Ο «Βασιλιάς» του Ελληνικού Skate Είναι από τη Θεσσαλονίκη

Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Αβραμίδης

«Δεν ασχολούμαι με το skate στα λόγια, ούτε κάθομαι στο σπίτι να βλέπω βίντεο στο YouTube. Ακόμη και σήμερα, μετά από 27 χρόνια, βγαίνω σχεδόν καθημερινά στον δρόμο. Η αίσθηση ελευθερίας την πρώτη φορά που ανεβαίνεις στη σανίδα, δεν ξεχνιέται όσα χρόνια κι αν περάσουν».

Ο Χάρης Καζαντίδης, ένας από τους παλαιότερους Έλληνες skaters, έχει συνδέσει τη ζωή του με τα εφτά λεπτά «φύλλα» από τα οποία κατασκευάζονται οι σανίδες. Ήρθε στη συνέντευξη με χτυπημένο πόδι μετά από μια τελευταία εξόρμηση, κι ένα πλατύ χαμόγελο. Μίλησε στο VICE για τα πρώτα χρόνια του skate στη Θεσσαλονίκη, τους παιδικούς του ήρωες πάνω στα ρουλεμάν, για τις αγωνίες την εποχή που δεν υπήρχε το Διαδίκτυο, αλλά και την ίδρυση της Propagada, της πρώτης ελληνικής μάρκας skate, και βέβαια το 7ply Project Festival, την ετήσια γιορτή των «παιδιών» με τις σανίδες.

VICE: Τι ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Χάρης Καζαντζίδης: Ό,τι λένε όλα τα παιδιά, πυροσβέστης, αστροναύτης, πιλότος. Αργότερα, είχα γράψει σε μία έκθεση στην τρίτη Δημοτικού ότι ήθελα να γίνω έμπορος. Δεν ξέρω πώς μου ήρθε.

Γεννήθηκες στη Θεσσαλονίκη;
Γεννήθηκα το 1977 στην Έδεσσα, τα πρώτα χρόνια έζησα στην Αριδαία και αργότερα στον Σοχό Θεσσαλονίκης. Στα μέσα της δεκαετίας του ΄80 ήρθαμε στη Θεσσαλονίκη, γιατί ο πατέρας μου ήταν δημόσιος υπάλληλος και έπαιρνε μεταθέσεις.

Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με το skate;
Μας είχαν φέρει από τον Σοχό ημερήσια εκδρομή με το σχολείο στην παραλία της Θεσσαλονίκης, στο Πάρκο του Φωκά, τη μήτρα του θεσσαλονικιότικου skate. Θυμάμαι τις ράμπες και κάποιους να κάνουν skate ή rollers. Αργότερα, όταν εγκατασταθήκαμε στην πόλη, το Σαββατοκύριακο μία συνηθισμένη οικογενειακή βόλτα ήταν στην παραλία, οπότε το μυαλό μου ήταν συνέχεια εκεί. Skate ξεκίνησα να κάνω το καλοκαίρι πριν την έκτη Δημοτικού, το 1988.

Η πρώτη σου σανίδα;
Μου την αγόρασε ο πατέρας μου από το πολυκατάστημα του Φωκά, τον είχα πρήξει. Τότε κόστιζε 5.000 δραχμές, αλλά δεν ήταν τίποτα σπουδαίο, κάτι σαν αυτά που πουλάνε σήμερα στα πολυκαταστήματα παιχνιδιών.

Και οι πρώτες βόλτες;
Ήταν μαζί με δύο παιδιά, μεταξύ τους αδέρφια, από τη γειτονιά στη στροφή Τριανδρίας. Σιγά-σιγά αρχίσαμε να ξετρυπώνουμε και να φθάνουμε ως τον Μέγα Αλέξανδρο (σσ: το έφιππο άγαλμα στην παραλία της Θεσσαλονίκης). Το πρώτο skate καταστράφηκε γρήγορα, κι έτσι αγόρασα ένα σανίδι και ρόδες και έφτιαξα ένα δεύτερο.

Ποιος πουλούσε σανίδες εκείνη την εποχή;
Το πρώτο μαγαζί ήταν το Surf center του Κατσαρέα στην Ανθέων, που υπάρχει ακόμα και ειδικεύεται στο windsurf. Θυμάμαι την πρώτη μέρα που πήγα στο κατάστημα και είδα τις σανίδες στα ράφια, έμεινα με το στόμα ανοιχτό, αισθάνθηκα σαν να έμπαινα σε εκκλησία. Στην αρχή έφερνε μάρκες από Γερμανία, δηλ. Titus, Dryto κλπ, κι αργότερα εισήγαγε τα πρώτα αμερικάνικα (Santa Cruz, Powell Peralta, Vision κ.α.). Εκεί είδα και τις πρώτες βιντεοκασέτες με θέμα το skate, γιατί βέβαια δεν υπήρχε Ίντερνετ και Youtube.

