Η Zωή μου Aφού Διαγνώστηκα με Οριακή Διαταραχή Προσωπικότητας και Επιληψία

Το θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Πριν από τρία χρόνια, ζούσα το όνειρό μου. Εργαζόμουν ως συντάκτρια περιοδικού με έδρα το Μανχάταν, ζούσα στο Μπρούκλιν, είχα σχέση, έβγαινα και ένιωθα σαν σταρ. Αλλά, κάτω από την απαστράπτουσα εξωτερική εικόνα μου, το άγχος που είχα βιώσει σ' ολόκληρη τη ζωή μου είχε αρχίσει να έχει επιπτώσεις στην υγεία μου, τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά. Κανένας δεν γνώριζε -ούτε εγώ- ότι ήμουν έτοιμη να καταρρεύσω.

Άρχισα να κοιτάζω επίμονα τα φορτηγά ενώ περίμενα για το μετρό και σκεφτόμουν τι θα συνέβαινε εάν πηδούσα. Οι γέφυρες είχαν παρόμοια επίδραση. Άρχισα να βιώνω περίεργες κρίσεις μες στη νύχτα. Ξυπνούσα τα άγρια χαράματα, ανίκανη να αναπνεύσω ή να ελέγξω τις κινήσεις μου, το σώμα μου συστρεφόταν σε επώδυνες στάσεις μέχρι που λιποθυμούσα έχοντας μόνο αμυδρή ανάμνηση της εμπειρίας της. Μερικές φορές ξυπνούσα με εμετό στο πάτωμα, δίπλα στο κρεβάτι μου ή στο μαξιλάρι μου, χωρίς να μπορώ να θυμηθώ πώς βρέθηκα εκεί.

Τελικά, αναγκάστηκα να μετακομίσω πίσω στο πατρικό μου στο Τορόντο. Τα ιατρικά έξοδα για να διαπιστωθεί η ασθένειά μου, ενώ βρισκόμουν στο εξωτερικό, γίνονταν ανυπέρβλητα και η συναισθηματική μου κατάσταση επιδεινωνόταν γρήγορα. Είχα επιστρέψει στη συνήθεια που είχα στο γυμνάσιο, να χαρακώνομαι. Είχα τάσεις αυτοκτονίας και οι μη ταυτοποιημένες κρίσεις γίνονταν όλο και πιο συχνές.

Ο δρόμος μέχρι τη διάγνωσή μου ήταν μακρύς και δύσκολος: μια περιστρεφόμενη πόρτα ψυχολόγων και συμβούλων θεραπείας που μου έδωσαν μια σειρά διαγνώσεων για τις περιόδους βαθιάς κατάθλιψης μου. Στο μεταξύ, μια ομάδα νευρολόγων με έψαχνε σε 15ήμερη βάση για να αποκρυπτογραφήσει τη φύση των βίαιων κρίσεων μου. Αξονικές τομογραφίες, ηλεκτροεγκεφαλογραφήματα, τεστ στέρησης ύπνου, εξετάσεις αίματος, εξετάσεις όρασης. Ήταν ατελείωτες εκείνες οι μέρες.

Κοινή άποψη; «Υποφέρω» από Οριακή Διαταραχή Προσωπικότητας (BPD), σε συνδυασμό με επιληψία. Μια προσωπική μάχη σε δύο μέτωπα που ακόμα παλεύω να φέρω σε ισορροπία, δύο χρόνια αργότερα. Μαζί με την BPD υπάρχει τάση για πρόκληση ακραίας αίσθησης της απάθειας προς τον εαυτό μου. Έχω αποφύγει θεραπεία, έκανα παρακινδυνευμένα πράγματα ό,τι αφορά στη λήψη της φαρμακευτικής θεραπείας μου, συμμετείχα σε «καταστροφικές συμπεριφορές» και είχα μπει σε σχέσεις με προειδοποιητικά σημάδια τόσο φωτεινά που θυμίζουν τα φώτα στο Λας Βέγκας (κοινωνιοπαθή πρώην αγόρια που με απατούσαν και έκλεψαν εμένα και τις συγκατοίκους μου, για παράδειγμα, δεν εξέπληξαν τους στενούς φίλους). Επί πολλά χρόνια, ζω σε έναν ταραχώδη φαύλο κύκλο που προκαλώ εγώ η ίδια. Όταν μου έκαναν διάγνωση και άρχισα να ψάχνω Διαδικτυακά για πληροφορίες, τρομοκρατήθηκα αλλά και ανακουφίστηκα κάπως, ανακαλύπτοντας ότι τόσα πολλά από τα συμπτώματα που αναφέρονταν φαινόταν να σχετίζονται με τις συνήθειες που είχα αποκτήσει με το πέρασμα του χρόνου. Ένιωθα σαν να διάβαζα τα άγραφα απομνημονεύματά μου. Ασυδοσία, έλεγχος παρορμήσεων, ένας απίστευτος φόβος εγκατάλειψης, προβλήματα με σχέσεις ερωτικές -και μη- και σοβαρή σωματική δυσμορφία.

