Με λένε Αντώνη-Πρόδρομο. Οι περισσότεροι με ξέρουν ως Efta ή Εφτάψυχο. Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, στο κέντρο της πόλης. Εκεί μεγάλωσα. Είμαι βέρος Θεσσαλονικιός. Σχολείο πήγα στο 51ο Δημοτικό, στη γειτονιά μου, πίσω από την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου. Μετά πήγα στο 3ο Γυμνάσιο-Λύκειο. Μια μέρα που είχα νεύρα -δεν θυμάμαι γιατί- όταν ήμουν επτά-οκτώ χρονών, μπήκα στο δωμάτιο του αδελφού μου (δέκα χρόνια μεγαλύτερος) που άκουγε Biggie Smalls ή NWA – κάτι τέτοιο. Και από εκεί που ήμουν μες στην γκρίνια, ξαφνικά σταμάτησα να μιλάω και απλά άκουγα. Σκέφτηκα «ώπα, τι είναι αυτό;». Από τότε άρχισε να μου αρέσει η ραπ μουσική.
Δεν τελείωσα ποτέ το σχολείο. Τα παράτησα στη Β’ Λυκείου. Μάλωσα με έναν καθηγητή κι έφυγα. Αργότερα συνέχισα στο νυχτερινό. Το πρωί δούλευα ως πωλητής σε κατάστημα με ρούχα. Κι ένα πρωί, όπως πήγαινα στη δουλειά, χτυπάει το κινητό μου, το σηκώνω και με ρωτάει κάποιος από την άλλη γραμμή «Είσαι ο τάδε;». Λέω «ναι». «Βγήκε το χαρτί σου για φαντάρος». Κι έτσι, 19 χρονών πάω στρατό. Παράτησα σχολείο και δουλειά.
Videos by VICE
Μέσα στον στρατό «βάρεσα» αρκετές φρίκες. Θυμάμαι ότι μιλούσα με τον Υποχθόνιο τότε και του έλεγα «θέλω να φύγω, έχω φρικάρει». Τον Ύπο τον ξέρω από εποχές προ «Κάνε Ντου» – νομίζω 2005-2006. Σαν χθες θυμάμαι πώς γνωριστήκαμε κιόλας.
Τότε στη Θεσσαλονίκη υπήρχε μία δισκογραφική εταιρία, που λεγόταν “Show Sell” και την «έτρεχε» ο Μακρίδης, αν θυμάμαι καλά, ένας business man τον οποίο γνώρισα από τον Υποχθόνιο και έκλεινε shows. Διοργάνωσαν, λοιπόν, έναν διαγωνισμό σε ένα μαγαζί – και καλά, για τον καλύτερο ράπερ, τον οποίο θα αναδείκνυαν τρεις κριτές: Ο Υποχθόνιος, ο Καταχθόνιος και ο Sifu Versus. O καλύτερος ράπερ, λοιπόν, θα κέρδιζε συμβόλαιο με τη δισκογραφική. Τότε, πιτσιρικάς εγώ, πήγα εκεί και είπα ένα κομμάτι που δεν θυμάμαι καν τώρα. Συνολικά συμμετείχαμε επτά-οκτώ άτομα. Επέλεξαν εμένα ως νικητή και εκεί ουσιαστικά γνώρισα τον Ύπο, τον Κάτα και τον Sifu. Είχαμε ειδωθεί κάνα δυο φορές ξανά, αλλά δεν είχαμε ανταλλάξει κουβέντες. Οπότε, ήρθαν και οι τρεις να μου μιλήσουν, εγώ θυμάμαι ότι είχα καβλώσει και μου λέει ο Ύπο «ετοιμάζω μια δισκογραφική -εγώ, ο Κάτα, ο Three Dee κι ένας DJ- και θα λεγόμαστε “The Real”. Είσαι μέσα»; Και μου είπε να βρεθούμε την επόμενη μέρα, όπως κι έγινε. Έτσι δημιουργήθηκε η “The Real” , που αργότερα έγινε “Capital”.