Ποιες ταινίες skate είχαν βγει;
Η πρώτη ήταν το Thrashin, στην οποία έπαιζαν διάφοροι γνωστοί skaters της εποχής, όπως ο Christian Hosoi, ο Natas, ο Caballero, αν θυμάμαι καλά και ο Tony Hawk. Είχε νοικιάσει κάποιος την κασέτα από το βίντεο κλαμπ και την είδαμε όλοι μαζί σε ένα σπίτι. Ένιωσα για πρώτη φορά αυτό που λέμε πώρωση για το skate. Ακόμα και τώρα κάθομαι και τη βλέπω. Υπάρχει ένα κομμάτι σαν βίντεο κλιπ στην ταινία που λέγεται Wild in the streets, που αν το δεις, θέλεις να τρέξεις στον δρόμο.

Υπήρχαν εξειδικευμένα περιοδικά για skate;
Ελάχιστα έφερνε το βιβλιοπωλείο Μόλχο, για παράδειγμα το Thrasher, το Transworld Skateboarding και το Rad. Υπήρχε μεγάλος ανταγωνισμός για το ποιος θα τα αγοράσει πρώτος. Κι ύστερα γινόταν σκοτωμός για μία σελίδα που είχε κόλπα σε καρέ φωτογραφιών. Ακόμη έχω στο σπίτι αποκόμματα από τα τέλη της δεκαετίας του '80.

Πώς σας αντιμετώπιζε στον δρόμο ο κόσμος;
Μας κοιτούσαν περίεργα, μας κορόιδευαν. Ακόμα και το ντύσιμο ήταν περίεργο, ειδικότερα λίγα χρόνια μετά που βγήκαν τα φαρδιά. Το skate είχε ξεκινήσει στην Αμερική ως δραστηριότητα των λευκών με το punk, το surf κλπ. Οι Αφρο-αμερικάνοι μπήκαν αργότερα, όταν εντάχθηκε στην urban κουλτούρα και φόρεσαν κι εκείνοι πρώτη φορά φαρδιά ρούχα. Έτσι συνδέθηκαν οι δύο κοινότητες, η ραπ με τη skate.

Είχες κάποιο ίνδαλμα τότε;
Ναι, τον Frankie Hill, Αμερικάνο skater. Έκανε regular, δηλαδή με το αριστερό πόδι μπροστά, όπως κάνω κι εγώ (σσ: το αντίθετο λέγεται Goofy style, επειδή ο γνωστός ήρωας κόμικ κάνει surf με το δεξί πόδι μπροστά). Επίσης, ο Hill ήταν πολύ γρήγορος, έκανε τρελά κόλπα, πηδούσε σκαλιά, gaps κλπ. Σήμερα βέβαια το style είναι πιο σύνθετη υπόθεση, καθώς ένας καλός skater, έχει μεν τη φυσική του στάση, αλλά μπορεί να χρησιμοποιεί εξίσου τα δύο πόδια, τα χέρια, και το κορμί.

Το άγαλμα του Μέγα Αλέξανδρου ήταν πάντα skate spot;
Ναι, ο «Αλέκος» και το Πάρκο του Φωκά ήταν σημεία συνάντησης. Αλλά και ολόκληρη η Θεσσαλονίκη είναι ένα μεγάλο τερέν. Οι πλάκες στην παλιά παραλία ήταν πολύ καλύτερες από το σημερινό δάπεδο, όπου το skate δεν τσουλάει με τίποτα. Χάσαμε όλο το καλιφορνέζικο αίσθημα που είχε η πόλη.

Δηλαδή;
Ήμασταν 20-30 άτομα και φεύγαμε όλοι μαζί από τον «Αλέκο» προς το Πάρκο του Φωκά και ξαφνικά άδειαζε η παραλία, όλοι έκαναν άκρη για να περάσουμε. Το ζούσαμε τελείως. Η πόλη έχει άπειρα spots, για παράδειγμα υπήρχαν ωραία σημεία μέσα στα Πανεπιστήμια. Κάναμε βόλτες στα δικαστήρια, στη Μοναστηρίου, η εξερεύνηση ήταν πάντα το ζητούμενο. Ωστόσο, δεν υπήρχε ποτέ μία καλή πίστα για προπόνηση. Γι' αυτό έρχονται ξένοι skaters στη Θεσσαλονίκη και δεν το πιστεύουν. Η πόλη θα μπορούσε να ήταν μια δεύτερη Βαρκελώνη, αν υπήρχε καλύτερη υποδομή.