Σύμφωνα με το εγχειρίδιο διάγνωσης ψυχικών διαταραχών Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM), της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Ένωσης, μια διαταραχή προσωπικότητας μπορεί «να επηρεάσει τον τρόπο που καταλαβαίνεις τον εαυτό σου, τον τρόπο που αντιδράς στον κόσμο γύρω σου, τον τρόπο που διαχειρίζεσαι τα συναισθήματα και τον τρόπο που βρίσκεις τον δρόμο σου στις σχέσεις». Ειδικά, η Οριακή Διαταραχή Προσωπικότητας ορίζεται ως ψυχική νόσος που επηρεάζει τον τρόπο που σχετίζεσαι με τους άλλους και τον τρόπο που σχετίζεσαι με τον εαυτό σου. Εκείνα τα συναισθήματα της απόσπασης, της αναξιότητας, της ανασφάλειας, που περιέγραψα νωρίτερα, είναι λαμπρά παραδείγματα ακριβώς αυτού του προβλήματος. Ασταθής συμπεριφορά, ασταθή συναισθήματα, ασταθείς σχέσεις και μια ασταθή αίσθηση της ταυτότητας. Να πω το πράγμα με το όνομά του: είμαι ασταθής, ή ήμουν.

Αν και έχω επιστρέψει στο Τορόντο εδώ και τρία χρόνια, τώρα αρχίζω να ενστερνίζομαι την ιδέα ότι μια μέρα, ίσως νιώθω ΟΚ. Είναι δύσκολο να φανταστώ τι μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο. Όταν το κάνω εικόνα, με βλέπω να ξυπνάω μια ηλιόλουστη μέρα και βλέποντας τη δέσμη φωτός να μπαίνει από το παράθυρό μου, αντί να αναστενάζω κάτω από τα σκεπάσματά μου και να φοβάμαι τη στιγμή που τα πόδια μου θα αγγίξουν το παγωμένο ξύλινο πάτωμα, απλά σηκώνομαι με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου και την επιθυμία να δω τι θα μου χαρίσει η μέρα.

Η μόνη ελπίδα που έχω να πετύχω αυτή την εικόνα του τέλειου πρωινού, όπως λένε οι γονείς μου, οι φίλοι μου και κυρίως οι γιατροί μου, είναι να «δεσμευτώ πραγματικά στην ανάρρωσή μου». Ένας όρος με τον οποίο δυσανασχέτησα πολύ γρήγορα, μιας και κατά κάποιον τρόπο δεν μπορώ να δεσμευτώ να νιώσω καλύτερα.

Η διάγνωσή μου με BPD και επιληψία, με διαφορά λίγων εβδομάδων, ήταν το λιγότερο συντριπτική για μένα. Παραδέχομαι ότι περνάω φάσεις πλήρους απάθειας. Παρά τις προειδοποιήσεις του νευρολόγου μου να κόψω το αλκοόλ και τα ψυχοτρόπα ναρκωτικά, υπάρχουν στιγμές που θέλω να νιώσω «φυσιολογική» και θα ξεπεράσω τα όρια μου στην κατανάλωση και των δύο. Υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι γιατί είναι κακή ιδέα για μένα να κάνω τα παραπάνω. Πρώτον, διότι σύμφωνα με τον νευρολόγο μου, Δρ Peter Carlen, ειδικό στην επιληψία από το νοσοκομείο Toronto Western Hospital, το hangover μετά από μεγάλη κατανάλωση αλκοόλ και ναρκωτικών οδηγεί τον εγκέφαλο να μειώσει το φυσικό όριο νευρολογικής δραστηριότητας, ανοίγοντας δρόμο για αυξημένη συχνότητα και ένταση των κρίσεων. Μπορεί να περνούσαν και έξι μήνες χωρίς κανένα επεισόδιο και μετά από μια εβδομάδα μεγάλης κατανάλωσης αλκοόλ βρισκόμουν πάλι στο σημείο μηδέν, δηλαδή ξυπνούσα στο κρεβάτι μου έχοντας κρίση κάτι που με εξαντλούσε και με έκανε να νιώθω μπερδεμένος για πάνω από μια εβδομάδα. Προβλήματα σαν κι αυτό, δεν έχουν θεραπευτική δράση για μένα, δεν με κινητοποιούν για να βελτιώσω τον εαυτό μου και να ακολουθήσω την ρουτίνα μου, διασφαλίζοντας ότι «σέβομαι την επιληψία μου» (αγαπημένη φράση του Δρ Carlen). Αντί αυτού με κάνουν να νιώθω απογοητευμένος και αβοήθητος. Αυτή η γραφική εικόνα ομαλότητας μοιάζει να είναι ακόμα πιο μακριά.

