομα και να τραυματίσει ένα. Έγραψα στον Barry μη γνωρίζοντας τι να περιμένω, αλλά διαπίστωσα ότι πρόκειται για έναν πολύ έξυπνο άνδρα που έχει περάσει μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μέσα στη φυλακή παρά έξω. Είχαμε πολλά κοινά. Είμαστε και οι δυο αμετανόητοι αθεϊστές. Ενδιαφερόμαστε για την πολιτική. Είμαστε κοντά σε ηλικία και μεγαλώσαμε απολαμβάνοντας τα ίδια βιντεοπαιχνίδια και τις ίδιες ταινίες. Κάτι που μου έκανε εντύπωση στον Barry ήταν ότι είχε πραγματικά μετανιώσει για εκείνους που επλήγησαν από το έγκλημά του. Αρνείται να μιλήσει με δημοσιογράφους από σεβασμό για τα θύματά του. Επίσης, έχει περάσει πολύ χρόνο κάνοντας αναστοχασμό και αναλύοντας την απόφαση που τον έστειλε στη φυλακή ισόβια. Όταν αρχικά τον ρώτησα για αυτό, απάντησε:

Έγραψε ότι φαντασιωνόταν πως πήγαινε πίσω στον χρόνο, προσπαθώντας να εκλογικεύσει τον νεότερο εαυτό του. «Επίσης κλισέ, αλλά αληθινό. Χρειαζόμουν ένα πρότυπο».

Δεν ένιωθα άσχημα για τον Barry -βρίσκεται εκεί που αξίζει να είναι, χωρίς αμφιβολία- αλλά κατάλαβα την κατάστασή του. Μου είπε ότι η ενοχή τον συνέτριβε. Βρήκα την όλη κατάσταση τραγική. Ποτέ δεν θα μπορέσει να αλλάξει αυτό που έκανε. Αλλά μέσω των επιστολών, μπόρεσα να συνδεθώ μαζί του σε ανθρώπινο επίπεδο.

Όμως, δεν είναι όλοι οι δολοφόνοι έτσι. Οι επιστολές του Phillip Jablonski -ένας βάναυσος και με σεξουαλικά κίνητρα κατά συρροή δολοφόνος, που βρίσκεται στην Καλιφόρνια καταδικασμένος σε θάνατο- απεικονίζουν την φρικιαστική, αηδιαστική λογική μερικών δολοφόνων. Με τον Phillip αλληλογραφούσαμε μερικά χρόνια και τις συζητήσεις μας βάραιναν οι φαντασιώσεις του για βία και φόνους. Ο Phillip είναι αυτό που μπορείτε να φανταστείτε, στερεοτυπικά, ως κατά συρροή δολοφόνο. Κοκορευόταν για τα εγκλήματα του, μιλούσε για φρικτές φαντασιώσεις και έστειλε στη γυναίκα μου χειροποίητες κάρτες διακοπών (προς μεγάλη απογοήτευσή της). Με εντυπωσίαζε πώς μπορούσε να αλλάζει κατά βούληση την εξαιρετικά βίαια φύση του και να εμφανίζεται διαφορετικός. Σαν να πατούσε ένα κουμπάκι.

Είχα πολλούς εφιάλτες με τον Phillip. Τέτοιο είναι το κόστος του ψαξίματος στο μυαλό αυτών των ανθρώπων: μερικές φορές κρύβονται στο δικό σου.