Το Πάρκο του Φωκά δεν ήταν καλό spot;
Η τσιμεντένια πίστα που είχε φτιαχτεί εκεί ήταν πρωτοποριακή για την εποχή, γιατί μιμούνταν το κύμα, δίνοντας μια αίσθηση ότι σερφάρεις. Κάποια στιγμή, γύρω στο 2002-03, είχαν προκληθεί φθορές και ήρθε συνεργείο του Δήμου για να στρώσει καινούριο δάπεδο. Με λίγη επίβλεψη, το συνεργείο κατάλαβε τι αλλαγές έπρεπε να γίνουν στο μεσαίο κομμάτι, κι από εκεί που υπήρχε μια κλίση μόνο για πέταγμα και μετά ερχόταν φλατ, μετά την επισκευή δημιουργήθηκε κλίση και στο κατέβασμα. Φαίνεται ασήμαντο, αλλά ήταν καθοριστικό για την εκπαίδευση των νεώτερων παιδιών που ακολούθησαν, όπως ο Νότης Αγγελής, ίσως ο καλύτερος skater σήμερα στην Ελλάδα, ο οποίος έμαθε να κάνει skate με flow σε κλίσεις, στο Πάρκο του Φωκά.

Το skate μαθαίνεται σε πίστα ή στον δρόμο;
Στην πίστα μαθαίνεις, στον δρόμο δείχνεις αν έχεις cojones. Έπειτα αλλάζουν οι τάσεις, δεν είναι πια στη μόδα οι vert πίστες (σσ: οι μεγάλες, με το κάθετο - vertical τελείωμα) όπου έκαναν skate οι σούπερ σταρ της δεκαετίας του '90.

Ταξίδια στο εξωτερικό έκανες;
Ναι, γύρισα όλη την Ευρώπη, ταξίδεψα και στην Αμερική. Στο εξωτερικό δυναμώνεις γιατί μαθαίνεις να προσαρμόζεσαι στο κάθε αστικό τοπίο, τα πόδια και το μυαλό εκπαιδεύονται ώστε να συμπεριφέρονται διαφορετικά. Στην Αμερική δυσκολεύτηκα, είναι λίγο μύθος ότι το skate εκεί είναι εύκολο στον δρόμο, γιατί το flat είναι συνήθως άγριο, δεν είναι όπως φαίνεται στα βίντεο. Στο πάρκο είναι αλλιώς, είναι ιδανικά.

Το Ίντερνετ πόσο άλλαξε τα πράγματα;
Σήμερα το skate είναι εφήμερο, υπάρχουν skater που βγαίνουν για δύο χρόνια, αλλά έχουν κάνει γρήγορα όνομα γιατί γύρισαν σε βίντεο ένα δυνατό κόλπο που έχει καταγραφεί. Τα πράγματα είναι πιο ωμά, το Ίντερνετ έχει σκοτώσει τον σεβασμό στον δρόμο. Στους νεώτερους δεν τους νοιάζει ποιος είσαι και τι έκανες. Σου λένε, το ίδιο κόλπο το κάνω κι εγώ. Εντάξει ρε φίλε, εμείς ψάχναμε καρέ-καρέ τις φωτογραφίες στα περιοδικά για να καταλάβουμε πώς πρέπει να βάλουμε τα πόδια, τους ώμους κλπ, εσύ έχεις διαθέσιμο το βίντεο στο κινητό και το "how to" για να το αντιγράψεις, πράγμα που επιταχύνει απίστευτα την διαδικασία.

Επομένως υπήρχαν άπιαστα κόλπα που δεν γράφτηκαν σε βίντεο;
Ναι, υπήρξαν πολλά κόλπα που τα έκανε κάποιος μόνος, αλλά δεν βρισκόταν κανένας αυτόπτης μάρτυρας για να το διαδώσει από στόμα σε στόμα. Χαρακτηριστικά σε εμένα έχει τύχει μια φορά στη Χαλκίδα, μπροστά σε δέκα άτομα, να κάνω ένα back side disaster που το προσπαθούσα καιρό, αλλά εκείνη τη στιγμή όλοι χάζευαν (γέλια). Είναι μέρος της φάσης όλο αυτό, θα το ξανακάνεις, ή τουλάχιστον θα προσπαθήσεις ειδικά τώρα που όλα γίνονται για το video. Τότε η camera ήταν πολυτέλεια και κάναμε skate για την απόλαυση και όχι για το αρχείο του youtube.

Σανίδες αγοράζατε ή φτιάχνατε;
Και τα δύο. Οι σανίδες φτιάχνονται από επτά φύλλα ξύλου, που πρεσάρονται με κόλλα. Έχω πάρει φύλλα σανίδας και την κατάλληλη κόλλα, τα οποίες έκοψα και έδεσα με πρέσα.