Όσο ήμουν φαντάρος και μιλούσα με τον Ύπο, που του έλεγα τις φρίκες μου, εκείνος μου έλεγε «μην είσαι μαλάκας, πάρε αναβολή και έλα έξω, κάνουμε φάση εδώ» και τέτοια. Όταν τελείωσα με το φανταριλίκι, εντάχθηκα κι εγώ στο δυναμικό τους. Το τατουάζ το έχω ακόμα (σ.σ. σηκώνει το μανίκι στον αριστερό πήχη και δείχνει το tattoo “CM”, δηλαδή της Capital Music). Πολλοί με ρωτάνε γιατί δεν το έχω σβήσει. Γιατί να το σβήσω; Είναι ένα κομμάτι της ζωής μου, που αγαπάω και πονάω. Υπήρχε το όραμα τότε, το έζησα από την αρχή όλο. Θυμάμαι τις ωραίες και -ταυτόχρονα- δύσκολες στιγμές. Έπαιζαν τα κομμάτια μας στα μαγαζιά και μας «έκραζαν». Τώρα τα ακούνε όλοι. Τότε δεν μας ήθελαν. Δεν μπορούσαν να το δεχτούν εύκολα. Υπήρχε «γιούχα».
Τον Skive τον γνώρισα μέσω του Υποχθόνιου. Με εκείνον είχε γνωριστεί πρώτα. Μου είχε πει ο Ύπο ότι «έχω έναν παραγωγό, πολύ καλό». Έτσι έγινε και ήρθε. Ηχογραφούσα στο στούντιό του συνέχεια, όσο ήμουν στην Capital. Τότε ήταν αγνά. Τουλάχιστον έτσι τα έβλεπα εγώ. Όλοι ήμασταν πιο μικροί και βρισκόμασταν στην αρχή αυτού του νέου πράγματος.
Μου αρέσει να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου. Δεν θα σου πω ότι ήμουν δουλευταράς. Δούλεψα, αλλά όχι τόσο σκληρά. Υπήρχαν παιδιά τότε, που ήταν μέρα-νύχτα στο στούντιο, έγραφαν συνέχεια, ξεχνούσαν να φάνε. Τα έχω δει με τα μάτια μου, γιατί ήμουν μέσα σε αυτά. Άσχετα αν δεν έκανα το «μπαμ», όπως το έκαναν άλλα παιδιά – και μπράβο για ό,τι έχουν κάνει. Απλώς, σε εκείνη τη χρονική φάση έτυχαν αυτά που έτυχαν με την οικογένειά μου και τον θάνατο της μητέρας μου, που ήταν μια πολύ άσχημη περίοδος της ζωής μου. Δεν είμαι ο άνθρωπος που θα κλαφτεί, ούτε μου αρέσουν οι δικαιολογίες, απλώς τότε το περνούσα μόνος αυτό – μαζί με την οικογένειά μου. Ήθελα να δώσω έμφαση εκεί. Δεν μπορούσα να γράφω raps ή να κάνω video-clip και να είμαι σφιγμένος ώστε να δείχνω καλά, ενώ δεν ήμουν. Δεν μπορούσα να γράψω καν, να σου πω την αλήθεια. Τελικά δεν πήρα το support που περίμενα, ίσα-ίσα άκουσα την ειρωνεία από πάνω, αλλά δεν έχω κρατήσει κακία. Ο καθένας έχει πάρει τον δρόμο του.
Το πρόσφατο “off” μου από τη μουσική ξεκίνησε, χρονικά, λίγο μετά τα περιβόητα Instagram stories για την Capital Music. Αυτήν τη στιγμή δεν ανήκω ούτε στη Mad House Records. Έχει λήξει η συνεργασία μας. Γενικά, πάντως, εκτιμώ ότι ο Mike Stathakis με πήρε τηλέφωνο κάποτε και αναγνώρισε το ταλέντο μου, προχωρώντας μαζί σε κάποιες μουσικές κυκλοφορίες από το κανάλι της Mad House. Από ‘κει και πέρα ο άνθρωπος κάνει business, έχει μία δισκογραφική εταιρία. Είδαμε ότι δεν μπορούμε να συνεργαστούμε άλλο και προχωρήσαμε.
Ο τελευταίος δίσκος μου, Facts, είχε βγει από το κανάλι μου στο YouTube – όμως τότε ήμουν ακόμα στη Mad House. Από πίσω ήταν η εταιρία, δηλαδή. Η τελευταία κυκλοφορία μου ήταν το “Underrated”, τον Φεβρουάριο του 2022. Από τότε δεν έχω βγάλει κάτι άλλο. Γενικότερα έκανα ένα break. Το χρειαζόμουν. Μερικές φορές, όταν νιώθω «υπερφόρτωση» στο κεφάλι μου, μ’ αρέσει να κάνω ένα διάλειμμα. Να σταματάω απ’ όλα – από τα social media, από παντού. Και με το που νιώσω ξανά έτοιμος να δώσω κάτι, το δίνω. Όπως τώρα. Έχει λίγο καιρό που ασχολούμαι εντατικά, ξανά. Και ετοιμάζω κάποιες καινούργιες δουλειές, ίσως με ορισμένες συνεργασίες εκτός Ελλάδας. Έχει γίνει επαφή με ένα γκρουπ. Όταν θα είναι σίγουρο, θα το ανακοινώσω.