Τα περισσότερα γράμματα που έχω λάβει ήταν -ελλείψει καλύτερης λέξης- βαρετά. Διάβαζα στρατιωτικές ιστορίες και θεωρίες για τον Θεό από τον Robert Yates (τον κατά συρροή δολοφόνο του Spokane). Μιλούσα για μαχητικά αθλήματα με τον Marc Sappington (το «βαμπίρ» του Κάνσας Σίτι) και έλαβα συνταγές μαγειρικής από τον Bill Suff (τον δολοφόνο ιερόδουλων του Riverside). Ο Jim Whitey Bulger μου είπε ιστορίες από το Alcatraz, για τη ζωή που έζησε κυνηγημένος και με προειδοποίησε -λες και χρειαζόμουν προειδοποίηση- να μη διαλέξω μια ζωή μες στο έγκλημα. Επίσης, μου είπε ότι το τελευταίο του γεύμα, εάν επρόκειτο να του επιβληθεί θανατική ποινή, θα ήταν μπριζόλα T-bone, μέτρια ψημένη, σαλάτα με κρεμμύδια και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί ή μια κόκα-κόλα.

Έστελνα στους δι' αλληλογραφίας φίλους μου χρήματα για ταχυδρομικά τέλη και τηλεφωνικές κάρτες, προκειμένου να μπορούν να γράψουν και να μου τηλεφωνήσουν και να μην χρειάζεται να χρησιμοποιούν τους δικούς τους πόρους, μιας και ήμουν εγώ εκείνος που επιδίωκε την επαφή. Μετά από λίγα χρόνια, είχα κάνει αρκετές συζητήσεις με μερικές τουλάχιστον δεκάδες από τους πλέον διαβόητους και μισητούς εγκληματίες της Αμερικής. Είχα λάβει γράμματα από τους Susan Atkins, Ed Edwards και Karl Myers, λίγες εβδομάδες πριν από το θάνατό τους. Για ένα διάστημα, είχα μία αμείλικτη ταχυδρομική ροή από τον Robert Bardo, εκείνον που παρενοχλούσε και δολοφόνησε την χολιγουντιανή ηθοποιό Rebeca Schaeffer. Αυτός ζητούσε διακαώς πληροφορίες για τις αγαπημένες του διασημότητες. Σε πολλές περιπτώσεις, υπήρχαν αιτήματα από αυτούς με τους οποίους επικοινωνούσα. Μου ζητούσαν χρήματα ή βιβλία. Κάποιοι, όπως ο Jack Spillman (ο «χασάπης λυκάνθρωπος») ζήτησαν φωτογραφίες από «κορίτσια που έμοιαζαν άρρωστα». Αλλά, όταν είχα πει πια τα πάντα, οι άνθρωποι με τους οποίους είχα επαφή ζητούσαν να πάρουν κάτι από μένα όπως εγώ ζητούσα να πάρω κάτι από αυτούς.

Όσο περισσότερο μιλούσα μαζί τους και όσα πιο πολλά μάθαινα, τόσο λιγότερο περίεργος γινόμουν. Έχω μάθει πια, μετά από πέντε χρόνια αλληλογραφίας με αυτούς τους εγκληματίες, ότι πίσω από κάθε φόνο υπάρχει ένας άνθρωπος και εκείνοι οι άνθρωποι δεν είναι όλοι ίδιοι.

Ο Barry Loukaitis πυροβόλησε τους συμμαθητές του, λόγω της κατάθλιψης και του κόμπλεξ ταυτότητας. Ο Michael Carneal ήταν -και ακόμα είναι- σοβαρά ψυχικά άρρωστος. Ο Andrew Williams είχε πέσει θύμα έντονου εκφοβισμού. Ήταν όλοι πολύ περιθωριοποιημένοι πριν να διαπράξουν τα εγκλήματά τους. Ο William Clyde Gibson είχε κίνητρο το σεξ και χρησιμοποιούσε ναρκωτικά και αλκοόλ για να μπορεί και να βρει το θάρρος να κάνει πράξη τις φαντασιώσεις του. Ο Tommy Lynn Sells είχε κίνητρο τον θυμό που ανέπτυξε λόγω της σκληρής ζωής του και ο Paul Reid είχε κίνητρο την απληστία. Όλοι τους ήθελαν να αποκτήσουν κάποιο βαθμό εξουσίας και ελέγχου, μέσω των δολοφονιών. Το να γνωρίζουμε το γιατί δεν κάνει πιο ελαφρά τα εγκλήματά τους, αλλά για κάποιον λόγο είναι σημαντικό να το γνωρίζουμε. Είναι σημαντικό να έχουμε μια απάντηση αντί να ψάχνουμε στο σκοτάδι τους λόγους που κάποιος σκότωσε κάποιον άλλον. Ωστόσο, αν και κάποια πράγματα είναι τα ίδια, υπάρχουν πολλές διαφορές ανάμεσα σε αυτούς τους εγκληματίες και τα εγκλήματά τους. Δεν είναι μαύρο και άσπρο, όπως θα ήθελαν να πιστεύουν οι περισσότεροι. Δεν είναι τόσο απλή η απάντηση, τύπου ότι το άτομο γεννήθηκε «κακό». Υπάρχουν πολλά περισσότερα πίσω από αυτό.