Ποιο είναι το καλύτερο ξύλο;
Λένε το καναδέζικο σφενδάμι, που είναι σκληρό και ταυτόχρονα ελαστικό, είναι το καλύτερο ξύλο. Αυτό πάλι ίσως είναι αμερικάνικο μάρκετινγκ. Καλό ξύλο είναι επίσης η οξιά.

Ανταγωνισμός με την Αθήνα υπήρχε;
Το 80-90 η σκηνή της Θεσσαλονίκης ήταν πιο δραστήρια. Το επίπεδο ήταν πολύ ψηλό. Και στην Αθήνα υπήρχαν ομάδες, που είχαν πάρει τα πρώτα ερεθίσματα από στρατιώτες της Αμερικάνικης βάσης, οι οποίοι είχαν στήσει μία πίστα κάπου στη Γλυφάδα. Αργότερα, ήρθαν οι αντιπρόσωποι των ξένων εταιρειών σανίδων και ρούχων στην Ελλάδα και βέβαια άνοιξαν γραφεία στην Αθήνα. Στην αρχή εμπορεύονταν πρώτες ύλες κι έπειτα σανίδες, ρούχα και παπούτσια για skate. Η αγορά ήταν μεγαλύτερη, άρχισαν να δίνονται χορηγίες σε αθλητές και το πράγμα προχώρησε.

Πώς αποφάσισες να ιδρύσεις την Propaganda;
Υπήρχε η ανάγκη να φτιάξουμε τις δικές μας σανίδες. Οι ξένες εταιρείες δεν κάλυπταν πια τις ανάγκες των εγχώριων skater, ήταν πολύ ακριβές κι επιπλέον υπήρχε η ανάγκη αποσύνδεσης από την αμερικάνικη αγορά. Οι αντιπρόσωποι των ξένων εταιριών δεν υποστήριζαν αρκετά το skate, αντίθετα έριχναν το βάρος στο snowboard, που ήταν μεγαλύτερη αγορά και στήθηκε γύρω του ένα καλύτερο μάρκετινγκ. Δεν είναι τυχαίο ότι αμέσως εντάχθηκε στα ολυμπιακά αθλήματα.

Η Propaganda ήταν η πρώτη ελληνική μάρκα. Ξεκίνησε το 2005 και η ανταπόκριση ήταν πολύ μεγάλη. Βοηθήσαμε με χορηγίες Έλληνες και ξένους αθλητές, τους οποίους καλύπταμε με ασφάλιση ατυχημάτων, κάναμε tour σε Ελλάδα και εξωτερικό και μεγάλα events. Από την αρχή, η κεντρική ιδέα ήταν η εξωστρέφεια. Συνεργαστήκαμε με γραφίστες, street artists και ειδικούς σε τεχνικά ζητήματα κλπ. Σήμερα συνεχίζουμε επαναπροσδιορίζοντας το brand σε όλα τα επίπεδα. Και βέβαια με το 7ply Project Festival, που ήδη μετρά δέκα χρόνια και διαρκώς μεγαλώνει.

Πώς βλέπεις τα επόμενα χρόνια του ελληνικού skate;
Θα είναι δύσκολα. Ο κόσμος δεν μπορεί πια να αγοράζει κάθε μήνα καινούρια σανίδα, ρούχα ή παπούτσια. Αν βγαίνει ο κόσμος στα spots, αν δεν μαζεύεται κόσμος για να το δει και αν δεν γίνονται μεγάλα events για να συσπειρώνεται και να το γνωρίζει νέος κόσμος, πώς θα συνεχίσει; Εγώ συνεχίζω να κάνω skate κανονικά. Δεν κάθομαι στο σπίτι να βλέπω τηλεόραση και δεν πάω για καφέδες, πρόσφατα τραυματίστηκα. Το συναίσθημα της πρώτης φοράς που ανεβαίνεις στη σανίδα δεν ξεχνιέται με τίποτα. Δεν έχει σημασία αν βγαίνεις ή όχι κάθε μέρα στον δρόμο. Αν το αγαπάς, αυτό θα είναι πάντα εκεί.

Περισσότερα από το VICE

Καλλιεργητής Χασίς Έφτιαχνε Χασισέλαιο και Σοκολάτα Χρησιμοποιώντας Συσκευή για «Μαλλί της Γριάς»

Αυτοί οι Οδηγοί Πηγαίνουν Μόνο με τις Μπάντες

Αυτός Είναι ο Πυροσβέστης στον Οποίο Έγινε η Μεγαλύτερη Μεταμόσχευση Προσώπου