Οι Άνθρωποι που Πληρώνουν Τρελά Ενοίκια για να Ζουν σε Μικροσκοπικά Διαμερίσματα στο Παρίσι

Το θέμα εμφανίστηκε αρχικά στο VICE France.

Πριν να μετακομίσω στο Παρίσι, έμεινα στη μέση της καλιφορνέζικης ερήμου και πλήρωνα 200 ευρώ το μήνα για ένα σπίτι έξι δωματίων. Και πριν από αυτό, έζησα στο νησί Reunion, ένα μέρος όπου η ιδέα να ζεις μέσα ούτε που υπάρχει. Σήμερα, σχεδόν είναι 1,5 χρόνος που ζω στη γαλλική πρωτεύουσα, σε ένα πολύ μικρό δωμάτιο που μου κοστίζει πολλά. Προσπαθώ να μένω έξω όσο περισσότερο μπορώ αλλά αμέσως μόλις επιστρέψω στο τσαρδί μου, νιώθω ότι οι τοίχοι είναι κολλημένοι στο δέρμα μου. Μάλιστα σκέφτηκα να κάνω μια φωτογραφική σειρά για αυτά τα μικρά δωμάτια και τους ανθρώπους που ζουν σε αυτά, ενώ σκεφτόμουν για τον δικό μου προσωπικό χώρο.

Τα «δωμάτια υπηρεσίας» είναι τροποποιημένοι χώροι που βρίσκονται στον τελευταίο όροφο του κτηρίου. Συχνά χωρίζονται σε ένα τεράστιο αριθμό μικρών στούντιο. Εμφανίστηκαν στο Παρίσι γύρω στο 1830 και τότε αντιπροσώπευαν τη νέα κοινωνική ιεραρχία της πόλης: οι πλούσιοι ζούσαν στα μεγάλα διαμερίσματα στα κάτω ορόφους ενώ οι υπηρέτες ζούσαν από πάνω τους - λίγα σκαλιά μακριά από τη δουλειά. Σήμερα, τα «δωμάτια υπηρεσίας» νοικιάζονται συχνά από νέους ανθρώπους, απένταρους φοιτητές και μερικούς από τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Πολύ συχνά αυτά τα δωμάτια έχουν το ελάχιστο μέγεθος που επιτρέπεται από το γαλλικό δίκαιο –επιφάνεια 9 m2 και/ή όγκος 20 m3 . Καθώς ήμουν περίεργος να δω ποιος ζούσε σήμερα σε αυτά τα δωμάτια, επικοινώνησα με μερικούς φίλους και κάποιους εντελώς άγνωστους προκειμένου να επισκεφθώ τους χώρους και να συζητήσω για τα τεράστια χρηματικά ποσά που ξοδεύουν για να μείνουν σε αυτά.

Η Cathé έρχεται από την Ουρουγουάη. Ζει στο Παρίσι περίπου τέσσερα χρόνια φέτος πήρε το πτυχίο της στις Πλαστικές Τέχνες. Αποφάσισε να πάει στη Νοτιοανατολική Ασία την επόμενη χρονιά γιατί πιστεύει ότι στο Παρίσι «οι άνθρωποι τρέχουν πιο γρήγορα από το χρόνο, όλα πάνε τόσο γρήγορα και πρέπει να βγω από αυτό τον ανεμοστρόβιλο».

Τη γνωρίζω ένα χρόνο αλλά ήταν η πρώτη φορά που ήμουν στο σπίτι της. Τότε είδα όλες τις ψυχεδελικές φωτογραφίες που είχε στους τοίχους της και κατάλαβα ότι η προσωπικότητά της ήταν πάρα πολύ χαλαρή για μια πόλη όπως το Παρίσι.

Μπήκα γρήγορα στο θέμα. Ήθελα να δω πώς έμοιαζε κάθε δωμάτιο υπηρεσίας, να μάθω ποιοι ήταν οι άνθρωποι που ζούσαν σε αυτούς τους χώρους και πώς το είχε επιπλώσει καθένας από αυτούς. Ο Arnaud ήταν ο τρίτος ενοικιαστής που είχα φωτογραφήσει εκείνη την ημέρα. Αυτός ο τύπος έχει δυο πάθη στη ζωή του, τα πάρτι και την αναρρίχηση. Η πρόσβαση στην ταράτσα ήταν καθοριστικό σημείο για να πέσουν οι υπογραφές για την ενοικίαση. Οι παρισινές ταράτσες είναι ωραίες όχι μόνο για αναρρίχηση αλλά και για να πίνεις μπύρες με φίλους. Εκείνη τη μέρα, δεν είχε μπύρα και βαριόμασταν πολύ για να ανεβοκατεβούμε επτά ορόφους για να πάρουμε καμία, έτσι πήγαμε περίπατο στις στέγες των σπιτιών φορώντας αναρριχητικά παπούτσια.