Συχνά με ρωτούν εάν νιώθω μεγαλύτερη συμπάθεια προς τους δολοφόνους, με δεδομένες τις εκτεταμένες συζητήσεις που είχα μαζί τους. Στην πραγματικότητα, αυτή η εμπειρία έχει αυξήσει την ευαισθησία μου προς τα θύματά τους. Αυτές οι ιστορίες έχουν γίνει έντονα αληθινές μέσα μου. Δεν είναι πια άρθρο σε εφημερίδα, σελίδα σε ένα βιβλίο με αληθινά εγκλήματα ή απόσπασμα σε νυχτερινό δελτίο ειδήσεων.

Δεν έχω γράψει σε κάποιον εγκληματία τελευταία, αλλά προσφάτως ολοκλήρωσα το πρώτο εγκληματολογικό και γεωγραφικό προφίλ μου με τη βοήθεια του Δρ. Maurice Godwin, για την υπόθεση αρχείου του δολοφόνου κατά συρροή στη Daytona Beach.

Επίσης, ήμουν σύμβουλος σε ένα βιβλίο που ονομάζεται «Invisible Killer: The Monster Behind the Mask» και αφορά σε έναν ελάχιστα γνωστό κατά συρροή δολοφόνο, τον Charlie Brandt. Οι επαφές μου, με διαφορετικούς τύπους παραβατών, μου επέτρεψαν να τους καταλάβω καλύτερα ως εγκληματίες. Μου έδωσαν πληροφορίες από μέσα, τις οποίες δεν μπορεί να μάθει κάποιος σε κανένα βιβλίο. Εάν δεν ήταν πληροφορίες απευθείας για τα ίδια τα εγκλήματά τους, τότε προέκυπταν μέσω της παρατήρησής της συμπεριφοράς τους, της χειραγώγησης, της κοινωνικής αλληλεπίδρασης, της προσωπικής ζωής και του παρελθόντος τους. Αυτές οι πληροφορίες φέρνουν τους συγκεκριμένους παραβάτες και άλλους σαν κι αυτούς στο προσκήνιο. Τώρα, χρησιμοποιώ τη γνώση μου για να βοηθήσω στο να εκτεθούν περαιτέρω.

Ο πρώην ειδικός στη σκιαγράφηση εγκληματολογικών προφίλ του FBI, John Douglas, είπε ότι «για να καταλάβεις έναν καλλιτέχνη πρέπει να δεις την τέχνη του». Αλλά, για να καταλάβεις την τέχνη πρέπει επίσης να κοιτάξεις τον καλλιτέχνη. Για να καταλάβεις πραγματικά ένα έγκλημα πρέπει να κοιτάξεις για πολύ καιρό και εις βάθος τον εγκληματία.

Περισσότερα από το VICE

Γάμοι, Κηδείες και Σπερματοζωάρια - Τα πιο WTF Σκηνικά των Εκλογών

Υπέροχα Εγκαταλελειμμένα Κτίρια της Ελλάδας στο Instagram

Η Κλέλια Ρένεση, οι Στίχοι της, ο Manu Chao και ο Σωκράτης Μάλαμας