Ο δρόμος για την «ανάρρωσή» μου είναι πολύ μακρύς ακόμα. Μου είπαν ότι η BPD είναι κάτι που θα βελτιωθεί, αλλά δεν θα φύγει ποτέ. Η αυτοσυντήρηση, η αυτορρύθμιση και η αυτογνωσία είναι κλειδί για ανθρώπους σαν κι εμένα ώστε να μπορέσουν να επιζήσουν με την διαταραχή. Τα ποσοστά των αυτοκτονιών είναι απίστευτα υψηλά μεταξύ εκείνων που πάσχουν από BPD. Σύμφωνα με το Κέντρο Εξάρτησης και Ψυχικής Υγείας, το 10% των ασθενών με BPD αυτοκτονούν. Ίσως πρόκειται για τα πιο τρομακτικά στατιστικά στοιχεία γνωρίζω. Αν και συχνά βιώνω αυτοκτονικές τάσεις, δεν θεώρησα ποτέ τον εαυτό μου ως κάποια που θα προχωρούσε στην υλοποίηση τέτοιου σχεδίου. Οι γιατροί συχνά με ρωτούν εάν είμαι επικίνδυνη για τον εαυτό μου και δεν διστάζω να απαντήσω πως είμαι ασφαλής. Και πραγματικά το πιστεύω. Αλλά αυτό που με τρομάζει με εκείνο το 10%, είναι ότι δεν μπορώ παρά να σκεφτώ ότι κάποια από αυτά τα θύματα ίσως ένιωθαν όπως κι εγώ. Και εάν είναι έτσι τα πράγματα, ίσως τότε μια μέρα να μην μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου. Ίσως κάνω κάτι ανάλογο, μια πράξη με ανεπανόρθωτες συνέπειες.

Το ταξίδι προς τη διάγνωση είναι νεφελώδες και δύσκολο και γίνεται εν μέσω έλλειψης γενικής ευαισθητοποίησης για την κατάσταση. Για να το πω απλά, κάποιοι ακούνε για BPD και λένε ότι είναι μαλακίες. Αυτό που έμαθα τα τελευταία χρόνια είναι ότι, στην πραγματικότητα, δεν είναι καθόλου μαλακίες. Και παρόλο που κάνω μορφασμούς κι ανατριχιάζω κάθε φορά που η μαμά μου επαναλαμβάνει το «αφοσιώσου στον εαυτό σου», ή ο Δρ Carlen μου υπενθυμίζει να «σέβομαι την επιληψία μου», είναι γεγονός πως πρόκειται για κάτι τρομακτικό. Είναι πολύ βαρύ για μένα. Είναι σαν εκείνα τα όνειρα όπου πνίγεσαι ξανά και ξανά. Και ο μόνος τρόπος για να απαλλαχθείς από την αίσθηση της ασφυξίας είναι να προχωρήσεις μπροστά. Μια αποστολή που είναι ευκολότερο να την πεις παρά να την εφαρμόσεις.

Υπάρχει ένα αίσθημα ομαλότητας που όλοι φιλοδοξούμε να πετύχουμε. Με τον ίδιο τρόπο που ένα παιδί κοιτάει τους γονείς του για να πάρει κάποια αίσθηση αποδεκτής συμπεριφοράς και «ενηλικίωσης», αναζητώ ένα ίχνος του πώς μπορεί να μοιάζει το «κανονικό» ή να νιώσω σαν εκείνους που φαίνονται να έχουν το μυαλό στο κεφάλι τους και δεν επηρεάζονται από νευρώσεις, άγχος, ανασφάλεια. Αυτό το βασικό επίπεδο ικανοποίησης μου είναι ξένο. Με αυτό δεν θέλω να πω ότι δεν έχω βιώσει αληθινή ευτυχία, χαρά, στιγμές ηρεμίας. Αλλά η φυσική μου κατάσταση μοιάζει περισσότερο με τρενάκι του λούνα παρκ την ώρα που κατεβαίνει ξαφνικά από την κορυφή.

Σε αυτή τη φάση της ζωής μου, είμαι έτοιμη να πω αντίο στο άγχος που με παραλύει, τη διαρκή κατάσταση εξάντλησης και τη γενική μισανθρωπία. Έχει έρθει η ώρα να συνειδητοποιήσω ότι το να βρω λύση στα προβλήματά μου δεν μπορεί να σημαίνει πως πρέπει να αναλώνω κάθε λεπτό που είμαι ξύπνια. Καλύτερα να παίρνω μια ανάσα και να χαμογελάω μια στο τόσο απλά επειδή έξω έχει λιακάδα.

Περισσότερα από το VICE

Μιλήσαμε με μια από τις πιο Γνωστές Ελληνίδες Instagramers

Η Γυναίκα που Πιστεύει ότι η Λύση για τα Προβλήματα του Κόσμου Είναι η Μείωση του Αντρικού Πληθυσμού Κατά 90%

Οι Βαρόνοι του Εγκλήματος που Κάνουν τον «Σημαδεμένο» να Μοιάζει με Καλό Παιδί