Τον πρώτο μου δίσκο τον είχα βγάλει όταν ήμουν περίπου 15 χρονών, αν θυμάμαι καλά. Τώρα θα γίνω 31, τον Νοέμβρη. Κι έχω βγάλει τρία άλμπουμ. Έχω μεγαλώσει με το ραπ, το αγαπάω πάρα πολύ, πάντα θα κάνω ραπ. Δεν φεύγει. Πάντα αυτό ήθελα να κάνω.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά την πρώτη φορά που συμμετείχα σε freestyle battles, στο Thessaloniki Hip Hop Festival (THHF), το 2006. Είχα πάει αρκετές χρονιές, απλώς αυτήν ξεχωρίζω. Δεν ήξερα να κάνω freestyle. Να σου πω την αλήθεια, ο Three Dee με είχε «ψήσει». Εγώ απλώς έγραφα τότε – ό,τι μπορούσα να γράψω τότε, 14-15 χρονών, ό,τι φανταζόταν το μυαλό μου. Αλλά μου άρεσε η «πρίζα» του freestyle. Ήταν ένα challenge. Είχα 25 μέρες μπροστά μου να μάθω να κάνω freestyle. Έκανα στο σπίτι μου, με φίλους μου, σαν προπόνηση. Αυτή ήταν η κάβλα τότε, αυτό που σε πιάνει στο στομάχι όταν κάνεις freestyle. Κι έτσι πήγα. Είχε κόσμο θυμάμαι. Και ήταν καβλωμένοι όλοι. Ο κόσμος το ζούσε. Κι εγώ ζούσα για εκείνη τη μέρα, για μία μέρα του χρόνου.
Τώρα, τα επόμενα βήματά μου είναι να γράψω όσα περισσότερα tracks μπορώ. Θέλω να είμαι πιο παραγωγικός από τα προηγούμενα χρόνια. Αυτήν τη στιγμή δουλεύω με τον Stolou, από τη Θεσσαλονίκη, ο οποίος φτιάχνει beats και έχει το Wake & Bake Studio, όπου κάνουμε ηχογραφήσεις. Είναι πολύ καλός και έχει μέλλον, είναι μικρός, με πολλή όρεξη για δουλειά. Και πάνω απ’ όλα, νιώθει. Μελλοντικά θα ήθελα να ανοίξω κι εγώ ένα στούντιο. Για δύο χρόνια δούλευα στο στούντιο του Skive, στη Θεσσαλονίκη. Εκεί έμαθα ηχοληψία. Έχω ηχογραφήσει με τον Λεξ, τον Τσάκι και άλλους ράπερ.
Προς το παρόν, έχω στο «συρτάρι» μου οκτώ-εννέα tracks. Πάνω-κάτω έχω στο μυαλό μου κάποια που θέλω να κυκλοφορήσω με video clip. Σχετικά με το αν θα έμπαινα ξανά σε κάποια δισκογραφική, σηκώνει αρκετή συζήτηση. Γενικά, αν μπορείς να υποστηρίξεις οικονομικά μόνος τη φάση σου, δεν χρειάζεσαι κάποια δισκογραφική. Πληρώνεις και έχεις τους ανθρώπους που χρειάζονται. Από την άλλη, μία δισκογραφική σού λύνει τα χέρια διότι σου παρέχει στούντιο, videoclip κ.λπ. αλλά σε έχει περιορισμένο κατά κάποιον τρόπο. Δεν ξέρω, λοιπόν, αν θα έμπαινα ξανά. Ίσως υπό προϋποθέσεις που θα με βόλευαν.
Τέλος πάντων, σημασία έχει ότι η Ελλάδα έχει ανέβει πολύ σε ό,τι αφορά τη ραπ μουσική. Έχει ανέβει ο πήχης στον ήχο, στα video clip και σε πολλά ακόμη. Είδες τι έκανε ο Λεξ; Γέμισε ένα γήπεδο μόνος του.
Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece.
Ακολούθησε τον Παύλο Τουμπέκη στο Instagram.
Περισσότερα από το VICE
Το Destiny Studio Είναι το «Ατελιέ» Όπου Γράφεται η Νεότερη Ραπ Ιστορία της Ελλάδας
Η Ιστορία του Jeffrey Dahmer: Σταμάτα να Λυπάσαι τους Serial Killer
18 Πράγματα που Πρέπει να Ξέρεις Πριν Πας στο Πανεπιστήμιο στα 18