Από όλους τους ανθρώπους που έχω συναντήσει η Johanna είναι από εκείνους με τα καλύτερα καταλύματα. Το στούντιό της μοιάζει περισσότερο από 12m2 είναι πολύ καλοβαλμένο, έχει ψηλό ταβάνι και ένα μεγάλο παράθυρο χαρίζει μια συγκεκριμένη φωτεινότητα στο δωμάτιο. Επίσης μπορεί να φάει δείπνο στην οροφή και να απολαύσει μια υπέροχη θέα πάνω από το Παρίσι- δηλαδή αυτό που ακριβώς έκανα μαζί την πριν να τραβήξω τη φωτογραφία της.

Υπάρχουν πρότυπα χώρου ανάλογα με την ηλικία του ατόμου –όσο μεγαλύτεροι είμαστε, τόσα περισσότερα πράγματα έχουμε. Έστω κι αν μένουμε σε δωμάτιο υπηρεσίας, ο μινιμαλισμός είναι προτιμότερος από τη συσσώρευση πραγμάτων. Ο Dominique είναι ο μεγαλύτερος στο πρότζεκτ, οπότε ήμουν χαρούμενος που έβλεπα το στούντιό του. Είναι εικονογράφος και έχει πολλές μικρές δουλειές για να κερδίζει εξτρά χρήματα. Για εκείνον, η ενοικίαση είναι σαν «να πετάς χρήματα σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο». Ανακαίνισε ολόκληρο το διαμέρισμά του και μπορούσε να τοποθετήσει ακόμα και μπανιέρα στα 9 τ.μ. του. Μου είπε με αρκετή υπερηφάνεια ότι συχνά βλέπει τηλεόραση ενώ κάνει το μπάνιο του.

Η Clara εργάζεται ως au pair και είναι παθιασμένη με τη μόδα. Η κατάστασή της είναι ένα καλό αντίγραφο της κοινωνικής ιεραρχίας του 1830: εργάζεται για τα πλούσια αφεντικά της που ζουν στον 1ο όροφο του κτηρίου τους. Δεν πληρώνει καθόλου νοίκι -αλλά ως αντάλλαγμα πρέπει να προσέχει τα παιδιά του ζευγαριού που της νοικιάζει αυτό το μικρό στούντιο «και της δίνει ένα χαρτζηλίκι».

Ο Ghislain ήταν ΟΚ να τραβήξω φωτογραφίες του χώρου αλλά με ρώτησε γιατί με ενδιάφερε η παραμονή του σε αυτό. Δεν ήταν πολύ χαρούμενος με την ιδέα να είναι στο πρότζεκτ. Απάντησα ότι ήθελα οι ένοικοι να είναι παρόντες. Στην πραγματικότητα, νομίζω ότι χωρίς οποιονδήποτε να προσωποποιεί το χώρο, το έργο δεν θα είχε αποτέλεσμα. Χωρίς αυτόν στο δωμάτιό του θα συγκινούσε όσο μια εικόνα από ένα ελαφρώς άθλιο ξενοδοχείο.

Απαγορεύεται να νοικιάσεις ένα χώρο που είναι μικρότερος από 9m2 –αλλά επιτρέπεται από το νόμο να νοικιάσεις ένα χώρο που είναι μικρότερος από 9m2 εάν ο όγκος του είναι τουλάχιστον 20m3. Αυτό συνέβαινε εδώ, αλλά ένιωσα σαν σε κλουβί φτιαγμένο για ανθρώπους. Σε αυτές τις συνθήκες, κάθε εκατοστό του χώρου πρέπει να χρησιμοποιηθεί προσεκτικά. Η

Roksana είναι Πολωνή, της αρέσει να μαγειρεύει και να προσκαλεί φίλους στο σπίτι της αλλά η κουζινούλα της δεν της επιτρέπει πραγματικά να αφεθεί στη φαντασίωση οποιασδήποτε διατροφικής υπερπαραγωγής.

Η Anca είναι Αμερικανίδα. Εγκαταστάθηκε εδώ για να βρει δουλειά και πήρε αυτό το διαμέρισμα «τυχαία». Πήγα στο χώρο της πριν από τη δουλειά στις 09:30. Από όλα τα δωμάτια που έχω φωτογραφίσει, το δωμάτιό της είναι το πιο ευρύχωρο. Συνέλαβα τον εαυτό μου ακόμα και να λέει κάτι τρελό όπως «Γαμώτο! 17 m2, είσαι τυχερή».

Αμέσως πρόσεξα τη λεπτή -ίσως και τέλεια- εμφάνισή των πραγμάτων της Victorienne. Κάθισα σε μια καρέκλα και προσπάθησα προσεκτικά να μην καταστρέψω τη διακόσμηση της. Ήπιαμε τσάι μαζί. Όλα ήταν οργανωμένα σε ένα πολύ συμμετρικό τρόπο: ήταν αυτή η ατμόσφαιρα που ήθελα να κρατήσω. Της είπα λίγες περισσότερες λεπτομέρειες για το φωτογραφικό πρότζεκτ μου. Κατάλαβε αμέσως τι ήθελα και πήγε στο κρεβάτι της κρατώντας το φλιτζάνι με το τσάι στο χέρι της.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.